russisch

Van Luxemburg naar Leuven

Ik moet zeggen dat dit uitstapje naar Luxemburg  veel beter is meegevallen dan het vorige. Beter hotel, vriendelijker personeel, betere ligging en ik merkte tijdens de bijeenkomst dat ik de materie veel beter onder de knie heb dan de vorige keer, toen ik vaak het gevoel had dat ik het in Keulen en Rome tegelijkertijd hoorde donderen.

Alleen voelt mijn hoofd aan alsof mijn hersencellen elk moment in staking kunnen gaan, maar dat mag even niet, want er moeten nog een paar honderd Russische woordjes ingestampt worden tegen morgen.

Toevallige toevalligheden

Deze namiddag stond ik met een glaasje schuimwijn in de hand op een receptie te zeggen dat ik dringend door moest, want dat ik al te laat was voor de Russische les. En natuurlijk kwam er net op dat moment iemand bij staan met wie ik zo nu en dan professioneel samenwerk. Uiteraard had hij mijn laatste zin opgevangen en wat bleek? Zijn partner is een Rus! En meteen kreeg ik al de Russische woordjes die hij kende over me heen. En zo kwam het dat het nog een goeie twintig minuten duurde voor ik eindelijk op de trein richting Leuven zat.

En in de Russische les bleek dat één van mijn medestudenten afkomstig was uit hetzelfde dorp (lees: boerengat) als ik. Sterker nog, hij ging naar dezelfde lagere school en woonde maar een paar straten verder, maar door het leeftijdsverschil kenden we elkaar niet. En toen ik buiten kwam na de les botste ik op vriend S die sinds dit jaar ook Russisch volgt, terwijl hij stond te wachten op zijn vrienden uit Kiev. Uiteraard heb ik die gelegenheid meteen aangegrepen om een paar woordjes Russisch met hen te wisselen.  Het is altijd grappig om te zien hoe verbaasd Russen zijn als je hen in hun eigen taal te woord kan staan.

Ik geef toe, ik heb de komende drie weken mijn Russisch zwaar verwaarloosd, maar door al deze toevalligheden ben ik nu extra gemotiveerd om er de komende weken een mooie eindsprint uit te persen.

Tranen in de Russische les

Haar gezicht zag bijna even rood als haar kleedje. In haar hand hield ze krampachtig een zakdoekje geklemd. Haar neergeslagen ogen waren vochtig en van tijd tot tijd bracht ze het zakdoekje naar haar ooghoeken om het overtollige vocht weg te deppen. Ze huilde in stilte en nam ondertussen notities. Had ze net slecht nieuws gekregen? Werden de oefeningen op de genitief meervoud haar even te veel? Ik kreeg niet de kans om het haar te vragen. Na de pauze bleef haar stoel leeg.

Rookvrije cafés nu!

Vanavond na de laatste les Russisch ben ik nog iets gaan drinken met de juffrouw en de medestudentjes. De juffrouw wilde per sé trakteren, dus wie ben ik om haar dat plezier niet te gunnen. 😉

Jammer genoeg was er geen plaats in het rookvrije café waar we meestal iets gaan drinken. Daardoor konden we niets anders dan uitwijken naar het niet-rookvrije café vlakbij. Jammer dat de cafés in de buurt van het CLT niet dikker gezaaid zijn. Als het aan mij gelegen had, dan had ik graag een wandeling door de regen gemaakt om een café met beter luchtomstandigheden te vinden. Maar in groep moet je je aanpassen, dus probeerde ik niet al te hard te denken aan de gevolgen van passief roken.

Het was een heel gezellige avond, maar de gevolgen zijn duidelijk merkbaar: ik stink van kop tot teen naar de sigarettenrook. Walgelijk.

Een avond in Zaventem

Zaventem, of all places! Hoe geraakt een mens daar verzeild? Wel, blijkbaar is in Zaventem een Slavisch restaurant waar ze onder andere борщ en пельмени op het menu hebben staan. Een mooie gelegenheid om eens iets te gaan eten met de studenten van de Russische les en hun partners. Een voorstel van onze allerliefste juf. Met 24 zaten we aan één lange gedekte tafel. De bediening (de twee piepjonge zonen van de uitbaters) liet voortdurend steken vallen, maar daar maalden we niet om. Het was gezellig en we waren niet gehaast.

Het eten zelf was maar matig van kwaliteit. De борщ die we voorgeschoteld kregen was lekker, maar een beetje flauwtjes van smaak. Ik had de Poolse variant met rode biet en zure room verwacht, maar we kregen gewone groentensoep met vlees. Geen dropje zure room te bekennen. Als hoofdgerecht had ik eendenborst besteld, die helemaal eenzaam zonder garnituur op een bord geserveerd werd. Gelukkig kwamen een vijftal minuten later de groentjes en de frietjes. De saus bereikte mij zo’n tiental minuten daarna. Als afsluiter van de maaltijd dronk ik een glaasje slivovitsj (sterke drank op basis van pruimen). ‘t Was de eerste keer dat ik slivovitsj dronk en het beviel me wel.

Trouwens een heel boeiend gesprek gehad met de man van onze juffrouw Russisch. Hij is professor en heeft de ganse wereld al gezien. Hij was al tien keer in Japan geweest en vertelde ons over zijn waanzinnige belevenissen daar. Ik kan niet wachten tot ik met eigen ogen dat land met zijn vreemde gewoonten kan aanschouwen. Nog een paar jaartjes geduld…

Russische architectuur

Gisteren kwam een gastspreker ons tijdens de Russische les het één en ander vertellen over de Russische architectuur en dan meer specifiek die van na de Russische revolutie (die, mijn beste mensen, plaatsvond in 1917). Een onderwerp dat mij enorm boeit en ik had dus echt uitgekeken naar zijn uiteenzetting.

Klein probleempje echter, de mens praatte Russisch en ik verstond slechts een fractie van wat hij zei. Gelukkig merkte hij na een twintigtal minuten dat ik en mijn medestudenten niet echt goed konden volgen en vertaalde hij zijn zinnen daarna in het Engels. En dan wordt je nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt: na bijna twee jaar Russisch, is je woordenschat nog steeds veel te beperkt om de taal vlot te begrijpen, laat staan te spreken. Misschien moet ik mij een Russische minnaar zoeken om wat meer te oefenen. 😉