ziekenbezoek

Een werk van barmhartigheid: de zieken bezoeken

Of toch niet helemaal, want echt ziek is mijn collega niet. Ze moet plat liggen omdat haar baarmoederhals veel te snel verkortte en de baby best nog een paar weken zou blijven zitten. De geschiedenis herhaalt zich, want tijdens haar eerste zwangerschap moest ze ook al platliggen na een paar maanden zwangerschap. Om de eenzaamheid en verveling van deze anders zo dynamische dame wat te doorbreken, bracht ik een bezoekje aan haar. Ik had dit al eerder willen doen, maar het was er tijdens de drukke decembermaand helaas niet van gekomen. Tijdens de kerstperiode kreeg ik van haar het bericht dat de baby misschien al zou komen en onze januari-date zonder voorwerp zou worden, maar gelukkig bleef hij (het is een jongen) nog wat zitten.

En dus spoorde ik donderdag naar Wijgmaal met een doosje Neuhaus pralines in de hand (mijn motto: chocolade is goed voor alles). Mijn collega zag er vrolijk en opgewekt uit en tijdens ons gesprek bleek dat de eenzaamheid en verveling best meevielen. Ze kan vanuit de zetel veel praktische zaken regelen voor hun nieuwbouw en natuurlijk moet er voor de komst van de baby ook het één en ander voorbereid worden. Het was zo’n avond die gewoon voorbij vloog. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en er viel veel bij te praten. Mijn collega was uiteraard ook nieuwsgierig naar de perikelen op het werk. Stof genoeg om over te babbelen…

Uiteindelijk nam ik de laatste trein terug naar Leuven en kroop ik vrijwel onmiddellijk in bed. Moe na wat toch al een heel heftige eerste werkweek is geweest.

Een werk van barmhartigheid

Gisterenavond spoorde ik na een behoorlijk zotte werkdag (non-stop vergaderd van 9.30u tot 17u en een vertraging van twintig minuten opgelopen in de eerste vergadering van de dag die zich in de vier opeenvolgende vergaderingen doorzette) met zes andere collega’s naar Leuven. Om een werk werk barmhartigheid uit te voeren: de zieken bezoeken. Eén van onze collega’s is namelijk al bijna twee maanden afwezig wegens een geknelde zenuw in haar nek. Ondertussen heeft ze een eerste epidurale infiltratie achter de rug (of nek beter gezegd), maar deze ingreep heeft helaas niet het verhoopte resultaat opgeleverd. Op 10 oktober volgt een nieuwe poging. Hopelijk brengt die tweede ingreep wel verlossing van de pijn waar ze nu voortdurend door geplaagd wordt.

Het was niet moeilijk om volk opgetrommeld te krijgen voor een bezoekje. Mijn collega is een harde werker en erg geliefd binnen het team. Ze heeft er bovendien een moeilijk jaar opzitten. Begin dit jaar gingen zij en haar men uit mekaar en verhuisde ze van Brugge naar Leuven. Toch een grote verandering voor iemand die al een dochter heeft die aan de unief studeert. We waren eerlijk gezegd allemaal verbaasd (maar ook opgelucht) dat de transitie naar haar nieuwe leven zo vlot ging, maar ik stel me wel de vraag of de fysieke pijnen die ze nu ondervindt niet ergens gerelateerd zijn a dane stress van begin dit jaar.

Anyway, hoewel ik duidelijk had aangegeven dat ze niet te veel moeite moest doen, stond haar salontafeltje vol met hapjes. We kregen meteen een rondleiding in haar nieuwe appartement, een mooie en lichte woonst met witte muren en heel veel plantjes. Erg fijn ook dat de leefruimte uitkijkt op het Westen, waardoor we de eerste uurtjes van ons bezoek volop konden genieten van een gezellig avondzonnetje. We dronken een glaasje schuimwijn, brachten haar op de hoogte van de laatste gebeurtenissen op het werk en wisselden vakantie-ervaringen uit.

Wat ik alleszins onthoud van dit bezoek is dat Turkije dé place to be is voor haartransplantaties en andere plastische chirurgische ingrepen. Als ik ooit een Botox-behandeling overweeg, weet ik nu dat ik mijn Turkse collega moet inschakelen. 😉

Op ziekenbezoek

Gisteren was het tijd om nog eens een werk van barmhartigheid te verrichten: een zieke bezoeken. Geheel onverwacht kregen we twee weken geleden het bericht dat de oudste zoon van onze vrienden met spoed geopereerd moest worden. Epifysiolyse van beide heupen. Ik moet toegeven dat ik nog nooit van deze aandoening gehoord had en toen ik las dat deze aandoening vooral bij kinderen met overgewicht voorkwam, was ik nog meer verbaasd, want de oudste zoon van onze vrienden is een sportieve, slanke voetballer. Dikke pech dus, voor hem. En meteen het einde van zijn voetbalseizoen. De komende maanden zal hij zich vooral in een rolstoel en op krukken moeten verplaatsen. Ocharme, het manneke. Waar moet hij nu naartoe met al zijn energie?

Dus kochten we hem een cool knutselcadeau (twee draken om zelf in mekaar te steken) en gingen we hem een hart onder de riem steken. Hij hield zich sterk tijdens ons bezoek, maar ik zag dat hij het er toch wel moeilijk mee had. Geen enkele achtjarige staat erop te springen om een tijd aan een rolstoel gekluisterd te zijn. Dus ik hoop dat de draken helpen om de pijn een beetje te verzachten en zijn gedachten wat te verzetten.

IMG_2782[1]

 

En oja, we werden natuurlijk weer op een lekkere aperitief onthaald. Na een zware dag op het werk met een hoop nodeloos gedoe smaakte dat glaasje (of misschien wel die fles) schuimwijn me des te meer!

IMG_2697[1]

Een werk van barmhartigheid

Een tijd geleden raakte één van mijn collega’s betrokken bij een ongeval onderweg naar het werk. Door den spijtige samenloop van omstandigheden kwam hij zwaar ten val met zijn scooter. Resultaat: vier gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen. Een pijnlijke zaak.

Door het ongeval is hij al een hele tijd thuis met ziekteverlof. Hoog tijd om onze christelijke plicht te doen en hem een bezoekje te brengen. Al moet ik zeggen dat deze plicht helemaal niet zwaar woog als je ziet wat voor lekkers zijn vriendin voor ons in huis gehaald had:

IMG_7161[1]

IMG_7162[1]

Het werd alleszins een heel gezellige avond onder collega’s, met ontboezemingen over eerste seksuele ervaringen en andere diepgravende topics. Dankzij het mooie weer konden we de hele avond buiten doorbrengen. En als afsluiter kregen we allemaal nog een mini-magnum.

Door al die lekkere cava en heerlijke wijnen bij de kazen werd het verbazingwekkend snel laat en waren er niet meer veel treinen over om mijn collega’s terug naar Gent en Antwerpen te brengen. We zagen het collectief niet meer zitten om de bus terug naar Leuven station te nemen, dus schakelde ik mijn hulplijn in: mijn bloednuchter vriendje die drie lichtjes aangeschoten vrouwen kwam ophalen in Bierbeek om hen veilig naar het station te brengen. ‘t Is toch een schatje!

Op ziekenbezoek

De zieken bezoeken is niet alleen een werk van barmhartigheid, het kan soms ook gewoon heel erg plezant zijn.

Een collega is een tijdje geleden geopereerd aan haar voet en moest daardoor noodgedwongen een maand thuis blijven om alles te laten helen. Dus zakten wij met het bijna-ganse team (één iemand ontbrak wegens ziekte) naar Gent af. En al had ik op voorhand gezegd dat ze zeker niet te veel moeite moest doen, de flessen cava stonden al koel toen we tramgewijs bij haar arriveerden. Het cadeau dat we bij hadden, het boek Mysterium van Rita Monaldi en Francesco Sorti, viel in goede aarde. We snackten op olijfjes, artisjokharten en kroepoek, genoten van overheerlijke gevulde broden (naar een recept van Jamie Oliver), dronken een glaasje wijn en keuvelden gezellig de avond weg.

En dat alles terwijl onze collega rondhobbelde op haar gipsverband. Gelukkig had ze geen pijn meer van de operatie en kon ze zich nu al aardig uit de slag trekken. Wij kijken alleszins uit naar de dag dat ze ons team opnieuw komt vervoegen. ‘t Is een beetje stilletjes, zo zonder haar!