politie

Machtsvertoon

Gisteren was de Leuvense binnenstad een belegerde vesting. Twee betogingen van twee lijnrecht tegenover mekaar staande groeperingen trokken door de Leuvense straten. En dat zouden we geweten hebben. De politie had de grote middelen uit de kast gehaald: overvalwagens, Friese ruiters en hopen geüniformeerde agenten met matrak en rond schild om eventuele relletjes meteen de kop te kunnen indrukken.

Heel deze machtsontplooiing was vooral hinderlijk voor de brave Leuvense burger die zich van punt A naar punt B wilde begeven. Mezelf inbegrepen. Na de Russische les wilde ik naar de feestelijke opening van Kunstroute ontspoort, een kunstig project in samenwerking met de Leuvense horeca. Toevallig leidde deze weg mij langs het Hooverplein en de Tiensestraat alwaar ik op een bende NSV’ers stootte. En iets verderop op een politiecordon dat mij de weg naar de Tiensestraat versperde. Heel vriendelijk vroeg ik of ik mocht passeren. Een kortaf neen was het antwoord. Hen wijzen op het ongemak van heel deze omweg leverde niet veel op, ik mocht niet door.

Opeens merkte ik een kennis op, gestrand aan de andere kant van het cordon. Wat tot een hilarisch gesprek over de hoofden van de politie-agenten heen leidde. De politie-agenten in kwestie vonden het blijkbaar niet zo grappig, want er werd mij redelijk onvriendelijk gevraagd om achteruit te gaan, terwijl ik toch echt helemaal niks mis deed.  Op datzelfde moment, lieten twee politieagenten wat verder in de rij wel een aantal mensen van het Hooverplein naar de Tiensestraat gaan. Ikke, vol verontwaardiging: “Hoe? En zij mogen wel passeren?” “Allez vooruit dan”, was het antwoord en toen stond ik in de Tiensestraat. Victory!

De feestelijke opening van Kunstroute ontspoort, was trouwens heel gezellig. Gepraat met een kunstenaar die al heel wat watertjes doorzwommen had. Zo had hij onder andere drie jaar in Mozambique gewoond. Zeer boeiend om naar te luisteren. Alleen jammer dat er in het kunstenaarswereldje blijkbaar nog veel gerookt wordt, mijn kleren stonken verschrikkelijk toen we weer thuis waren.

Oja, op de terugweg zagen we het laatste restant van de tegenbetoging op de Oude Markt slogans scanderen, letterlijk omsingeld door politieagenten. Er waren meer politieagenten dan betogers, ik vond het er een beetje over. We zijn niet gebleven om te kijken wat er vervolgens gebeurde. Dus of de betogers opgepakt werden, weet ik niet.

Onze Lieve Vrouw-Hemelvaart

Altijd fijn, zo’n dagje dat de week korter en het weekend langer maakt. Wie weet nog dat dit vroeger een kerkelijke hoogdag wais? Een vrije dag is echter steeds welkom, zeker als je deze in het gezelschap van vrienden kan doorbrengen.

Door één of ander toeval ben ik ergens op een mailinglist beland waardoor ik enkele dagen voor onze afspraak een mailtje kreeg over de mogelijkheid om deel te nemen aan een brunch. Normaalgezien verdwijnen dit soort mails steeds linea recta in mijn prullenbak, maar nu wierp ik er even een oog op. En wat ik las, stond me wel aan. Brunchen in het groen, met warm en koud buffet en chocomousse en tiramisu als dessert. Klonk lekker. Mirteplus, ik had er nog nooit van gehoord, maar waarom dit niet eens proberen? Het kon maar meevallen.

Om elf uur wandelden mijn vriend en ik de mooie binnentuin van Mirteplus binnen en wat we zagen, deed het beste vermoeden. Een prachtige tuin, een glaasje cava dat op ons stond te wachten, mooie tuinmeubels en een groepje van drie dames die nog wat aan hun samenzang stonden te schaven. We kozen een plekje in de zon uit en wachtten op K, T en hun zoontje N. Enkele minuten later vervoegden ze ons gezelschap en genoten we van de zon, het eten en de fijne gesprekken.

Na het eten besloten we een wandeling te maken in de vlakbij gelegen Kruidtuin. De Kruidtuin is een echte aanrader in Leuven. Prachtige botanische tuin, die in elk seizoen iets anders te bieden heeft. We bewonderden de bloemen, lachten om de rare namen van sommige bomen, keken naar de kippen, zaten op een bankje en speelden wat met baby N die ondertussen al een flink uit de kluiten gewassen jongeman van vier maanden is.

Na de Kruidtuin zochten we de schaduw van parasol op een terrasje op de Oude Markt op. Mijn décolleté was intussen verkleurd van wit naar vurig rood. Zal me leren zonder zonnecrème de zon tegemoet te gaan. Ach, niets wat niet verholpen kan worden door liters after sun. We waren net aan het overwegen nog een tweede drankje te bestellen, toen T plots besefte dat ze haar splinternieuwe handtas niet meer bij zich had. Vergeten in de toiletten van de Kruidtuin, dik twee uur geleden. Geen tweede drankje, maar wij met z’n allen op een drafje naar de Kruidtuin terug. Ik kon me heel goed voorstellen hoe rottig T zich voelde, aangezien ik zelf dit soort situaties al vaker dan mij lief is, heb meegemaakt.

Natuurlijk geen handtas meer te vinden in de Kruidtuin. Iemand van het personeel gevraagd of er iets was binnengebracht. Niets. Naar de politie gebeld, ook daar was niets binnengebracht. Dan maar de bankkaarten en het gsm-abonnement laten blokkeren en naar het politiekantoor op de Grote Markt om aangifte te doen. Terwijl T binnen aan het opsommen was wat er zoal allemaal in haar handtas stak, wachtten L, baby N, mijn vriend en ik buiten. We wachtten en we bleven maar wachten. Na zo’n drie kwartier wachten (toch wel erg lang om een PV op te maken) begonnen we te vrezen dat de politie T in één van hun cellen had opgesloten. Voordat we overlegd hadden hoe we T uit haar penibele situatie konden redden, kwam ze gelukkig buiten. 😉

Om het verdriet van de verloren handtas een beetje te verzachten aten we nog een ijsje bij Billy’s en namen daarna afscheid. Spijtig dat een mooie dag op zo’n manier moest eindigen.

Gelukkig kreeg ons verhaal toch nog een happy end, want daarnet kreeg ik bericht dat vriendelijke mensen de handtas persoonlijk terugbezorgd hebben aan T. Een hele opluchting, want wat als de autosleutels en huissleutels in de verkeerde handen gevallen waren? Fijn om weten dat er nog eerlijke mensen op deze wereld zijn. T zal er zeker beter door slapen. 😉

De kapotte spiegel

Mijn vriendje belt net om te melden dat één of andere onverlaat ín Brussel de linkerspiegel van zijn wagen heeft afgereden (terwijl mijn vriend aan het rijden was) en zomaar zonder te stoppen is doorgereden. Een minivluchtmisdrijf!

Da’s nu al de tweede keer dat die spiegel afgereden wordt. De vorige keer was de schuldige echter zo eerlijk om een briefje met zijn telefoonnummer achter de ruitenwisser te steken met de melding dat hij de spiegel van onze geparkeerde wagen gemold had. Gelukkig zijn er ook nog eerlijke mensen op de wereld.

Nuja, ik lig er niet echt van wakker. ‘t Is een bedrijfswagen en ‘t is maar blikschade. Ik hoop gewoon dat mijn vriend niet te lang moet wachten in het politiebureau en dat het opstellen van het procesverbaal vlotjes verloopt. Ben meer benieuwd naar het resultaat van zijn meeting met de “man van Greenpeace”.