Nog een paar uurtjes en ik zit op een vliegtuig richting Warschau, maar eerst moet ik mij nog met mijn zwaar hoofd (te laat gaan slapen, te veel gedronken, te vroeg opgestaan) door een vergadering van drie uur worstelen.
En dan ben ik lekker negen dagen vergaderingvrij! Ha!
Saké. Really.
Die langer dan twee uur duren, zouden ze moeten verbieden!
Geen overwinning voor VTK dit jaar, helaas. Nuja, het was te denken dat de sportieve mannen en vrouwen van Apolloon zich geen tweede keer in de luren zouden laten leggen door de burgies. Toch heeft VTK geen reden om te treuren: de prijs voor het mooiste standje én die voor het lekkerste eten leverde twee vaten op die zeker voor de nodige overwinningsroes gezorgd zullen hebben in ‘t Elixir.
Wat mij betreft, was dit jaar een voltreffer. Dinsdagavond heb ik de opening meegemaakt, samen met Peter (ondanks de gemiste bus waren we toch nog mooi op tijd). Ulla Werbrouck die het startschot moest geven, had wel even een probleempje met het pistool dat dienst weigerde, maar gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. 😉 Tijdens het eerste uurtje konden we ook genieten van de snedige commentaar van Mark Uytterhoeven die her en der standjes bezocht en interviews afnam. Om acht uur was er nog niet veel volk, maar zo rond tien uur (toen bleek dat de weergoden de 24-urenloop gunstig gezind waren) begon het volk toe te stromen. Fijne sfeer, mooie standjes, veel bekend volk en groene pannenkoeken. Een perfect recept voor een toffe avond.
Voor mijn studentenvereniging was het ook een geslaagde editie. Veel volk in onze tent en goed wat reclame kunnen maken voor de goeie zaak (open source) en onze diensten. Alleen de mannen van de teltent hadden wat klachten. Hun tent, cruciaal voor het automatische telsysteem, werd veel te laat opgesteld waardoor hun opstelling maar nét op tijd klaar was voor de start en er van de geplande testen niets meer in huis is gekomen. Gelukkig is verder alles goed verlopen. Toch denk ik dat daar voor volgend jaar betere afspraken gemaakt moeten worden.
Woensdagavond ben ik dan rechtstreeks van mijn werk naar een (verplicht) seminarie geweest, nog even bij de cursusdienst binnengewipt (alwaar de cursussen die ik nodig heb, alwéér uitverkocht waren) en daarna linea recta naar de 24-urenloop, met een kleine pit-stop bij nonkel K om wat overbodig materiaal af te zetten. Tijdens de eindceremonie begon het natuurlijk te regenen, maar niemand die daar veel last van had. Er werd gefeest dat het een lieve lust was onder begeleiding van vuurwerk en de Leuvense studentenfanfare.
We zijn na de eindceremonie nog wat blijven plakken tijdens de afbraak. Napraten, evalueren, u kent dat wel. Om tien uur ‘s avonds zijn mijn vriend en ik nog snel iets gaan eten bij de ViaVia, want ik had al van ‘s middags niks meer gegeten. En een hongerige maag slaapt slecht.
Tot volgend jaar!
Vanmorgen was er in het station een ware invasie van Ethias-promo-mannetjes en -vrouwtjes. Ik kon geen twee stappen zetten of er werd mij wel van ergens een plastic zakje toegestoken om mij de geneugten van een goedkopere autoverzekering uit de doeken te doen. Beleefd als ik ben (hey, ik heb ook ooit nog van die foldertjes staan uitdelen) heb ik telkens vriendelijk bedankt met de snedige zin: “Neen danku, ik heb geen wagen.” Toch vind ik het redelijk absurd om die foldertjes te komen uitdelen in een bastion van het openbaar vervoer en was ik niet echt gecharmeerd door deze actie.
Waar ik dan weer wel door gescharmeerd wordt, is het leuke kleine oranje boekje dat ik kreeg van een vriendelijke jongedame op de trein. Ik draag de actie Iedereen Leest een warm hard toe. Zelf heb ik ook altijd iets bij om te lezen. Heel handig als je zoals ik een bloedhekel hebt aan wachten. Nooit meer het gevoel dat je zonder reden je tijd zit te verdoen. Lang leve het leesboek, altijd en overal!
Gisteren heb ik Heel Veel Geluk gehad. Ik was met de bus onderweg naar een werkbezoek bij een grote IT-dienstenleverancier. Ik zat gezellig te kletsen met mijn collega’s toen mijn lens opeens een sprong naar de vrijheid waagde. Nu moeten jullie weten dat ik al jaren tot mijn grote tevredenheid harde zuurstofdoorlatende lenzen draag. Enig nadeel aan dat soort lenzen is, dat die soms uitspringen als je per ongeluk je oog aanraakt. Dat is niet erg als dat ergens binnen gebeurt, dat is heel erg dat als op een stampvolle bus gebeurt die net aan de halte stopt waar jij moet afstappen.
Nu, het is niet de eerste keer dat mij dit gebeurt en ik heb thuis een paar reservelenzen, maar op dit moment zou een verloren lens mij wel bijzonder slecht uitkomen. Vrijdag vertrekken mijn vriend en ik voor acht dagen naar Warschau en mijn reservelenzen hebben niet meer de juiste sterkte. Op vakantie gaan terwijl je maar half ziet: niet leuk.
Gelukkig had mijn beschermengel gisteren geen dagje vrijaf genomen. Eerste reflex bij wegspringend lenzen: “Freeze!” roepen en vragen dat de collega’s mee zoeken. Niets te vinden, natuurlijk. Ondertussen waren we dus aan onze afstaphalte gekomen en wrong de dikke man op de bank naast mij zich uit zijn zitje. Zonder ook maar op of om te kijken. In mijn gedachten hoorde ik al een ijselijke gil van mijn lens die onder zoveel gewicht verpletterd werd.
Toen de persoon naast mij vertrokken was, heb ik snel mijn kleren uitgeschud, in de hoop dat mijn lens daar ergens was blijven plakken. En jawel, wat lag daar opeens te blinken op de grond? Mijn lens, nog helemaal ongeschonden. En ik happy natuurlijk. 😉
Dank u, beschermengel!
Ga ik samen met Peter naar de 24-urenloop. En het mag regenen al dat het wil, ik ben van plan mij geweldig goed te amuseren daar. (Maar ‘k zal toch maar een paraplu meenemen.)
Ocharme de jongens en de meisjes die op dit moment bezig zijn met de opbouw van de 24-urenloop. Er zijn plezantere dingen te bedenken dan sleuren met planken en buizen voor stellingen in de gietende regen.
Een wegwerker is maandag op de Duitse snelweg A3 om het leven gekomen toen een bom uit de Tweede Wereldoorlog ontplofte. De man was aan de slag met een machine toen de bom explodeerde. Delen van de machine werden meer dan honderd meter ver teruggevonden.
Dit bericht in de Standaard, deed mij even stilstaan bij al die bommen die Israël boven Libanon gedropt heeft. Hoeveel jaren na datum zullen deze moordtuigen nog slachtoffers maken?
Mijn plannen voor vandaag: eindelijk eens verder werken aan die #§!à@&”# webpagina voor mijn werk. Helaas jammerlijk doorkruist door een vergadering die plots in mijn agenda verschenen is en het schrijven van een Super Dringende tekst.
‘t Zal voor morgen zijn.