Bye bye Jean-Marie

Persoonlijk heb ik nooit begrepen wat de VLD in meneer Dedecker zag. Al van bij het begin van zijn politieke carrière heb ik hem een ordinaire relschopper gevonden. ‘t Is nu eenmaal eenvoudiger om mensen tegen de schenen te schoppen dan op een constructieve manier iets te verwezenlijken. De enige positieve verwezenlijkingen die meneer Dedecker in mijn ogen op zijn naam mag schrijven, heeft hij gerealiseerd toen hij nog bondscoach judo was. Als politicus vond en vind ik hem een dikke nul.

De VLD heeft groot gelijk dat ze hem buiten schopt. De blauwe partij had zich veel onderling gekrakeel kunnen besparen door dit al veel eerder te doen. Opgeruimd staat netjes, wat mij betreft.

Supergezellige avond

Soms hoeft je echt geen spectaculaire dingen te doen om je geweldig goed te amuseren. Een etentje met mijn kleine broertje en zijn vriendin in de Muy Sapore bijvoorbeeld (bij deze heb ik mijn maandelijkse plicht om jullie restaurant te vermelden op mijn blog weer vervuld, jullie kennen mijn rekeningnummer 😉 ). Gezellig babbelen over Pixies, jeugdboeken (Roald, I love you), pedagogische stages en nog veel meer. En als afsluiter een lekkere smoothie. Ter compensatie van weer maar eens een uitgelopen vergadering deze namiddag.

Life can be good.

Vergaderen, vergaderen

Toen ik deze ochtend op mijn werk aankwam (met vertraging want de trein die ik normaal neem, was afgeschaft), heb ik mijn pc opgezet en ben ik bijna onmiddelijk vertrokken naar de eerste vergadering van de dag. ‘s Middags ben ik even naar de stad geweest om een broodje en heb ik daarna verder vergaderd tot het tijd was om naar huis te gaan. En gisteren heb ik ook al tot zeven uur ‘s avonds in vergadering gezeten (godzijdank niet van ‘s ochtends vroeg).

Zo krijgt een mens niet veel gedaan, natuurlijk. Al een geluk dat het deze keer interessante vergaderingen waren.

Squash!

Na bijna vier maanden inactiviteit, ben ik deze avond eindelijk nog eens aan squashen toegekomen. ‘t Moet gezegd, d’r is wat roest op mijn spel gekomen, maar vanaf nu ga ik mijn best doen om mij aan die wekelijkse squashafspraak te houden. Kwestie van dat laagje roest er zo snel mogelijk af te krabben.

De kloof

Ik kan het niet langer ontkennen, de kloof tussen mij en mijn vrienden die mama of papa zijn geworden, wordt langzaamaan breder. Vorige zaterdag werd ik nog maar eens met de neus op de feite gedrukt. We zijn toen met twee bevriende koppels en drie kindjes naar de speeltuin geweest. ‘t Is vaak moeilijk om een gemeenschappelijke grond voor een gesprek te vinden. “Hoe is’t op het werk?” “En met de verbouwingen?” En dan zijn we uitgepraat. Zij willen natuurlijk dolgraag praten over hun kindjes en de vorderingen die ze maken. En voor een deel kan ik daar wel in meegaan. Ik speel met de kindjes, feliciteer ze als ze iets goed doen en lach met hun gekke bekken.

Maar de kloof blijft groeien. En die kloof wordt alleen maar groter met dat de kindjes ouder worden en een eigen willetje krijgen. Mijn leefwereld en de leefwereld van mijn vrienden-ouders is zó verschillend. De dingen die mij boeien en passioneren, zijn voor hen vaak niet te vatten. Vreemd is dat. Ze gaan ook niet meer op stap of een avondje naar de film. Ze nemen geen uitgebreid diner in een goed restaurant. Ze gaan niet op city trip. De wondere wegen van het internet, mijn tweede thuis, verkennen ze niet. Dat gaat niet, daar is geen tijd voor als je kinderen hebt. Studentenverenigingen zijn ze al lang ontgroeid.

Misschien ligt het voor een deel ook aan mezelf. Ik blijf me maar student voelen en geen werkmens. Ik geraak niet gewend aan de routine van een “volwassen” bestaan. Ik heb voorlopig geen behoefte om mezelf voort te planten. Mijn vriend en ik vormen een fijne twee-eenheid en dat mag, wat mij betreft, zo blijven.

Misschien wordt het beter als hun kinderen wat ouder en zelfstandiger zijn.