Afscheid van Seoul – 16 september 2018

Laatste keer ontbijten in Hotel New Kukje. Het afscheid van Zuid-Korea valt me zwaar. Er valt hier nog zoveel meer te ontdekken. drie weken is gewoon te kort. Ik heb zelfs nog geen 5 procent van al de gerechten die de Koreaanse keuken te bieden heeft, uitgeprobeerd!

Doordat er manifestaties plaatsvinden (ik zei het al eerder, volgens mij is de nationale sport van Koreanen betogen), stopt de Airport Shuttle niet vlakbij ons hotel. We moeten dus een beetje stappen naar een halte waar de bus wel stopt. Niet dat ik dat erg vind, want die halte bevindt zich vlakbij Lotte Hotel waar ik tijdens mijn vorige verblijf in Seoul logeerde. Wel iets chiquer dan het New Kukje hotel, moet ik toegeven. Omdat we de shuttle net gemist hebben, verpozen we even in de inkomhal van het Lotte Hotel, alwaar al meteen een paar werknemers van het hotel zich naar ons toe haasten om te vragen of we hulp nodig hebben. Neen, dank je, maar het is wel vriendelijk dat jullie het vragen.

De Airport Shuttle brengt ons zonder problemen naar Incheon Airport. Als lunch pikken we nog snel een traditioneel Koreaans gerecht mee (sundubu-jjigae voor mij en bibimbap voor mijn vriend) en daarmee zit ons verblijf in Korea erop. Ik hoop echt in de toekomst nog eens te kunnen terugkeren naar dit mooie land!

Van Jeju naar Seoul – 15 september 2018

Ons laatste ontbijt met zelfgemaakte bibimbap, daar moeten we extra van genieten! We rijden met onze huurwagen naar de kleine luchthaven van Jeju en droppen daar de wagen zonder problemen af. Bij het inchecken krijgt onze bagage een speciale priority tag. Wij vermoeden dat iemand een herhaling van het incident bij de heenvlucht van Gwangju naar Jeju heeft willen vermijden. Spijtig genoeg heeft onze vlucht een uur vertraging. Aangezien er niet veel te beleven valt op de luchthaven van Jeju, zit er niets anders op dan K-drama te kijken. 😉

Buiten de vertraging verloopt de vlucht probleemloos. In de luchthaven van Seoul aangekomen nemen we de metro naar ons ondertussen vertrouwde New Kukje hotel. We droppen onze bagage in de kamer en trekken snel de stad in om nog wat van onze laatste uren in Seoul te genieten. We komen midden in een betoging terecht van aanhangers van de ondertussen afgezetten president Park. Alhoewel ik van mening ben dat de president terecht werd afgezet, kan ik niet anders dan bewondering opbrengen voor de vasthoudendheid van haar aanhangers.

Langs de weg staan kraampjes met street food opgesteld en we kopen een grote portie bungeo-ppang (die verdacht hard lijken op hun Japanse tegenhanger taiyaki: met rode bonen of custard gevulde wafels in de vorm van een vis). Wanneer we willen betalen met muntstukken ontsteekt de dame die het kraampje uitbaat echter in een scheldtirade. Blijkbaar is kleingeld haar te min. Gelukkig neemt een vriendelijke bijstander onze verdediging op zich. Geen idee wat de dame in kwestie ons allemaal naar het hoofd geslingerd heeft, maar vriendelijk zal het niet geweest zijn.

We brengen een bezoek aan Deoksugung Palace (dat met de aangestoken verlichting ‘s avonds feeërieker is, dat moet ik toegeven) en lopen vervolgens naar de Sungnyemun Gate (of Namdaemun Gate), waarvan we de vorige keer de ingang niet vonden. Van daaruit slenteren we doorheen Namdaemun Market, waar de meeste kraampjes helaas aan het sluiten zijn.

We hebben zin om iets te gaan drinken en struikelen op straat over een bord dat reclame maakt voor een rooftop bar. Voor de combinatie alcohol en een mooi uitzicht zijn we natuurlijk altijd wel te vinden. Om de rooftop bar te bereiken moeten we doorheen een verlaten klerenwinkel lopen en een lift naar boven nemen, waarin bijzonder weinig info over de bar te vinden is. Een beetje raar allemaal. De onduidelijke signalisatie is wellicht de reden dat we de ganse rooftop bar voor ons alleen hebben. We drinken een flesje soju, ondertussen keuvelend over de problematiek van de Koreaanse pensioenen, één van de redenen waarom we tijdens deze reis zoveel oude vrouwen fysieke arbeid zagen verrichten.

Voor ons laatste avondmaal kiezen we resoluut voor een korean beef barbecue. Heerlijk in combinatie met een flesje magkeolli. Ondertussen zijn we echte pro’s geworden en rollen we ons op de barbecuegrill gebakken vlees vakkundig met wat knoflook in de slabladeren. Alsof we nooit anders gedaan hebben!

We wandelen net zoals op onze eerste avond langs de open gelegde Cheonggyecheon rivier. Omdat het weekend is, staan hier nu allerlei kraampjes met streetfood opgesteld. Jammer genoeg zijn onze magen goed gevuld met korean barbecue en kan er echt niets meer bij. We zullen nog eens moeten terugkomen!

De avond sluiten we af met een cocktail in een bar op de tweede verdieping van een gebouw. Ditmaal zijn de cocktails wel lekker. Er is niet veel volk in de bar, maar de verlichting is sfeervol en de bar is uitgerust met een automaat die zeepbellen blaast. We twijfelen over een tweede cocktail maar besluiten toch maar verstandig te zijn en op tijd in bed te kruipen om goed uitgerust te zijn voor onze lange vlucht terug naar België.

Van Seoul naar Sokcho – 29 augustus 2018

Voor onze laatste ochtend in Seoul besluiten we in het hotel te ontbijten. Het ontbijtaanbod is niet meteen om van achterover te vallen, maar het dakterras met uitzicht op het befaamde Blauwe Huis (de officiële werk- en woonplaats van de president) maakt veel goed. En ze serveren heerlijke rijstporridge! Een ontbijtdelicatesse die je bij ons in het Westen niet vindt. En kimchi mag uiteraard ook niet ontbreken aan het ontbijtbuffet. Het is bewolkt maar droog, dus profiteren we van de gelegenheid om buiten te ontbijten.

Na het ontbijt pakken we onze spullen bijeen, checken uit en gaan op zoek naar het filiaal van Lotte Car Rental dat zich in een gebouw vlakbij ons hotel zou bevinden. We vinden het gebouw makkelijk, alleen blijkt het verhuurkantoor zich op een plek op de tweede verdieping te bevinden die enkel via een trap te bereiken is. Resultaat: mijn vriend die twee loodzware koffers de trappen moet op zeulen. Niet praktisch, beste Zuid-Koreanen, dat zijn we niet gewoon van jullie!

Na ongeveer honderd handtekeningen gezet te hebben (met zo’n pennetje op een touchscreen), brengt een charmante jongedame ons naar de wagen. Ze gebruikt haar tablet om de wagen grondig te inspecteren op voorhand en noteert een dikke bluts aan de onderkant. Nu geen erg: mochten wij zelf wat blikschade oplopen, we zijn verzekerd. Onze witte KIA is een automatiek uitgerust met al de nieuwste snufjes. Zo op het eerste gezicht een ruime, comfortabele en praktische wagen voor een road trip.

Het is druk in Seoul, maar we slagen erin vrij vlot uit het stadscentrum weg te geraken en al snel komen we bij de eerste tolweg op onze route. Het is een beetje gokken welke het juiste rijvak is voor buitenlanders zonder een tolkaart, maar we slagen erin te betalen. Cash weliswaar. Onze kredietkaart wordt resoluut geweigerd.

Rond het middaguur stoppen we bij de Hongcheon Service Area, een stopplaats voorzien van alle comfort (winkels, restaurants, kraaknette toiletten) én een prachtig uitzicht op glooiende groene heuvels, doorsneden door een rivier. Het weer is veranderlijk: nu en dan dikke regendruppels, afgewisseld met zware bewolking. Wat zeer pittoreske foto’s oplevert van wolken die aan de heuvels lijken te kleven. Het blijft vochtig warm. We eten ter plekke onze eerste échte bibimbap en die is overheerlijk. Wat een verschil met de brol die ze bij ons in wegrestaurants serveren.

Na de middagpauze krijgen we alweer een hevige tropische stortbui over ons heen. Mijn vriend moet echt heel geconcentreerd rijden doorheen wat ongetwijfeld een prachtig landschap moet zijn. De tunnels volgen mekaar in een snel tempo op. De één al langer dan de andere, maar allemaal zijn ze voorzien van kleurrijke lichten en rare geluiden. Waarschijnlijk om de aandacht van de bestuurders niet te laten verslappen. In de auto zelf is het ook een kakofonie aan geluidjes: twee gps-systemen (Naver en de ingebouwde gps) die met elkaar concurreren én de ingebouwde camera die ons telkens welkom heet wanneer we in de wagen stappen.

Helaas blijft het stortregenen tot we rond 16u in ons hotel in Sokcho aankomen. Het is even spannend wanneer we de parking van het hotel binnen rijden, want de spiraalvormige inrit is bijzonder smal en steil, maar we komen er zonder blikschade vanaf. We checken in, droppen onze spullen op de kamer en springen opnieuw in de wagen om naar het Tourism Office van Sokcho te rijden. Het is veel te slecht weer om deze tocht te voet te doen. We twijfelen of we toch niet nog een uitstap naar de DMZ zouden boeken, maar beperken ons voorlopig tot het verzamelen van enkele kaarten van de omgeving van Sokcho.

Een half uurtje later zijn we terug in ons hotel, alwaar we ditmaal nóg een verdieping hoger moeten rijden om onze wagen geparkeerd te krijgen. Ook nu brengt mijn vriend het er glansrijk vanaf, maar het blijft spannend, die smalle inrit binnen rijden. Boven in onze hotelkamer hebben we het geluk om onze eerste Koreaanse regenboog te mogen aanschouwen. Een dubbele dan nog wel!

Omdat het zo’n wisselvallig weer is, besluiten we last minute van de zwembadfaciliteiten van het hotel gebruik te maken. Er rest ons nog maar een half uur, maar hey, een half uurtje weken in warme baden zal ons zeker deugd doen. Dat half uurtje kost ons wel 11.000 won per persoon (zo’n 8,50 euro), maar we halen er het maximum uit en rekken onze tijd tot zeven na zes. Dan worden we echt met nadruk gevraagd om de faciliteiten te verlaten. We douchen snel (ik geniet altijd van die heerlijke Koreaanse schoonheidsproducten, echte wereldtop) en trekken onze kleren terug aan. Wel jammer dat het zwembad zo vroeg dicht is. Ik had gerust nog wat langer van de warmte kunnen genieten.

We genieten dan maar wat van onze proper gewassen lijven op de hotelkamer om vervolgens op ons gemak naar Sokcho city te trekken voor het avondmaal. Gelukkig is het voorlopig gestopt met regenen, maar we nemen voor de zekerheid toch maar onze paraplu’s mee. De weergoden zijn ons tot nu toe nog niet al te goed gezind geweest…

We zijn een beetje overweldigd door het aanbod aan restaurants. Zoveel keuze en zo weinig volk. De meeste restaurants waar we kunnen binnen kijken, hebben maar enkele klanten. De keuzestress overvalt ons. Uiteindelijk kiezen we op goed geluk voor het enige restaurant dat duidelijk met foto’s afficheert wat er op de menukaart staat.

De dienster vraagt ons onze schoenen uit te doen en brengt ons naar een lage tafel op de eerste verdieping. Ons eerste avondmaal in kleermakerszit in Seoul. Al moet ik toegeven dat ik op den duur toch wat kramp krijg. Lang niet meer in kleermakerszit gezeten. 😉

We bestellen een setmenu met krab (de lokale specialiteit) en krijgen de ene na de andere gang voorgeschoteld. We zijn allebei wat overdonderd door het aanbod: sashimi, allerlei krabbereidingen en om de maaltijd al te sluiten een hotpot met ramen. We moeten flink ons best doen om alles op te krijgen. Qua prijs-kwaliteit is deze maaltijd alvast moeilijk te kloppen. En de soju gaat ook vlotjes binnen. Zo vlotjes dat we na het afrekenen een 7-eleven binnen lopen om nog wat flesjes te kopen voor op de hotelkamer.

We droppen onze inkopen af op de hotelkamer en maken nog een avondwandeling op de pier die zich vlak voor ons hotel uitstrekt. Het is een zalige avond. De straten zijn nog nat, maar het is eindelijk gestopt met regenen en de temperatuur is heerlijk, zo ergens rond de vijfentwintig graden. We lopen tot aan het vuurtorentje op het einde van de pier en kijken onderweg naar de koppeltjes die een romantisch moment delen en de vissers die hun geluk beproeven met soms tot drie verschillende vislijnen.

Terug in onze hotelkamer zien we dat er vanaf de pier vuurwerkpijlen worden afgeschoten. Vanaf ons balkon genieten we van de zomeravond en van elkaar. Het lijkt alsof de vakantie nu pas echt begonnen is.

Seoul – 28 augustus 2018

Opstaan, de gordijnen open doen en dikke grijze wolken zien, niet goed voor mijn ochtendhumeur. Hopelijk verbetert het weer in de loop van de dag. Voor de tweede dag op rij gaan we op zoek naar ontbijt in de ondergrondse galerij vlakbij ons hotel. Ditmaal hebben we cash geld op zak, dus laat die sushi bentobox maar komen! We zijn ongeveer de enige klanten in restaurant Snowfox (coole naam) en genieten op ons gemak van de sushi en een portie fruit als dessert. Mijn vriend bestelt nog een take-away koffie in een hippe koffiezaak (Koreanen zijn dol op koffie, nog nooit zo’n hoge concentratie aan koffiezaken gezien als in Seoul) en dan zijn we klaar om aan de dag te beginnen. Mits een kleine tussenstop in ons hotel om daar de paraplu’s op te halen die we vergeten zijn.

We wandelen te voet naar Changdeokgung paleis, mijn favoriete paleis in Seoul. Onderweg lassen we een korte tussenstop in bij de Jogyesa tempel. Net als de vorige keer weten de kleurrijke papieren lampionnetjes mij bijzonder te charmeren, maar ditmaal zijn het vooral de gigantische bakken met lotusbloemen die met de aandacht gaan lopen. De lotusbloem is een heel belangrijk symbool voor het boeddhisme, al sinds het ontstaan van deze religie in India: deze prachtige bloem symboliseert de pure natuur der dingen, onbevlekt door de modder van de wereld en te bereiken door de verlichting.

We zijn nét op tijd in Changdeokgung paleis om nog te kunnen aansluiten bij de secret garden tour. De groep die staat te wachten op de gids is gigantisch groot, wat een verschil met de vorige keer dat ik hier was. Helaas, het zit ons niet mee, net wanneer de rondleiding van start gaat, begint het te regenen. En niet zo’n miezerregen als de vorige dag, maar dikke vette regendruppels die evolueren naar echter slagregen. Op een gegeven moment geeft de gids zelfs aan dat wie niet langer de regen wenst te trotseren, kan terugkeren. Wij en het grootste gedeelte van de groep zetten echter dapper door, maar aangenaam is anders. Al een geluk dat ik mijn wandelsandalen aan heb. Mijn vriend heeft minder geluk, zijn wandelschoenen zijn al helemaal doorweekt. Maar wij hebben nog het meeste medelijden met de meisjes uitgedost in hanbok, hun mooie kleren helemaal doorweekt en bespat met modder.

De gids houdt er de moed in en blijft uitleg geven bij de verschillende gebouwen in de tuin. Helaas is ze door het geluid van de gietende regen en het feit dat we ons van schuilplaats naar schuilplaats moeten haasten niet zo goed verstaanbaar. Ze vertelt trouwens dat de zomer van 2018 de warmste zomer van haar leven was (en ‘t is niet dat ze er zo jong uit ziet). Met weken aan een stuk temperaturen van 48 graden ben ik opgelucht dat we niet tijdens de maand juli naar Zuid-Korea gereisd zijn.

Voor de lunch wandelen we naar Insadong, omdat ik graag samen met mijn vriend de beste bibimbap van Seoul wil eten in Ssamziegil Mall. Helaas blijkt het restaurant waar ik de vorige keer at verdwenen. Spijtig. Geen erg, dan proberen we gewoon een andere Koreaanse specialiteit: galbitang (갈비탕), een helder bouillon met ribbetjes die zo zacht gekookt zijn dat het vlees bijna van het bot valt. Heel lekker. Als dessert kan ik het niet laten een poepkoekje te eten!

Tijd om naar onze volgende UNESCO werelderfgoed site te trekken: het Jongmyo-heiligdom. Gelukkig is de regen afgenomen en soms kunnen zelfs de paraplu’s even dichtklappen. We wandelen doorheen een heel interessante oude wijk die uitpuilt van de juwelenwinkels en ateliers waar deze kostbare kleinnoden vervaardigd worden. Helaas blijkt het Jongmyo-heiligdom gesloten op dinsdag. Wat een teleurstelling, want morgen vertrekken we uit Seoul en bij terugkomst zullen we geen tijd meer hebben om dit heiligdom te bezoeken. Ik heb deze trip duidelijk niet goed genoeg voorbereid.

We keren dan maar terug door de smalle straatjes van de juwelenwijk en komen onderweg de Daegaksa tempel tegen. Geen UNESCO werelderfgoed, maar op zich nog wel een mooie, rustige tempel met kleurrijke muurschilderingen die het verhaal van Boeddha verbeelden.

Helaas onderweg naar het Unhyeongung paleis begint het opnieuw te gieten. We zetten door en bezoeken toch het paleis (tijdens mijn vorig bezoek aan Seoul was dit gesloten om wille van de betoging die plaatsvond vlak voor de ingang). Gelukkig hebben de gebouwen van het paleis voldoende plekken om te schuilen. Dit paleis is minder indrukwekkend dan de grote paleizen in Seoul, maar de opstellingen met poppen die het dagelijkse leven van de koning en zijn gevolg uitbeelden, zijn interessant en er is zelfs een klein museumpje dat een ideale plek vormt om te schuilen voor de regen. Op zich levert de regen die van de dakpannen stroomt nog wel mooie filmpjes op, maar we hebben het ondertussen wel gehad met dit rotweer.

We lopen nog een stuk van de weg in de richting van ons hotel via de ondergrondse gangen van de metro, maar de wolkbreuk is zo hevig dat het water via de trappen de ondergrondse gangen binnen gutst. We besluiten dan maar de handdoek in de ring te gooien en iets te gaan drinken in de Coffee Bean, één van de duizenden koffiezaken in Seoul. Ik bestel een ice blended watermelon drankje, dat heel lekker is, maar veel te koud. Het drankje in combinatie met de veel te koud afgestelde airco maakt dat ik het voor het eerst koud heb in Seoul, want ondanks de regen zweven de temperaturen nog altijd rond de vijfentwintig graden. Vochtig warm dus.

Stevig afgekoeld lopen we terug in de richting van ons hotel. Veel activiteiten zullen er vandaag niet meer in zitten, maar we springen wel nog snel binnen bij de Jogyesa tempel om stiekem de grote boeddha’s te fotograferen. We slagen erin via Naver een zeldzame wine bar te lokaliseren op de eerste verdieping van een smal gebouw. De wijnbar serveert kwaliteitswijnen mét een stevig prijskaartje. We bestellen allebei het goedkoopste glas op de kaart en drinken dit zo traag mogelijk op.

Na dit glas wijn lopen we de eerste de beste konbini store binnen, kopen wat onigiri en een melkdrankje en eten dit vervolgens op onze hotelkamer op. Doodzonde van het slechte weer en ik vervloek mezelf inwendig dat ik de reis niet een maand later geboekt heb. Maar goed, hopelijk morgen beter weer!

Seoul – 27 augustus 2018

Onze allereerste volledige dag in Seoul begint met regen. Blah. Aangezien het hotel geboekt is zonder ontbijt, duiken we vlakbij ons hotel een chique ondergrondse galerij in vol met eetgelegenheden. Zijn we meteen beschermd tegen de regen tijdens onze zoektocht naar ontbijt. Na wat rondkijken, besluiten we een zaak binnen te stappen die sushi bentoboxen verkoopt. We kiezen allebei een bentobox uit om vervolgens deze met ietwat beschaamde kaken terug te moeten zetten wegens geweigerde credit cards. Vervelend. We veranderen onze missie prompt in het op zoek gaan naar een werkende geldautomaat. De eerste bank die we proberen, worden zowel onze gewone bankkaarten als onze credit cards geweigerd, gelukkig hebben we meer geluk bij NH Bank. Hoera, geld! We zullen niet van honger moeten omkomen.

In een tweede poging om aan ontbijt te geraken, stappen we een 7-eleven binnen en kopen daar onigiri en een amandelmelkdrankje. We eten ons ietwat geïmproviseerde ontbijt op aan een picknicktafel onder de City Hall van Seoul, want jawel, het regent jammer genoeg nog steeds. De ondergrondse ruimte onder de City Hall vertakt zich in een heus ondergronds winkelcentrum, alwaar we ons eerste souvenir van de reis kopen: een doorzichtige paraplu voor amper drie euro het stuk. We lopen in de richting van wat we denken dat de Gwanghwamun Gate is, maar al gauw blijkt dat we ons vergist hebben: we staan voor de Namdaemun Gate, ook niet slecht, want Nationaal Monument nummer 1 van Zuid-Korea.

We maken rechtsomkeer en wandelen via het befaamde Gwanghwamun Plaza naar de Gwanghwamun Gate, terwijl ik mijn vriend vertel over mijn vorige bezoek aan deze plekken en hem voorstel aan King Sejong, de uitvinder van het befaamde Koreaanse alfabet (Hangul). Gelukkig regent het niet al te hard en volstaan onze paraplu’s om het min of meer droog te houden. Van de Gwanghwamun Gate, die de hoofdingang vormt van het Gyeongbokgung Paleis, lopen we verder in de richting van het befaamde Bukchon Hanok village. Onderweg komen we langs de Beomnyeonsa Temple, die ik voorzeker moet gepasseerd zijn tijdens mijn vorige bezoek aan Seoul, maar die me toen niet is opgevallen. Ietwat aarzelend lopen we binnen. Een oudere dame wijst in de richting van de trappen en gebaart ons naar boven te gaan. Dat doen ze dan maar en we ontdekken zo een prachtige gebedsruimte met goude buddhabeelden en een indrukwekkende bronzen klok.

Aangezien het blijft regenen, gaan we voor een vroege lunch in de hoop op beter weer na de middag. We komen terecht in een gezellig restaurantje met de charmante naam Madame Noodle in Bukchon Hanok village. In een restaurant met zo’n naam kan een mens niet anders dan noedels (냉면) te bestellen. De noedels worden koud geserveerd met ijsblokjes en blijken bijzonder pikant te zijn. Na een paar happen staat mijn mond al half in brand, maar ik laat me niet kennen en werk de ganse portie binnen. Lekker, maar toch een beetje té spicy voor deze Westerling. Lesson learned trouwens: als je in Korea “cider” op de kaart ziet staan, krijg je geen lekker sprankelend alcoholisch appeldrankje, maar wel een veel te zoete sprite-variant. Geen succes.

Na de lunch miezert het jammer genoeg nog steeds. Spijtig. We besluiten ons niet te laten ontmoedigen door het mindere weer en lopen terug naar het Gyeongbokgung Paleis, dat ik zo prachtig vond tijdens mijn vorige bezoek. De stralend blauwe lucht van de vorige keer ontbreekt, maar de vele meisjes uitgedost in hanbok zorgen toch voor een tikkeltje kleur op de foto’s. Ik moet zeggen dat ik de rage om zich uit te dossen in kledij uit de Joseon periode ten zeerste kan waarderen. Al die poserende meisjes met hun selfie sticks, het heeft iets.

De zon krijgen we helaas niet te zien en we lassen even een theepauze in met echt keizerlijke thee. Of dat maken ze ons alvast wijs. Spijtig genoeg is het niet mogelijk de traditionele zoetigheden bij de thee te krijgen, maar de thee zelf smaakt alvast en het is wel een bijzondere ervaring: thee drinken in een koninklijk paleis en bediend worden door meisjes in traditionele outfits.

Na het bezoek aan het Gyeongbokgung Paleis, keren we terug naar Bukchon Hanok village. Ik laat me verleiden tot de aankoop van typisch Koreaans street food: tteokbokki (떡볶이), cilindervorming rijstcakes in pikante rode saus. Een zeer populaire en goedkope snack die echt lekker is, maar ook nogal zwaar. Daarom delen mijn vriend en ik een portie. Aangezien de tteokbokki al redelijk vullend is, is het wellicht geen goed idee om daarna nog een smoothie te drinken, maar ik kan het niet laten. Het aanbod aan gerechten in Korea is zo divers dat ik gewoonweg van alles wil proeven.

Om dit hartig vieruurtje wat te laten zakken maken we een wandeling door de pittoreske straatjes van Bukchon Hanok village. Wanneer we onze ogen genoeg de kost gegeven hebben, nemen we de bus naar het begin van de cable car die ons naar Namsan Mountain moet brengen. Om het beginpunt van de cable car te bereiken moeten we eerst een tandradtreintje nemen. Het is duidelijk dat Namsan Mountain een populaire plek is om te bezoeken bij valavond, want we moeten zowel bij het tandradtreintje als bij de cable car aanschuiven. Spijtig genoeg zijn we net te laat om te genieten van de zonsondergang vanaf Namsan Mountain.

Boven op de berg aangekomen lopen we direct verder naar de N Seoul Tower, een communicatie- en observatietoren van 236,7 meter hoog die ‘s avonds sfeervol verlicht wordt en één van de bekendste landmarks van Seoul is. Een supersnelle lift brengt ons naar het 360 graden observatiedek, dat helaas volgepropt is met snoepwinkeltjes en souvenirshops die met hun felle lichten voor een hinderlijke weerkaatsing in de ruiten zorgen. Een hele uitdaging om een goeie foto van het uitzicht te maken! Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt onder de indruk ben van N Seoul Tower, zeker geen must see, wat mij betreft. Veel te commercieel en te duur voor wat het is. Al is het uitzicht op de lichtjes van de stad natuurlijk wel indrukwekkend. Verliefde koppeltjes kunnen er hun eeuwige liefde aan elkaar verklaren door een hangslot te bevestigen met hun namen op aan één van daarvoor voorziene plaatsen.

Rond half tien nemen we de cable car terug naar beneden. Aangezien we door ons vieruurtje geen van beiden grote honger hebben, besluiten we street food te kopen aan één van de vele kraampjes in Myeongdong street. Ik genoot achtereenvolgens van gegrilde kreeft met kaas (heerlijk en meteen de winner van de prijs voor het beste street food van de avond), mandu (dumplings), mochi met verse aardbei, Korean fried chicken (tot mijn verrassing, verslavend lekker), octopus op een stokje, iets wat leek op Japanse dorayaki als dessert. Toch nog meer gegeten dan oorspronkelijk de bedoeling was.

We kropen alleszins niet met honger in bed. 😉

Van Antwerpen naar Seoul – 25-26 augustus 2018

Op vakantie vertrekken op een zaterdagnamiddag heeft het voordeel dat je zaterdagvoormiddag in alle rust je valies kan maken en vervolgens zeeën van tijd hebt om op het gemak de tram naar Antwerpen-Centraal te nemen. Aangezien onze vlucht naar Seoul vanaf Schiphol vertrok, had ik een Thalys ticket geboekt naar Schiphol. De tram was mooi op tijd, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden van de Thalys die maar liefst een volledig uur vertraging had. Gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en was ik zelfs met deze aanzienlijke vertraging nog goed op tijd in Schiphol. En het voordeel van in eerste klas reizen is dat ik alle comfort had én kon genieten van een heerlijk gebakje met een glas wijn. Een goed begin van de vakantie.

Het inchecken verliep vlotjes. Bij de security werd ik, zoals ik dat ondertussen al gewoon ben, er weer uitgepikt. Ditmaal werd gans mijn fototoestelrugzak gecontroleerd door een (gelukkig) bijzonder vriendelijke zwarte man. Hij bood zelfs aan model voor mij te staan bij mijn terugkeer. Ik glimlachte beleefd, pakte mijn spullen een liep in de richting van gate E waar ik iets na zeven uur mijn vriend (wiens vlucht uit Genève ook vertraging had) trof bij een gigantische stapel chocolade van Tony’s Chocolonely.

Het was de dag van de vertragingen want onze vlucht naar Seoul had ook een uur vertraging. Oh well, gelukkig was er Netflix om ons te entertainen tijdens het saaie wachten aan de gate. Ik had het door Netflix geproduceerde Korean drama Black gedownload om alvast in de juiste sfeer te komen. Buiten dat uur vertraging verliep alles vlotjes. Ik koos ervoor niet te slapen tijdens de vlucht, in de hoop zo meteen in het juiste ritme te komen bij aankomst in Seoul. En hoera: we kregen bibimbap als avondmaal!

Op de luchthaven werden we opgehaald door een Koreaanse taxichauffeur, voor ons geregeld door Koreareizen.com, het reisbureau dat ik gebruikte om de reis te boeken. De chauffeur stond duidelijk al een tijdje op ons te wachten, maar moest nog even geduld uitoefenen, want mijn vriend en ik moesten nog onze simkaarten ophalen. De één uur durende taxirit naar het hotel was één grote flashback voor mij. Een fijn weerzien met Seoul en omgeving.

In het New Kukje hotel aangekomen, dropten we onze valiezen op de kamer, fristen we ons op, kleedden ons in een zomerse outfit (het was ongeveer 28 graden en vochtig warm) en trokken de stad in op zoek naar een lekker avondmaal. Dat vonden we in de vorm van een authentieke Korean barbecue met varkensvlees in één van de smalle straatjes achter ons hotel. Ons vlees werd voor ons bereid door een ober voorzien van een heuse brander. Spectaculair én fotogeniek. Al had hij wel eens mogen lachen voor de foto. De hoeveelheid vlees die we besteld hadden, bleek aan de grote kant en die extra portie gebakken rijst (jawel, ook gebakken op de gril van de barbecue) was er wellicht te veel aan. Maar toch slaagden we erin bijna alles weg te werken.

Om dit overvloedig avondmaal te verteren, besloten we de benen te strekken langs de Cheonggyecheon, een smalle rivier die sinds 2005 opnieuw is open gelegd en waarlangs een mooie, groene voetgangerszone is aangelegd die ‘s avonds sfeervol verlicht is. Op verschillende plekken zijn stapstenen aangelegd om de andere oever te bereiken en langsheen de rivier staan verschillende informatieborden met uitleg over de geschiedenis van de buurt. Bijzonder fijn om te wandelen en dat vonden wij niet alleen. Talloze koppeltjes zaten verliefd in elkaars ogen te kijken aan de oevers van de rivier of gezellig samen iets te eten.

Helaas werd onze wandeling nogal abrupt afgebroken toen zo rond half tien een stevige regenbui losbrak. Meteen hoorden we allerlei boodschappen doorheen de luidsprekers komen, waarvan we uiteraard niets begrepen. Gelukkig was er een Koreaanse man zo vriendelijk om ons te komen zeggen dat er gevaar op overstroming bestond en dat we de bedding van de rivier best zo snel mogelijk verlieten. We hadden al her en der overstromingswaarschuwingen gezien, dus namen we het zekere voor het onzekere en verlieten we de voetgangerszone.

We zochten een plek om te toasten op onze eerste avond in Seoul en kwamen terecht in een bar in een kelderverdieping die wel gezellig was, maar waar de drankenkaart me wat tegen viel: het aanbod bestond voornamelijk uit bier. Ik probeerde de midori cocktail, maar die bleek zo zoet te zijn dat het me wijs leek de rest van de reis cocktails te vermijden en zoveel mogelijk traditioneel Koreaanse dranken te bestellen.

Na één drankje hielden we het voor bekeken en keerden we terug naar ons hotel. De vermoeidheid sloeg toe en een goede nachtrust zou ons deugd doen.

Gyeongbokgung en afscheid van Seoul – 11 maart 2017

Wakker voordat de wekker afgaat. Die stond om 7.30u omdat ik mijn allerlaatste voormiddag graag nog snel het Gyeongbokgung wilde meepikken. Ik pak snel mijn valies, die ongetwijfeld flirt met het maximum toegelaten gewicht en geniet van mijn allerlaatste Koreaanse ontbijt in mijn traditioneel Hanok guesthouse.

Na het ontbijt snelwandel ik naar Gyeongbokgung, het grootste paleis van de vijf paleizen gebouwd door de Joseon koningen. Het terrein is immens en ik loop aan hoog tempo van het ene schitterende bouwwerk naar het andere. Jammer dat ik niet meer tijd heb om al deze pracht en praal rustig in me op te nemen. Maar hey, ik ben al blij dat ik er alsnog in geslaagd ben een glimp van dit paleis op te vangen. Het had vandaag ook gesloten kunnen zijn wegens onlusten of zo.

Ook deze laatste dag is de zon volop van de partij. Ik neem nog snel wat gopro selfies bij Gyeonghoeru, een constructie gebouwd op palen die weerspiegeld wordt in een prachtige vijver. Daarna ren ik om het wisselen van de wacht op het hoofdplein mee te pikken. De kleurrijke ceremonie is een ideale manier om mijn trip naar Korea af te sluiten. Prachtig.

Met spijt in het hart keer ik terug naar het hotel om mijn valiezen op te halen en mijn schuld af te lossen. De eigenaar zegt me dat om wille van de betogingen de airport shuttle wellicht niet zal stoppen aan de halte vlakbij. Ik besluit het er toch op te wagen en loop naar de halte. Helaas, aan de halte hangt inderdaad een papier dat niet veel goeds doet vermoeden. Ik spreek één van de honderden politieagenten aan die nog altijd op straat patrouilleren en vraag hen voor mij te vertalen wat er staat. Ik zou naar een nummer moeten bellen voor meer info. Aangezien ik echter een Koreaanse sim-kaart heb die enkel dataverkeer toelaat, besluit ik van plan te veranderen en te bekijken of de metro een optie is.

Ik sleur mijn meer dan twintig kilo zware valies een paar trappen af (geen lift of roltrap te vinden), maar het lukt me niet om in dertig seconden het metrosysteem te ontcijferen en het infopunt waar ze mij zouden kunnen verder helpen is gesloten. Ik besluit na deze halfslachtige poging geen kostbare tijd meer te verliezen: ik sleur mijn valies opnieuw een aantal trappen op en houd de eerste de beste taxi aan die mij wil meenemen. De taxi is niet meteen het meest luxueuze voertuig waarin ik ooit gezeten heb. Het lukte me amper om mijn valies in de kleine koffer te krijgen en het interieur ziet er een beetje afgeleefd uit. Maar ik ben al blij dat ik onderweg ben richting luchthaven.

Na een lange rit waaraan geen einde lijkt te komen, kom ik stipt om 12.30u in de luchthaven aan, twee uur voordat mijn vlucht vertrekt. Ik betaal de taxichauffeur 54.600 won (6600 won tol inbegrepen) en begeef mijn naar de checkin balie. Vol spanning kijk ik het weegmoment van mijn valies tegemoet, maar kijk, ik heb geluk, mijn valies weegt 22,7 kilo, nog driehonderd gram overschot!

Helaas realiseer ik me dat ik in mijn haast mijn nekkussen vergeten ben in het hotel. Jammer, maar dat kussen zal de rest van zijn bestaan in Korea moeten slijten. Ik vind een plek waar ze heerlijke pho noedelsoep serveren (en ja, ik weet dat pho Vietnamees is, maar dat laat ik even niet aan mijn hart komen). De heerlijk warme soep doet deugd en ik voel me na de ietwat gejaagde ochtend weer tot rust komen.

Mijn vlucht naar Schiphol verloopt zonder problemen. Ik ben blij dat er voor het diner bibimbap geserveerd wordt, schrijf wat aan mijn reisverslagen, kijk wat series en een Koreaanse film (te bespreken voor de les Koreaans, uiteraard!) en doe een poging om naar La La Land te kijken. De film weet me echter maar matig te boeien en ik sukkel in slaap voor het einde.

In Schiphol heb ik tweeënhalf uur tijd voor de overstap. Ik koop me een smoothie en vind een plek om mijn laptop op te laden. Na een bijzonder kort vluchtje naar Zaventem, arriveer ik om 22.10u in Brussel alwaar mijn vriend me staat op te wachten in de aankomsthal.

Mijn trip zit er helaas op. Een onvergetelijke eerste kennismaking met Zuid-Korea die zeker naar meer smaakt!

Betogingen in Seoul, Changdeokgung paleis en Jogyesa – 10 maart 2017

Wakker geworden met het geluid van de betogers die stipt om 8u aan een nieuwe dag leuzen scanderen beginnen. Vandaag wordt de uitspraak van het Grondwettelijk Hof verwacht. Benieuwd naar wat het uiteindelijke verdict zal zijn. Kiest Korea ervoor corruptie en vriendjespolitiek achter zich te laten?

Mijn nachtrust was helaas niet echt om over naar huis te schrijven. Het op de grond slapen viel nog mee, uiteindelijk ben ik dat gewoon van onze overnachtingen in de Japanse ryokans, maar de harde rijstzak als kussen besloot ik na wat woelen toch maar om te wisselen voor het nekkussen dat ik in het vliegtuig gebruik. Ik kan niet ontkennen dat ik deze nacht heimwee had naar het comfortabele bed van Lotte Hotel Seoul.

Gelukkig maakt de traditionele maaltijd om de dag te beginnen veel goed. Het smaakt me uitstekend en geeft me energie te over voor een bezoek aan Changdeokgung paleis. Het paleis ligt op wandelafstand van mijn hotel en een stralende zon belooft dat het vandaag (alweer) een mooie dag zal worden. Ik koop een toegangsticket, inclusief een rondleiding doorheen de secret garden.

Het paleis stelt niet teleur, zelfs al weet ik dat een groot deel van de gebouwen reconstructies zijn. Wat een pracht en praal! Ik kom ogen tekort en de teller van mijn fototoestel gaat bliksemsnel naar omhoog. Iets voor 11u begeef ik mij naar het verzamelpunt voor de rondleiding doorheen de secret garden. Onze gids is een grappige dame op leeftijd die duidelijk wat moeite heeft met de (zeer doenbare) hellingen in de tuin. Regelmatig last ze dan ook een rustpauze in om iedereen (maar vooral zichzelf) te laten bekomen van de klimpartijen. Jammer dat het nog te vroeg op het jaar is om de tuin in zijn volle glorie te aanschouwen. De meeste bomen en planten staan nog in de knop. In de lente of in de herfst als alle bladeren aan de bomen verkleuren moet deze tuin nog spectaculairder zijn.

Rond 11.30u loopt dan het nieuws binnen dat het Grondwettelijk Hof de impeachment van de presidente heeft bevestigd. Onze gids is duidelijk in haar nopjes met het nieuws en ik kan haar op dat vlak alleen maar bijtreden.

Ik ben zo onder de indruk van de pracht en praal van Changdeokgung dat ik er wat te lang blijf plakken en later dan gepland naar Gyeongbokgung vertrek. Onderweg lopen er berichten binnen dat er rellen zijn uitgebroken nadat het nieuws van het Grondwettelijk Hof is bekend geraakt. Er zouden zelfs twee doden gevallen zijn. Ik kan me voorstellen dat bij de aanhangers van de presidente de gemoederen serieus oververhit geraakt zijn. In de verte hoor ik hysterisch geschreeuw in microfoons en ik besluit wijselijk me ditmaal niet onder de betogers te mengen. Dat zou wellicht ook heel moeilijk zijn, want het aantal politieagenten (volledig uitgedost met beschermende kledij, helmen en schilden) lijkt ten opzichte van gisteren welhaast verdubbeld en verschillende wegen zijn nu compleet afgesloten.

Het is ondertussen al 14u gepasseerd en ik moet dringend op zoek naar een geschikt middagmaal. Ik kom langs een klein restaurantje waar ze enkel dumplings verkopen. Je kan er ook dumplings afhalen, maar ik besluit me tussen de Koreanen te zetten en één van de tien stoeltjes binnen in te nemen. Ik bestel de Bukchon special, omdat deze (volgens het fotootje) een combinatie is van een aantal verschillende dumplings. De aanwezige Koreanen kijken een beetje vreemd naar de blonde toeriste die zich tussen hen nestelt, maar gaan vervolgens gewoon verder met het verorberen van hun middagmaal.

Ik heb me duidelijk vergist bij het bestellen van mijn Bukchon special. Ik verwachtte een aantal kleine dumplings, maar van de twaalf dumplings op mijn bord zijn er maar liefst acht even groot als mijn hand. Ik doe een moedige poging, maar moet me gewonnen geven. Hoe lekker ook, met de beste wil van de wereld krijg ik deze reuzeportie niet op.

Ik wandel op mijn gemak verder richting Gyeongbokgung terwijl ik foto’s maak van de nog altijd massaal toestromende politieagenten. Ondertussen dringen er ook berichten door dat er twee doden gevallen zouden zijn tijdens de rellen. Ik hoop dat de situatie niet verder uit de hand loopt en dat Zuid-Koreanen een manier zullen vinden om deze onverkwikkelijke episode achter zich te laten.

Rond 15u kom ik aan bij het Gyeongbokgung paleis. Helaas, aan de ingang staat een eenzame agent met een papier waarop in een aantal talen staat dat het paleis gesloten is wegens de rellen. Tegenslag, want dit had een hoogtepunt van mijn bezoek aan Seoul moeten worden. Ik ben erg teleurgesteld, maar veel valt er niet aan te doen. Ik informeer of het paleis morgen wel open zal zijn en dit wordt bevestigd. Meteen staat vast wat ik tijdens mijn laatste voormiddag in Seoul zal doen.

Een beetje doelloos besluit ik dan maar het Gwanghwamun plein te verkennen, vlakbij de indrukwekkende Gwanghwamun poort die toegang geeft tot het Gyeongbokgung paleis. Het Gwanghwamun plein verwierf internationale bekendheid omdat dit het epicentrum was van de protesten tegen presidente Park Geun-hye. Op dit plein heerst een feestelijke stemming. De tegenstanders van Park Geun-hye hebben zelfs een band opgetrommeld om hun overwinning muzikaal te vieren.

Ik loop wat rond tussen de pamfletten en de nepkaarsjesverkopers en laat onderweg een vriendelijke dame een geel lintje aan mijn rugzak bevestigen. Dit geel lintje was oorspronkelijk bedoeld als teken van rouw, maar groeide uit tot een symbool van het protest tegen de presidente: dit lintje roept de Koreaanse overheid op om een officieel onderzoek in te stellen naar de oorzaak van de verschrikkelijke ferryramp met de MV Sewol in 2014. Een ramp waarbij maar liefst 304 opvarenden omkwamen, onder hen veel studenten van de Danwon High School. Een verschrikkelijke ramp voor honderd procent veroorzaakt door menselijke fouten.

Mijn tocht brengt me verder langs moderne skyscrapers waartussen nog wat archeologische vondsten uit de Joseon periode zichtbaar zijn. Ik geniet tijdens mijn wandeling van een smoothie met boerenkool, ananas en mango. Heerlijk! Tijdens mijn wandeling passeer ik de ene na de andere Starbucks. Koreanen zijn duidelijk dol op dit goedje. De gids die ons studiebezoek begeleidde zei me zelfs dat er meer Starbucks filialen zijn in Seoul dan in LA.

Doordat mijn bezoek aan het Gyeongbokgung paleis, heb ik tijd om de Jogyesa boeddhistische tempel te bezoeken. De tempel is omringd door kleurrijke lantaarns. Ik doe mijn schoenen uit en stap de tempel binnen. Binnen staan drie reusachtige Boeddha’s. Ik neem een bidmatje van de stapel en zet me even tussen de biddende Koreanen om de serene sfeer op te snuiven.

Terwijl de avond valt zet ik mijn wandeling door straten van Seoul verder. Overal zetten verkopers kraampjes met streetfood op en ik weet niet waar eerst kijken. Sommige kraampjes hebben duidelijk een vast publiek. Veel oudere heren die hier hun avondmaal nuttigen en een glaasje achterover slaan. De politieaanwezigheid blijft ondertussen indrukwekkend.

Mijn nieuwsgierigheid brengt me terug naar de plek waar de aanhangers van de presidente betoogden. Ondertussen zijn veel mensen naar huis, maar een harde kern houdt nog steeds stand. Ik word aangesproken door een Koreaan die zich voorstelt als een reporter. Al ben ik niet helemaal zeker of ik hem moet geloven, want hij staat met een smartphone foto’s te nemen. Hij vraagt me of iemand van de betogers me geslagen heeft of lastig gevallen heeft. Wat ik meteen ontken. Na een andere ontmoeting met een supporter van presidente Park Geun-hye die me nogal vijandig aanspreekt op mijn gele lintje (wat ik diplomatisch aanpak door te zeggen dat dit lintje voor mij een teken van medeleven is met de slachtoffers van de ferryramp) besluit ik toch maar eieren voor mijn geld te kiezen en andere oorden op te zoeken.

Hoog tijd om op zoek te gaan naar een lekker avondmaal. Ik laat me wellicht ietwat te snel overtuigen om een er nogal standaard uitziende eetgelegenheid binnen te stappen en bestel daar een bulgogi hotpot. Het resultaat is een eerder middelmatig gerecht, dat echter mijn maag wel vult. Spijtig genoeg kom ik nadien terecht in een leuke buurt met allemaal kleine eetgelegenheden waar ik ongetwijfeld veel beter had kunnen eten.

Om mijn laatste avond in stijl af te sluiten, besluit ik nog een cocktail te gaan drinken. Mijn reisgids raadt me Sik Mool aan, maar daar is het te koud (ik zit vlakbij de deur en moet zelfs mijn jas aanhouden om op temperatuur te blijven) en te ongezellig naar mijn goesting. Ik bestel snel een thee om op te warmen en ga op zoek naar iets beters.

Ik kom terecht bij Ellie, een leuke, gezellig ingerichte bar met veel hout en aparte hoekjes. Alleen is de cocktailkaart nogal erg beperkt. Ik laat het niet aan mijn hart komen en bestel een fluoroze drankje dat even slecht smaakt als het eruit ziet.

Geen volledig succesvolle afsluiter, maar toch een boeiende dag achter de rug.

Bukchon Hanok village en Insadong – 9 maart 2017

Heerlijk geslapen tijdens mijn laatste nacht in Lotte Hotel. Eerlijk gezegd, heb ik een beetje spijt van mijn beslissing om van hotel te veranderen. Aan de ene kant kijk ik er natuurlijk naar uit om in een traditioneel hanok guesthouse te slapen, maar aan de andere kant zal ik het fantastische zwembad, de uitgebreide spafaciliteiten en de free booze in de lounge wel missen. Omdat ik pas om 11 uur moet uitchecken, besluit ik voor die laatste uurtjes nog optimaal te gebruik te maken van de faciliteiten van Lotte hotel.

Ik begin mijn dag met een uitgebreid ontbijt en geniet voor de allerlaatste keer van het uitzicht op de skyline van Seoul. Vervolgens naar het zwembad om wat baantjes te trekken en geniet ik voor de laatste keer uitgebreid van de sauna en de warme baden. Een mens zou kunnen wennen aan zo’n leventje. 😉

Ik pak mijn spullen bijeen en pak alle cadeautjes in die ik tijdens de voorbije twee dagen verzameld heb. Mijn valies zal er beslist niet lichter op worden, deze trip. Na het uitchecken begeef ik mij naar de lobby. Ik sta nog maar een halve minuut in de lobby met mijn valies en er snellen al twee dametjes op mij af die aanbieden mijn valies over te nemen. Ik sla hun aanbod beleefd af, want ik vind niet dat dametjes die half zo groot zijn als ik mijn valies van meer dan twintig kilo van mij moeten overnemen. Ik wil eigenlijk gewoon even zitten om op mijn gemak van het wifi gebruik te maken om het juiste adres van het hotel te kunnen tonen aan de taxichauffeur. Helaas zijn er niet echt veel zitplekken in de lobby. Een derde toegesnelde dame biedt mij een stoel aan bij de incheckbalie. Ok dan.

Ik zorg dat ik het adres in het Koreaans aan de taxichauffeur kan tonen en vraag aan één van de hotelbedienden om een taxi te bestellen voor mij. De vriendelijke jongeman toont aan de taxischauffeur het adres en we zijn vertrokken. Helaas, hoe dichter we in de buurt van mijn nieuwe hotel komen, hoe meer het verkeer in de knoop geraakt. De taxichauffeur begint zichtbaar geïrriteerd te geraken en op een gegeven moment rijden we ons vast omdat de politie de weg heeft afgezet.

Juist, er zijn betogingen aan de gang omdat het Grondwettelijk Hof zich in de komende dagen zal buigen over de impeachment van presidente Park Geun-hye. De taxichauffeur spreekt uiteraard geen woord Engels en doet een hele uitleg tegen mij in het Koreaans. Ik begrijp slechts flarden, maar in combinatie met wat ik zie, leid ik af dat het niet zal lukken om tot aan het hotel te rijden. Het Koreaanse woord voor uitstappen, ken ik gelukkig wel, en hij knikt als ik vraag of ik moet uitstappen. Ik reken af en haal googlemaps boven om uit te vissen hoe te voet op mijn bestemming te geraken. Gelukkig is het volgens mijn gsm niet al te ver stappen van waar ik gestrand ben. Spijtig genoeg is de volledige functionaliteit van googlemaps niet voorhanden in Zuid-Korea (regelgeving ingegeven door de oorlogstoestand met Noord-Korea). Echt navigeren zoals ik dat gewoon ben, lukt niet. Ach, zo kan ik mijn kaartlees-skills nog eens bovenhalen.

En zo sta ik met mijn zware valies en fototoestelrugzak op straat vlakbij een gigantische politieversperring. Achter de versperring zijn honderden betogers luidkeels aan het scanderen. Wat ze roepen kan ik echter niet verstaan, daarvoor is mijn Koreaans niet goed genoeg. Ik begin te lopen in de richting van mijn hotel en kom onderweg massa’s betogers en politieagenten in gele fluohesjes tegen. Ik laveer tussen de politieagenten door, die mij allemaal zonder problemen doorlaten. Ik ben getuige van enkele discussies tussen betogers en politieagenten en het valt me op hoe gedisciplineerd en beleefd de politieagenten blijven. Het kost me geen moeite om de straat van mijn hotel te vinden, maar dan gaat het even mis. Ik slaag er niet in het juiste gebouw te identificeren aan de hand van het huisnummer. Geen nood, ik spreek een vriendelijke jongedame aan die mij graag de weg wijst. Hanok guesthouse RakKoJae ligt inderdaad goed verstopt.

De eigenaar van hanok guesthouse RakKoJae brengt me naar mijn kamer, een apart huisje in tradionele stijl dat gelegen is in de mooie verzorgde tuin. Het lijkt wel alsof ik in een teletijdmachine ben gestapt. Ik drop mijn spullen in de kamer en trek meteen weer de stad in, aangetrokken door de commotie van de betoging. Even later sta ik midden tussen de protesterende Koreanen. Het is me nog steeds niet geheel duidelijk of dit een manifestatie vóór of tegen de impeachment van de presidente is. Eén ding is zeker: de sfeer zit erin: de betogers zingen luidkeels mee met de muziek die uit de luidsprekers schalt, scanderen leuzen en zwaaien uitbundig met hun vlaggen. Het valt me wel op dat de meeste betogers senioren zijn.

Een vriendelijke dame houdt me staande in de massa en vraagt me of ik weet waarom ze betogen. Ik geef toe dat het mij niet geheel duidelijk is. De dame verduidelijkt dat deze betoging bedoeld is om steun te betuigen aan de presidente. Ze zegt me dat de presidente niets verkeerd gedaan heeft en dat de aanhangers van de presidenten hier samen gekomen zijn om druk uit te oefenen op het Grondwettelijk Hof om de impeachment te vernietigen. Ik dank haar vriendelijk voor de uitleg en wens haar nog veel succes. Persoonlijk ben ik van mening dat de presidente terecht is afgezet, maar het lijkt me niet echt verstandig om deze mening te uiten midden tussen de aanhangers van de presidente. Ik besluit me los te weken van de betogers en verder de buurt te verkennen.

Ik wandel een beetje doelloos rond om de sfeer op te snuiven en kom zo in de Insadong buurt terecht. Doordat ik wat afgeleid geraakt ben door de betoging is het middaguur al ver gepasseerd. Hoog tijd om mijn hongerige maag te vullen. Tripadvisor brengt me naar restaurant Gogung Insadong dat een beetje verstopt ligt in de kelder van Ssamziegil Mall, gelegen aan de voornaamste winkelstraat van Insadong. Doordat het al bijna 14.30u is, zijn er niet veel klanten in het restaurant. Tripadvisor beloofde me de beste bibimbap van Seoul. En ja, dat is niet overdreven. De Jeonju traditional bibimbap die ik bestel, is overheerlijk. Na de late lunch vraag ik de vriendelijke dames in het restaurant om even op mijn spullen (inclusief mijn fototoestel) te letten zodat ik naar het toilet kan gaan. Fijn dat je je in Zuid-Korea geen zorgen moet maken om beroofd te worden.

Als ik terug buiten sta, schijnt er een zalig zonnetje. Ik loop wat rond langs de winkeltjes verspreid over de verschillende verdiepingen van het Ssamziegil Mall complex en koop een warm drolkoekje (deeg met een hart van gesmolten chocolade, best lekker). Veel winkels verkopen handgemaakte spulletjes en prullaria. Ideaal om wat souvenirs voor het thuisfront in te slaan. Op de dakverdieping is een tempel waar verliefden een soort medaillon kunnen kopen. Op het medaillon schrijven ze hun namen om dit dan vervolgens ergens vast te binden. Mooi om al die verliefde koppeltjes bezig te zien.

Wanneer ik een paar leuke armbandjes wil kopen voor de nichtjes van mijn vriend, laat mijn credit card me in de steek: de transactie wordt geweigerd. Verbazingwekkend want tot nu toe heb ik ongeveer alles probleemloos met credit card betaald. Wellicht een probleem met het apparaatje van de verkoopster. Ik vraag waar er ergens in de buurt een geldautomaat is en loop de richting uit die de verkoopster me aanwijst. Ik ben niet gehaast, dus ik doe er nogal lang over om terug te keren naar het winkeltje. De verkoopster had de armbandjes ondertussen alweer teruggelegd, ze verwachtte waarschijnlijk niet dat ik nog zou terug komen.

Van Insadong wandel ik in de richting van het Changdeokgung paleis dat op dit late uur helaas al gesloten is. Ik neem wat foto’s van de daken van de paleizen en wandel dan terug naar de traditionele Bukchon hanok buurt waar mijn hotel gevestigd is. De smalle straatjes zijn aangenaam om door te wandelen en bij valavond zorgt het laatste licht voor mooie foto’s.

Mijn maag maakt me erop attent dat het tijd wordt om op zoek te gaan naar eten. Ik passeer langs Maple Tree House, een Korean barbecue restaurant gelegen in een prachtig huis en besluit het erop te wagen. Ik stap binnen en vraag naar een tafeltje voor één persoon. Er zijn al redelijk wat tafels bezet, maar ik kan er nog bij. De meeste gerechten op de kaart zijn voor minstens twee personen, dus ben ik genoodzaakt één van de duurdere premium steaks te bestellen. Bij zo’n dure steak hoort natuurlijk een glaasje soju. Dat glaasje blijkt een hele fles te zijn, maar hey, ik heb tijd.

De bereiding van het vlees is een belevenis op zich. De dames van het restaurant bakken het vlees voor jouw neus op een heet kolenvuurtje en snijden het vervolgens in stukken. Als de dames daarbij een beetje zouden glimlachen, zou de ervaring helemaal compleet zijn, maar gelukkig is het vlees uitstekend.

Na het diner keer ik terug naar RakKoJae guesthouse om nog even gebruik te kunnen maken van de moddersauna. Ik ben echter een beetje te laat, want de sauna is reeds aan het afkoelen. Dan maar van de nachtelijke omstandigheden gebruik maken om wat foto’s met lange sluitertijd op statief te maken. Mijn logement is bijzonder fotogeniek en de verlichting zorgt voor feeërieke beelden.

Ik kruip vroeg in bed, want morgen is het alweer mijn laatste volledige dag in Seoul en daarvan wil ik optimaal gebruik maken.

Pangyo Techno Valley en Myeongdong – 8 maart 2017

Mijn eerste goede nacht in Seoul! Opmerkelijk hoeveel beter een mens zich voelt na een goede nachtrust. Omdat het ondertussen vertrouwde blauwe busje ons vandaag pas om 10u komt ophalen, heb ik voor het eerst tijd voor een ochtendlijk zwempartijtje. Het zwembad van het Lotte hotel is fabuleus: groot en zeer proper, met elektronische lockers die geactiveerd kunnen worden met een tag die je aan een armbandje rond je pols kan bevestigen. Het zwembad is lekker rustig: ideaal om wat baantjes te trekken. Al bega ik meteen mijn eerste faux pas van de trip: blijkbaar is een badmuts verplicht. Een oudere heer die zwemt in het gedeelte voorbehouden voor abonnementshouders maakt mij met gebaren vriendelijk attent op mijn misstap. Gelukkig is dit hotel werkelijk op alles voorzien en zijn er badmutsen die onwetende zwemmers kunnen lenen. De spa (mannen en vrouwen strikt gescheiden) is eveneens fenomenaal. Ik heb te weinig tijd om gebruik te maken van de sauna en de warme baden, maar werp wel een snelle blik op de beschikbare faciliteiten. ‘t Moet gezegd dat ik nogal opval tussen al die blote Koreaanse dames. 😉 Ik neem mij alleszins voor de sauna op een later moment meer uitgebreid te inspecteren.

Doordat ik wat te lang ben blijven plakken in het zwembad, heb ik niet zoveel tijd voor het ontbijt. Ik schuif bij aan tafel bij de Engelsman met Italiaans bloed langs moeders zijde en praat met hem over het nieuws van de dag: de aankomst van THAAD, het controversiële raketafweersysteem dat de Amerikanen in Zuid-Korea installeerden om hen te beschermen tegen de raketten van de zotte Noord-Koreaanse dictator. Helaas is grote buur China niet echt opgezet met deze demarche van de Zuid-Koreanen, zo dicht bij hun eigen grens. Politiek zeer gevoelig allemaal en een complex kluwen dat zich niet zomaar laat ontrafelen.

In het busje onderweg naar Pangyo Techno Valley (nickname: Korean Silicon Valley), een bedrijvenpark met vooral bedrijven die zich focussen op nieuwe technologie, lees en beantwoord ik wat werkmails. Niet evident, want door het grote tijdsverschil heb ik het gevoel dat ik altijd een beetje achterop hink, en dat ondanks het feit dat Korea acht uur voorloopt op België.

Onze eerste halte is NCSOFT, een bedrijf dat massively multiplayer online games ontwikkelt en distribueert. Hét bekendste product van NCSOFT is ongetwijfeld Lineage (리니지), waarvan ondertussen al verschillende versies uitgebracht werden. We krijgen een rondleiding doorheen de highlights van het bedrijf: van de bibliotheek, over de cafetaria en de gym tot het medisch centrum (waar we wel niet binnen gingen). Allemaal in hetzelfde gebouw en allemaal even modern. De gym heeft zelfs een eigen basketbalveld. Je hebt hier als werknemer echt alles wat je hartje begeert, er is zelfs een crèche voor de kinderen van werknemers, die bijzonder hoog aangeschreven staat. De crèche voorziet één begeleider per zes kinderen, geen wonder dat er een loterijsysteem is opgezet om je kind hier binnen te krijgen… Het lijkt wel alsof ik in een bedrijf in de toekomst gedropt ben, ofwel terecht gekomen ben op één van de pagina’s van The Circle. Wat een verschil met de saaie kantoren waarin ik dagdagelijks aan het werk moet.

Na de rondleiding (die eigenlijk helemaal niet zo relevant, maar wel interessant was) krijgen we een presentatie over het bedrijf. Ik zie bij de collega’s rondom mij heel veel onbegrip wanneer NCSOFT haar producten voorstelt. Deze mensen hebben duidelijk geen kaas gegeten van gaming en zitten nog met een vastgeroest beeld van de gamer als pukkelige eenzaat, die chipsvretend de nacht doorbrengt met het spelen van shoot ‘m up games. Ik probeer zelf wat extra duiding bij enkele begrippen te geven maar zie aan de lichaamstaal rond mij dat het niet echt landt. Oh well, wie kan er boos zijn op een bedrijf dat als missie heeft ‘to make people in this world happier’? Als afscheidscadeautje krijgen we een (analoge!) wekker cadeau in de kleuren van het baseballteam dat het bedrijf sponsort.

En daarmee is het alweer tijd voor de lunch. Restaurant Four Seasons (사계절 한정식) serveert ons een fijn staaltje van de Koreaanse keuken, gemengd met enkele buitenlandse invloeden. Ik moet zeggen dat deze gerechten meer mijn smaak zijn dat de Boeddhistische tempelkeuken van gisteren. Maar wat een overdaad! Ik raak al snel de tel kwijt van het aantal gerechten dat aan onze tafel passeren. En net op het moment dat ik denk er écht niets meer bij te krijgen, zegt onze gids doodleuk: en nu komt dan eindelijk de rijst! De rijst wordt geserveerd in een hete stenen pot mét soep en een hele hope bijgerechtjes. Het aan de bodem gekoekte restje rijst moeten we in de pot laten, waarna de ober er kokend water op giet. Na wat weken, krijg je zo rijstporridge. Voor wie nog zin had in dessert! Ik onthoud van deze pleiade aan gerechten vooral mijn kennismaking met de abalone, een soort kruising van een mossel met een oester. Echt heerlijk!

Volgende halte is animatiestudio Iconix, vooral gekend van het immens populaire figuurtje Pororo, the penguin. De rondleiding hier kan mij meer bekoren, omdat we, in tegenstelling tot bij NCSOFT, echt een blik op de werkvloer mogen werpen. We zien de animatoren aan het werk: de ene ontwerpt een karaktertje, de andere animeert het, nog een andere voorziet het figuurtje van schaduwen. Iedere werknemer neemt een klein onderdeel van het productieproces op zich. Erg vergelijkbaar met bandwerk. Na (alweer) een presentatie krijgen we de tijd om wat foto’s te nemen bij de levensgrote beelden van de populairste figuurtjes. Als afscheidcadeautje krijgen we een tube Pororo tandpasta. NCSOFT is niet alleen goed in het ontwikkelen van animatieseries, bij elke serie hoort ook een hele marketing machine die de populaire figuurtjes op alle mogelijke merchandising afbeeldt. De Koreaanse Studio 100, zeg maar.

Bij de terugrit naar het hotel dwarrelen er zowaar enkele sneeuwvlokken uit de lucht. Wie had dat verwacht in maart! Rond 17u zijn we terug in het hotel. Honger heb ik absoluut niet, maar ik spreek met drie collega’s (de Fransman, de Engelsman en de Duitser) af om rond 20u naar Myeongdong te trekken voor een licht avondmaal. Dat maakt dat ik nog zeeën van tijd heb om uitgebreid gebruik te maken van de saunafaciliteiten. Ik begin met een paar baantjes in het zwembad, maar trek daarna naar de spa. Ik ben de enige blanke, en dan nog een exemplaar met blauwe ogen en blond haar. Gelukkig zijn de naakte Koreaanse dames erg discreet (of gewoon aan buitenlanders) en is er niemand die mij aanstaart. De sauna op 85 graden is absoluut geweldig en de baden met afwisselende temperaturen zorgden dat ik me heerlijk ontspannen voel.

Opnieuw aangekleed is er zelfs nog een beetje tijd over om te gaan aperitieven in de lounge bar en zo nog een twintigtal minuutjes cocktail hour te kunnen meepikken. Ik voel me een echte geluksvogel.

Vervolgens trek ik in het gezelschap van mijn drie cavaliers naar Myeongdong, een levendige winkelwijk in flashy neonkleuren waar het wemelt van de eetstalletjes. Ik geef mijn ogen de kost en zou liefst zoveel mogelijk street food uitproberen. Helaas ziet mijn gezelschap dat niet zitten. Geen erg, want we belanden in een Japanse restaurant waar ik voortreffelijke kimchi udon noedels eet, voor de ongelooflijk goedkope prijs van 10.000 won (iets meer dan 8 euro).

Na het diner valt ons gezelschap uiteen. Iedereen wil voor zichzelf en de familie nog wat souvenirs shoppen. Ik koop wat leuke stickertjes voor de nichtjes van mijn vriend in een winkel volgestouwd met prullaria, maar kijk vooral mijn ogen uit bij de vele eetstalletjes. Doodjammer dat ik na de overvloedige lunch en de kimchi udon soep geen plek heb om nog veel te proberen. Enkel een verse aardbei in een jasje van mochi kan er nog bij. Spijtig, want het ziet er allemaal heerlijk uit.