Oostduinkerke – 25 augustus 2024

Na een lekker ontbijt met bonen in tomatensaus maakten we onze valiezen, lieten we deze achter in het hotel en trokken we met ons gezelschap naar de kust. De weersvoorspellingen voor de voormiddag zagen er redelijk uit, dus we hoopten nog wat van het strand en de zee te kunnen genieten.

Eén van de nichtjes van mijn vriend wilde graag haar surfkunsten demonstreren (ze was de week voordien op surfkamp geweest), dus moesten er surfboards gehuurd worden. Een ander nichtje wilde graag ook proberen surfen en uiteindelijk wilden de twee stoere papa’s zich ook graag bewijzen. Dus huurden ze vier wetsuits en vier surfboards bij Surfclub Windekind en gingen ze enthousiast de golven tegemoet.

Helaas liet de zon de achtergebleven leden van ons gezelschap in de steek en stonden wij met een hoop gerief van de vier surfers te verkleumen op het strand. En dat ondanks het feit dat ik een fleece aan had. De moeder van mijn vriend was zo moedig om even de zee in te gaan, waar ze al snel gezelschap kreeg van een lifeguard die haar er beleefd op wees dat ze in deze zone niet mocht zwemmen. Aangezien ik al een heel weekend met een vervelende verkoudheid sukkelde, bleef ik op het droge. De opstekende wind werd echter steeds kouder en venijniger en toen het dan ook nog eens begon te regenen, dropen we met z’n allen af naar de kantine van Surfclub Windekind. Ik moet toegeven dat ik door de koude niet veel zin had om nog lang aan de kust te blijven. Dus toen de surfers terug keerden, vond ik het welletjes.

We keerden met de ouders van mijn vriend naar het hotel terug om onze spullen op te halen en reden verder naar Deinze, waar de zon wel scheen. Terwijl mijn vriend een tafeltje veroverde op het terras van restaurant Sint-Niklaas, bezochten zijn ouders en ik kort de Sint-Niklaaskerk, die helaas zowel in de eerste als de tweede wereldoorlog verwoest werd. Van het prachtige gotische doksaal en het andere erfgoed in de kerk blijven helaas alleen nog maar oude zwart-wit foto’s over.

Het deed deugd om weer wat te kunnen opwarmen op het terras in de zon, want de koude van de ochtend was echt in mijn botten gekropen. De zon in combinatie met het lekkere slaatje met scampi, garnalen en gerookte zalm slaagden er gelukkig in mijn humeur weer op te krikken.

Na onze late lunch, zetten de ouders van mijn vriend ons af aan het station van Diksmuide en daarmee zat het weekend erop. Jammer van de bijzonder kille en natte zondagochtend. Hopelijk de volgende keer meer geluk.

Diksmuide en Oostduinkerke – 23 augustus 2024

Na een verrassend vlotte treinrit van Leuven naar Diksmuide (dat mag ook al eens), was het vanaf het station nog een dikke vijf minuten wandelen naar de Grote Markt van Diksmuide waar mijn vriend en ik afgesproken hadden met zijn ouders en zijn zus en haar gezin voor de kick-off van het familieweekend. Voor de gelegenheid had ik een tafel voor negen gereserveerd in ‘t Gouden Mandeken, een klassieke brasserie met een gastvrije bediening. Ik merkte helaas te laat dat ze als suggestie mosselen serveerden, maar mijn garnaalkroketten waren zeker ook lekker.

Gezellig stadje, trouwens, Diksmuide. Zeker toen na de lunch onverwacht de zon erdoor kwam. En dat ondanks al de regen die er voor deze vrijdag voorspeld was. We brachten een kort bezoek aan het volledig gereconstrueerde Begijnhof (wat helaas niet uitzonderlijk is in deze streek, waar de Eerste Wereldoorlog een spoor van vernieling achterliet) en genoten van de stilte en de rust daar. Fijn dat deze plek vandaag de dag onderdak biedt aan mensen met een verstandelijke handicap.

Na het bezoek aan het Begijnhof wandelden we terug naar de Grote Markt, waar de broer van mijn vriend en zijn dochter zich bij ons gezelschap voegden. Helaas was zijn oudste zoon ziek en moest die noodgedwongen thuis blijven samen met zijn mama. Jammer genoeg geen voltallig familieweekend, dus.

Vanaf de Grote Markt reden we met drie wagens (mijn vriend en ik kregen een lift van zijn ouders) naar de Dodengang, die mijn vriend en ik zo’n tien jaar geleden al eens bezochten. Het bezoekerscentrum naast de Dodengang was duidelijk vernieuwd na ons laatste bezoek in 2014 en bevatte echt een schat aan documentatie. Via gedigitaliseerde foto’s en documenten kon je je beter voorstellen hoe het leven aan het front geweest moet zijn en hoe uitzichtloos de soldaten de situatie in de loopgraven moeten ervaren hebben.

Ik had zeker nog veel langer door al de oude foto’s kunnen grasduinen, maar de pubers werden ietwat ongedurig. Dus wandelden we door de loopgraven en overgebleven bunkers, blij dat wij in ons stukje Europa in vrede leven. Al was ik mij er tegelijkertijd heel erg van bewust dat de gruwel die wij hier in West-Europa achter ons gelaten hebben voor veel mensen helaas nog dagdagelijkse realiteit is.

Na de Dodengang brachten we een bezoek aan de IJzertoren. Even vreesde ik dat het niks zou worden, want op googlemaps stond dat de toren al om 17u sloot en wij waren er pas om 16.45u, maar gelukkig bleek 17u het laatste tijdstip te zijn waarop er nog bezoekers in de toren werden toegelaten en sloot de toren zelf pas om 18u. Oef! Het uitzicht vanop de toren was een pak beter dan een dikke tien jaar geleden, toen de weergoden ons minder goed gezind waren. Ik had niet de indruk dat er veel veranderd was aan de opstelling in de toren sinds ons vorige bezoek, maar het blijft natuurlijk een bijzonder monument. Eentje dat oproept tot vrede maar door zijn bestaan zelf conflict uitlokt. Al lijkt de grote controverse tegenwoordig wat te zijn gaan liggen. De tentoonstelling zelf brengt het verhaal van de Vlaamse beweging en identiteit gelukkig zeer genuanceerd.

De laatste verdiepingen van de toren moesten we spijtig genoeg op een drafje doen. We waren dan ook de allerlaatste bezoekers die de IJzertoren stipt om 18u verlieten. Kwestie van toch waar voor ons geld te krijgen (niet dat we iets moesten betalen, want met onze museumpas mochten we hier, net zoals in de Dodengang, gratis binnen).

Tijd om naar ons hotel af te zakken. De ouders van mijn vriend hadden via een kustpromotie voor ons allemaal kamers gereserveerd in Domein Westhoek. Niet meteen het soort hotel dat ik zelf zou uitkiezen, maar wel ideaal voor een grote groep zoals de onze. Tot 1995 stond op deze plek trouwens het Home Emile Vandervelde II, een voormalige vakantiekolonie van de Federatie van Socialistische Mutualiteiten van Brabant. De plek heeft dus een rijke geschiedenis en daar pakken ze graag mee uit. De gangen en de bar zijn gedecoreerd met oude foto’s. En ja, de gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag hier duidelijk boven de zestig jaar, maar dat deerde ons niet.

In de kustpromotie was half pension inbegrepen en ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de kwaliteit van het buffet, met een mooi aanbod aan koude en warme gerechten. Grootkeuken, uiteraard, maar lekker en smaakvol gepresenteerd. Zo’n buffet is ook ideaal voor kieskeurige eters. Al moest ik toch slikken toen ik zag wat op het bord lag van één van de nichtjes van mijn vriend: gratin van aardappelen met een broodje.

Na het diner wandelden we naar het strand, toch een goed kwartier stappen van Domein Westhoek. De vier nichtjes, broer en schoonbroer van mijn vriend waagden zich in zee, maar ik hield het wijselijk bij pootje baden. Morgen is er nog een dag!

Een dagje Knokke-Heist

Net als vorig jaar zakte onze vriendin uit Italië voor twee weken af naar België om samen met haar mama, zussen, neefjes en nichtjes te genieten van de Belgische kust. De timing was dit jaar minder ideaal: onze vriendin kwam pas aan op vrijdag 22 juli en mijn vriend en ik moesten op maandag 24 juli al om 2.45u uit de veren voor onze vlucht naar de Azoren. Even getwijfeld, maar dan beslist om toch van de gelegenheid gebruik te maken om een klein reünie te organiseren. Focus op quality time!

En dus zaten mijn vriend en ik al om 8.33u op de trein richting Duinbergen. Gelukkig bleven we ditmaal bespaard van vertragingen en kwam de trein stipt om 10.23u aan in Duinbergen, waar onze vriendin en haar nichtje ons al stonden op te wachten. Onze vriendin met de mooie glimlach was nog geen haar veranderd, maar het nichtje was alweer een paar centimeter groter geworden. We wandelden samen naar het appartement dat de mama van onze vriendin al een paar jaren huurt en babbelden daar op het gemak wat bij tot de twee jongens met de mama en de andere zus van onze vriendin terug waren van de winkel. Daarna moest er eerst nog dringend een wiskundig probleem opgelost worden, alvorens we naar zee afzakten om te genieten van de gezonde zeelucht. De zon had zich verstopt achter een stevig wolkendek en dat wolkendek zag er bijzonder dreigend uit, maar we hielden het gelukkig droog.

‘s Middags haalde de mama van onze vriendinnen haar beste kookkunsten boven en mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een lekker stukje gebraad met boontjes en aardappelgratin. Ik kan altijd zo genieten van de kookkunsten van de mama van onze vriendinnen, omdat je gewoon proeft dat dit met liefde is klaargemaakt.

In de namiddag trokken we met z’n allen (de mama, de twee zussen, de twee jongens van onze vriendin uit Italië en één neefje en nichtje) naar de minigolf om een namiddag te ontspannen. Allez, dat was toch de bedoeling, want de oudste zoon van onze vriendin raakte na de derde hole zodanig gefrustreerd dat hij de resterende vijftien holes al bokkend afwerkte. Geen spoor te bekennen van de mooie glimlach die hij van zijn mama geërfd heeft. Echt doodjammer, want ik had uitgekeken naar dit partijtje minigolf, vooral omdat het al jaren geleden was dat ik nog eens minigolf gespeeld had en ik dit in mijn kinderjaren een heel fijn tijdverblijf vond. En dat lukte nu maar matig omdat we de hele tijd naar een boos gezicht moesten kijken. Ik probeerde het niet aan mijn hart te laten komen en me op het spel te concentreren Uiteindelijk bleek ik zelfs de winnaar van ons groepje te zijn! Dat had ik niet verwacht!

Helaas had de minigolf langer geduurd dan verwacht en was de tijd om afscheid te nemen veel te snel daar. We wilden immers de trein van 16.35u naar Leuven nemen, zodat we nog tijd hadden om de laatste hand aan onze valiezen te leggen en vroeg in bed konden kruipen. We wandelden samen met onze vriendin naar het station van Duinbergen en namen daar afscheid met de belofte om volgend jaar opnieuw naar de zee af te zakken!

Relaxen in Westende

Na ons bezoek aan Mu.ZEE bracht de kusttram ons naar de halte Westende-Bad, vanwaar het nog een paar minuten stappen was naar de mooie villa waar Kato, Dieter en hun jongens verbleven. Uiteindelijk kwamen we rond kwart voor vier op onze eindbestemming aan, met dank aan de NMBS voor de vertraging. We lieten het echter niet aan ons hart komen en ontspanden samen met een drankje op het mooie terras met uitzicht op groene velden.

Na wat bijgepraat te hebben, wandelden we samen met de twee jongens naar Middelkerke om hen over te dragen aan de ouders van Kato. 😉 Onderweg maakten we leuke gezinsfoto’s en bewonderden we enkele Beaufort kunstwerken, terwijl we genoten van het aangename zonnetje en de gezonde zeelucht.

I Can Hear It, Ivars Drulle:

Caterpillar + Flatbed Trailer, Wim Delvoye:

We namen afscheid van de jongens en keerden terug naar de villa om ons op te frissen en wat op te dirken voor ons bezoek aan restaurant Marquize. Dat Kato en Dieter een goede smaak hebben, moge duidelijk zijn! De ontvangst was hartelijk, het eten overheerlijk en het lekkere flesje wijn maakte de maaltijd af. Super!

Hapjes:

Vitello tonnato, groene asperge, radijs, rucola:

Zonnevis, sobanoedels, avocado, dashi:

Roodbaars, tomaat, venkel, olijf, verjus:

Iberico varkenskroon, bloemkool, wortel, pickels:

Perzik, amandel, vanille-ijs, kersen:

Bordje geaffineerde kazen:

Kersen:

Zoetigheden bij de koffie of thee:

Na zo’n overvloedig diner kropen we op tijd in bed!

De zondagochtend startten we op het gemak (allez, mijn vriend en ik toch, Kato en Dieter waren ‘s ochtends al gaan lopen) met een lekker omeletje van chefkok Dieter. Smullen!

De zon liet ons wat in de steek, maar dat weerhield ons er niet van om na het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. We hadden de zee bijna gans voor ons alleen . Verrassend toch hoe leeg het strand kan zijn op een bewolkte dag in het hoogseizoen.

Na het zeewater van ons afgespoeld te hebben, speelden we een spelletje Rummikub (hoera!) terwijl we genoten van een flesje champagne. Vervolgens trokken we richting de dijk voor een laat middagmaal. Via googlemaps vond ik Brasserie – Grill Da Vinci en dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. De keuken was nog nét niet gesloten, zo iets voor twee uur en we kregen een fijne tafel toegewezen in deze gezellige familiezaak. Uiteraard ging ik voor de mosselen, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik stiekem jaloers was op de wel heel bijzondere op cederhout gegrild zalmfilet die mijn gezelschap had gekozen. Dat zag er werkelijk geweldig lekker uit!

We babbelden nog wat na, kochten in het restaurant een flesje lokale Zeebonk gin en dan was het al bijna tijd om afscheid te nemen. We keerden terug naar de villa, pakten onze spullen bijeen en namen de kusttram en de trein terug naar Leuven. Ditmaal zonder enige vertraging. Als het goed is, mag het ook gezegd worden, lieve vrienden van de NMBS.

Persoonlijk kijk ik ernaar uit om dit uitstapje volgend jaar nog eens over te doen!

Knokke-Heist with friends

Toen mijn vriendin uit Antwerpen tijdens ons diner bij Convento Wijnbistro zei dat haar zus die in Italië woont, net als vorig jaar, opnieuw een dikke week aan de kust zou verblijven, schreef ik meteen die data in mijn agenda. En de sterren stonden goed, want het weekend dat onze vriendin uit Ternate aankwam in België was het weekend voordat wij op vakantie vertrokken naar Puglia en dat we om die reden hadden vrijgehouden.

Dus spoorden we zondagochtend in een goed gevulde trein richting de kust. Omdat we plannen hadden om samen te fietsen en er in Duinbergen geen blue-bikes waren, beslisten we af te stappen in Knokke, erop gokkende dat dit station het meeste blue-bikes zou hebben. Helaas, er stonden welgeteld drie blue-bikes in het fietsenrek en dan nog van die slimme blue-bikes zonder fysiek slot. Eén fiets had platte band, de tweede fiets kregen we, na wat geklopt op het zadel, ontgrendeld en de derde fiets kregen we gewoonweg niet geopend. We kregen steeds de melding dat de fiets zich niet bij een blue-bike locatie bevond. Euh, sure.

Na heel wat gepruts gaven we het op en besloot ik alvast met de ene fiets die we ontgrendeld kregen naar het appartement van onze vriendinnen te rijden. Mijn vriend zou te voet volgen en ergens onderweg een fiets huren, zodat we alsnog samen konden fietsen. Dat plan lukte wonderwel en even later waren we allemaal herenigd in het appartement. Een blij weerzien!

Vanaf centrum Knokke-Heist maakten we samen met onze twee vriendinnen en de jongste zoon van onze vriendin uit Italië een fijne fietstocht in de omgeving. We passeerden het charmante dorp Ramskapelle om te eindigen bij de Zes Bochten voor een heerlijke lunch. Op het terras van de Zes Bochten vervoegden we de moeder van onze vriendinnen en de oudste zoon van onze vriendin uit Italië, die al voor ons daar waren aangekomen.

Onze plannen om ook in de namiddag nog een grote fietstocht te maken, borgen we al snel op. Te warm. Ideaal weer om van een mooie namiddag aan het strand te genieten. Veel meer dan luieren en af en toe zwemmen deden we dus niet. Oja, de jongens speelden oorlogje. 😉

‘s Avonds aten we gezellig samen boterhammetjes op het appartement. De oudste zoon van onze vriendin zorgde voor de aperitiefhapjes.

Na het eten namen we afscheid. Ik fietste terug naar Knokke, mijn vriend volgde te voet (hij had zijn huurfiets al in de namiddag binnen gedaan). Tot mijn verbazing lukte het vlot om de blue-bike opnieuw te vergrendelen aan het station.

Het eerste stuk van onze treinrit verliep vlotjes. Bij onze overstap in Brugge was het echter gedaan met ons geluk: gigantische treinvertragingen. Uiteindelijk had onze trein meer dan twintg minuten vertraging en was het zoeken om nog ergens een plaatsje te vinden. Gezellig samen zitten, zat er niet in. En dat beterde er niet op naarmate de rit vorderde. Zo spijtig voor al die mensen die kiezen voor het openbaar vervoer en die na een vermoeiende dag aan zee moeten rechtstaan. Pas na Brussel kwamen er plaatsen vrij in de wagons. Uiteindelijk waren we om twintig voor twaalf ‘s nachts thuis en kropen we meteen in bed na een fijne, maar vermoeiende dag.

Van Leuven naar Knokke-Heist

Mijn vriendin die in Italië woont, liet me enkele weken geleden weten dat ze samen met haar twee jongens twee weken naar Knokke zou komen. Haar moeder huurt daar immers elke zomer een appartement voor haarzelf en haar vier dochters en hun gezin. Uiteraard wilde ik mijn vriendin graag nog eens zien, want dat was ondertussen alweer geleden van tweede kerstdag 2019. Damn you, corona! Ik zocht dus snel een hotel of een B&B, maar dat bleek een grotere uitdaging dan verwacht. Het moge duidelijk zijn dat veel Belgen dit jaar voor vakantie in eigen land gekozen hebben… Gelukkig vond mijn vriend een B&B met nog een plekje vrij. Na geïnformeerd te hebben of ik er één nacht kon verblijven, liet de gastvrouw me weten dat ze in de vakantieperiode enkel voor twee nachten verhuurde. Prima, geen probleem, een weekendje aan zee is altijd leuk!

Oorspronkelijk was ik van plan vrijdag een vrij late trein naar Knokke-Heist te nemen, maar aangezien ze voor het weekend slecht weer voorspelden en vrijdag de enige mooie en droge dag leek, besloot ik al om twintig na vier de trein te nemen. Uiteindelijk kon ik tijdens de treinrit van twee uur ook werken, nietwaar? En dan had ik tenminste nog de gelegenheid om ‘s avonds een strandwandeling te maken en te genieten van de Belgische Kust.

De treinrit was voorbij in een zucht. Heel vreemd hoe snel de tijd tegenwoordig lijkt te gaan, waar ik als kind een trein- of autorit van twee uur eindeloos lang vond duren, lijkt zo’n rit nu wel voorbij te vliegen. Wellicht heeft het feit dat ik tegenwoordig altijd op stap ben met laptop en smartphone daar iets mee te maken. Zoveel dingen om je mee bezig te houden! Verveling is een concept dat niet meer bestaat in mijn leven.

Enfin, ik had mijn opzoekwerk niet deftig gedaan, want was een beetje zonder na te denken naar Knokke gespoord, terwijl bij nader inzien het station van Duinbergen veel dichter bij B&B ‘t Hofke van Lingier lag. Erg vond ik dat niet. Ik had een rolkoffertje bij en de wandeling door de mooie wijken van Duinbergen was erg aangenaam. Grappig: onderweg naar mijn B&B kwam ik één van de zussen van mijn vriendin tegen die onderweg was naar het restaurant dat ze gereserveerd hadden voor hun familiediner. Ik maakte een korte babbel en nam dan afscheid om verder te stappen naar mijn B&B.

B&B ‘t Hofke van Lingier bleek in een zeer rustige, doodlopende straat te liggen. De gastvrouw heette mij welkom en verbaasde zich erover dat ik 1. niet met de wagen was gekomen en 2. dat ik in het foute station was afgestapt. Ze gaf me wat uitleg over de omgeving op een papieren plannetje, maar zeg nu zelf, wie gebruikt tegenwoordig nog papieren plannetjes? Heel grappig: toen de gastvrouw vroeg hoe ik de B&B gevonden had, zei ik dat ze goeie reviews hadden op google. Ze viel totaal uit de lucht, want wist niet eens dat er online reviews over haar B&B te vinden waren. Ik toonde haar de google reviews en er ging een nieuwe wereld voor haar open.

Na deze babbel ging ik naar mijn kamer, liet mijn rolkoffertje achter en wandelde door het Directeur-Generaal Willemspark richting de dijk, op zoek naar een plek om iets te eten, want ik had honger. Ook dat bleek een uitdaging, want alle leuke terrassen zaten stampvol en telkens ik informeerde of er snel een plek zou vrijkomen, kreeg ik neen als antwoord. Gelukkig vond ik nog een tafeltje op het terras van At Sea. De ober waarschuwde me dat het wel eens lang zou kunnen duren, want ‘er stonden veel potten mosselen op het vuur’, maar daar trok ik me niets van aan. Ik was al blij dat ik een tafeltje had weten te bemachtigen. Ik zou wel een aperitiefje drinken.

Mijn maag was ondertussen serieus aan het rammelen geslagen, dus besloot ik garnaalkroketten te bestellen, erop hopend dat deze vrij snel zouden komen. Uiteindelijk is de bereiding van dat gerecht niet meer dan drie garnaalkroketten in de frituur gooien en wat sla dresseren op een bord. En ja, ik had gelijk. Na een twintigtal minuten wachten, bracht de ober mijn garnaalkroketten. En amai, die smaakten!

Na de maaltijd rekende ik direct af, want er stond een fris windje en ik had het wat koud gekregen. Ik besloot het strand op te lopen en naar de zee te wandelen. Het kostte mij meer dan een kwartier (!) om tot het water te geraken. Zo ver moest ik stappen. Geen erg, ik was niet gehaast en ik genoot van de mooie ondergaande zon die de lucht in de prachtigste tinten tooide. Ik werd er helemaal zen van.

Na zonsondergang wandelde ik terug naar mijn B&B, keek nog een Netflix serie en kroop op tijd in bed. Morgen stond mij ongetwijfeld een drukke dag te wachten.

Yet Another Blog

Life on my side

noordzee