Onze laatste dag in Mechelen gunden mijn vriend en ik ons de luxe om uit te slapen, want geen concrete plannen in de voormiddag. Uiteraard startten we de dag met een heerlijk ontbijt. Een heruitgave van de dag voordien, gewoon omdat ik het zo lekker vond.

Na het ontbijt checkten mijn vriend en ik op ons gemak uit, we lieten de bagage achter in het hotel en wandelden wat door de rustige zondagse straten van Mechelen tot het 12u was. Op dat tijdstip hadden we afgesproken met een bevriend koppel en hun twee zonen om samen te lunchen in de alom bekende Vleeshalle. Wegens nog niet veel honger na ons uitgebreide ontbijt hielden mijn vriend en ik het op loempia’s en summer rolls. We maakten van de gelegenheid gebruik om bij te praten met onze vrienden, die we niet meer gezien hadden sinds de coronacrisis begon. We verbaasden ons erover hoe groot en flink de jongens geworden waren. Help! De tijd gaat veel te snel!

Na de lunch trokken we richting de Sint-Romboutskathedraal voor een beklimming van de toren. Helaas, de weergoden waren ons niet bepaald gunstig gezind: het was koud, nat en winderig. De beklimming zelf viel heel goed mee, omdat deze regelmatig onderbroken werd voor een bezoek aan de verschillende kamers in de toren. De jongens klommen zeer enthousiast naar boven, die jonge lijfjes zitten duidelijk barstensvol energie. We bewonderden de mooie oude klokken en het uitzicht vanaf de toren, dat door de weersomstandigheden helaas wat tegenviel. We zullen nog eens moeten terugkeren in de zomer om ten volle van de omgeving te kunnen genieten.

We sloten de namiddag met onze vrienden af in de Wasbar, wegens nergens anders plaats. Mijn vriend en ik beginnen er vaste klanten te worden, al vind ik de bediening (duidelijk allemaal jobstudenten) er nonchalant en is het er, naar mijn mening, ook niet zo proper. Maar geen erg: er was een bak met speelgerief voor de kinderen, die helaas niet zo strategisch geplaatst was onder de trap. Het duurde dan ook niet lang voordat de oudste jongen zijn hoofd keihard stootte tegen de gietijzeren trap. Ocharme, het manneke. De bediening maakte hun oorspronkelijke onverschilligheid goed door een icepack aan te bieden om een bult tegen te gaan. Misschien komen we er toch nog eens terug. 😉

Na onze drankjes namen we afscheid van onze vrienden en keerden mijn vriend en ik met de trein terug naar Leuven. Ons zie je zeker nog eens terug in Mechelen!