Door een blessure van mijn vaste squashpartner was het al van vorig jaar geleden dat ik nog eens op een squashveldje stond. Ik was bijna vergeten hoe leuk squashen wel niet is. Al je energie focussen op dat kleine balletje en als het écht goed gaat dan wordt, heel even maar, die gedachtenstroom in je hoofd stilgelegd en wordt al je aandacht gebald in dat ene, snel bewegende object. En toch moet ik altijd een drempel over om die squashafspraak te maken. Om het nummer van het squashcentrum op te roepen uit mijn contactenlijst en te bellen om een veldje te reserveren. Het is nu eenmaal gemakkelijker om, op één van mijn weinige vrije avonden, thuis passief achter de pc te blijven zitten. Ik moet gewoon in mijn geheugen prenten hoeveel deugd het me heeft gedaan!
squash
The good girl
Ik had vanavond met mijn collega’s op een modeshow kunnen zitten, maar ik weerstond de verleiding en bedankte vriendelijk voor de uitnodiging. In de plaats daarvan ging ik braaf squashen. Al die receptiecalorieën verbranden zichzelf niet, he.
En woensdagavond heb ik een walking dinner én film aan mij laten voorbijgaan om mooi in de Japanse les te zitten opletten. Jaja, het komt nog goed met mij.
PS: Blijkt dat er bij de squash ergens een vergissing gebeurd is waardoor onze squashbeurten op de kaart van iemand anders aangerekend werden. Geen idee hoelang dit al aan de gang is, maar zeker is dat we sinds augustus al meer dan de tweeënhalf uur die op onze kaart aangerekend waren, gesquasht hebben. Met dank aan de onbekende Boris met dezelfde achternaam als ik.
Squash met drie
Mijn squashpartner, ikzelf en een stervende vlinder. De vlinder heeft onze squashpartij overleefd, al weigerde hij/zij hardnekkig, ondanks herhaaldelijk aandringen van onze kant, de vrijheid op te zoeken. Afgaande op het uiterlijk van de oudere dames die na ons het veldje gereserveerd hadden, zijn zijn of haar minuten geteld.
Hard kloppen
Gisteren na meer dan drie maanden nog eens op een squashveld gestaan en meteen gewonnen. (Al denk ik dat mijn partner een off-day had.) Benieuwd of ik morgen spierpijn zal hebben.
Squashavonturen
Het is ook altijd wat met mijn squashpartner. De ene keer vergeet hij dat het squash is, de andere keer is hij te laat, dan weer te vroeg, dan vergeet hij zijn sportschoen en zijn squashraket,…
Vandaag kreeg ik om tien voor zeven een telefoontje: of ik om zeven uur op de squash kon zijn. Lichte verwarring bij mezelf, want in mijn agenda stond dat de squash om half acht begon en dit stond ook zo in de mail die hij me stuurde na de reservatie. Jaja, hij had zich vergist, hij had gereserveerd van half zeven tot half acht, maar mij het foute tijdstip doorgeven, maar ondertussen had hij al gevraagd of we een half uurtje later konden beginnen, om zeven uur dus. En of ikafkwam ik? Ik: ok. Ondertussen ben ik al het één en ander gewoon, dus sprong ik in mijn squashkleren, haalde mijn squashraket ergens vanonder een stapel rommel tevoorschijn en repte ik mij in zeven haasten naar de squashzaal.
Daar aangekomen had ik al mijn energie blijkbaar in het haasten gestopt, want met het squashen zelf was maar povertjes gesteld vandaag. En dan bleek na afloop dat we allebei platzak waren en niet genoeg geld hadden om onze tienbeurtenkaart te verlengen. Iets wat was al een week geleden hadden moeten doen, gelukkig was de uitbater zo vriendelijk om de squashbeurt van vorige week op te schrijven. Hij bood aan dit weer te doen. Omdat ik nu vier weken niet kan squashen, wilde ik de rekening echter niet laten openstaan. Dus hup, naar een bankautomaat in de buurt gespurt en geld afgehaald.
Eind goed, al goed.
Een ongemakkelijke ontmoeting
Ik was net vertrokken naar de squash, toen er een onfortuinlijk windje opstak. Zo’n windje dat woestijnzand uit de verre Sahara (of van de bouwwerf vlakbij, wie zal het zeggen) met zich mee droeg. Het zand knarste tussen mijn tanden en, erger, nestelde zich onder mijn oogleden. De combinatie harde lenzen – fijn zand, altijd goed voor een spontane, onstuitbare tranenvloed. Om mijn ogen zoveel mogelijk af te schermen van de wind die recht in mijn gezicht blies, hield ik een hand voor mijn ogen, de blik strak gericht op de grond en onderwijl proberend zo dicht mogelijk tegen de huizen aan te lopen.
Tot ik plots recht op een onverwachte fiets die mij de weg versperde, knalde. In een reflex stak ik mijn hand uit en kon nog net voorkomen dat de fiets de grond op donderde. Ik voelde meteen dat deze botsing sporen zou nalaten en vloekte binnensmonds. En net op dat moment, komt er uit de zandwind een knappe jongedame (allez, ik denk dat ze knap was te oordelen aan haar hippe schoenen en het slanke silhouet dat ik kon waarnemen vanuit mijn ene halfdichtgeknepen oog) op mij af. De woorden: “Geen zorgen, het gaat wel,” lagen al op mijn lippen toen bleek dat zij blijkbaar niets gemerkt had van mijn onfortuinlijke botsing en gewoon de weg zocht naar de Molens van Orshoven.
Terwijl het traanvocht uit mijn ogen liep, wees ik welke richting ze moest uitlopen. En gezellig, moest ik toch wel niet dezelfde richting uit, zeker? Ze was heel vriendelijk en begon meteen een gesprek met mij. Ze was helemaal uit Gent gekomen voor een dansvoorstelling en Leuven, neen daar kwam ze niet zo vaak. En kijk, ze wist niet dat hier zo’n industriezone was. Ik verzeker u, een aangenaam gesprek voeren terwijl je ogen er ongetwijfeld uitzien alsof je twee dagen gehuild hebt en je been en knie zeer doen van de botsing ettelijke minuten geleden, ‘t is niet evident. Maar ik ben er toch in geslaagd haar wat Leuvense geschiedenis mee te geven. Aan de rode lichten namen we afscheid van elkaar. Ik denk niet dat ik haar zou herkennen, mocht het lot ons ooit weer samen brengen.
En nu zit ik hier, met de afdruk van een spatbord in mijn rechterscheenbeen en een extra knievormig object naast mijn linkerknie. Blote benen, het zal nog niet voor volgende week zijn.
Lachen met het vriendje
Doordat ik tweeënhalve dag niet op het werk geweest ben, lagen er deze namiddag bergen onbeantwoorde emails op mij te wachten. Email, de vloek van de moderne informatiemaatschappij. Blijkbaar hadden ze tijdens mijn afwezigheid een vergadering ingepland om twee uur waarop ik een presentatie moest geven en dat was toch geen probleem, hopelijk? Enfin, ik ben (soms) geweldig flexibel, dus ik heb wat slides gebruikt die ik nog had staan en gaan met die banaan.
Om de emailachterstand wat weg te werken, besloot ik deze avond wat langer te blijven. Mijn vriendje had andere verplichtingen, die zat toch niet op mij te wachten. Of dat dacht ik althans, want toen ik een uur later dan gewoonlijk in de trein zat, belde hij me op:
“Waar zit je ergens?”
Ikke: “Euh, in de trein?”
Hij: “Waar ergens juist? ”
Ikke: “Euh, net Brussel Noord gepasseerd? Waarom? ” (ik voelde een zekere dringendheid in zijn woorden)
Hij: “Welleuh, ik sta op het dak van de garages en ik geraak niet meer binnen.”
Nu moeten jullie weten dat je via een vluchthuisje vanuit de garage op het platte dak kan geraken. Er heeft nooit een slot op dat huisje gestaan, maar blijkbaar heeft de bouwheer daar nu wel een slot op gezet, waardoor de deur achter hem was dichtgevallen en hij niet meer terug in de garages kon. Hij was aan het testen hoe ver het wireless netwerk ging. :-)) En toen moest ik toch wel moeite doen om mijn lach in te houden. Ik zei dat ik nog een twintigtal minuten onderweg zou zijn voordat ik hem uit zijn benarde positie kon redden.
Uiteindelijk heeft hij iemand van de buren te pakken gekregen en die is hem komen bevrijden. De zielepoot. 
Het lachen verging mij echter al snel toen mijn Treo me eraan herinnerde dat ik om zeven uur had afgesproken om te gaan squashen, vooral omdat mijn trein pas om zeven uur in Leuven zou aankomen. Spurtje getrokken van het station naar ons appartement, in zeven haasten mijn sportkleren bijeen gezocht, squashracket gepakt en op een drafje naar de squashzaal. Dik kwartier te laat, natuurlijk. Ik was al moe voordat ik nog maar één balletje geslagen had. 😉
Dat zal mij leren met mijn vriendje te lachen.
Gewonnen!
Vanavond squashte ik op wolkjes. Al mijn lucky shots lukten wonderwel. Ik heb in het ganse uur maar één setje uit handen gegeven aan mijn squashpartner en dan nog met het kleinst mogelijke verschil. Ik had dan ook veel ergernissen van me af te kloppen. 😉 Of zou het toch aan dat fabuleuze STEW-t-shirt gelegen hebben?
Moe
Zo moe dat ik vanavond meer langs dan op het squashballetje gemept heb. Het was net alsof al mijn bewegingen vertraagd werden. Ik holde constant achter de feiten aan. ‘k Heb dan maar bij thuiskomst een lang, warm bad genomen, samen met mijn vriendje. En nu is het bedtijd. Een mens moet toch één keer per week voor middernacht onder de wol liggen.
Vergeten
Ik had gisteren een squashafspraak, maar doordat mijn treo niet gesynchroniseerd was mijn pc, is dit mij dit totaal ontschoten. Gewoon glad vergeten. En nu voel ik mij superslecht, want ik mis normaal nooit een afspraak. 