De dag na het overdadige kerstfeest bij de ouders van mij vriend, stond alweer een volgend feestje op het programma. We reden met het autootje van de moeder van mijn vriend naar Herent om samen met drie bevriende koppels en hun zeven kinderen spaghetti te eten! Ik moet zeggen dat die simpele spaghetti mij geweldig goed smaakte na al de overdaad van de voorbije dagen. Soms is minder echt meer.
Na de spaghetti reden we naar de schaatsbaan van Heverlee. Moet zeker al tien jaar geleden zijn dat ik daar nog eens de schaatsen aanbond. Ik voelde me in het begin dan ook een beetje onzeker op het ijs, zeker omdat het behoorlijk druk was op de schaatsbaan. Maar al gauw groeide mijn zelfvertrouwen en voelde ik dat de schaatsbewegingen nog opgeslagen zaten in mijn spiergeheugen.
Het was leuk om op het ijs te kunnen spelen met de kinderen. Ik schaatste enkele rondjes hand in hand met de jongste dochter van onze vrienden uit Herent. Echt een dotje dat mijn hart gestolen heeft. Een superslim en getalenteerd mini-meisje dat het ongetwijfeld nog ver zal schoppen in het leven.
Na het schaatsen namen we afscheid van de andere twee koppels en reden mijn vriend en ik met onze vriendin en haar jongste dochter terug naar Herent. Onze vriend was met zijn oudste dochter vroeger vertrokken om haar naar de acrogymtraining te brengen. Blijkt dat vakanties het ideale moment zijn om wat extra trainingsuren in te lassen. Om de twee dagen werd de negenjarige atlete op de training verwacht. Een paar keer niet opdagen, betekent automatisch dat je voor het ganse jaar niet meer mag deelnemen aan de competitie. Spijtig genoeg voelde onze topturnster in spé zich niet optimaal en besloot de papa met haar naar huis terug te keren en haar in bed te steken. Het arme kind. Gelukkig was ze tegen het avondmaal voldoende opgeknapt om een paar boterhammetjes mee te eten.
Van zodra de meisjes in bed lagen, haalde onze vrienden hun kerstgeschenk boven: een splinternieuw Escape Room spel. Straf dat ik op een kleine week tijd twee keer zo’n spel speel, terwijl ik het concept daarvoor enkel van horen zeggen kende. Bij de eerste game moesten we ontsnappen uit een cel. De juiste sleutelcombinaties vinden, ging ons behoorlijk vlotjes af en we hadden zelfs nog meer dan 25 minuten over.
Dit eerste succes had ons wellicht wat overmoedig gemaakt, want het tweede spel was een pak spannender. We moesten een nucleaire bom ontmantelen en om de één of andere reden (gepruts met een schoenveter om de juiste vorm te vinden), bleven we veel te lang hangen bij de vraag op welke plek de bom zou ontploffen. Opeens kwamen we zwaar in tijdsnood en begon ons goed geolied team barsten te vertonen. Er ontstonden meningsverschillen over de te volgen werkwijze en ik moet toegeven dat ik bij de laatste proef: het ontmantelen van de bom afgehaakt ben. Ik voelde een lichte irritatie opkomen omdat de door mij voorgestelde strategie niet gevolgd werd en het leek me beter om een zekere onthechte houding aan te nemen ten opzichte van het resultaat. Dat we uiteindelijk met net iets meer dan een minuut op overschot toch nog de oplossing vonden, mag bijgevolg volledig op het conto van onze kameraad geschreven worden. Al blijf ik erbij dat mijn strategie sneller tot een positief resultaat geleid zou hebben. 😛
Buiten deze kleine dissonant op het einde, moet ik zeggen dat ik het spel echt heel leuk vond. De race tegen de klok maakte dat de adrenaline de hoogte in schoot en ik had echt het gevoel dat we de wereld aan het redden waren. Voor herhaling vatbaar!
