Twee dagen te laat, maar de week is nog niet ten einde, dus bij deze maak ik wat reclame voor de week van de Fair Trade. Leuven mag zich op dit vlak trouwens op de borst kloppen, want op 23 maart 2006 werd Leuven officieel een Fair Trade gemeente. Zelf heb ik woensdag al mijn (minuscule) steentje bijgedragen door een vegetarisch spaghetti met een glaasje appel-veenbes te consumeren in het Wereldcafé.

Het programma voor de week van de Fair Trade in Leuven:

Gedurende de week van de Fair Trade zal Leuven zijn titel als fairtradegemeente alle eer aandoen met verscheidene activiteiten ter promotie van deze actie. Het Platform LA21 Leuven organiseert naast speciale acties in supermarkten ook een ontmoeting van horeca-uitbaters voor een constructief rondetafelgesprek waarin de uitbaters die al ‘verkocht’ zijn bespreken hoever ze staan met de verkoop van Fair Trade producten en hoe ze andere horecazaken kunnen aanporren om hetzelfde te doen. Men zorgt eveneens voor de promotie van eerlijke handel bij lokale bedrijven. Pendelaars zullen kunnen genieten van een eerlijk ontbijt op vrijdag 6 oktober. Doorlopend zal de Bondgenotenlaan de hele week Fair Trade tussen zijn muren sluiten.

Argl, mijn todo-lijstje wordt alleen maar langer. Dat is niet de bedoeling!

Sinds onze sportieve opstoot kom ik weer geregeld in een zwembad en het meest typische aan een zwembad is de allesoverheersende chloorgeur die er hangt. Een geur die me soms doet terugdenken aan mijn jeugd.

Van het eerste tot het vierde studiejaar ging ik twee keer per week naar de zwemclub. ‘s Woensdags met de fiets, ‘s zaterdags met de auto. Elke woensdag ondernamen mijn moeder en ik de verre fietstocht naar het zwembad. We waren telkens meer dan een half uur onderweg. Thuis hadden we toen maar één auto en die had mijn vader nodig voor zijn werk.

De eerste jaren zat ik achterop de fiets van mijn moeder. Ik herinner me nog levendig de fietstochten door weer en wind. Regen, stortbuien, windstoten, steile hellingen. Ik geloof niet dat ik ooit één zwemles gemist heb op woensdagnamiddag. Mijn moeder bracht me trouw naar het zwembad.

Na het zwemmen gingen we soms een ijsje eten in de cafetaria. Ze hadden daar de beste ijsjes van de hele wereld. Ik nam altijd een Dame Blanche met slagroom. Vreemd, nu lust ik helemaal geen slagroom meer. Mijn favoriete onderdeel van het ijsje was het koekje, omdat dat zo lekker kraakte. Ik heb nooit meer zulk lekker ijs gegeten.

Een andere keer gingen we na het zwemmen een fritje eten. Mijn moeder kocht één pakje frit voor ons beiden. Zij at de zachte fritten, ik de harde. Eerlijk verdeeld.

Ik heb nooit de tijd genomen om mijn moeder te bedanken voor al de inspanningen die ze voor mij gedaan heeft. Dat spijt me.

Jaja, alweer een interessante dag vandaag. Twee interessante dagen achter mekaar, dat maakt bijna een interessante week. 😉 Helemaal naar Eindhoven en terug gereden voor mijn werk (allez, eigenlijk heb ik mij laten rijden, want ik heb zelf geen auto).

Veel dingen bijgeleerd, daar in Holland, lekkere broodjes gekregen (nóg beter dan die op ESAT) mét karnemelk, natuurlijk, het zijn Hollanders voor iets. En op de terugweg een heel boeiend gesprek gehad over Heel Serieuze Zaken. Ik heb echt het gevoel dat ik vandaag nieuwe inzichten heb opgedaan die mij in het latere leven van pas zullen komen. Het hoeft niet altijd boekenwijsheid te zijn.

Yep, yep, een goeie dag. En dan vind ik het helemaal niet erg om (veel) later dan gewoonlijk thuis te komen.

In een poging mijn vroegere sportieve zelf te reanimeren, zijn mijn vriend en ik sinds vorige week opnieuw beginnen zwemmen. Na bijna twee maanden stokstijf achter een bureautje gezeten te hebben, kon een beetje beweging geen kwaad. Het zwemmen is toch nu toe goed meegevallen, maar omdat eentonigheid dreigt, hebben we ons vandaag een gecombineerd abonnement (aqua + groepslessen) aangeschaft. Nu zondag hebben we onze eerste groepsles: een initiatie nordic walking. Ik ben benieuwd of ik het leuk ga vinden.

Ik heb mij alvast voorgenomen om twee avonden per week vrij te houden om aan sport te doen. Dan kan ik nooit meer met het excuus afkomen dat ik geen tijd heb om te sporten. Goodbye old lazy me.

Is dat ik nu al twee uitnodigingen voor een feestje in een speeltuin op zak heb.

Vandaag naar een interessante workshop geweest over de elektronische elektriciteits- (rechtzetting lapsus: identiteits-) kaart. Zowel de juridische als de technische aspecten kwamen aan bod. En als toemaatje heb ik mijn grote voorbeeld Frank Robben aan het werk gezien.

PS: Op ESAT hebben ze lekkere broodjes!

‘t Zijn binnenkort verkiezingen te oordelen aan de vervuiling van het straatbeeld met lelijke affiches vol holle slogans. Naarmate de Dag des Oordeels nadert, neemt ook het aantal blogs dat aandacht besteedt aan dit fenomeen toe. Aangezien Yet Another Blog een ongemeen hippe blog is, kan ik natuurlijk niet achterblijven.

Jammer genoeg is er één probleempje. Heel het gebeuren kan mij op dit moment volstrekt niet boeien. Op 8 oktober moet ik namelijk gaan stemmen in mijn domiciliegemeente en de band met deze gemeente is flinterdun geworden. Het kan mij eerlijk gezegd geen zier schelen wie daar de volgende burgemeester wordt of welke straat ze nu weer eens gaan heraanleggen. Ik heb zelfs geen flauw idee wie daar momenteel burgemeester is. Laat staan dat ik een schepen zou herkennen, moest hij of zij mij voor de voeten lopen.

In mijn persoonlijk planning was het de bedoeling dat mijn domicilie al ongeveer een half jaar in Leuven gelegen zou zijn. Jammer genoeg wil de realiteit al eens vaker mijn persoonlijke planningen doorkruisen. Ik zal mij dus beperken tot het uitbrengen van een lijststem in mijn domiciliegemeente en voor de rest kan ik alle propaganda fijn negeren.