‘t Is nog steeds grote liefde tussen mij en de Russische taal. Ik denk dat ik stiekem een beetje verliefd aan het worden ben op de juffrouw en dan met name op haar ongebreidelde enthousiasme om ons zo goed mogelijk Russisch aan te leren. Ik kan haast niet wachten tot ik genoeg Russisch onder de knie heb om naar Rusland te gaan. Benieuwd naar het land en de inwoners.
taal
De juffrouw Japans
Was weer in goeie doen gisteren. Cha-o-tisch. Niet te doen. Cd’tje vergeten. Knoeien met wisselgeld voor de werkboeken, knoeien in het taallabo, niet goed uitleggen wat de bedoeling van een oefening is, enzovoort. En elke zin die ze zegt, wordt gevolgd door een beetje raar, ironisch lachje. Ik weet niet goed of ze nu met haar eigen geknoei lacht of dat het gewoon een zenuwtrekje is. Ik vermoed dat laatste. Van de bissers hebben we vernomen dat het vorig jaar nóg grotere chaos was. Er is dus alleszins verbetering waarneembaar. 😉
Mijn eerste les Russich
Mijn eerste indruk: Russisch is een leukere taal dan Japans. Maar dat kan ook aan de juffrouw gelegen hebben die ongeveer een triljoen keer enthousiaster was dan onze juffrouw Japans. De groep was ook veel kleiner: 12 leerlingen versus 35 leerlingen, het is net iets gezelliger in de les Russisch dan in de overbevolkte les Japans. De juffrouw Russisch is een rasechte Russische, die nog maar negen jaar in ons land woont, waardoor ze met een schattig Russisch accent praat. ‘t Is een echte babbelkont bovendien die ook de nodige aandacht besteedt aan het overbrengen van de Russische cultuur. Ik mocht haar van bij de eerste oogopslag. Heb trouwens al een leuk gesprek gehad met haar over democratie in Rusland en de positie die Poetin (volgens mij zo’n beetje de nieuwe tsaar) daar nu inneemt. Ik heb het gevoel dat ik zaterdagochtend met plezier vroeg zal opstaan om de les bij te wonen.
PS: Er zaten meisjes bij mij in de les die op foto’s Lenin en Stalin niet herkenden. Ik viel bijna van mijn stoel.
Taalfouten
Ligt het aan de zomerse nonchalance? Aan de door de vakantie ingegeven zorgeloosheid? Het valt mij alleszins op dat taalfouten de laatste weken welig tieren op de Vlaamse blogs. Nu zal u mij ongetwijfeld op gezette tijden ook op een taalfoutje betrappen. Niemand is perfect. Maar het aantal zware grammaticale fouten (zeg maar dt-fouten) dat ik de laatste tijd tegenkom, hebben mijn taalgevoel ernstige schade toegebracht. Als ik zo’n fout zie, probeer ik meestal op mijn tanden te bijten en snel verder te lezen. Niemand houdt van kommaneukers (al kunnen sommige fouten bezwaarlijk onder de noemer komma’s gebracht worden). Soms wordt het mij echter te veel en kan ik het niet laten de foutenmaker in kwestie op zijn of haar fout te wijzen.
Dus aan alle bloggers bij wie ik onlangs een foutje verbeterd heb: sorry, het was sterker dan mezelf. Troost jullie met de gedachte dat een juiste schrijfwijze het lezen van jullie blogs alleen maar aangenamer kan maken.
Duits
Daarnet een telefoongesprek gehad met de mevrouw die ons voor volgend weekend een huisje in Waimes verhuurd. De mevrouw sprak Duits, ik ook, maar met veel haar erop. ‘t Is niet dat ik mijn best niet deed, maar de woordenschat en grammatica van mijn middelbareschool-Duits zat opeens mijlenver weg. En zo gebeurde het dat ik dé klassieker der fouten maakte: “bellen” zeggen ipv “anrufen”. Ik kon wel door de grond zakken toen ik mezelf die beginnersfout hoorde maken. Schaamtelijk.
Ingeschreven
Vandaag hebben mijn vriend en ik ons ingeschreven voor een volgend jaartje aan het CLT. We gaan samen Japans volgen (ik zei toch dat het iets exotisch ging worden). En omdat je altijd moet gaan voor de uitdaging, heb ikzelf er nog een extra taal bovenop gedaan: Russisch.
Ik weet dat het niet zo’n goed idee is om twee nieuwe talen tegelijkertijd te leren, maar ik wil het toch proberen. Japans en Russisch liggen ver genoeg uit elkaar zodat er geen babylonische verwarring kan ontstaan. Dit betekent wel dat ik twee nieuwe schriften onder de knie moet krijgen, maar goed, we zien wel wat dat geeft. Als het echt niet lukt, kan ik nog altijd het Russisch laten vallen. ‘t Is makkelijker de motivatie op te brengen om op een zaterdagochtend naar de les te gaan als je met twee bent…
De allerlaatste les Italiaans
Vandaag was het de laatste les Italiaans van het jaar en waarschijnlijk de laatste les Italiaans in ons leven. Volgende week nog een mondeling en schriftelijk examen overleven en dan gaan voor mijn vriend en mezelf de boeken toe. We hebben gezamelijk besloten een punt te zetten achter onze studie Italiaans. Dit wil niet zeggen dat we het CLT voorgoed de rug toekeren. Integendeel, volgende jaar schrijven we ons in voor een nieuwe taal.
Waarom dan de beslissing om te te stoppen met Italiaans? Wel, het bleef een beetje een dode taal voor ons. De enige gelegenheid die we hadden om Italiaans te spreken, was in de les zelf (en ok, één keer met het Italiaanse vriendje van een vriendin). We zijn één keer in Rome op reis geweest, maar daar verkozen de inboorlingen Engels tegen ons te spreken, dat ging sneller. Dan volg ik liever een taal die ik ook buiten de lessen nog kan gebruiken.
Welke taal we juist gaan volgen, zeg ik nog niet, want onze taalkeuze hangt samen met reisplannen in de toekomst en die toekomst is momenteel nog zo ver verwijderd dat ik toch een beetje voorzichtig ben. Je weet nooit wat er in tussentijd allemaal kan gebeuren. Wat ik wel kan zeggen is dat het een nogal exotische taal is. Ik ben benieuwd wat dat zal geven.
Mon Français sucks
Ik zat daarstraks samen met de Franstalige collega van mijn vriend op de trein naar Leuven. Hij was in het gezelschap van zijn vriendin en nog een vriend. De heel rit van Leuven naar Brussel werd er natuurlijk niets anders dan Frans gesproken. Hun gesprekken verstaan was geen probleem, maar spreken, aiaiai. Ik schaamde mij dood dat mijn Frans zo slecht was. Zelfs over de meest basic woordjes moest ik nadenken en ik hoorde mij fouten maken tegen de passé composé die thuishoorden in het derde middelbaar. Jongens toch. Tegenwoordig kan ik beter Italiaans dan Frans en dat is bijzonder pijnlijk, want ik volg nog maar drie jaar Italiaans. Dat komt ervan als je een taal niet meer onderhoudt: je actieve woordenschat verdwijnt en de grammatica gaat behoorlijk stroefjes.
Volgend jaar misschien eens werk maken van het opfrissen van mijn Frans. Of wat meer gaan shoppen in Brussel. 😉