samourai

De Samouraï is verhuisd

Leve de Samouraï!

Mijn favoriet bentobox–restaurant in Brussel is verhuisd naar een nieuwe locatie, vlak tegenover de oude en kreeg voor deze gelegenheid een total make-over. Hoewel ik altijd een boon heb gehad voor de bentobox-lunch, moet ik toegeven dat het restaurant een iet of wat afgeleefde indruk gaf. De indeling was daarenboven onlogisch met veel trapjes en trappen waarbij je moest opletten je hoofd niet te stoten. Duidelijk voor verbetering vatbaar. En deze verbetering is er nu gekomen met een prachtig en stijlvol ingericht nieuw pand. Wat een verademing ten opzichte van de vorige locatie.

En ja, het eten is nog altijd even lekker! Met dank aan mijn collega-teamverantwoordelijke om mij te voorzien van uitstekend lunchgezelschap.

IMG_3740[1]

Een mislukte bento box-lunch

Maandagmiddag had ik afgesproken met een vriendin die binnenkort op vakantie naar Japan gaat. Bedoeling was om samen een bento box lunch te gaan eten bij de Samourai in Brussel. Helaas bleek de Samourai gesloten op maandag. Noodgedwongen vielen we terug op de tweede beste optie: ramen! En ja, ik weet dat het pas van deze vrijdag geleden is dat ik nog ramen gegeten heb, maar hey, in Cuba kennen ze dat niet, dus ik heb nog een achterstand in te halen. En ja, het was heerlijk!

IMG_3148[1]

Een onverwacht diner

Zaterdag 30 december had ik bewust vrijgehouden in deze drukke eindejaarsperiode. Het leek me verstandig een dagje rust in te bouwen alvorens uit de bol te gaan bij Oudjaar. Dat was echter buiten de waard, in casu een oud-collega van mijn vriend gerekend. De oud-collega in kwestie wilde dolgraag afspreken met mijn vriend om bij te praten en te mijmeren over the good old times. Voor mij niet gelaten, uiteraard, en ik gaf mij vriend mijn zegen om een avond op de lappen te gaan in Brussel. Kon ik uitkijken naar een rustig avondje met youtube filmpjes.

Iets na vijf uur de dag van de afspraak kwam mijn vriend echter met de mededeling dat de vriendin van zijn oud-collega er ook bij zou zijn. Het was dus blijkbaar niet de bedoeling om eens goed door te zakken, mannen onder mekaar. De oud-collega had een double date op het oog. Ik voelde me bijgevolg een beetje verplicht om mijn vriend te vergezellen. Omdat ik niet helemaal van harte mijn rustige avond opgaf, koos ik het restaurant voor onze afspraak: Samouraï in Brussel. De verfijnde Japanse keuken slaagt er immers altijd in mijn smaakpapillen te verblijden.

De NMBS bracht ons zonder problemen naar Brussel, alwaar we nog zo’n twintig minuten moesten wachten alvorens de oud-collega en zijn vriendin (nochtans wonende in Brussel) ons vervoegden. Die Italianen toch, stiptheid is nooit hun sterkste punt geweest.

Over de avond zelf kan ik kort zijn: het eten was geweldig lekker, het gezelschap wist me niet geheel te overtuigen. Natuurlijk is 2017 voor mijn vriend en mezelf een bijzonder tumultueus jaar geweest en begrijp ik best dat niet iedereen evenveel spannende dingen meemaakt in zijn of haar leven. Maar wat me vooral stoorde was de houding van de oud-collega: duidelijk al jaren niet tevreden met zijn job, maar te tam om er iets aan te doen. Als er iets mij stoort aan mensen dan is het wel passiviteit. Uiteindelijk hebben mijn vriend en ik het in 2017 aangedurfd om ons leven een nieuwe wending te geven. Toegegeven dit draaide uit op een mislukking, maar we hebben het toch maar geprobeerd. Het minste wat je kan doen, als een job je niet meer weet te boeien, is op zoek te gaan naar een andere uitdaging.

Enfin ja, laat me het erop houden dat ik verschrikkelijk hard genoten heb van mijn udon noodle soep en umeshu!

udon noodle soup

Sukiyaki in Brussel

Aan de cocktailparty met mijn collega’s vorig jaar hield ik een mooie geschenkbon van de Samourai in Brussel over. Door onze drukke bezigheden, was het er echter nog niet van gekomen om de bon te verzilveren. Aangezien onze dagen in Leuven nu echt nog maar op één hand te tellen zijn, was het een beetje nu of nooit. En uiteindelijk is het wel fijn om na een dag hard werken te ontspannen met lekker eten. Nu ging ik al regelmatig lunchen bij de Samourai, maar dit was de eerste keer dat ik er ging dineren. Ik was dus erg benieuwd.

‘t Was alweer eventjes geleden dat we nog eens de trein genomen hadden, maar het stelde me gerust dat de NMBS nog steeds in staat is passagiers met de nodige vertraging op hun bestemming te krijgen. Er zijn nog zekerheden in het leven…

Het diner bij Samourai was een ware flashback naar onze eerste reis in Japan, waar ik voor het eerste kennis maakte met sukiyaki, een soort Japanse fondue. We moesten wel verhuizen van ons oorspronkelijk gereserveerde tafeltje naar een tafel met een gasvuur, maar dat was een kleine moeite om van dit heerlijke gerecht te kunnen genieten. De sukiyaki werd voorafgegaan door enkele voorgerechten die ware kunstwerkjes waren, maar de sukiyaki (uiteraard vergezeld van aan glaasje sake) spande de kroon. Heerlijk om de smaak van Japan in Brussel te kunnen ervaren.

IMG_5454

IMG_5456

IMG_5459

IMG_5469

IMG_5472

Niet goedkoop, zo’n sukiyaki menu, maar het geld meer dan waard! Met dank aan de collega’s voor de fikse korting. 😉

Afscheidslunch nummer 7

Yep, yep, we blijven de Brusselse horeca steunen. Deze middag genoot ik samen met mijn rechtstreekse baas en de twee andere stafleden van een heerlijke bentolunch bij de Samourai. Tot mijn grote verbazing vertelde mijn collega-teamverantwoordelijke dat hij nog nooit in zijn leven sushi gegeten had. Nu weet ik dat West-Vlaanderen niet het meest vooruitstrevende gedeelte van het land is, maar je gaat mij toch niet wijsmaken dat ze in het supertoeristische Ieper geen sushizaken hebben? Waarschijnlijk gewoon een conservatieve eter. Al strekt het hem tot eer dat hij zijn bentobox volledig heeft leeggegeten.

IMG_4828[1]

Japanse lunch!

Doordat we deze middag onverwacht een spoedvergadering hadden bij onze grote baas, moest onze kersverse collega die een maand of twee geleden startte bij een ander team, haar lunchdate afzeggen. Aangezien het overleg met de grote baas niet al te lang duurde, bood ik aan in te springen en samen te gaan lunchen. Ook de derde collega die bij het overleg aanwezig was, zag zo’n lunch wel zitten. (De grote baas nodigden we niet uit voor ons onderonsje. 😉

Omdat mijn collega oorspronkelijk sushi wilde gaan eten, belandden we bij de Samouraï, alwaar de bentobox lunch alweer niet teleurstelde. Ok, we kregen niet enkel sushi geserveerd, maar ik hoorde niemand klagen daarover!

Ergens wel spijtig dat er bijna geen tijd meer resteert om deze nieuwe collega beter te leren kennen. Nog drie werkweken en ik trek immers de deur van ons bedrijf achter me dicht. De nieuwe collega is alleszins een inspiratie voor onze emigratieplannen, want heeft zelf in Caïro en Nederland gewoond en een tweetal maanden in Canada gewerkt. Pittige dame!

bentobox

Meisjeslunch

Deze middag had ik een lunchafspraak met een oud-collega bij Japanse restaurant Samouraï. De bento-lunch was naar goede gewoonte uitstekend, maar het gesprek liep niet geheel zoals ik gehoopt had. Ik had wat dieper willen ingaan op wat me de laatste maanden dwars zit, maar ik slaagde er niet in om de juiste woorden te vinden. Nochtans had ik gehoopt beroep te kunnen doen op de inzichten van mijn vriendin. Het is blijkbaar moeilijk om juist de vinger te leggen op mijn algehele gevoel van malaise. ‘t Zal wel liggen aan de donkere dagen voor Kerstmis, zeker?

IMG_2374[1]

IMG_2376[1]