Deze avond woonde ik samen met mijn kameraad uit Hasselt de opening bij van de nieuwe tentoonstelling Albast in het M museum.
We startten de avond met een glaasje, luisterden naar de speeches en trokken vervolgens de museumzalen van M in om al dat schoons met eigen ogen te aanschouwen.
Persoonlijk was ik erg onder de indruk van deze tentoonstelling, een samenwerking tussen M Leuven en het Louvre. De tentoonstelling brengt een indrukwekkende hoeveelheid topstukken bij mekaar en zet de schijnwerpers op een materiaal dat iet of wat in onbruik is geraakt. Het zachte, soms zelfs lichtdoorlatende albast laat zeer fijne bewerkingen toe met ongelooflijk gedetailleerd beeldhouwwerk als resultaat.
M brengt de schitterende historische werken samen met hedendaagse werken van de Belgische kunstenares Sofie Muller. Sofie Muller contrasteert de ruwheid van de net ontgonnen albastknol tegenover de fluwelen zachtheid en schoonheid van het gepolijst eindproduct. Fascinerend en tegelijkertijd fragiel werk.
Tot mijn grote verbazing was mijn kameraad minder onder de indruk van de tentoonstelling dan ikzelf. Veel van de tentoongestelde werken waren religieuze kunst. Religieuze kunst kenmerkt zich inderdaad soms door een zekere afstandelijkheid ten opzichte van de toeschouwer. Per slot van rekening wordt hier het goddelijke afgebeeld. Mijn kameraad waardeert kunst meer om de gevoelens die het losmaakt en de werken in albast slaagden er niet in hem te raken. Toegegeven, deze tentoonstelling is er vooral eentje van virtuositeit, toch zijn er meer dan genoeg werken die naar mijn mening een gevoelige snaar bij de toeschouwer zullen raken.
Maar oordeel vooral zelf.