scheiding

Nieuwjaarslunch@work

De allereerste werkdag van het jaar werd ik, samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en het management om 10u op de werkvloer in Brussel verwacht. Bedoeling was om in beperkte kring na te gaan of de verhuizers tijdens de kerstvakantie hun werk goed gedaan hadden en de nieuw ingerichte werkplekken er min of meer acceptabel uitzagen. De rest van de collega’s mochten nog een dagje langer vakantie houden.

Na de nacht in mijn ouderlijk huis doorgebracht te hebben, nam ik in een piepklein Limburgs stationnetje de trein naar Brussel. Flashback naar de tijd dat ik wekelijks in dit station door mijn ouders werd afgehaald toen ik nog studeerde in Leuven. Het aantal jaren dat tussen mij en mijn studententijd ligt, tikt gestaag aan en toch heb ik het gevoel dat ik nog maar gisteren mijn diploma’s in ontvangst heb mogen nemen. Het lijkt alsof de herinneringen uit die tijd op de één of andere manier kleurrijker zijn en meer indruk gemaakt hebben dan alles wat daarna kwam.

Bij de overstap in het station van Diest kwam ik zowaar een oud studiegenootje tegen, die ik al jaren niet mee gezien had. Net op het moment dat ik aan het mijmeren was over mijn eigen studententijd. Het ging haar niet zo goed: in 2017 was de relatie met haar man, met wie ze meer dan twintig jaar was samen geweest, op de klippen gelopen. Haar ex-man kon de scheiding moeilijk verkroppen en ze vertelde hoe ijzig de overdracht van de kinderen meestal verliep. Ik wenste haar bij het uitstappen in Brussel van ganser harte een beter 2018 toe.

Het weerzien met mijn collega’s verliep hartelijk. We deden gezamenlijk een rondgang door het ganse gebouw, sleurden wat met kasten, bureaustoelen en bureaus en voor dat we er erg in hadden was het tijd voor de lunch. Ik genoot oprecht van de simpele koude schotel, maar voelde ook de nervositeit opborrelen voor de dag nadien. Woensdag 3 januari zou ik immers voor het eerst kennis maken mijn mijn nieuwe team. En iedereen weet dat een goeie eerste indruk essentieel is…

IMG_6686[1]

‘t Zijn altijd degenen waarvan je het minst verwacht

Dinsdagavond waren we op bezoek bij een vriendin die sinds een jaar van tafel en bed gescheiden is van haar echtgenoot, zoals dat heet in juridisch jargon. Net toen ze even haar dochtertje in bed ging steken, kreeg ik telefoon van een vriend die nadere toelichting wenste te geven bij een eerder cryptisch mailtje. De mededeling dat het niet goed ging in zijn relatie kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik verkeerde in de overtuiging dat onze vriend en vriendin een fantastisch harmonieus koppel waren. Maar goed, het is niet de eerste keer dat ik er flagrant naast zit wat betreft het inschatten van relationeel geluk bij mijn vrienden.

Enfin, ik was er echt het hart van in. Per slot van rekening gaat het om één van mijn oudste vrienden op wie ik altijd kon rekenen wanneer ik het wat moeilijk had tijdens mijn studententijd en met wie ik veel legendarische momenten heb beleefd. Echt iemand die ik alle geluk van de wereld toewens. Dus nodigden we hem woensdag bij ons uit om zijn hart te luchten. Veel meer dan een luisterend oor bieden, konden we natuurlijk niet doen, maar soms is dat gewoon genoeg.

Ik hoop echt dat hij en zijn vrouw uit het dal geraken en samen proberen te vechten voor hun relatie. Maar ik heb er geen goed gevoel bij. :-(

A first

Het was het eerste huwelijk dat ik bijwoonde in mijn leven en ik vond het allemaal even geweldig. Het overheerlijke eten, de fabuleuze wijnen, het poepchique kasteel waar het feest plaatsvond, de toneeltjes van de familie, het dansen tot in de vroege uurtjes,… Ik had me voor de gelegenheid zelfs laten maquilleren en mensen die mij een beetje kennen, weten hoe zeldzaam dat is. De herinneringen aan die dag staan me nog levendig voor de geest. Het lijkt alsof het gisteren was.

Spijtig genoeg is het sprookje nu uit. Niet dat er in onze omgeving nog geen koppels uit mekaar gegaan zijn, maar dit is het eerste koppel met kinderen dat gaat scheiden en dat maakt het dubbel zo pijnlijk. A clean break is niet mogelijk als je samen een gezin hebt. Gelukkig gaan ze op een beschaafde manier uit mekaar en waken ze erover dat de kinderen de nodige aandacht krijgen om dit te verwerken. Ik kan alleen maar hopen dat ze allebei erin slagen los van mekaar een nieuw leven uit te bouwen. Wat niet makkelijk kan zijn als je meer dan de helft van je leven samen geweest bent.

Zo, zo spijtig.