Heel bijzonder weekendje achter de rug.
Zaterdagochtend begaf ik mij zoals dat een brave leerling betaamt naar de Spaanse les. Drieënenhalf uur geconcentreerd opletten (kuch) later, fietste ik terug naar ons appartementje om de rugzak met de cursus om te ruilen voor de rugzak met het fototoestel. Lunchen deden mijn vriend en ik op het feestje van De Kapblok. Reden voor de feestelijkheden was het binnenrijven van de titel beste slager van België. Daar eten wij graag een lekkere bloedworst op! En tegen dat glaasje cava (voor mij) en die Belgin gin tonic (voor mijn vriend) zeiden we ook geen neen.
Na de lunch vertrokken we richting Zedelgem. Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat een mens te zoeken heeft in Zedelgem. Wel, in Zedelgem bevindt zich het befaamde sterrenrestaurant Hertog Jan. Voor mijn vriend en mezelf zou dit de eerste kennismaking met een driesterrenrestaurant worden. En eerlijk, het is volledig te danken aan onze lieve vrienden K en R dat we in Zedelgem belandden. Onze vrienden hadden de reservatie op zich genomen nadat wij hen carte blanche gegeven hadden wat de restaurantkeuze betreft. Al moesten we wel even slikken toen we hoorden dat ze bij Hertog Jan geserveerd hadden. Een iets bescheidener restaurant was ook al goed geweest voor ons.
Omdat niemand van ons het zag zitten om na het diner nog huiswaarts te rijden, reserveerden we twee kamers in B&B ‘t Lof der Kruiden. Dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. We hadden niet gewon twee kamers ter onzer beschikking, maar gewoonweg een gans huis, met sauna (die we helaas niet konden uittesten wegens tijdsgebrek) een prachtige zitruimte, een keuken en een bureautje. Dit alles met uitzicht op de prachtige kruidentuin. Echt met ons gat in de boter gevallen.
Na een verkwikkende douche en een hartstochtelijke vrijpartij waren we klaar voor een avondje Hertog Jan. Voor de gelegenheid hadden we onze beste kleren uit de kast gehaald. Hoe vaak eet een mens in een driesterrenrestaurant, nietwaar?
We waren de allereerste klanten in het restaurant en kregen bij het binnenkomen meteen de vraag of we nog even in de tuin wilden wandelen. Een beetje de benen strekken alvorens ze voor enkele uren onder tafel te schuiven leek ons een goed idee. We kregen een fris fruitsapje aangeboden en trokken bij valavond de tuin in. Waar ik al onder indruk was van de kruidentuin van B&B ‘t Lof der Kruiden, was deze moestuin gewoonweg buiten categorie. Zo groot! Zo goed onderhouden! We keken er al naar uit om al die verse groenten en kruiden terug te vinden op ons bord.
Na deze korte wandeling werden we naar onze tafel geleid. Alwaar een jonge dame onze servetten met een houten tang op onze schoot legde. Sympathiek, maar een beetje overdreven, vond ik persoonlijk. Een klein overzichtje van de kunstwerkjes die wij op ons bord aantroffen:
Komkommer / Zalm / Bottarga:
Ganzenlever / Framboos / Rozen
Ganzenlever / Cola / Passievrucht
Aardappel / Vanille / Mimolette
Collectie Tomaat 2015
Komkommer / Noordzeebaars / Kruiden
Rode Biet / Langoustine / Framboos
Polderaardappel / Inktvis / Pimenton
Wagyu Stroganoff
Dessert
Snoepkarbuit
Hoewel alles zeker lekker was en, zoals jullie kunnen zien, elke gang een waar kunstwerkje was, bleef ik ergens toch wat op mijn honger zitten. Sommige gerechten waren zo gecompliceerd dat het hoofdingrediënt niet meer volledig tot zijn recht kwam. Zo vond ik de verzameling tomaten één van de beste gangen: enkel van tomaten van eigen kweek, wat ajuin en wat kruiden. Meer moet dat niet zijn. De (heerlijke) wagyu beef daarentegen werd versmacht door de Stroganoff bereiding. En alles was wel lekker, maar bij geen enkele gang had ik een echt waw-gevoel. Soms is less echt wel more. En ja, ik weet dat ik nu als een verschrikkelijke snob klink. Bijgevolg blijft ons bezoek aan In de Wulf onze absolute culinaire topervaring.
Doordat de glazen met aangepaste wijnen bij elk gang niet bijgevuld werden, bleef het ook een zeer deftig en beschaafd etentje. 😉 Dat kwam goed uit, want de dag nadien stond er een zeiltochtje op de Noordzee op het programma!
Zondagochtend stonden we om 8.30u op om te genieten van een overheerlijk ontbijt. Dat eitje met kruiden uit de tuin was gewoonweg fenomenaal. De rest van het ontbijt mocht er ook zijn, met thee uit eigen tuin en fruitsap en verse broodjes en yoghurt en teveel charcuterie om op te krijgen. Honger hadden we niet echt na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, maar goesting des te meer.
Na het ontbijt pakten ze onze spullen, een beetje met spijt in het hart dat we dit heerlijk plekje al achter ons moesten laten en we de sauna niet eens hadden kunnen proberen. We werden echter om 11u in Blankenberge verwacht. Onze vriendin had geregeld dat we met z’n vieren mochten meevaren op de zeilboot van haar oom. We hadden erg veel geluk met het weer: prachtig zonnetje en een stevige bries. Ik had me op voorhand een nieuwe sjaal, handschoenen en een muts gekocht, kwestie van zeker geen kou te lijden op de Noordzee. Ik had een t-shirt met lange mouwen aan getrokken, daarover een winterkleedje met dikke kousen, een windstopper en boven dat alles mijn winterjas. Ik was voorzien om de kou te trotseren.
Uit voorzorg had ik twee pilletjes tegen de zeeziekte genomen. Eén of ander middel tegen zwangerschapsmisselijkheid dat de apotheker mijn vriend had aangeraden, omdat Touristil niet meer in de handel te verkrijgen is. Ik herinnerde mij nog levendig hoe misselijk ik me had gevoeld op de walvisbootje, dus ik wilde het zekere voor het onzekere nemen. Dit zou immers mijn eerste zeiltocht met stevige wind worden en van vrienden die ook met een zeilcursus begonnen zijn, had ik al veel onsmakelijke verhalen over zeeziekte gehoord.
Ik moet zeggen dat in het begin het best wel ok ging. Zeker toen ik een tijdje zelf het roer mocht overnemen. Helaas nadat ik het roer aan mijn vriend had overgedragen, begon ik mij misselijk te voelen. Dat kleine roeibootje schokte alle kanten op en ik klampte mij met de moed der wanhoop aan de reling, vechtend tegen het in golven opkomende gevoel van misselijkheid en tegelijkertijd biddend dat ik mijn maaginhoud zou kunnen binnen houden.
Helaas, op een gegeven moment besloot mijn maag dat het welletjes was met al dat gehots en geklots en kwam de helft van het nochtans zo lekkere ontbijt er weer uit. Gelukkig slaagde ik erin mijn maaginhoud braaf over de reling te mikken en de boot zelf schoon te houden. Enfin ja, plezierig was het allemaal niet. Omdat ik echt zo ziek was, werd besloten rechtsomkeer te maken en terug naar de haven te zeilen. Helaas kwamen we daar niet aan voordat ik de rest van het ontbijt aan de vissen offerde. Ik voelde me echt lullig. Vooral omdat het zo’n ideaal zeilweer was en mijn vriend duidelijk zat te genieten van het tochtje. Die plannen voor een zeilvakantie zullen we alleszins nog eens moeten herbekijken. Ofwel moet ik op zoek naar een ander middel tegen de zeeziekte. ‘t Was te denken dat die pilletjes voor zwangere vrouwen niet sterk genoeg zouden zijn.
Tussen al het ziek zijn door, slaagde ik erin nog enkele foto’s te maken:
Ik ben alleszins nog nooit zo blij geweest een haven binnen te varen. Al vond ik het heel jammer voor mijn vrienden en zeker voor de oom die al die moeite voor ons had gedaan. De rest van de namiddag brachten we dan maar al apertievend door op de boot in de haven. Enfin ja, ik keek toe terwijl de rest aperitiefde en ik mijn maag bemoedigende woorden ter herstel toefluisterde. Rond zes uur achtte ik mij weer in staat om in een rollend voertuig plaats te nemen en de terugweg naar Leuven aan te vatten.
We stopten nog ergens onderweg voor een theetje omdat ik dringend naar het toilet moest en na wat files getrotseerd te hebben, kwamen we terug in Leuven aan. Tegen het avonduur was mijn maag voldoende van de schok bekomen om zonder morren wat Indisch comfortfood naar binnen te werken. Dat had ik wel verdiend, na zo’n dag.
