Zondag reden mijn vriend en ik met onze Cambio naar de kerk van Houtvenne-Hulshout, waar we hadden afgesproken met zijn zus en haar drie dochters om samen een stabbelwandeling te doen. De dames zullen wat te veel tijd nodig gehad hebben om zich klaar te maken, want onderweg kregen we het bericht dat ze twintig minuten later zouden zijn. Wat mij op zich niet slecht uit kwam, want dat gaf me de gelegenheid om een plek te zoeken om een sanitaire stop te doen. Nog steeds een uitdaging in deze coronatijden!
De drie nichtjes van mijn vriend waren hun enthousiaste zelve en moesten alle moeite van de wereld doen om ons niet om de hals te vliegen. We maakten kennis met de nieuwste aanvulling van hun gezin: Zuko, een klein zwartwit gevlekt hondje van vijf maanden oud. De zon scheen, ieders humeur was uitstekend en alsof het zo moest zijn, kwamen we na nog geen kwartier wandelen een ijskar tegen. De chauffeur zag ons gezelschap en vertraagde spontaan. Dus ja, dan moesten we wel een ijsje kopen, nietwaar? 😉
Omdat het hondje in kwestie nog niet lang kon stappen, mocht hij een deel van de wandeling in een speciale hondenrugzak doorbrengen. Hij leek het allemaal prima te vinden en gaf geen kick.
Ik moet toegeven dat ik de stabbelwandeling wat vond tegen vallen in vergelijking met de vorige. Een groot gedeelte van de tocht bracht ons door saaie verkavelingswijken met de typisch Belgische kakafonie aan bouwstijlen. Het enige interessante gedeelte van de wandeling was de gigantische boomkwekerij waar we allerlei bijzondere snoeivormen en rijen en rijen kaarsrecht aangeplante bomen konden bewonderen. Maar geef mij toch maar een wandeling door het bos! Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!
We sloten ons gezellig samenzijn of met een copieuze afhaalmaaltijd van taverne Den Hertog, met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om voor het eten te zorgen!
