Voor de eerste keer in mijn leven met roti canai, een typisch Maleisisch gerecht, ontbeten. Roti Canai lijkt op nog het meeste op naan en wordt warm geserveerd met curry of dahl. Meer dan meel, zout, water en olie heb je trouwens niet nodig om dit brood te maken. Heerlijk!

Na afscheid genomen te hebben van mijn ijverige vriend, trok ik opnieuw in mijn eentje de stad in. Ik had even geen zin om weer de hop-on hop-off bus te nemen en besloot een beetje te stappen. Als ik het beu zou worden, kon ik nog altijd een ander vervoermiddel nemen.

Ik begon mijn tocht in de Chinese tempel vlakbij ons hotel. Alweer een schitterende tempel met een overdaad aan goud en fantastische boeddhabeelden. Ik wandelde verder en tien minuten later stond ik in KLCC shopping mall, het winkelcentrum in hét bekendste gebouw van gans Maleisië: de Petronas Twin Towers. KLCC zit tjsokvol chique boutiques met merkkledij. Ze hebben er zelfs een Patek Philippe shop! Niet dat ik over het budget beschik om daar iets te kopen. 😉 Ik kocht me er wel een eivormig zacht chocoladegebakje dat de toepasselijke naam chocolat velvet droeg en dat even lekker was als de naam deed vermoeden.

Ik liet het shopping center voor wat het was en begaf me naar de voorkant van de befaamde torens. Dé toeristische attractie van KL. Letterlijk íedereen wil op de foto met de Twin Towers op de achtergrond . En ja, de voormalige hoogste torens ter wereld zijn bepaald indrukwekkend met hun 88 verdiepingen en een hoogte van 452 m. De torens zijn ontworpen door de Argentijnse architect Ceasar Pelli en werden voltooid in 1998. De architectuur van de torens, met de achtkantige ster van het grondplan, weerspiegelen de islamitische beginselen van eenheid en harmonie.

Het was bewolkt en daardoor was de temperatuur vrij draaglijk, dus wandelde ik verder naar het Malaysian Tourism Information Complex. Het grootste toeristenbureau van Kuala Lumpur is gehuisvest in een imposant koloniaal herenhuis dat in 1935 gebouwd werd op de plaats van een oude ramboetanboomgaard. Het huis dat oorspronkelijk de woning was van Eu Tong Seng, een vermogende Chinese tin- en rubberhandelaar, werd tijdens WOII achtereenvolgens ingenomen door het Britse en het Japanse leger. Het was er nogal doods, maar het contrast tussen de architectuur van dit voormalig herenhuis en de Petrona Twin Towers op de achtergrond was wel de moeite.

In mijn gidsje zag ik er in dit complex een ‘cacao boutique‘ was, dus ik dacht daar eens snel een kijkje te gaan nemen. Voordat ik er erg in had, kreeg ik een persoonlijke gids/verkoopster toegewezen die mij bij elk item in de winkel uitleg gaf en me van al de verschillende soorten liet proeven. Steeds met de glimlach, uiteraard. Ik kreeg haar gewoon niet afgeschud, waardoor ik me wel verplicht voelde iets te kopen. Ik denk dat ik erin slaagde het allergoedkoopste item in de shop te identificeren (een beertje in melkchocolade) en daarmee buiten te stappen. Want eerlijk, de chocolade was helemaal zo lekker niet en ik had nog een ganse namiddag voor de boeg. Ik mocht er niet aan denken hoe die chocolade eruit zou zien na een paar uurtjes in de Maleisische hitte.

Omdat het wandelen tot nu toe was meegevallen, besloot ik een iets grotere afstand aan te pakken en naar het Merdeka Square, het historische hart van KL, te stappen. Ik geraakte tot aan een kruispunt waar de voetgangerslichten nooit op groen sprongen (echt waar, ik heb zeker drie cyclussen meegemaakt om uiteindelijk samen met de locals door het rood over te steken), toen de geur van uitlaatgassen en de slecht aangelegde voetpaden me te veel werden. Bovendien leek KL één grote bouwwerf te zijn waardoor de omgeving ook niet al te fraai was. Rechtsomkeer dan maar en naar de KL-toren, met zijn 421 m de zevende hoogste toren in de wereld.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje begon te puffen toen ik zag welk een klim er mij te wachten stond naar de voet van de KL-toren. Gelukkig werd ik na een meter of drie onderschept door een politie-agent die mij vriendelijk vroeg waarnaar ik onderweg was. “To the KL-tower, sir!” Waarop hij mij er vriendelijk op attent maakte dat er gratis shuttles waren om de arme voetgangers naar de top van de heuvel te brengen. Ik blij, natuurlijk.

Boven aangekomen werd ik meteen opgevangen door een vriendelijke hostess, die geen moment van mijn zijde week en me begeleidde bij het aankopen van mijn ticket (wilt u naar het hoogste verdiep, uiteraard wil ik naar het hoogste verdiep!) en bij het invullen van mijn formulier waarin ik heilig beloofde niet van de toren te springen en die me vervolgens bij de lift afzette. Het vreemde is dat ik de indruk had dat andere toeristen niet zo’n VIP-behandeling kregen. Was het omdat ik als vrouw alleen op stap was, dat ze meenden dat ik extra assistentie nodig had? Ik zal het nooit weten.

Toen ik met lift op het uitkijkplatform aankwam, moest ik eerst mijn rugzak afgeven. Ik sputterde wat tegen, want ik laat niet graag een rugzak met daarin een stel dure lenzen en mijn portefeuille achter, maar de heren aan de balie bezwoeren mij dat ze erop zouden letten. Het was me niet helemaal duidelijk waarom ik de rugzak niet mocht meenemen, eerst dacht ik dat het was omdat ze vreesden dat ik deze naar beneden zou gooien. Maar dat kan het niet geweest zijn, want ik zag andere mensen met een handtas rondlopen en ik kon evengoed mijn fototoestel naar beneden gooien. Als dat op iemand zijn kop terecht zou komen zou die ook op slag dood zijn. Toen bedacht ik mij dat de hostess beneden iets had gezegd over basejumpers. Misschien dat ze iedereen met een grotere rugzak tegenhielden omdat zo’n rugzak een parachute kan bevatten en iemand op die manier naar beneden zou kunnen springen.

Enfin, het fantastische uitzicht deed me de stank en de voetgangersonvriendelijke straten in één klap vergeten. Waarmee nog maar eens bewezen is dat alles mooier is vanuit de lucht. Zelfs de talkrijke bouwwerven zagen er vanaf deze hoogte geweldig uit. Ik genoot van het uitleg, liet een bewaker een fotootje maken van mij en de Twin Towers en keerde een paar verdiepingen naar beneden om daar vanachter glas opnieuw van een iets ander uitzicht te genieten.

Omdat het al kwart voor twee was, bestelde ik een mee curry in het Rainforest café op het gelijkvloers van de KL Tower. De jongedame achter de toog waarschuwde mij meermaals dat dit gerecht “spicy” was maar ik dacht: “bring it on!” Het was effectief pikant, maar niet zo pikant dat de stoom uit mijn oren kwam. Het smaakte me heel erg!

Na mijn middagmaal liep ik nog even langs de verschillende traditionele woningen aan de voet van de toren en kocht me vervolgens opnieuw een kaartje voor de hop-on hop-off bus. Deze keer zat ik op een bus met een open dak. Veel makkelijker om foto’s te maken, zo’n open dak, al moet je het er wel bijnemen dat je tussen de uitlaatgassen zit. Ik liet me voeren langs dezelfde route als de vorige dag. Waar ik toen amper iets zag door de felle regenbui, kon ik nu profiteren van het open dak en het feit dat ik wat hoger zat om foto’s van de bezienswaardigheden te nemen. Zo stopte de bus even bij Istana Negara (het Nationaal Paleis), de residentie van de koning. Met zijn goudkleurige koepels beschenen door de zon terwijl op de achtergrond de donkere wolken dreigden was dit een prachtig plaatje. Het koningschap is in Maleisië trouwens geen functie voor het leven. Om de vijf jaar wordt er een nieuwe koning gekozen.

Volgend stop: Merdeka Square, het Onafhankelijkheidsplein. Op 31 augustus 1975 werd op deze plek werd de Union Jack definitief vervangen door de Maleisische vlag en riep Maleisië haar onafhankelijkheid uit.  De huidige vlaggenmast zou met zijn 100 m de hoogste vrijstaande vlaggenmast ter wereld zijn. Het rechthoekige grasveld waar vroeger cricketwedstrijden en parades gehouden werden, is omzoomd door historische gebouwen. Mijn persoonlijke favoriet was het Sultan Abdul Samad gebouw dat niet voor niets één van de meest gefotografeerde gebouwen van KL is.

Ik wandelde niets vermoedend de KL City Gallery binnen, in de overtuiging dat dit een toeristisch centrum was waar je wat foldertjes kon krijgen. Maar het was meer dan dat, er was een kleine tentoonstelling die iets meer vertelde over de geschiedenis van de stad en een schitterende maquette die een goed overzicht van de stad bood en al een blik op de toekomst wierp. Heel interessant en volledig gratis. Het hyperpositieve reclamefilmpje over KL moet je er wel bij nemen. Maar goed, eigenlijk was dit alles slechts een voorwendsel om je in de gigantische ARCH shop binnen te lokken, alwaar je (toegegeven) schitterende houtsnedes kon kopen. Het jeukte wel een beetje, maar aangezien we niet meer zoveel vrije plekken aan onze muren hebben, besloot ik de mooie houtsnedes toch maar te laten liggen. En ook de iphone-case konden mij niet in verleiding brengen (leek me te fragiel om een goede bescherming te bieden aan mijn dierbare iphone).

De omgeving van het Merdeka Square beviel me wel en ik wandelde verder naar de Masjid Jamek of Vrijdagmoskee. De Mashid Jamek is de oudste moskee van KL en werd gebouwd in 1909 bij de samenvloeiing van de Klang en Gombak, de plek waar zich rond 1850 de eerste inwijkelingen in de stad vestigden. De avondzon zette alvast haar beste beentje voor om alle gebouwen in een prachtige warme gloed te zetten. En ja, even vond ik KL zowaar een mooie stad.

Ik keerde met de hop-on hop-off bus terug naar het hotel, maar besloot omdat de avondzon zo prachtig scheen één halte verder af te stappen bij de Petronas Twin Towers. Onderweg moest onze bus nog even halt houden om te tanken. Een nogal stinkende ervaring, want ik zat op het open dakverdiep. Het avondlicht zorgde voor mooie foto’s en goedgeluimd keerde ik terug naar het hotel, waar ik ongeveer op hetzelfde moment (18.45u) aankwam als mijn vriend die er alweer een lange cursusdag op had zitten. Natuurlijk was mijn melkchocoladebeertje van de ochtend, dat ik als cadeautje aan mijn vriend wilde geven, helemaal gesmolten, maar goed, niets dat een paar uur opstijven in de koelkast niet kon fixen.

Mijn vriend zag een uitstapje om iets te gaan eten niet echt zitten, dus besloten we het dinner buffet van het hotel eens uit te proberen. Een bijzonder goed idee, want het aanbod was, net als bij het ontbijt bijzonder overvloedig: sushi, oesters, mosselen, salades, gerechten uit de hele wereld, vers fruit, exotische desserts. Eén van de medewerkers van het restaurant overtuigde me een soort rijstpap met durian (een zeer populaire stinkende vrucht) te proberen. Slecht was het niet, maar echt wild werd ik er ook niet van.

We eindigden onze dag in het zwembad van het hotel. Kwestie van toch een gedeelte van al dat lekkere eten te verbranden.

Vandaag stonden we wat vroeger op zodat mijn vriend zeker op tijd zou zijn voor zijn eerste cursusdag. Het ontbijtbuffet van ons hotel overtrof alle verwachtingen. Het aanbod was ronduit fenomenaal. Nog nooit gezien: English breakfast (including pancakes), noedelsoepen, dim sum, Indisch ontbijt, Maleisisch ontbijt, Chinees ontbijt, vers fruit in overvloed, yoghurt, ontbijtgranen, verse sappen, ongelooflijk veel beleg en dan vergeet ik nog de helft. Ik maakte me de bedenking dat het een hele pgave zou worden om alles te proeven tijdens onze weekje in dit hotel.

Na het ontbijt nam ik afscheid van mijn vriend en trok ik alleen de weide wereld aka Kuala Lumpur in. Nuja, wat heet alleen, ik was in het goeie gezelschap van mijn iphone, mijn fototoestel en onze gehuurde mifi. Ik beloofde mijn vriend plechtig om regelmatig updates op Facebook te plaatsen om te laten weten dat ik a) niet bestolen was, b) niet verloren verlopen was en c) niet ontvoerd was.

De eerste indruk van Kuala Lumpur was, ik moet daar eerlijk in zijn, niet zo geweldig. Ik had het gevoel dat ik voortdurend uitlaatgassen aan het inademen was en er was me veel te veel verkeer in de straten die duidelijk niet met voetgangers in het achterhoofd ingericht waren. Te voet gaan, schrapte ik dus maar meteen van mijn lijstje.

Gelukkig was er een halte van de hop-on hop-off bus vlakbij het Intercontinental. Ik kocht een kaartje en liet mij geduldig de weg naar de shopping malls en de shopping streets uitleggen, want ja, een vrouw alleen op stap, die moet beslist op zoek zijn naar wat shopvertier.

Ik besloot af te stappen in China Town, omdat ik de sfeer in de straten van China Town in Singapore zo leuk had gevonden. China Town in Kuala Lumpur zag er een stuk minder clean uit en het was duidelijk dat hier heel wat namaakproducten en gekopiëerde cd’s verkocht werden. Ik kwam meteen terecht in een winkel vol met kerstartikelen, toch vond ik tussen al de kitsch geen enkele kerstbal die me geschikt leek voor de mama van mijn petekindje. Lelijke made-in-china kerstballen kan je in België ook kopen.

De sfeer die in de straatjes van China Town hing, vond ik wel aangenaam, enige probleem: als ik zoveel rommel bij mekaar zie, dan kan ik gewoon niets kopen. Volgens mij ook één van de redenen waarom ik zo’n hekel heb aan de solden en ik nog nooit in mijn leven iets heb gekocht op een rommelmarkt, alhoewel ik zo’n markt meestal wel zeer fotogeniek vind.

Omdat het ondertussen al tegen het middaguur liep, besloot ik iets te eten in China Town. Ik stapte een soort kantine-achtige ruimte binnen achter de kraampjes, waar een chaotisch buffet stond opgesteld. Ik zag geen enkele toerist, dus het leek me echt een authentieke eetgelegenheid. Ik kreeg een bord in mijn handen gestopt en schepte à volonté op. Bij het afrekenen kostte dit middagmaal me amper drie euro. Ik zette me aan een tafeltje en proefde van de gerechten die allemaal heel erg lekker waren, zij het wat aan de lauwe kant. Maar voor zo’n prijs mag je niet klagen, he.

Ik zette mijn wandeling verder in de richting van de Sri Maha Mariamman Temple. Deze wandeling bracht me door kleine smalle, vervallen straatjes met golfplaten gebouwen en kraampjes waaraan ze verse vis verkochten die er tot mijn verbazing erg lekker uitzag. Wat een contrast met de rijkdom van Singapore. Ik had echt het gevoel dat ik doordrong tot het authentieke hart van Kuala Lumpur.

Bij de Sri Maha Mariamman Temple liet ik mijn schoenen achter in een soort vestiaire in ruil voor een verkreukeld kaartje dat duidelijk al even meeging. Lang leve het hergebruik! Ik werd vriendelijk verzocht mijn schouders te bedekken met een kleurrijke sjaal. De eerste keer dat men dit vroeg in een Hindoe-tempel. Vreemd want de kledij van de meeste Indische vrouwen laat hun buik bloot en zo diep was mijn décolleté nu ook weer niet.

Ik was op mijn gemak foto’s aan het maken in de tempel toen opeens een gigantische plensbui losbarstte. Bijna tegelijkertijd werd ik aangesproken door een zeer sociale jongeman uit Sri Lanka. Een vrouw alleen op stap, dat valt op, natuurlijk, zeker als het om een blonde vrouw gaat, een haarkleur die elke Aziaat geweldig exotisch vindt. Hij begon een hele uitleg tegen mij en stelde me voor aan zijn compagnon uit Kuala Lumpur die fotografie gestudeerd zou  hebben in Antwerpen. De fotograaf zou les gehad hebben van een heel bekende professor door de koning zelf benoemd. Uhuh. Ik knikte een beetje en deed alsof ik onder de indruk was, ondertussen hopend dat de regenbui niet te lang zou blijven duren.

De jongeman in Sri Lanka polste natuurlijk naar mijn relationship status en ik vertelde hem dat ik gehuwd was (kwestie van het gesprek niet al te lang te laten aanslepen). Toch zag hij het helemaal zitten om mij in België te komen bezoeken en hij en zijn compagnon gaven me zelfs hun visitekaartje. Hij slaagde erin mij een e-mailadres afhandig te maken (één van de vele spam-accounts die ik gebruik om op sites in te vullen, maar nooit nakijk) en ik moet zeggen dat ik een zekere bewondering voelde voor zijn goedgemutste doorzettingsvermogen.

We namen afscheid, want ik gaf aan nog wat foto’s te willen maken en de oudere ‘fotograaf’ wilde duidelijk de rondleiding verder zetten.

Wat later gaf ik mijn sjaaltje terug af aan de vestiaire. Tot mijn verbazing moest ik een bedrag betalen voor het gebruik van de vestiaire, twee keer niks, maar helaas had ik geen muntgeld op zak. Dus toen ik met een veel te groot briefje zwaaide, werd mij mijn schuld snel kwijtgescholden.

Ik wandelde, mij enigszins schuldig voelend, verder naar de Guan Di Temple. Natuurlijk kwam ik daar dezelfde heerschappen tegen als in de Hindoetempel. Gelukkig kwamen zij al buiten toen ik binnen ging. Wat me direct opviel waren de sinaasappels als offers voor de goden en de alles overheersende geur van wierrook afkomstig van spiraalvormige wierrookstokjes. De tempel maakte een ietwat chaotische indruk, alsof ze een paar kraampjes in de tempel zelf hadden opgezet.

Ik maakte rechtsomkeer naar de China Town halte om mijn ritje met de hop-on hop-off bus verder te zetten. Ik liet een lange reeks aan bezienswaardigheden aan me voorbijgaan. Ondertussen was er een tropische regenbui uitgebarsten en was ik blij even rustig binnen in de airco te kunnen zitten. Ik stapte af bij de Masjid Negara, de nationale moskee van Maleisië die dateert uit 1965. Het was ondertussen verschrikkelijk heet geworden en ik moest dringend naar het toilet. Gelukkig was er een openbaar toilet vlakbij de moskee. En daaraan weet je dat je in een moslimland bent: elk toilet is uitgerust met een tuinslang om je derrière af te kuisen en de toiletten zijn allemaal nat. Maar ik was alleszins opgelucht dat ik mijn overtollig vocht kon laten afvloeien.

Ik had geluk, ik was er een half uurtje vooraleer de moskee voor bezoekers geopend zou worden. Ik nam op mijn gemak wat foto’s van de prachtige architectuur. Vooral het koepeldak in de vorm van een gestileerde ster met achttien punten die de dertien staten van Maleisië en de vijf zuilen van de islam symboliseerden en de slanke 73 m hoge minaret vond ik schitterend.

Natuurlijk moesten toeristen een lichtpaarse djellaba (opdat er geen twijfel zou bestaan wie de ongelovigen waren?) aantrekken. De vrouwen werden een hoofddoek aangedaan door één van de twee strenge madammekes die de ingang bewaakten. Mijn hoofddoek paste niet helemaal waardoor er wat haar onderuit kwam piepen. Ik hoop dat Allah het mij vergeven heeft.

De moskee was werkelijk schitterend. De architectuur straalde rust uit en door de opbouw was het er lekker koel zonder dat er airco aan te pas kwam. Ik voelde me helemaal tot rust komen en zette me, zoals vele andere bezoekers tegen een paal om te genieten van de de rust en de schoonheid van het gebouw. Uiteraard was iedereen bezig zichzelf op foto vast te leggen in de traditionele gewaden. Ook ik werd aangesproken door een toerist met de vraag of hij een foto van mij mocht nemen. Moslima’s met blond haar en blauwe ogen, dat zien ze natuurlijk niet zo vaak in deze contreien. Al moet ik zeggen dat ik me hier veel minder een exotische rariteit voelde dan op Hokkaido in Japan.

Na het bezoek aan de moskee hield ik het voor bekeken. Ik keerde met de bus terug naar het hotel omdat ik verwachtte dat de cursus van mijn vriend zo rond een uur of vijf gedaan zou zijn. Hij stuurde me echter een bericht dat het wat langer zou duren, dus was ik wel verplicht om aan het zwembad te gaan liggen en daar iets te drinken.

Het zwembad was helemaal ingesloten door hoge buildings en lang zo mooi niet als dat in Singapore (jaja, we zijn daar echt verwend geweest, ik weet het). Maar niets dat niet goedgemaakt kan worden door een glaasje prosecco, dacht ik. Helaas moest ik 1) erg lang wachten op mijn prosecco en 2) bleek elk bubbeltje al een paar dagen uit het glas verdwenen te zijn. En dat voor de kostprijs van 12 euro! Ik voelde me echt bekocht, maar was te tam om het glas terug te sturen.

Ik wachtte en wachtte en wachtte aan het zwembad, terwijl ik las in mijn boek over de Belgische vluchtelingen tijdens WOI. Ik had al laten weten aan mijn vriend dat hij me na de cursus moest komen ophalen bij het zwembad, maar toen hij wegbleef, gaf ik toe aan de druk van mijn volle blaas en ging even naar het toilet.

Ondertussen was het al zeven uur en besloot ik toch maar eens te gaan kijken op de kamer, want ik had mijn iphone niet meegenomen. Natuurlijk had ik hem net gemist terwijl ik die vijf minuten op het toilet zat…

Mijn maag rammelde ondertussen al flink en we probeerden eerst in de buurt van ons hotel iets te eten te vinden, maar de food court in de buurt was al dicht en ik had geen zin om ver te stappen in de hitte tussen de uitlaatgassen. Dus keerden we terug naar het hotel om iets te eten in het Japans restaurant aldaar. Wat een goeie beslissing was dat. We namen een course meal bestaande uit handgerolde sushi, sashimi, tempura, teppanyaki en een dessert. En waar ik helemaal blij van werd: de cocktail van saké en chocolade. Man, man wat een hemels drankje was me dat. Zo lekker dat ik de verleiding niet kon weerstaan om er een tweede van te nemen.

Mijn vriend was behoorlijk uitgeput na een eerste zeer lange cursusdag, dus kropen we vroeg in bed.