stress

Stress

Ik ken in mijn omgeving wel wat mensen die voor kortere of langere periodes werkloos geweest zijn. En uit hun verhalen wist ik natuurlijk hoezeer dit op hun woog en hoe elke afwijzing aan je zelfvertrouwen knauwt. Maar ik moet toegeven dat ik de impact van het werkloos zijn, schromelijk onderschat heb, nu ik me zelf in deze situatie bevindt. ‘t Is eigenlijk vreemd, toen ik nog voltijds werkte, keek ik uit naar deze periode: even nietsdoen en op adem komen tussen twee jobs in. Het leek me dat ik zo’n tijdelijke rustpauze goed zou kunnen gebruiken na zoveel hectische jaren.

Ik heb dan ook bewust gewacht met solliciteren tot ik definitief naar Zwitserland verhuisd was, begin september. Kwestie van mezelf even een break te gunnen. Wat ik helemaal niet had zien aankomen was het feit dat werkloos zijn zo hard op mijn gemoed weegt. Ik probeer me met zoveel mogelijk dingen bezig te houden en hobby’s op te pikken die ik de laatste jaren verwaarloosd heb, zoals sporten en lezen, maar eigenlijk drukt het feit dat ik nog geen job heb, heel erg op me. Ik lig er ‘s nachts zelfs wakker van en dat is behoorlijk uitzonderlijk, want ik slaap normaal gezien als een roosje. Slaapgebrek maakt bovendien dat je alles wat donkerder ziet dan normaal en dan komen boodschappen dat ik minstens een half jaar moet rekenen om aan een job te geraken, net wat harder aan.

Blijkt dat ik niet gemaakt ben om thuis te zitten en niks te doen, ik moet me nuttig kunnen voelen, bezig kunnen zijn, een bijdrage aan de maatschappij kunnen leveren,… Enfin ja, achteraf gezien, trek ik de conclusie dat ik helemaal geen break nodig had, maar misschien gewoon nood aan verandering? En dat ik de zoektocht naar werk hier in Genève veel vroeger had moeten aanvatten, dat ook.

Van uitbollen nog geen sprake

Na vandaag werk ik nog welgeteld negen (9!) dagen op mijn huidige werk, maar van uitbollen is tot nu toe nog geen sprake geweest. Integendeel, deze week mag toch wel de geschiedenis ingaan als één van de meest stresserende in mijn carrière. Ik moest namelijk een presentatie geven over een topic dat ik niet honderd procent in de vingers had en dat voor een publiek van enkele Zeer Belangrijke Mensen. Failure was not an option. Dat die presentatie bij mij terecht kwam, had te maken van het feit dat één van mijn teamleden uitgevallen was en ik moest dus voor haar inspringen.

Natuurlijk heb ik al vaker presentaties gegeven en meestal ervaar ik op voorhand een zekere gezonde nervositeit, maar de presentatie donderdagochtend was toch van een ander niveau. Het onderwerp was erg technisch en tegelijkertijd redelijk controversieel en ik kon me in de verste verte niet voorstellen welke vragen er uit de monden van die Zeer Belangrijke Mensen zouden komen. Ik denk dat ik de ganse presentatie zeker tien keer geoefend heb, iets wat ik normaal gezien nooit doe.

Maar! Het loonde. Eens ik vertrokken was, voelde ik de zenuwen wegzakken en ging het heel vlotjes. De vragen die volgden op mijn presentatie waren bijzonder makjes. En ik voelde de spanning minuut na minuut wegebben.

En als beloning wachtte er mij in de cafetaria van het werk een heus koud buffet! Met gerookte zalm en perzik gevuld met tonijn en vismousse en pastasalades. Jay! Ideaal om een bodem te leggen voor mijn afscheidsfeestje, dat door een speling van het lot op dezelfde dag als de Belangrijke Presentatie gepland was!

koude schotel

Stressy

Traditiegetrouw is december op mijn werk de allerdrukste maand van het jaar. Ik probeer daar elk jaar op te anticiperen door al zoveel mogelijk op voorhand te doen, maar traditiegetrouw vallen er die laatste maand nog allerlei lijken uit de kast en is het pompen of verzuipen. Nu ik verantwoordelijk ben voor een groter team ligt de werkdruk nog hoger. Meer mensen = meer dossiers.

Wat ik extra lastig vind, is dat mijn tolerantiegrens lager ligt in deze maand. Ik ben sneller geprikkeld, kan moeilijker tegen fouten, en durf mijn stem al eens te verheffen. En dan ben ik achteraf boos op mezelf vanwege mijn niet zo professionele handelswijze.

Eén ding is zeker: er wordt hier erg uitgekeken naar die paar daagjes vrijaf tussen kerst en nieuwjaar.

Vijf uur

Zo lang heb ik vandaag vergaderd. Twee uur met the big boss over een heel belangrijk rapport dat mijn team moet opleveren tegen begin volgende week (stressy toestanden, niet te doen, ik heb me al voorgenomen te trakteren als het helemaal klaar is, iedereen begint er echt door te zitten), aansluitend twee uur in lunchmeeting (met vieze sandwiches, yakkes) met één van onze belangrijkste opdrachtgevers over een ander document dat volgende week opgeleverd moet worden (gelukkig door iemand die niet aan het eerste rapport meewerkt), gevolgd door nog een uur vergadering over boekhoudkundige spitstechnologie i.v.m. enkele projecten die ik door het onverwachte vertrek van iemand van een ander team in mijn schoot geworpen kreeg. En dan racen tegen de klok om toch nog een beetje mails te verwerken.

En door de stress wordt (woeps) ik al dagen achtereen om zes uur wakker. Maar het komt allemaal in orde, ik heb er vertrouwen in.

Mayonaise

Mijn stressniveau bereikte vandaag een voorlopig hoogtepunt. Ik moest mezelf regelmatig tot de orde roepen om te voorkomen dat ik mijn medewerkers zou afsnauwen. En dan die onmogelijke deadlines, gek wordt een mens daarvan. Oja, kan je even een visie van een pagina of zo uitschrijven, ik had dat graag over een uurtje gehad. Grrr. Dus verzon en knipte en plakte ik een visie bijeen en was ik een half uur te laat op mijn afspraak in Antwerpen: een lunchmeeting met broodjes. (Echt, lunchmeetingen zijn dodelijk voor de gezondheid, ze moesten dat verbieden.) Nog half hijgend stormde ik een lokaal binnen dat vol zat met allemaal serieuze professoren. Meteen een overdonderende indruk nagelaten. En de broodjes waren dan nog niet te vreten. Ik had een broodje gezond uitgepikt. Ik ben normaal een grote fan van koude groenten, maar enkel groenten op een broodje, neen dat is het toch niet voor mij. Laat staan wanneer die groenten verdrinken in een dikke kwak mayonaise (en ik haat mayonaise). Ik heb onopvallend wat mayonaise van tussen mijn broodje in mijn servet proberen knijpen, maar ik was zo uitgehongerd dat ik het spul toch maar heb opgegeten. Yakkes.

Na een uur zat de vergadering erop. Wat betekent dat ik dubbel zo lang onderweg ben geweest dan dat ik effectief vergaderd heb. Over efficiëntie gesproken. Dat videoconferencing nog niet meer ingeburgerd is. Of ja, waarom niet? Facetime! Ook beschikbaar op Android!

Stress

Op ons werk is de eindejaarsperiode traditioneel een zeer drukke periode. Op het laatste moment moet er nog een berg administratieve rompslomp in orde gebracht worden en de boekhouding draait overuren. Iedereen loopt er gestresseerd bij, want zijn of haar dossier is nog niet orde en de deadline is in zicht. Geld, geld, geld.  Meestal is het ergste achter de rug de week voor kerstmis. Daarna kan er wat opgeruimd worden en is er tijd om achterstallige mails te beantwoorden.

Zo niet dit jaar. De deadlines schoven op richting kerstmis en de stress bleef maar duren. Er viel een lijk van 2,8 miljoen uit de kast (een vergetelheid van iemand binnen mijn team) dat we god zij dank nog hebben kunnen reanimeren, maar het scheelde niks. Een collectieve zucht van opluchting. Zelfs de laatste werkdag van het jaar, 24 december, was mij geen rust gegund. Nog veel losse eindjes die vastgeknoopt dienden te worden en ik zag met schrik in het hart de minuten wegtikken.

Gelukkig is alles nu achter de rug en kan ik genieten van een welverdiende vakantie, waarin ik hopelijk wat tijd heb om achterstallige mail weg te werken…

De ideale manier om te ontstressen

Samen met collega’s een prachtige wandeling door Ukkel maken en genieten van de laatste zomerse zonnestralen. Lekker gegeten tijdens de middag en heel toffe babbels gehad. Een geweldige manier om je collega’s beter te leren kenne. Weg was de stress die ik deze week op mijn schouders voelde drukken. Weg was de hoofdpijn en de beginnende verkoudheid. Morgen begin ik met dubbel zoveel enthousiasme aan de laatste werkdag van de week. Ik heb er zin in!

Stress

Deze ochtend stond ik op en ik merkte het meteen: stress. Veel stress. Al bij al ben ik er nog redelijk lang van gespaard gebleven. Doordat het zo druk was op het werk en daarbuiten had ik  niet veel tijd om op voorhand te stressen.

Begrijp me niet verkeerd, ik kijk erg uit naar het feest van morgen, maar tegelijkertijd is er die een beetje irrationele angst dat er vanalles misloopt. Achja, het zal wel loslopen. Twee keer knipperen met de ogen en die dertiende juni zal alweer tot het verleden behoren. En dan: vakantie!