Faro – 9 augustus 2021

Genoten van het uitgebreide ontbijtbuffet in hotel Eva Senses mét persoonlijke grijptang om jezelf te bedienen én mooi uitzicht op de jachthaven. Misschien net iets minder coronaveilig dan het systeem van Manta Guest, maar wel veel praktischer. Waarmee ik dus helemaal geen afbreuk wil doen aan al de inspanningen die de horecasector levert. Ik begrijp heel goed dat iedereen in de sector zijn of haar best doet om zich zo goed en zo kwaad mogelijk aan te passen aan de omstandigheden. Mijn vriend en ik zijn alleszins erg blij dat we daardoor een fijne vakantie kunnen beleven.

Tijdens ons zeer uitgebreide ontbijt genieten we van een glaasje Belgische (!) schuimwijn. Het valt op dat een glaasje espumante in deze regio niet zo vlot verkrijgbaar is. Jammer wel, want ik vind het altijd leuk om lokale wijnen te proberen. En ja, ik weet dat Spanje op een steenworp afstand ligt, maar het voelt toch een beetje vreemd om overal op de drankenkaart cava aan te treffen en quasi nergens espumante.

Vandaag gaan we de oude stadskern van Faro verder verkennen. We starten met een bezoek aan de Sé, de fraaie kathedraal die gebouwd werd op de plek waar oorspronkelijk een moskee stond. In 1596 werd de eerste kerk die op deze plek stond, verwoest door een aanval van de Engelsen. De basis van de klokkentoren, de middeleeuwse deur en twee kapellen zijn het enige wat van de oorspronkelijke kerk is overgebleven. Wat maakt dat de kathedraal een ietwat vreemd samenraapsel van stijlen is. Binnen in de kathedraal treffen we een koor met azulejos aan en de prachtige met verguld houtsnijwerk versierde Capela de Nossa Senhora dos Prazeres. Al de kapellen in de kathedraal zijn trouwens zo overdadig versierd dat je niet weet waar eerst kijken. Heel bijzonder is het achttiende-eeuwse orgel versierd met Chinese motieven. Volgens onze reisgids heeft het orgel toetsen die de echo van een hoorn en het lied van een nachtegaal reproduceren.

Continue reading →

Een dag aan het strand van Manta Rota – 7 augustus 2021

De kwaliteit van de matras in Manta Guest valt wat tegen en bijgevolg was ook de kwaliteit van onze slaap deze nacht niet optimaal. Het ontbijtsysteem daarentegen is super-coronaproof. Elke gast krijgt een apart dienblad en moet vervolgens aanschuiven aan een toog waarachter twee vriendelijke dames staan om ons te bedienen. Je wijst aan welk beleg je wenst en zij leggen alles op een bordje. Een zeer omslachtig systeem dat vooral zorgt voor een lange wachtrij. Het ontbijtaanbod is vrij beperkt, maar gelukkig zijn er scrambled eggs, meer is er niet nodig om mij blij te maken.

Vandaag plannen we een stranddagje. We pakken ons rugzakje met handdoeken en zonnecrème en trekken richting het strand van Manta Rota. Helaas de zon die tijdens het ontbijt nog volop scheen, heeft zich verscholen achter de wolken en het is zowaar een beetje frisjes. We laten het niet aan ons hart komen en wandelen over een mooi houten vlonderplad doorheen de duinen richting zee. Ergens in de helft van het pad merken we een groepje wijzende mensen op. Wijzende mensen zijn de beste indicatie dat er zich bijzonder wild life in de buurt bevindt en jawel, daar zit een kameleon op zijn dooie gemak op een tak vlakbij het pad. We proberen wat foto’s te nemen met onze smartphones, maar moeten al snel toegeven dat de kwaliteit van de foto’s ondermaats is.

Aangezien ik nog nooit in mijn leven een kameleon in het wild ben tegen gekomen, besluiten we op onze stappen terug te keren en mijn canon toestel te gaan halen om het beestje zo goed mogelijk vast te leggen. In de hoop dat de kameleon er nog zou zitten tegen dat we terug zijn. Nu, het dier zag er niet uit alsof het onder de indruk was van al die mensen die naar hem of haar staarden, dus we hadden er een goed oog in.

Wanneer we een dikke twintig minuten later terug zijn, zit het dier idd nog op dezelfde plek. De kameleon heeft zich alleen honderdtachtig graden gedraaid. Ideaal! Na een uitgebreide fotosessie, besluiten mijn vriend en ik onze plannen aan te passen aan het mindere weer. De frisse temperaturen zijn ideaal om een mooie strandwandeling te maken. En als de zon er dan toch doorkomt, kunnen we nog altijd zetels huren om aan het strand te gaan liggen.

We wandelen het prachtige witte strand van Manta Rota af tot aan Cacela Velha, waar het strand onderbroken wordt door een inham van de zee. In de inham die tot een stuk achter het strand loopt, spotten we kleine visjes, krabbetjes en heremietkreeftjes. Bij laag tij is het zeker mogelijk om doorheen het zeewater naar het strand aan de overkant te waden, maar aangezien het nu geen laag tij is, maken we rechtsomkeer. Tijd om een lunchplek te vinden. We belanden op het dakterras van O Finalmente, waar ik smul van een portie palourdes (tapijtschelpen) en mijn vriend van een gigantisch stuk tonijn, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Simpel, maar lekker, dat kenmerkt zowat de Portugese keuken. We sluiten de maaltijd af met een glaasje medronho. Continue reading →

Alcoutim, Castro Marim, Vila Real de Santo António, Manta Rota – 6 augustus 2021

Op een voor een vakantiedag ongoddelijk uur opgestaan zodat we om 7.30u (8.30u Spaanse tijd) stipt aan de ontbijttafel kunnen zitten om toch zeker op tijd te zijn voor ons zipline avontuur. Maar: het full English Breakfast, inclusief bonen in tomatensaus, dat de vriendelijke dame ons serveert, zorgt voor een instant energy boost.

Na het ontbijt wandelen mijn vriend en ik te voet naar de ferry die ons van Portugal naar Spanje moet brengen. Uiteraard valt er niets of niemand te bespeuren wanneer we bij de Guadiana aankomen en we beginnen al te vrezen dat we ons zipline-avontuur op onze buik kunnen schrijven. Gelukkig krijgen we even later gezelschap van een vriendelijke Nederlandse dame die ons geruststelt dat de eerste ferry van de dag om 9u (10u Spaanse tijd) zou vertrekken. We raken aan de praat met de dame in kwestie en ze vertelt ons dat ze samen met haar man op een boot leeft. Zowel zij als haar man zijn ondertussen gepensioneerd en hebben het hectische leven in Nederland ingeruild voor het gezapige Portugese tempo. Daar valt iets voor te zeggen.

En kijk, de Nederlandse dame heeft gelijk, daar duikt zowaar een ferrybestuurder op die ons in een klein bootje naar de overkant van de rivier brengt. Door de rivier over te steken, maken we een sprong van één uur in de tijd. Het is nu 10.20u Spaanse tijd. Mijn vriend en ik melden ons na de oversteek meteen aan bij het kantoor van LimiteZero. Helaas, blijkbaar is er iets mis gegaan met mijn reservatie voor de zipline overtocht van 11u. De dame heeft wel onze gegevens doorgekregen, maar geen online betaling ontvangen, waardoor onze reservatie niet als bevestigd in het systeem staat. Ik check de verrichtingen op mijn mastercard en merk dat er inderdaad geen bedrag gereserveerd staat voor LimiteZero. We kijken superzielig en de dame verzekert ons dat ze om 11.20u voor ons een plaatsje heeft. We moeten dan wel meteen het bedrag voor de zipline contant betalen. We betalen (mijn vriend was gelukkig zo slim om genoeg cash geld mee te nemen) en brengen onze wachttijd al wandelend door in de straten van het pittoreske Sanlúcar de Guadiana, met uitzicht op Alcoutim aan de overkant van de rivier.

Stiekem hopen we toch iets vroeger de overtocht naar Portugal te kunnen maken, dus zorgen we ervoor dat we vóór 11u terug zijn bij het kantoor van LimiteZero. En ja, we hebben geluk, we mogen mee met een groepje dat om 11u gereserveerd heeft. We trekken ons harnas aan en krijgen elk een karabijnhaak mee. Het 4×4 busje dat ons naar de top van de heuvel brengt, zit goed vol, maar iedereen draagt braaf zijn of haar mondmasker, dus wat kan er misgaan, nietwaar? 😉 Continue reading →

Van Tavira naar Alcoutim – 5 augustus 2021

Laatste keer genieten van het heerlijke ontbijt op het terras van Hotel Don Rodrigues. Ondanks het feit dat het hotel een beetje verder van het centrum lag, hebben we echt genoten van ons verblijf hier: mooie, kamers, vriendelijke mensen en een uitstekend zwembad!

We laten Tavira achter ons en rijden via Cachopo naar Alcoutim. We genieten van de uitzichten tijdens deze prachtige rit en stoppen op verschillende plekken om het landschap vast te leggen. We hebben geluk: bij aankomst in Hotel d’Alcoutim kunnen we al meteen inchecken. Altijd fijn om vroeger op de kamer te mogen dan verwacht. Door het uitgebreide ontbijt ‘s ochtends hebben mijn vriend en ik niet zoveel honger. We houden het dus bij een eenvoudige lunch in de bar van het hotel: een wortelsoepje voor mij en een salade voor mijn vriend.

Continue reading →

Van Olhão naar Tavira – 3 augustus 2021

Ook vandaag is het ontbijt gezellig chaotisch, maar het personeel is zo vriendelijk en enthousiast dat je hen dit amper kan kwaad nemen.

Na het ontbijt vertrekken we met onze huurwagen naar Tavira. Het is maar een korte rit en mijn vriend en ik zijn veel vroeger dan het check-in tijdstip in hotel Don Rodrigues, dat zich iets buiten Tavira bevindt. De vriendelijke onthaalbediende zoekt echter in zijn systeem op of er al schoongemaakte kamers beschikbaar zijn en dat blijkt het geval. Het is wel een kamer met een dubbel bed in plaats van het door ons gevraagde twin bed, maar we knikken snel ja wanneer hij vraagt of dat ok is. Kunnen mijn vriend en ik heroïsche gevechten voeren om het deken! (Ja, wij boeken tegenwoordig steeds vaker aparte bedden, vooral omdat mijn vriend een slechte slaper is en ik hem ‘s nachts vaak wakker maak, omdat ik nogal veel beweeg in mijn slaap en ik naar het schijnt altijd de lakens en dekens monopoliseer.)

We frissen ons even op en trekken naar het stadscentrum van Tavira. Hotel Don Rodrigues is gelegen aan een heel drukke invalsweg, dus het eerste deel van de wandeling is niet zo aangenaam, maar na een paar minuten bereiken we de gezellige straatjes van het mooie Tavira.

We bezoeken eerst de camera obscura, geïnstalleerd in een oude watertoren. Naar mijn aanvoelen is dit ouderwetse optische instrument een goeie manier om inzicht te krijgen in hoe een stad in mekaar steekt. De vriendelijke heer die de camera obscura bedient, spreekt vlotjes Portugees, Spaans, Frans én Engels. Hij schudt zelfs een paar Nederlandse woordjes uit zijn mouw wanneer hij hoort dat we uit België zijn. En ja, hij toont het welbekende camera obscura trucje: met een gevouwen papiertje vangt hij wat voertuigen die op een brug rijden. Blijft leuk. Continue reading →

Olhão en Ria Formosa – 2 augustus 2021

Onze eerste volledige dag in Olhão. Ik kijk er alvast naar uit om de komende weken de Algarve beter te leren kennen. We ontbijten rond 9.15u op het terras met uitzicht over Olhão. Zalig om buiten te kunnen eten.

Het ontbijt is simpel: vers brood met kaas en hesp als beleg. De bediening komt alles aan tafel brengen, buiten het fruit en de yoghurt, die moeten we binnen gaan halen. Het geheel verloopt zeer vriendelijk, maar chaotisch. Ze doen hun best om coronaveilig te zijn, maar de verschillende leden van de bediening zijn duidelijk niet op mekaar ingespeeld en komen verschillende keren vragen of we koffie of thee willen om vervolgens te vergeten om ons koffie of thee te brengen. We eindigen ons ontbijt met een gebakje uit de regio. Altijd fijn om streekproducten uit te proberen, maar dit gebakje kon mij toch niet echt bekoren.

Gisteren hebben we om 11.30u een boottocht gereserveerd bij Sabino Boat Tours naar het natuurreservaat Ria Formosa. We hebben dus de tijd en doen het rustig aan. Om 11u melden we ons aan bij de ticket booth van Sabino Boat Tours. En ja, de reviews hadden gelijk: de dame die de ticket booth bevrouwt, blijkt een Nederlandse te zijn. Aangezien we wat te vroeg zijn, raadt ze ons aan een kleine erfgoedwandeling te doen in de smalle straten en steegjes van Olhão, die versierd zijn met muurschilderingen en kunstwerken die de geschiedenis en verhalen van Olhão vertellen. Maar het zijn de azulejos die mij het meest weten te bekoren.

Om 11.25u melden we ons opnieuw aan en vertrekken we samen met de kapitein en nog drie andere koppels naar de boot. De boottocht is echt genieten. De kapitein vertelt enorm gepassioneerd over Olhão, het natuurreservaat en de vele vogels en andere diersoorten die zich daarin bevinden. Hij vertelt ons dat de oorspronkelijke oesters in Olhão afkomstig zijn uit Japan, meegereisd met de boten van de ontdekkingsreizigers. Zeebaars en zeebrasem zijn de lokale vissen die we zeker moeten proberen. Continue reading →

Van Leuven over Faro naar Olhão – 1 augustus 2021

Onze vakantie begint nat. Midden in een gigantische stortbui spoeden mijn vriend en ik ons met onze valiezen en rugzakken naar het station van Leuven. Die regenjasjes komen meteen al van pas. Hopelijk voor de laatste keer deze reis. De weersvoorspellingen in Portugal doen ons alvast dromen van heerlijk warme temperaturen, maar eerst kunnen we samen met onze valiezen wat opdrogen op de trein van 13.48u naar de luchthaven.

Onze vlucht naar Faro vertrekt pas om 17.05u, maar we willen voorbereid zijn op eventuele lange wachttijden bij het inchecken en de security. Het luchthavenpersoneel moet nu immers van alle reizigers het COVID19-certificaat en (voor Portugal) het PLC formulier checken en mijn vriend heeft bij zijn vorige vluchten van en naar Genève al een aantal keer lang moeten aanschuiven.

Maar kijk, het inchecken van onze valiezen verloopt supervlot (wellicht omdat we bij één van de eerste passagiers zijn). Er zijn amper wachtenden voor ons. Om de vakantie goed in te zetten, hebben mijn vriend en ik onszelf voor de heenvlucht naar Faro getrakteerd op de optie Fly Deluxe bij Tui (inclusief glaasje champagne en warm avondmaal). Jammer genoeg zitten we in het vliegtuig niet naast mekaar en was er bij het online inchecken geen mogelijkheid om de toegewezen zitplaatsen aan te passen. Mijn vriend en ik zitten allebei op de eerste rij, maar in verschillende gangen, met dus een gangpad en nog twee andere passagiers tussen ons in. Daar gaat ons voornemen om met champagne te klinken op de start van de vakantie… Bij het inchecken van de valiezen informeren we of het mogelijk is van plaats te verwisselen. De vriendelijke heer doet zijn best, maar het lukt niet. Hij zet onze vraag wel in het systeem, zodat het boordpersoneel kan zien wat er mogelijk is.

Met de optie Fly Deluxe mogen we de fast lane nemen bij de security. Echt, nog nooit in mijn leven zo vlot tot bij de gate geraakt. Denk dat we in totaal een kwartier gedaan hebben van het inchecken van de valiezen tot aan de gate. Doordat alles zo vlot ging, hebben we nog zo’n twee uur tijd om te doden aan de gate. Gelukkig hebben we onze laptops mee en heeft Zaventem ondertussen goed werkende free wifi.

De boarding verloopt ook vlot. De dame aan de gate roept de volgorde af waarin de passagiers aan boord mogen gaan: de laatste rijen mogen als eerste op het vliegtuig. In het vliegtuig zelf vragen mijn vriend en ik aan het boordpersoneel of het mogelijk is van plaats te wisselen met de buren, maar zowel de heer aan mijn rechterkant, als de dame aan mijn linkerkant weigeren van plaats te wisselen. De dame omdat ze per sé aan het raam wil zitten (terwijl ze de ganse vlucht gelezen heeft) en de heer aan mijn rechterkant heeft duidelijk vliegangst, want er komt een hele tirade uit dat hij altijd op dezelfde plaats zit en dat hij onmogelijk van plaats kan wisselen, enzovoort, enzoverder. Van zodra de stewardess uit zicht is, haalt hij uit een bruine zak een fles whisky boven (duidelijk gekocht in de tax free) en neemt een flinke slok. Ok…

Jammer dat mijn vriend en ik niet samen kunnen klinken op onze vakantie, maar goed, iedereen heeft uiteraard het recht om te blijven zitten op de hem of haar toegewezen zitplaatsen. Ik probeer de heer met vliegangst naast mij verder zoveel mogelijk te negeren, want hij lijkt me niet de makkelijkste. Hij reageerde niet alleen erg moeilijk op onze vriendelijke vraag om van plaats te wisselen, hij gaat ook in discussie met de stewardess over zijn warme maaltijd. Hij wil pasta en die optie is er niet. “En er is normaal altijd pasta! En de service is nu toch echt wel minder dan gewoonlijk! En het eten trekt op niks en de wijn is ook niet goed.” Enzovoort, enzoverder. Het enige wat hij consumeert tijdens de vlucht zijn de champagne en de kaas. Al de rest laat hij liggen. Gelukkig heeft hij zijn fles whisky, waaruit hij regelmatig een slok neemt…

Persoonlijk vind ik de warme maaltijd best wel ok. Het blijft vliegtuigeten, natuurlijk, maar het dessertje was echt heel lekker en de pralines van Neuhaus gingen ook vlotjes binnen. De rest van de vlucht kijk ik wat Netflix series, totdat er een redelijk expliciete seksscène op mijn scherm komt en ik merk dat de ondertussen lichtelijk aangeschoten heer naast mij mee zit te kijken.

Bij aankomst op de luchthaven van Faro is er geen enkele controle, noch op het COVID19-certificaat, noch op het PLC formulier. We halen onze valiezen op en gaan op zoek naar parking 4, vanwaar een shuttle bus ons naar het verhuurkantoor van onze huurwagen zal brengen. We moeten even wachten, maar uiteindelijk komt shuttlebus eraan. Uiteindelijk blijkt het verhuurkantoor op nog geen tien minuten wandelen van de luchthaven te liggen, dat hadden we dus even goed te voet kunnen doen.

We krijgen een nagelnieuwe huurwagen toegewezen, met amper 15 km op de teller. Jammer genoeg blijkt de wagen iets kleiner uit te vallen dan verwacht, want onze twee valiezen passen onmogelijk samen in de koffer. En dat terwijl we expliciet voor een groter model gekozen hadden, waarbij aangegeven stond dat er drie valiezen in de koffer konden. Dat zijn dan toch drie heel kleine valiezen! Ik heb wel elke dag een nieuwe outfit nodig, he!

De rit naar OceanOasis hostel in Olhão verloopt vlotjes. We vinden vlakbij het hostel een plek om te parkeren, gebruiken de code die we via whatsapp hebben doorgekregen om in het hostel binnen te geraken en vervolgens onze kamer te openen. Super handig! We droppen onze bagage af, nemen even een kijken op het dakterras om te genieten van de kleuren van de zonsondergang en wandelen te voet naar de boulevard van Olhão, genietend van het zachte zomerweer.

We belanden op het terras van Le Panorama met zicht op het haventje van Olhão en bestellen een sangria en een charcuteriebordje. Omdat we al gegeten hebben op het vliegtuig, hebben we immers niet veel honger. De sangria valt me wat tegen: te zoet. Dus bestel ik als tweede drankje een glaasje schuimwijn. Brengt de bediening me met een grote glimlach een miniflesje freixenet. Lekker, uiteraard, maar ik had toch liever Portugese espumante gehad. ‘t Is dat we hier niet ver van de Spaanse grens zitten, zeker?

Terug in het hotel reserveren we via whatsapp (!) een boottochtje doorheen het Parque Natural da Ria Formosa en kruipen vervolgens mooi op tijd in bed, want al dat reizen is best wel vermoeiend.

Een whatsapp gesprek van vijf uur later…

Ligt onze zomervakantie vast! Net zoals vorig jaar helemaal zelf geboekt, met dank aan Booking.com, misschien niet altijd de goedkoopste optie, maar voorzeker wel de makkelijkste optie om snel een hoop hotels en locaties te vergelijken. Ik kijk al uit naar onze zonnige roadtrip in de Algarve!

Yet Another Blog

Life on my side

portugal