trein

Sardientjes

Deze ochtend was het weer van dat. Van de mooie, grote dubbeldekker die ik (bijna) elke ochtend neem richting Brussel en die uit zeker zes wagons bestaat, geen spoor. In de plaats daarvan stond er op spoor twee een miezerig treintje met ocharme drie wagons en dan nog niet eens een dubbeldekker. Jullie kunnen je de gevolgen zeker indenken. De forenzen moesten er met de schoenlepel bijgeduwd worden, geen vierkante centimeter bleef onbenut. Als sardientjes in een blik, zwemmend in het zweet van de medemens.

Ik heb deze beker/trein aan mij voorbij laten gaan. Ik mag dan wel een fan zijn van lichamelijk contact, ik kies liever zelf met wie ik in een innige omhelzing sta. Die paar minuutjes werktijd die ik hierdoor verlies, ruil ik met plezier in voor een gemakkelijke zitplek in een veel rustigere trein. ‘k Moet tegen vanavond nog wat Japanse woordjes gememoriseerd krijgen he.

Offers aan de treingoden

Lijstje van dingen die ik al op de trein vergeten ben:
– donkergrijze fleece van mijn vriendje (gelukkig was het een gratis fleece van één of ander bedrijf en was mijn vriendje niet boos);
– mijn favoriete rode fleece :-(, ik mis hem nog elke dag;
– mijn lievelingsjeansjasje met daarin de sleutel van het ingebouwde slot van mijn fiets, we hebben nooit de moed gevonden om dat slot te gaan overzagen, de fiets is waarschijnlijk door de politie verwijderd;
– tientallen paraplu’s, waaronder een grote, gratis paraplu die ik de dag zelf had gekregen;
– tientallen handschoenen.

Voor sommige van deze items heb ik zo’n verloren voorwerpen papiertje ingevuld, voor andere niet. Geen van alle heb ik ooit teruggezien. Hopelijk heeft iemand anders er plezier van.

Martelingen op de trein

Mijn treinreis deze ochtend begon als volgt: “Dames en heren. Het geluid dat u nu hoort, kan helaas niet door ons afgezet worden.” Met als gevolg dat mijn gehoororgaan en dat van mijn medereizigers de ganse rit van Leuven naar Brussel geteisterd werd door een soort drietonige bezettoon gevolgd door een heel luide, verschrikkelijk onaangename bieptoon. Om zot van te worden.

Leuven – Amsterdam – LeuvenI

Gisteren in totaal zes uur gereisd voor ocharme tweeëneenhalf uur vergaderen. Niet mijn meest efficiënt bestede dag, met andere woorden. Opvallend: het verschil in stijl tussen Nederlanders en Belgen. Je wordt er behoorlijk joviaal onthaald, soms zelfs iets té joviaal naar mijn smaak. Het blijft een business gesprek, ik ben geen goeie vriend die je bij wijze van spreken een jaar niet meer gezien hebt. Moment van de dag: mijn collega die vertelde hoeveel dagen verlof ze per jaar had en de daarop volgende reactie van de sales verantwoordelijke (!): “Trut!” Die Hollanders toch. 😉

Na zoveel uur op de trein had ik geen zin meer om ‘s avonds nog productief te zijn, dus sms’te ik ergens net buiten het station van Amsterdam of mijn vriendje geen zin had om met mij de Simpsons te gaan zien. En ik had geluk: hij zag dat wel zitten. 😉 Na mijn thuiskomst een lekker slaatje gaan eten op het terras van La Royale (dat van de Kosmopol was volzet). Genoten van de eerste echt zomerse avond en daarna naar de Kinepolis. Ik heb smakelijk gelachen met de dolle fratsen van Homer&co. Of zou dat glas cava en die werkelijk gigantische sangria die ik vlak voor de film gedronken heb, daar voor iets tussen zitten? 😉

Het was alleszins een geslaagde avond na een vermoeiende dag.

Zellik versus Zinnik

Omdat ik deze namiddag in Zinnik (oftewel Soignies) moest zijn, besloot ik ‘s ochtends in het station van Brussel alvast een treinticketje voor deze bestemming te kopen. Als ik mij dan ‘s middags naar de trein moest haasten, was mijn biljet tenminste in orde. Ik naar het loket alwaar ik bijzonder duidelijk articulerend (ik denk niet dat Zinnik zo’n voor de hand liggende bestemming is) om een biljet heen en terug naar Zinnik vroeg. Toen de meneer aan het loket zei dat dit biljet mij 4.40 euro zou kosten, leek mij dit weinig, maar hey, zoveel te beter, nietwaar? Wie weet was er stond de rit Brussel-Zinnik wel in promotie vandaag.

Ik had natuurlijk beter moeten weten, want, toch een beetje achterdochtig geworden, controleerde ik een paar minuten later mijn biljet. En wat stond daarop? Jawel, Zellik ipv Zinnik. Zucht. Ik had geen tijd om terug naar het loket te gaan, dus liet ik het maar zo. Nu, ik kan deze fout natuurlijk aangeven bij de ombudsdienst, maar na aftrek van administratieve kosten, zal er van die 4.40 euro niet al te veel meer overschieten. En eerlijk, ik heb niet veel zin om een brief te schrijven en blabla voor die paar euro. Ik zal die 4.40 euro maar zien als een kleine bijdrage van mijnentwege om de werking van de NMBS te verbeteren. God weet dat het nodig is. 😉

Treintjes

U heeft het vandaag beslist gehoord, gelezen of gezien: de treinbegeleiders staakten. Een spontane staking tegen zinloze agressie op de trein. En zo komt het dat ik vandaag eventjes op de luchthaven van Zaventem ben geweest. Ik en een trein stampvol met forenzen. Onze trein zat zó vol dat de reizigers die van het vliegtuig kwamen er met hun bagage gewoon niet meer bij konden. ‘t Was gezellig op ons treintje.

Wij pendelaars hebben een hoge tolerantiegrens.

Zat op de trein

Klein opstootje meegemaakt tijdens mijn dagelijkse treinrit naar huis. In de wagon waar ik een plaatsje gevonden had (niet dat ik veel moest zoeken, het was erg kalm op de trein vandaag), lag een zatte vent met een rood baseballpetje zijn roes uit te slapen. Hij was zo zat dat zijn zak mét daarin een voor driekwart lege fles whiskey midden op het gangpad stond.

Toen de conducteur langskwam, maakte hij de man in kwestie wakker met de vraag naar zijn reisbewijs. Geen idee of hij werkelijk een reisbewijs toonde of dat het een smoes van de conducteur was, maar deze laatste zei tegen de zatte vent dat hij moest afstappen in Brussel Noord om zijn connectie te halen. Dat was duidelijk niet naar de zin van de zatlap in kwestie. Hij begon vanalles te brabbelen tegen de conducteur. Ik vermoed dat hij Frans sprak omdat de conducteur ook Frans tegen hem sprak, maar ik verstond werkelijk niets van zijn gelal.

Na even gediscussieerd te hebben (Brussel Noord kwam snel dichterbij), kwam een twee conducteur zijn collega bijstaan. Ze pakten het wel goed aan: beide conducteurs waren supervriendelijk en behulpzaam: ja dat hij toch echt in de verkeerde trein zat en best zou afstappen in Brussel Noord en ze zouden hem helpen uitstappen en hij moest zeker zijn zak en zijn jas niet vergeten.

Volgende halte: Brussel Noord. Natuurlijk wilde de rode baseballpet dragende zatte vent niet afstappen. Uiteindelijk lukte het mits een beetje aandringen toch om hem buiten te werken. (Wat mij een werkelijk indrukwekkend zicht op zijn omvangrijke spaarpot opleverde.)

Eens buitengewerkt, begon hij wat te roepen en amok te maken. Hij wilde blijkbaar opnieuw onze trein op. Al gauw kwam er versterking opdagen in de vorm van een andere NMBS-medewerker. Deze maakte echter de grote fout de zatlap een duw te geven. Een goed raad: je duwt geen lallende en roepende zatte mensen die meer dan honderd kilo wegen, zeker niet als die persoon zich in de buurt van een trein bevindt. Nu, de kerel bleef wonder boven wonder rechtstaan, maar was nu echt razend en balde beide vuisten om de NMBS-medewerker op zijn gezicht te slaan. Zijn toestand was echter zo wankel dat zelfs een bejaarde zijn slagen had kunnen ontwijken.

Geen idee hoe het verder afgelopen is, want toen vertrok onze trein. Waarschijnlijk zit hij nu ergens in een cel zijn roes uit te slapen.