Opgestaan rond negen uur en meteen de weersvoorspellingen gecheckt. Enkele kleine buitjes later in de namiddag, maar het lijkt droog genoeg om een stevige wandeling in te plannen. Maar eerst: ontbijten! We moeten vast geslapen hebben, want we hebben helemaal niet gemerkt dat onze gastvrouw het ontbijt is komen klaar zetten. Dat ontbijt is trouwens copieus. We doen ons best, maar met de beste wil van de wereld krijgen we al dat lekkers niet op. Geen erg, we pakken twee chocoladebroodjes in als proviand voor onze wandeling, want we verwachten onderweg niet veel eet- en drinkgelegenheden tegen te komen.

Na wat twijfelen, kiezen we voor een wandeling van bijna 20 km rond Callenelle, vlak bij de Franse grens, zo’n twintig minuten rijden van onze B&B. We passeren nog even langs de Intermarché in Templeuve om extra proviand in te slaan, maar het aanbod valt tegen: geen slaatjes of voorgesneden fruit of zo. Uiteindelijk kopen we enkel wat voorverpakte brownies en cashewnoten. Na een vlotte rit parkeren we onze wagen in het centrum van Callenelle en beginnen aan de wandeling. Eerst halte: het kerkhof van Callenelle, dat er onder de hoge stapelwolken bijzonder fotogeniek bij ligt.

Deze wandeling heeft naar ons aanvoelen drie rode draden:

1. Kapelletjes
2. Keltische kruisen
3. Kanalen (we steken zowel het Ancien Canal als het Canal Nimy-Blaton-Péronnes over)

Waar we tijdens onze wandeling gisteren zo nu en dan nog wandelaars tegen kwamen, zien we tijdens deze wandeling amper een levende ziel. We genieten volop van de rust en de kalmte van deze agrarische streek.

Het Ancien Canal:

Het Canal Nimy-Blaton-Péronnes:

De samenvloeiing van het Ancien Canal en het Canal Nimy-Blaton-Péronnes:

De kerk van Wiers:

Twee keer wijken we van onze route af om de Franse grens over te steken. Ons eerste bezoek aan het buitenland dit jaar! Woohoo! Als we al gehoopt hadden om een bordje met Frankrijk erop te ontwaren, dan komen we van een kale reis terug. Wel gespot: de Franse COVID-19 maatregelen.

Na iets van driekwart van de route afgelegd te hebben, lassen mijn vriend en ik een kleine drankpauze in. In het enige dorp dat we onderweg tegen kwamen waar een café is: Wiers. We lopen een café binnen waarvoor buiten op de stoep wat statafels staan. Op het eerste gezicht is het café echter verlaten. Na wat geroep daagt de uitbater op en nodigt hij ons uit om op de overdekte patio achter het café plaats te nemen. Ideaal! Van zodra we neerzitten, merken we dat het eigenlijk helemaal zo warm niet is. Door er een stevig wandeltempo op na te houden, zijn we goed opgewarmd. Maar stilzittend aan een tafeltje krijgen we het al snel koud. We houden het daarom bij één glaasje wijn en één Paix Dieu. Terwijl we op het terras zitten, vallen er een paar druppels regen. Gelukkig waaien de dreigende wolken snel over en kunnen we onze tocht droog verder zetten.

Wie spot de kievit?

Canal Nimy-Blaton-Péronnes:

Helemaal op het einde van de wandeling (we moeten nog een klein stukje wandelen langs het Ancien Canal) is ons goedweergeluk opgebruikt en valt er uiteindelijk dan toch regen uit die dreigende regenwolken die ons al de ganse wandeling vergezellen. We besluiten het laatste stukje af te snijden en rechtstreeks naar de wagen terug te keren. Uiteindelijk hebben we door onze uitstapjes naar Frankrijk al meer dan twintig kilometer in de benen.

Net wanneer we rond half zes onze wagen bereiken, barst de regenbui in volle hevigheid los. Amai, wat een timing!

Terwijl mijn vriend terugrijdt richting Doornik bel ik naar restaurant Sakura om afhaalsushi te bestellen. Onze bestelling zal klaar zijn om 18.45u. Da’s later dan we gehoopt hadden, maar niets aan te doen. We zullen ons nog een tijdje moeten bezig houden in Doornik. Al nodigt het weer niet echt uit voor een avondwandeling…

We parkeren onze wagen vlakbij de Église Saint-Jacques, daterend uit 1167, waar we meteen al kunnen gaan schuilen voor de regen. Gelukkig blijkt de kerk, een tussenstop op de weg naar Compostella, de moeite van een bezoek waard te zijn. We bewonderen de mooie glasramen, het orgel en de typische trommelzuilen uit Doorniks gesteente met de kenmerkende kapitelen met opgerolde, generfde bladeren, die men “haken” noemt.

Het druppelt nog een beetje, maar wij wagen het erop en wandelen richting de Grand Place, waar we op zoek gaan naar een geldautomaat, want restaurant Sakura liet tijdens het telefoongesprek weten dat hun betaalautomaat niet werkte en mijn vriend en ik hebben tegenwoordig amper nog cash geld op zak. Googlemaps biedt geen soelaas, dus spreken we een lokale caféuitbaatster aan, die ons vriendelijk verder helpt. Het is trouwens, ondanks het miserabele weer, gezellig druk op de terrassen van de Grand Place. Het is duidelijk dat ook de inwoners van Doornik snakken naar een gezellig terrasje en zich niet laten afschrikken door iet of wat minder weer.

Ik moet toegeven dat ik het een beetje te fris heb om een terrasje te doen. Dus blijven we in beweging tot de volgende regenbui zich aandient. Het is nog geen 18.45u, maar we besluiten toch al richting restaurant te gaan, kwestie van daar niet helemaal doorweekt aan te komen. Hopelijk kunnen we binnen ergens wachten tot ons eten klaar is. Dat blijkt gelukkig het geval te zijn. Uiteindelijk moeten we nog een kwartiertje wachten op de sushi. Net genoeg tijd om een paar spelletjes Duolingo te spelen. Al een geluk dat we onze wagen maar een straat verder van het restaurant geparkeerd hebben, want wanneer we buiten stappen met onze sushischotel giet het pijpenstelen. We trekken onze regenjassen aan, spoeden ons met de sushischotels naar de wagen en keren terug naar Aquavert. Tijdens de rit spoelen we bijna weg, zo hard regent het! Gelukkig is de ergste regen achter de rug op het moment dat wij bij Aquavert aankomen.

In onze B&B halen we een flesje schuimwijn boven om samen met de sushi soldaat te maken. Onze gastvrouw heeft de tafel al gedekt voor het avondmaal. Heel gezellig! We hebben ons een beetje mispakt aan de Doornikse sushi. De sushi rolls zijn groter dan we gewoon zijn. Die extra bestelling sashimi was dus eigenlijk niet nodig. Wel de allereerste keer in mijn leven dat ik sushi met foie gras en mango eet. Niet eens slecht!

Om 20.30u komt onze gastheer ons wat uitleg geven over de spafaciliteiten. En, verrassing: we krijgen nog een hele schotel met aperitiefhapjes, vers fruit én een half flesje cava aangeboden. Zeer sympathiek, ware het niet dat onze magen momenteel nog vol met sushi zitten. We besluiten de kaasblokjes en de olijven in de frigo te zetten om op te eten bij het ontbijt en beperken ons tot het vers fruit en de alcohol. Mijn vriend en ik genieten de volgende twee uur met volle teugen van de sauna, het zwembad en de jacuzzi. Amai, dat deed deugd na een lange, vermoeiende dag!