Begrafenissen zijn niet leuk

Maar dat wist u waarschijnlijk al. Zaterdagochtend ben ik naar de begrafenis van de vader van mijn vriendin geweest. Ik was eerst niet van plan om er iets over te schrijven, want de laatste tijd staan er nogal veel zwaarmoedige berichtjes op deze blog. Maar leven en dood zijn nu eenmaal twee kanten van dezelfde medaille, onlosmakelijk met elkaar verbonden.

We zijn dus naar de begrafenis geweest. De kerk zat afgeladen vol. Er bleef geen stoel leeg. De mis heeft mij, als ongelovige ketter, zeer ontroerd. Zo’n afscheidsritueel, die plechtige manier om afscheid te nemen van een mens, ik denk dat het niemand koud laat. Vooral op de momenten dat zijn vier dochters aan het woord kwamen, kreeg ik het even moeilijk. Heel triest, maar ergens toch ook mooi. Verdrietig mooi. Ik denk dat de dochters en de mama die nu zonder hun rots in de branding verder moeten, zich door veel mensen gesteund voelden in deze moeilijke tijd.

Na de begrafenis zijn we met de aanwezige vrienden nog iets gaan drinken op de gezondheid van de overledene. Op een mooi leven dat veel te vroeg geëindigd is. En mijn leven, tja, dat ging gewoon verder.

Gruwelijk

Dit berichtje in de krant deed me huiveren:

In de Luikse gemeente Otrange (Oreye) heeft een 44-jarige vrouw vrijdagmiddag zichzelf in brand gestoken. De wanhopige vrouw hield een kind van twee jaar – het jongste van haar zes kinderen – in de armen. Beiden zijn overleden.

Wat gaat er om in het hoofd van iemand die zichzelf en haar eigen kind in brand steekt?

Azijn is a bitch

Allez, toch als je een rol film bent, opgeslagen in de duistere kelders van het VRT-archief. Ik heb het met mijn eigen neus kunnen ruiken. Gelukkig zijn er moedige ridders die film na film restaureren, de lassen die geplakt zijn met plakband losmaken, de beelden opnieuw aan mekaar plakken en redden wat er te redden valt.

Nadat zo’n film gerestaureerd is, wordt hij gedigitaliseerd. De VRT gebruikt daarvoor een zeer vernuftige aartsengel, eentje die meteen ook de meeste krasjes en onzuiverheden van de beeldband verwijdert. Het resultaat van zo’n opkuisactie is bepaald verbluffend.

Het viel mij trouwens op dat de werknemers van de VRT die ons van uitleg voorzagen, overliepen van enthousiasme voor hun vak. Het restaureren en digitaliseren van oude beeld- en geluidsbanden is een tijdsintensief werkje, maar ik kan me voorstellen dat zo’n werk ook veel voldoening geeft.

Tijdens het theoretische gedeelte van de dag kregen we een leuk filmpje te zien met allerlei fragmenten uit de oude doos. Vervolgens moesten we op een vragenlijst aanduiden welke personages we zoal herkend hadden. Aangezien de meeste filmpjes dateerden van voor mijn geboorte, bakte ik er niet veel van. Maar we kregen op die manier wel een idee van de schatten dat er nog in dat archief liggen. Het zal echter een jaar of vijf duren voordat heel het archief gedigitaliseerd is en ondertussen moet er voortdurend over gewaakt worden dat de azijnvorming in het archief zich niet uitbreidt. Een aangetaste film kan ook andere besmetten.

Het eten bij de VRT was anders ook dik in orde (koud buffet, warm buffet en fruit of taart als dessert). Tijdens de eet- en koffiepauzes had ik de gelegenheid om wat interessante gesprekken te voeren over thesaurussen, de evolutie in de beeldbewerking en de kracht van het internet en zo. ‘k Heb zelfs een handje gekregen van Piet Van Roe en eentje van mijn allerliefste vriendin Patricia. Mijn dag kon alvast niet meer stuk. 😉

Stripjes!

Daarstraks ben ik de stripbon (voor stripboeken, you dirty minds!) die ik voor mijn verjaardag gekregen had, gaan verzilveren. De oogst bestaat uit acht nieuwe strips. Ik vermoed dat ik daar toch minstens twee dagen mee zoet zal zijn. 😉 Om de uitbreiding van onze stripcollectie te vieren, zijn we vervolgens iets gaan eten in de PurPur. Mijn reclamecampagne voor dit gezellige rookvrije restaurant begint zijn vruchten af te werpen, want we zijn er drie bekenden tegen het lijf gelopen. 😉 Een tafeltje is snel bijgeschoven en zo werd ons dineetje voor twee, een dineetje voor vier.

De derde bekende was in het gezelschap van een jongedame die ik alleen maar van ziens kende en zag er duidelijk een beetje betrapt uit. Zij hadden elkaar vast belangrijke dingen te zeggen, want ze zijn niet bij ons komen zitten. 😉 Jaja, wie weet zijn we wel getuige geweest van het ontluiken van een prille romance. Zal hem er binnenkort eens over aan de tand voelen…

Update 17/11: Miskoop van het jaar: Twee albums uit de Cyberkiller reeks van Plumail – Godard, uitgeverij Vinci. Een album dat zoveel fouten bevat dat het ongewild grappig wordt. Voor de liefhebbers van camp.