The Chelsea Physic Garden en Basquiat in het Barbican Centre – 28 september 2017

Super vroeg wakker deze ochtend om mijn vriend te helpen zijn valies te pakken, zodat op tijd is voor zijn vlucht van om 8.55u op Heathrow. Mijn vlucht naar Genève vertrekt pas ‘s avonds om 20.30u. Aangezien ik enkel met handbagage terugvlieg, heeft mijn vriend de gewichtige taak de rest van de bagage heelhuids in Genève te krijgen. Na mijn vriend gedag gezegd te hebben, kruip ik lekker terug in bed voor nog een aantal uurtjes slaap. Ontbijten doe ik vandaag in mijn eentje.

Ik besluit op mijn laatste dag een bezoek te brengen aan de Chelsea Physic Garden, één van de oudste botanische tuinen van Europa. De Chelsea Physic Garden gaat jammer genoeg pas open om 11u, maar op basis van googlemaps concludeer ik dat de tuin niet zo groot is en dat ik zonder problemen om 13u in het Barbican Centre zal geraken om de tentoonstelling van Basquiat te bezoeken.

De metro brengt mij tot Sloane Square en vandaar is het nog een kwartiertje stappen naar de Chelsea Physic Garden. Ik passeer door een zeer mooie en statige wijk met de prachtige naam The Royal Borough of Kensington and Chelsea. Prachtige huizen met veel groen, mooie straatjes, het restaurant van Gordon Ramsay en een heus militair ziekenhuis, maken dat ik langer dan het geplande kwartier over de wandeling doe. Rond 11.15u ben ik aan de ingang van de botanische tuin en koop ik mijn toegangsticket. De vriendelijke heer aan de kassa maakt mij erop attent dat er gratis rondleidingen in de tuin gegeven worden en dat de eerstvolgende rondleiding start om 11.30u. Altijd leuk. Ik loop alvast wat rond in de tuin en sluit om 11.30u aan bij de rondleiding.

De zon komt erdoor en de tuin ziet er werkelijk prachtig uit met bladeren waarop de achtergebleven waterdruppels van de nachtelijke regen glinsteren in de zon. Wat oppervlakte betreft is de tuin inderdaad niet zo groot, maar wat een rijke collectie! De dame die ons rondleidt is een vat vol wetenswaardigheden en wijst ons om de ene na de andere bijzonderheid. Heel boeiend allemaal, maar tegelijkertijd houd ik mijn gsm bij de hand om de tijd in het oog te houden. Ik zou eigenlijk om 12.15u moeten vertrekken, maar ik beslis mijn tijd nog wat te rekken, ervan uitgaand dat ze mij, als ik een kwartier te laat ben, wel niet uit het Barbican Centre zullen schoppen. Uiteindelijk moet ik noodgedwongen om 12.30u de rondleiding verlaten en zet ik een spurtje in naar metrostation Sloane Square. Dik spijt dat ik geen ticket voor 14u gereserveerd heb. Ik heb het gevoel dat er nog veel meer te ontdekken valt in de Chelsea Physic Garden. Ik zal dus nog eens terug moeten komen!

De zon is ondertussen volop tussen de wolken doorgekomen en het is erg warm. Ik spring op een warme metro die helaas niet tot Barbican station rijdt, maar stopt in Edgeware Road. Heel wat verwarring later met treinen die spontaan van perron en van bestemming veranderen, slaag ik er toch in de juiste richting uit te kiezen. Omdat het ondertussen al veel te laat is, skip ik noodgedwongen mijn middagmaal en loop ik rechtstreeks naar de ingang van tentoonstelling van Basquiat. Ik ben een dik half uur te laat, want uiteindelijk nog goed meevalt.

De tentoonstelling van Basquiat is echt de moeite. Ik moet toegeven dat ik voordien niet echt bekend was met het werk van deze jonge Amerikaanse artiest, maar het is heel boeiend om de evoluatie in zijn werk te zien. De tentoonstelling doet veel moeite om de levensloop van Basquiat te schetsen: zijn faam in de New Yorkse kunstwereld, zijn samenwerking met Andy Warhol, zijn romance met Madonna, zijn muzikale samenwerking met hiphop artiesten,… Hij speelde zelfs een rol in een kunstfilm. Een bijzonder boeiend en rijk kunstenaar die als autodidact enkel maar respect afdwingt. Het enige wat ik jammer vind aan de tentoonstelling is dat er met geen woord gerept wordt over de heroïneverslaving die Basquiat op 27-jarige leeftijd het leven kostte. Toch een niet onbelangrijk detail, me dunkt. Maar verder niets dan lof!

Na het bezoek aan de tentoonstelling, dat ongeveer aan uur geduurd heeft, rommelt mijn maag van de honger. Ik loop naar de gezellige Broadgate Circle waar het stikt van de leuke eetgelegenheden en kies een tafeltje op het terras van restaurant Comptoir Libanais. Geen probleem om om 14.30u nog een maaltijd geserveerd te krijgen in Londen. Ik ga voor een heerlijke lamstajine en aangezien het mijn laatste momenten in Londen zijn, besluit ik mijn maaltijd af te ronden met een werkelijk voortreffelijke cheesecake. Wat een genot om eind september op een terrasje van de zon te kunnen genieten.

Helaas is het moment om van Londen afscheid te nemen aangebroken. Mijn vriend heeft me op het hart gedrukt zeker op tijd te vertrekken, omdat de metrorit op zichzelf al veel tijd in beslag neemt en de wachtrijen bij de security op Heathrow soms erg lang zijn. En ik luister altijd naar zijn goede raad (kuch). Naar goede gewoonte is het weer pokkeheet op de metro. Ach, heimwee naar die heerlijke aircogekoelde metrostellen in Singapore… Maar goed, ik ben al blij dat ik kan zitten.

Uiteindelijk ben ik twee uur te vroeg op de luchthaven en ben ik in een paar tellen door de security. Wat maakt dat ik tijd heb om nog een kaiten sushi mee te pikken bij Yo! Sushi. Jay!

En daarmee zit onze mini-uistapje naar Londen er weer op. Eén ding is zeker: I’ll be back!

The Charterhouse & Old Operating Theatre – 27 september 2017

Met een uitgebreid ontbijt achter de kiezen, keer ik terug naar de kamer om de plannen voor vandaag te finaliseren. Ik had graag een bezoek gebracht aan Dennis Severs’ House, maar blijkt dat je daar op voorhand voor moet reserveren. Spijtig. Weer iets om door te schuiven naar een volgende bezoek. Ik besluit dan maar richting het Barbican Centre te trekken om de befaamde tentoonstelling van Basquiat te aanschouwen.

Het weer zit nog altijd mee en ik heb zin in een stevige ochtendwandeling om mijn ontbijt te verteren. Ik passeer in de historisch interessante buurt Smithfield met oude markthallen en veilingsgebouwen. Als bij toeval vang ik vanuit een ooghoek een glimp op van een mooie toren en wijk ik af van de weg die googlemaps voor mij heeft uitgestippeld. En zo ontdek ik The Charterhouse, een historisch gebouwencomplex uit de veertiende eeuw. The Charterhouse is gratis te bezoeken en daar maak ik uiteraard graag gebruik van.

Zoals de naam doet vermoeden begon The Charterhouse als een katholiek kartuizerklooster. Het klooster werd gebouwd op een stuk grond dat enkele tientallen jaren vóór de stichting van het klooster dienst deed als begraafplaats voor de slachtoffers van de pest. Toen de kartuizermonniken in 1535 weerstand boden aan de godsdiensthervormingen van Koning Henry VIII, werden ze geëxecuteerd en werd het klooster in beslag genomen door de kroon. Vervolgens kwam het gebouwencomplex in handen van enkele edellieden, deed het dienst als hospitaal en jongensschool tot het in mei 1941 zwaar beschadigd geraakte tijdens de Blitz. In de jaren na de tweede wereldoorlog werd het complex zorgvuldig gerestaureerd en nu kan iedereen genieten van dit prachtig stukje Londense geschiedenis. Ik prijs het toeval dat mij hier bracht, want de gebouwen zijn prachtig en de tentoonstelling erg interessant.

Natuurlijk is door dit ongeplande bezoek mijn planning helemaal door mekaar gegooid. Het is ondertussen al middag, maar ik besluit toch verder te lopen in de richting van het Barbican Centre. Vlakbij het Barbican Centre zie ik zowaar mijn eerste echte Banksy in het wild: een portret van Basquiat gefouilleerd wordt door de Metropolitan Police. Duidelijk een kritiek op het rascisme dat ook vandaag nog in alle lagen van onze samenleving aanwezig is. En tegelijkertijd een eerbetoon aan een collega-straatkunstenaar.

Ik heb honger dus besluit op zoek te gaan naar iets lekkers om te eten. Ik passeer Finsbury Square Garden en kom vervolgens terecht op Finsbury Avenue Square. Overal zijn er kraampjes die street food verkopen. Londen is duidelijk fan (en ik ook!). Het is erg moeilijk kiezen en ik loop van het ene kraampje naar het ander. Uiteindelijk hak ik de knoop door en ga voor een Vietnamese noedelsoep, daarmee het totaal geconsumeerde noedelsoepen deze vakantie op drie brengend. Ik kan er niets aan doen, het is sterker dan mezelf. De Phở is dampend heet, zeer lekker en bijzonder goedkoop (7 pond). Waardoor ik het me permitteer om ook nog van een dessertje te snoepen: rijstpudding met mango. Heerlijk!

Via whatsapp spreek ik af met mijn vriend waar ik best reserveer voor ons laatste diner in Londen. De ervaring leert dat populaire plekken vaak stampvol zitten en voor onze laatste avond wil ik graag iets leuks doen. Onze eerste keuze: Koreaans restaurant Arang blijkt helaas vol te zitten. Gelukkig is er in onze tweede keuze wel nog een tafeltje vrij om 18u. Vanavond dineren wij in Rabot 1745, een restaurant dat met chocolade kookt en dat we ontdekten bij een wandeling in de buurt van Borough Market.

Met een volle maag begin ik aan mijn tweede poging om de Basquiat tentoonstelling in het Barbican Centre te bezoeken. Via de Barbican low emission walk (een verhoogd wandelpad) kon ik eindelijk in het Barbican Centre, dat, moet ik toegeven, eerder een sombere en donkere indruk op mij maakt. De indeling van het geheel is ook erg verwarrend. Zo’n plek waar je makkelijk verloren loopt. Neen, deze uiting van het brutalisme is bepaald niet aan mij besteed. Ik vind het complex (inclusief woontorens) bijzonder lelijk. Maar goed, ik kwam hier voor Basquiat.

Net voordat ik aankom bij het onthaal van de Basquiat tentoonstelling, krijg ik het bericht van mijn vriend dat zijn cursus er al op zit en het is pas 15u! Helaas, het next available time slot om de tentoonstelling vandaag nog te bezoeken is pas om 16.30u. Mijn vriend zou de tentoonstelling niet echt weten te appreciëren en in combinatie met de reservatie om 18u in Rabot 1745, was dit ook moeilijk haalbaar. Ik reserveer een kaartje voor 13u de volgende dag, meteen ook mijn laatste dag in Londen.

We spreken af dat we elkaar ontmoeten aan de ingang van het Old Operating Theatre. Ik neem in Barbican station de metro naar London Bridge en ben er een tiental minuten voor mijn vriend. Het gebouw waarin het Old Operating Theatre huist, staat volledig in de steigers en er wordt druk gewerkt aan de restauratie van de bijhorende kapel. En ouder heerschap met opvallend wit haar in een fluo vestje is belast met alle bezoekers erop attent te maken dat het Old Operating Theatre wel degelijk nog open is. Hij wil mij naar binnen begeleiden, ik sta zijn aanbod vriendelijk af, want mijn vriend is nog niet gearriveerd.

Het Old Operating Theatre is echt de moeite van een bezoek waard. Wij hebben geluk, want net op het moment dat wij er zijn, is er een toneelstuk aan de gang over het leven van John Keats. Een beetje vreemd misschien, maar ik maakte voor het eerst kennis met de Engelse dichter Keats in de Hyperion cyclus van de Amerikaanse schrijver Dan Simmons. Eén van de personages in zijn boeken was de kloon van John Keats. We pikken nog net de laatste twintig minuten van het toneelstuk mee dat zich afspeelt in de ruimte die vroeger voor operaties op vrouwen en tegelijkertijd als observatiezaal voor artsen in opleiding gebruikt werd.

Het Old Operating Theatre museum is tegelijkertijd een afstotende en fascinerende plek. Bij het lezen van de beschrijvingen hoe patiënten vroeger behandeld werden, gaat het haar op mijn armen recht overeind staan. We mogen van geluk spreken dat de geneeskunde momenteel wat verder geëvolueerd is dan aderlatingen en behandelingen met bloedzuigers. Het hele museum lijkt bevroren in de tijd, met zijn oude instrumenten, gedroogde bloemen en planten en zelfs enkele specimen op sterk water. Een bezoek is van harte aanbevolen.

Aangezien het museum sluit om 17u hebben we nog een uurtje voor onze reservatie. We richten onze stappen alvast naar Borough Market, een buurt die op mij een aantrekkingskracht uitoefent door de combinatie van de onwaarschijnlijke plek (gelegen onder een aantal spoorwegbruggen) en de geweldige, levendige sfeer die er heerst op elk moment van de dag. En voeg daar dan nog eens geweldig lekker eten aan toe en dan weten jullie het wel.

Mijn vriend en ik vinden een plekje om iets te drinken in een zetel onder een grote parasol op de charmante patio van Boro Bistro. Alleen jammer van de storende geur van sigarettenrook. Hoog tijd dat er een verbod komt op roken op terrassen! We genieten van een heerlijk glas prosecco als apertief, alvorens te vertrekken naar restaurant Rabot 1745.

Rabot 1745 blijkt echt een schot in de roos te zijn, een zeer gezellig en mooi ingericht restaurant op de eerste verdieping met een prachtig terras met uitzicht op Borough Market (dat we helaas te laat ontdekten). We krijgen een fijne tafel toegewezen waarop een paar geroosterde cacaobonen liggen om de maaltijd op een gepaste manier te beginnen. Ik ga voor de 24-hour Cacao Pulp Marinated Roast Sea Trout en mijn vriend (hoe kan het ook anders) voor de Burger of the Gods. Beide gerechten zijn perfect uitgebalanceerd van smaak. De chocolade is een meerwaarde voor beide gerechten. Heerlijk! Na zo’n uitstekende maaltijd kan ik het niet laten om nog een dessertje te bestellen: een crumble met mascarpone sorbet. Uiteraard lieten we ons verleiden om nog een afzakkertje te drinken. Het is per slot van rekening onze laatste avond in Londen. Een heerlijk glaasje rum verwarmt de innerlijke mens en die salted caramel vodka schreeuwde gewoon om uitgeprobeerd te worden.

Na het eten merken we dat het zachtjes is beginnen regenen. Gelukkig is het nog steeds niet koud. Ondanks de regen maken we toch nog een fijne nachtelijke wandeling langs de Thames. De avond sluiten we af in het zwembad en de sauna van ons hotel. We maken het niet laat, want mijn vriend moet de dag nadien op een onchristelijk vroeg uit opstaan om zijn terugvlucht naar Genève te halen.

BAPS Shri Swaminarayan Mandir en London views – 26 september 2017

Na de copieuze maaltijd van de dag voordien, heb ik niet bepaald veel honger ‘s ochtends aan het ontbijt. Jammer, want een uitgebreid Engels ontbijt, daar doe je mij normaal gezien altijd een plezier mee. Deze voormiddag heb ik een bezoek aan een echte Hindoetempel gepland. (Ja, mijn research naar bijzondere bezienswaardigheden in Londen heeft zijn vruchten afgeworpen.) De BAPS Shri Swaminarayan Mandir ligt in de wijk Neasden, zo’n vijftig minuten reizen vanaf ons hotel. Ik wil de Jubilee lijn naar Neasden nemen, maar er loopt vanalles mis. De metro die ik genomen heb, geeft er de brui aan in West Hampstead met de droge mededeling “This train terminates at West Hampstead”. Ok… Uiteindelijk slaag ik er met wat vertraging toch in op een metro richting Neasden te stappen.

Vanaf de metrohalte Neasden is de weg naar de tempel zeer goed aangegeven. Al is de wandeling naar de tempel zelf niet zo aangenaam, ik ben blij dat ik langs een drukke weg met commerciële baanwinkels passeer, want mijn blaas staat ondertussen op springen. Ik huppel een Subway binnen en de lieve dame aan de toog is zo vriendelijk mij van haar faciliteiten gebruik te laten maken. Een beetje verder loop ik een aangename woonwijk binnen. Heel even verliest mijn gsm zijn connectie en vrees ik reddeloos verloren gelopen te zijn, maar dan vang ik mijn eerste glimp van de tempel op. De mandir is een bijzonder indrukwekkend bouwwerk opgetrokken uit wit Carrara marmer en Bulgaarse kalksteen. Spijtig genoeg zijn er werken aan de gang, waardoor de schitterende tempel hier en daar ontsierd wordt door stellages. Volgens wikipedia zou het slechts twee jaar gekost hebben om de tempel te bouwen en kostte het gebouw in totaal 12 miljoen pond, volledig betaald door de Hindoegemeenschap in de UK. Al het marmer werd trouwens naar India vervoerd om daar door een team van 1526 beeldhouwers bewerkt te worden. Indrukwekkend.

Helaas is het niet toegestaan om foto’s te maken in het complex zelf. Ik laat mijn fototoestel en rugzak achter in een klein gebouwtje aan de overkant van de straat, wandel doorheen een metaaldetector (ze lachen hier niet met de veiligheidsmaatregelen), laat mijn schoenen achter in een houten rek en stap op blote voeten het culturele centrum versierd met prachtig houtsnijwerk binnen. Van daaruit loop ik via een gang naar de mandir. De binnenkant van de mandir is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de buitenkant. Het gebeeldhouwde marmer lijkt wel van kant en de koepel komt regelrecht uit een sprookje. Ongelooflijk dat een mens zoiets moois kan maken.

Ik ben net op het juiste moment gekomen. Er is een soort ceremonie aan de gang die bijgewoond wordt door een paar klassen Engelse schoolkinderen. Het is behoorlijk vol in de tempel, dus het is wat dringen, maar ik heb wel de gelegenheid om een goede blik te werpen op de beelden die in nissen opgesteld staan. Zoals gewoonlijk krijg ik kop nog staart aan de verwarrende hoeveelheid goden en godinnen van het Hindoegeloof. Ook een bezoek aan de permanente tentoonstelling “Understanding Hinduism” maakt met niet veel wijzer, buiten het feit dat dit geloof er prat op gaat de oudste religie ter wereld te zijn.

Na mijn bezoek wring ik me in allerlei bochten om toch maar een paar goeie foto’s van de buitenkant te nemen, maar de hoge muren en de ijzeren poorten rondom het complex maken het de amateurfotograaf niet gemakkelijk. Ondanks dit kleine ongemak kan ik een bezoek aan deze tempel ten zeerste aanraden. Een erg bijzondere ervaring die me zeker zal bijblijven.

Het is ondertussen al 13u en ik begin zo stilletjesaan honger te krijgen. Aangezien Neasden op culinair vlak niet al te veel te bieden lijkt het hebben, neem ik de bus en de metro naar Piccadilly circus. Daar aangekomen valt mijn internetconnectie weer even weg, waardoor ik op goed geluk bij Shoryu ramen terecht kom. Een heerlijk dampende kom pikante noedelsoep, de beste manier om het energieniveau opnieuw op peil te krijgen.

Na het middagmaal is gelukkig ook mijn 4G-connectie gerevitaliseerd en wandel ik naar Farriers passage. Ik noteerde dit plekje op basis van een artikel dat enkele verborgen plekjes in Londen besprak die de moeite waren. En alhoewel charmant, ben ik toch niet echt onder de indruk. Ik blijf er welgeteld vijf minuten en besluit dan opnieuw richting Saint Paul’s Cathedral te lopen. Het weer zit nog altijd honderd procent mee, dus ik kan het niet laten een ijsje te kopen bij Four Winters, een wel heel bijzondere ijszaak, want je ijsje wordt ter plekke bereid met vloeibare stikstof. Ik bestel een German chocolate cake ijsje, omdat dit geafficheerd staat als ‘a chocolate lovers dream combination’. Het ijsje was niet slecht, maar naar mijn goesting zat er veel te veel kokos in, wat de smaak van de chocolade wat in de verdrukking bracht. Nu ben ik over het algemeen niet zo zot van kokos (behalve in de vorm van een echte kokosnoot), dus misschien had ik gewoon wat aandachtiger naar de ingrediënten moeten kijken. Al bij al is de bereiding van dit ijs eerder een gimmick, geef mij maar échte Italiaanse gelato!

De wandeling naar Saint Paul’s brengt me langs een China Town en vervolgens prachtige lanen met majestueuze gebouwen. De herfstzon maakt dat ik volop geniet. Onderweg krijg ik een berichtje van mijn vriend dat zijn cursus alweer vroeger is afgelopen en ik laat hem weten dat ik onderweg ben naar One New Change Shopping Mall Terrace. Volgens mijn informatie zou je vanaf dit dakterras een prachtig zicht op Saint Paul’s Cathedral hebben en dat helemaal gratis.

Ik ontmoet mijn vriend vlakbij Saint Paul’s en na even zoeken, vinden we de glazen lift die ons naar het dakterras brengt. En jawel, het uitzicht is de moeite! Aangezien ik de fototoestelrugzak bij heb, worden we goed in de gaten gehouden door security. Het is duidelijk dat de veiligheidsmaatregelen in Londen na de voorbije aanslagen serieus zijn aangescherpt.

Het dakterras heeft ook een leuke bar. Het is warm genoeg om een terrasje te doen en we hebben geluk: er komt een tafeltje vrij. Mijn vriend drinkt een biertje en ik kan heb niet laten een berrie daiquiri te bestellen. Zeer passend bij de mooie locatie waar we ons bevinden.

Na dit fijne aperitief is het tijd voor het avondmaal. Ik heb om 19u gereserveerd bij de Wright Brothers in Borough Market, omdat we er vorig jaar niet geslaagd zijn daar een tafeltje te bemachtigen en het er zo gezellig uit zag. We krijgen tot mijn grote vreugde een plek aan de toog toegewezen met uitzicht op de chefs die al het lekkers voor de klanten bereiden. We beginnen de maaltijd met zes oesters en een glaasje cava. Can’t go wrong with that! Daarna kies ik voor de krab, die zeker lekker is, maar misschien net een beetje pit mist. Het is superdruk bij de Wright Brothers en na amper twee uur tafelen staan we alweer buiten. Het zal beslist niet lang duren voordat ons plekje wordt ingepikt, want er staan buiten al mensen te wachten.

Omdat de avond nog jong is, besluiten we nog iets te gaan drinken. Op goed geluk komen wij bij Davy’s Wine Merchants’ Mug House terecht, onder London Bridge. Wat een fijne verrassing! Het leek wel alsof we een andere wereld binnen stapten, zo warm en gezellig! Ze vonden een prachtig tafeltje met twee comfortabele zetels en bestelden ons een glaasje porto. En omdat eentje geentje is, bestelden we daarna nog een glaasje madeira. Heerlijke plek waar ik bij een volgende gelegenheid graag wil terugkomen om een hapje te eten.

Een mooie afsluiter van een geslaagde dag.

Roupell Street and National Portrait Gallery – 25 september 2017

Het heerlijke Novotel-bed (het contrast met onze harde twijfelaar in Genève waarvan ik rugpijn krijg, kan amper groter zijn) heeft me helaas geen onverstoorde nachtrust opgeleverd. Ergens in het midden van de nacht in paniek wakker geschoten en daarna moeite om de slaap terug te vatten. Gelukkig brengt de ochtend een stevig English breakfast! Het buffet is exact, maar dan ook exact hetzelfde als vorig jaar in Novotel Paddington. Al lijkt me alles net iets minder verzorgd en zijn er geen complementary smoothies.

Na het ontbijt vertrekken mijn vriend en zijn collega naar de cursus en las ik wat tijd voor mezelf in. Ik trek naar het zwembad om baantjes te trekken en tussen de inspanningen door wat uit te puffen in de sauna. Het doet echt deugd om even te relaxen en het is ronduit geweldig dat ik het ganse zwembad voor mij alleen heb. Mijn rust wordt heel kort verstoord door een koppeltje dat even in de jacuzzi en de sauna gaat, maar zij blijven niet lang en ik kan na hun vertrek weer ongestoord verder baantjes trekken.

Het is bijna middag tegen dat ik uit het zwembad kom. Hoog tijd om op verkenning in London te gaan! Ter voorbereiding van ons vorige bezoek aan Londen had ik een hele lijst aangelegd met dingen die ik wilde bezoeken. Veel te veel om op een week af te werken, dus duikel ik deze opnieuw op en beslis naar de National Portrait Gallery te gaan. Het weer ziet er immers even twijfelachtig uit als de dag voordien. Ik heb echter niet veel zin om de metro te nemen en besluit het erop te wagen en te voet te gaan. De wandeling brengt me door de pittoreske Roupell Street vlakbij ons hotel. Ik zie aan verschillende ramen affiches hangen met ‘Save Roupell Street’ en een kleine google-zoektocht leert me dat deze authentieke straat bedreigd wordt door projectontwikkelaars. Ik kan met mijn eigen ogen vaststellen dat de straat langzamerhand wordt ingesloten door hoogbouw, maar ik hoop van harte dat dit prachtige stukje Londen uit de klauwen van de projectontwikkelaars kan blijven.

Ik kom langs St John’s Church in Waterloo Road en zie dat er twee kraampjes met street food opgesteld staan. Ideaal, want mijn maag maakt mij erop attent dat het middaguur reeds gepasseerd is. De keuze is tussen pad thai of falafel. Een hartverscheurende keuze, maar ik hak de knoop door en ga voor falafel. 4,5 pond voor een falafel wrap met halloumi: de prijzen in Londen zijn een pak redelijker dan in Zwitserland en ‘t is nog lekker ook! Ik ga op een bankje zitten en voerder per ongeluk een duif die listig aan mijn voeten plaatsneemt en afwacht tot er een stukje uit mijn wrap valt. Tsss!

Onderweg passeer ik langs de site van het Underbelly Festival en neem (nadat mijn rugzak gecontroleerd werd) even een kijken op het festival terrein. Vlakbij staat ook een enorme dubbeldekkerbus waar je frozen yoghurt kan kopen, maar ik weersta de verleiding. Al koop ik me wel een vers gemaakte smoothie van slechts 2 pond aan een kraampje bij Embankment. Ik blijf me erover verbazen hoe goedkoop het eten in Londen is in vergelijking met Genève, terwijl Londen toch ook gekend staat als een peperdure stad.

De National Portrait Gallery blijkt echt helemaal mijn ding te zijn. Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik een bezoek aan dit museum zo lang heb uitgesteld (misschien omdat ik enkel portretten wat te eenzijdig vond?). De permanente collectie is nochtans gratis te bezoeken. Het museum is werkelijk prachtig en niet te groot, waardoor je de tijd hebt om alles rustig in je op te nemen. De portretten van bekende figuren (levend en dood) zorgen uiteraard voor veel momenten van herkenning, maar het is vooral de opbouw van elke zaal rond een bepaald thema die mij aanspreekt. De uitleg bij de werken is zeer omstandig en ik leer ontzettend veel bij over de Engelse geschiedenis. Daarnaast zijn er de portretten van schrijvers die ik herken van de achterkant van boekenflappen. Al moet ik toegeven dat het de portretten van Queen Elizabeth I zijn die het meest indruk maken op mij. Wat een uitstraling heeft die dame nog steeds na al die eeuwen! Girl power!

Zo rond half vijf krijg ik een bericht van mijn vriend dat zijn cursus al gedaan is (da’s vroeger dan gepland) en keer ik terug naar het hotel. Het is nog steeds bewolkt, maar het blijft droog, dus ik keer te voet terug. Van al dat portretten kijken heb ik een beetje honger gekregen en ik kan de verleiding niet weerstaan om onderweg in een schattig winkeltje een brownie met vijgen en whisky te kopen. Op onze hotelkamer eet ik de brownie met smaak op, terwijl ik luister naar de eerste indrukken van mijn vriend. Blijkbaar zijn er maar drie mensen die de cursus volgen!

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar onze dinner date bij City Spice. Een dinner date die heel wat voeten in de aarde gehad heeft. Het oorspronkelijke plan was dat mijn vriend, ik en zijn Franse collega samen zouden curry gaan eten in Brick Lane met een Engelse collega van hen die toevallig op hetzelfde moment als wij in Londen was. Ik reserveerde dus voor vier personen. Wat later liet de Engelse collega weten dat er waarschijnlijk nog een vriend van hem zou meekomen. Ok, geen probleem, een stoel bij aan tafel schuiven, dat zal nog wel lukken. Ondertussen waren mijn vriend en ik volop bezig om af te spreken met onze Poolse vrienden die in Londen wonen. Zij zouden met hun hotelapp op een toerismebeurs staan net op de dagen dat wij in Londen waren. Ons eerste voorstel was woensdag na het einde van de beurs af te spreken, maar bij nader inzien zouden ze dan waarschijnlijk te vermoeid zijn om er veel aan te hebben. Dus pasten we de afspraak aan en nodigden we hen uit om maandag samen met ons curry te gaan eten, waarop zij toezegden. Het was niet veel moeite om de reservatie bij City Spice te wijzigen.

Vanaf ons hotel nemen we een dubbeldekkerbus om naar Brick Lane te gaan. We hebben geluk want de plaatsen helemaal vooraan op de eerste verdieping zijn nog vrij, waardoor we kunnen genieten van een prachtige avondlijke rit door Londen. Helaas krijg ik onderweg naar het restaurant een telefoontje van onze Poolse vriendin. Er zijn onverwacht problemen opgedoken bij de opbouw van hun stand op de beurs en ze zullen onze dinner date niet halen. Het gesprek valt een aantal keer weg, maar ik hoor aan haar stem hoe zenuwachtig ze is. Ik probeer haar te kalmeren en verzeker haar dat het bij een volgende gelegenheid wél zal lukken om af te spreken. ‘t Is niet dat Londen aan de andere kant van de wereld ligt, nietwaar?

Gelukkig doen ze bij restaurant City Spice niet moeilijk over de opnieuw gewijzigde samenstelling van onze groep. Ze verwijderen gewoon een tafeltje en klaar is kees. Ik had op voorhand veel research gedaan en City Spice kwam daarbij als één van de beste curryrestaurants in Londen naar voren. En dat is niet overdreven, de curries zijn echt geweldig. Alleen zijn de ogen van mijn gezelschap groter dan hun maag: ondanks mijn waarschuwingen, bestellen ze én papadums én nog een paar voorgerechten én dan voor iedereen apart nog een hoofdgerecht. Uiteraard is dat veel en veel te veel. En hoe lekker ook, we slagen er gewoon niet in alles op te krijgen.

Normaal zou ik nu schrijven dat het een heel gezellige avond was, in aangenaam gezelschap, maar dat was helaas niet het geval. De vriend die de Engelse collega meebracht, blijkt een behoorlijk irritante Ier te zijn (niet dat zijn nationaliteit er in dit geval toe doet). Echt zo’n persoon die vol van zichzelf is. Hij blijft aan één stuk ratelen tijdens het etentje en grappen maken die niemand van de niet-Engelsen aan tafel begrijpt. Echt heel vervelend dat hij niet oppikt dat zijn grappen niet aanslaan bij ons, wegens het hebben van een andere referentiekader. Hij spreekt zichzelf ook voortdurend tegen, waardoor het echt moeilijk is een normaal gesprek met hem te hebben. Erg vermoeiend en behoorlijk irriterend.

Enfin ja, ik heb na het etentje dus niet echt veel zin meer om nog iets te gaan drinken, maar de Engelse collega en zijn irritante Ierse vriend slagen erin mijn vriend en zijn Franse collega te overtuigen nog een laatste pint te gaan drinken. We belanden in The Ten Bells, een pub die linken zou hebben met twee van de slachtoffers van Jack The Ripper. Hoewel het interieur en in het bijzonder de blauwwitte tegels zeker mooi zijn, is het er te druk en te plakkerig naar mijn zin. Maar het allerergste is dat mijn witte wijn niet te drinken is. Echt verschrikkelijk slecht en zuur, zo slecht dat ik na een paar teugen het opgeef en het glas gewoon laat staan.

Een zure afsluiter van wat al niet echt een superavond was.

Aankomst in Londen – 24 september 2017

Aangezien onze vlucht naar Londen rond één uur ‘s middags vertrok, zorgden mijn vriend en ik dat we op tijd in de luchthaven van Genève waren; Zo konden we ter plekke nog iets te eten alvorens op het vliegtuig te stappen. Het is weinig origineel, maar we belandden voor de zoveelste keer bij Thai Urban Kitchen voor een lekkere rode curry met scampi (en pak beter dan de pad thai van de vorige keer). Thai street food for the win!

Aan de gate maakte ik kennis met de Franse collega van mijn vriend die samen met hem de cursus zou volgen. Een vriendelijke man van rond de vijftig. We spraken af om onder elkaar zoveel mogelijk Frans te spreken, zodat ik volop de gelegenheid heb om mijn Frans te oefenen. De verleiding om bij momenten dat een woord niet meteen op het puntje van de tong ligt, terug te vallen op Engels is anders te groot.

De vlucht naar Heathrow was in een zucht voorbij. Het was zo’n schitterend zonnig weer dat ik het niet kon laten een paar filmpjes te maken tijdens de vlucht. Opstijgen met zicht op de bergen én het meer van Genève, dat wordt een mens niet snel beu. Tijdens de vlucht had ik ook een heel mooi uitzicht op de Franse Noordzeekust die lag te blinken in het zonlicht. In wat amper een paar tellen leek, maakte het blauwe water van de Noordzee plaats voor het groene, glooiende Engelse landschap. Toch fantastisch hoe snel een mens zich tegenwoordig kan verplaatsen.

Onze valies rolde als één van de eerste van de bagageband, daarna moesten we nog even geduld uitoefenen tot de valies van de collega van mijn vriend opdook. We vreesden al even dat we zijn valies als vermist zouden moeten opgeven. Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. We kochten een Oyster card en namen de metro naar Novotel Blackfriars, alwaar enkele vriendelijke dames de check-in voor ons regelden. We dropten onze valiezen af in de kamer en stonden tien minuten later alweer beneden om Londen in te trekken.

De weersvoorspellingen bleken niet helemaal overeen te stemmen met de realiteit: de voorspelde zon verstopte zich achter steeds dikker wordende wolken die me deden vrezen dat ik net iets te enthousiast geweest was bij het aantrekken van mijn flipflops. We wandelden langs de oevers van de Thames en liepen iet of wat per ongeluk een tentoonstelling aan boord van de HQS Wellington binnen. De tentoonstelling ‘Abandon ship!’ ging over de ervaringen van de bemanning van koopvaardijschepen tijdens de twee wereldoorlogen. Omdat deze schepen belangrijke voorraden vervoerden, waren zij voortdurend blootgesteld aan het gevaar van een aanval.

De tentoonstelling was gratis en bij het binnen stappen werden we door een paar bijzonder enthousiaste Britten op leeftijd welkom geheten. Een hoogbejaarde heer begroette ons en vroeg uit welk land we kwamen. Toen hij hoorde dat we van België en Frankrijk kwamen bekende hij vervolgens ootmoedig dat hij vóór de Brexit gestemd had, maar dat hij daar nu ronduit spijt van had. Met al de misinformatie die er tijdens de aan de stemming voorafgaande campagne verspreid werd, kon ik hem dat amper kwalijk nemen. Helaas is het moeilijk om nu de klok nog terug te draaien.

De tentoonstelling op de boot was vrij bescheiden, maar gaf wel een goed inzicht in de ontberingen die de bemanning van koopvaardijschepen meemaakten. Vooral het interview met de bemanning van de door een U-boot getorpedeerde Richmond Castle maakte indruk op mij. Sinds ik een barslechte nacht heb doorgebracht op de ferry van IJmuiden naar Newcastle is onder de waterlijn vast komen te zitten in een zinkend schip één van mijn grootste nachtmerries. Laat staan dat ik mezelf ooit in staat zal achten aan boord te gaan van een werkende onderzeeër. Brr, het idee alleen al.

Na ons bezoek werd de deur van het schip achter ons op slot gedaan. Wij waren de laatsten om op deze zondag de tentoonstelling te bezoeken. We liepen verder naar het uiteindelijke doel van onze wandeling: Trafalgar Square, waar op dat moment een Japan Matsuri plaatsvond. Ik moet eerlijk zeggen dat we niet veel van de optredens gezien hebben. Enerzijds omdat de collega van mijn vriend duidelijk niet echt geïnteresseerd was en anderzijds omdat het mij eerder acts leken die in een intiemere setting thuishoorden dan op een podium op een groot plein. We concentreerden onze aandacht dus voornamelijk op de eetkraampjes met Japans street food.

Ik nuttigde takoyaki (beetje een tegenvaller, in Japan heb ik veel betere versies van dit gerecht gegeten) en werkelijk overheerlijke tonkotsu ramen. Niet makkelijk om rechtstaand op een plein noedels te slurpen uit een hete kartonnen beker, maar het lukte mij zonder al te veel geknoei. De collega van mijn vriend was een beetje teleurgesteld dat er nergens sushi te krijgen viel. Helaas voor hem is sushi geen street food. Gelukkig kon hij ergens een wagyu burger op de kop tikken. Ik sloot mijn maaltijd af met een een klassieke dorayaki, omdat het matcha ijs uitverkocht was.

Helaas begonnen de wolken er steeds dreigender uit te zien en kreeg ik het ook een beetje fris op mijn flipflops. We besloten dan maar iets te gaan drinken in een authentieke Engelse Pub met de bijzonder originele naam Sherlock Holmes. De pub zag er authentiek uit, maar hun huisbier kon mijn vriend en zijn collega niet echt bekoren. Mijn glaasje chardonnay daarentegen was prima.

Na deze tussenstop was het volop beginnen regenen. Dat zal me leren om de weersvoorspellingen in Engeland te geloven! Om te vermijden dat ik onderweg zou doodvriezen, namen we de metro terug naar ons hotel. Vlak bij het hotel waren er immers ook nog een paar pubs. We belandden uiteindelijk bij de Mad Hatter op een steenworp van ons hotel. Een mooi ingerichte pub die veel minder druk was dan de Sherlock Holmes. De rode draad in het interieur zijn de glazen kastjes met daarin allerlei verschillende hoeden. De Poolse dame aan de toog leek haar tong verloren te hebben, maar we slaagden er toch in twee pints en een prosecco te bestellen. Gelukkig kon er een klein glimlachje vanaf toen we in het Pools (proszę rachunek) de rekening vroegen. Toch al veel plezier beleefd aan dat ene zinnetje dat ik ooit gememoriseerd heb. 😉

Omdat mijn vriend en zijn collega de volgende dag op tijd (en bij voorkeur ook fris) in de cursus wilden zitten, besloten we het daarbij te houden en op tijd in bed te kruipen.

Grenfell Tower

Onvoorstelbaar dat tientallen mensen op zo’n gruwelijke manier het leven lieten. En schandalig dat zo’n tragedie zich kan voordoen in de eenentwintigste eeuw. Het moge duidelijk zijn dat de brandveiligheid van Grenfell Tower ondermaats was. Het kan niet anders dan dat grove nalatigheid aan de basis van deze ramp ligt en ik hoop dat de verantwoordelijken voor de rechter zullen gebracht worden. Al is dit slechts een magere troost voor de familie en vrienden van de slachtoffers.

De beelden van de vlammende toren deden mij onmiddellijk terugdenken aan de film ‘The Towering Inferno’ waarvan ik als klein meisje stukken zag tijdens een Nieuwjaarsfeest bij familie. De traumatische beelden bleven nog jaren daarna op mijn netvlies gebrand.

Ronduit afschuwelijk.

#Londonattacks

Zucht. Ik val in herhaling, ik weet het. En aan de andere kant kan ik niet anders doen dan erkennen dat er bij mij de laatste maanden een zeker gevoel van gewenning is opgetreden. “Alweer een aanslag? Met een auto ingereden op voetgangers en vervolgens met lange messen een slachtpartij aanrichten? Op een plek waar ik zelf nog niet zo lang geleden geweest ben? Jah, erg he. En is er nog ander nieuws?” De frequentie van deze voorvallen ligt zo hoog tegenwoordig dat dit wellicht een te verwachten reactie is. Toch mag en kan het niet normaal zijn dat we in een maatschappij leven waar dagelijks soldaten op straat patrouilleren. Zijn wij in oorlog met ISIS? Het lijkt erop. Maar hoe vecht je tegen zo’n vijand? Want om het even welke gestoorde psychopaat kan roepen dat hij ISIS geweldig vindt en die barbaren van ISIS zullen maar al te graag zijn naam toevoegen aan hun steeds langer wordend lijstje ‘martelaren’. En al die minuten stilte helpen ons niets maar dan ook niets vooruit. Het is om moedeloos van te worden.

Gelukkig blijft Zwitserland voorlopig gespaard van aanslagen. Neutraal zijn, heeft zo zijn voordelen.

London Baby!

Voor wie graag de Londense exploten van mijn vriend en mezelf erop naleest. Al de verslagen staan eindelijk online! Party!

London: Monument, Sky Garden, Hampstead Heath – 22 oktober 2016

Nope, het English breakfast nog altijd niet beu. Al hield ik mij een beetje in, want ook vandaag hadden we een culinaire lunch gepland. Maar alvorens onze voetjes onder tafel te schuiven, beklommen we eerst de 311 treden van het Monument to the Great Fire of London. Lang niet zo hoog als The Shard of The Sky Garden, maar wel een leuke klim die nadien beloond werd met een heus certificaat ons uitgereikt door een enthousiaste Londenaar op pensioen. Zeer charmant en kleinschalig allemaal. Alleen jammer dat het door het metalen gaas moeilijk was om foto’s te nemen van de omgeving.

Geen nood echter, onze volgende halte was immers restaurant Fenchurch gelegen in de Sky Garden. Jawel, alweer een restaurant dat zich in hogere sferen bevond. Er is duidelijk een trend waarneembaar. 😉 Van al de restaurantbezoeken in Londen tot nu toe was dit het meest hoogstaande, met echt pareltjes van gerechten op ons bord en zeer attente bediening. Alleen was het even slikken toen we zagen hoeveel die twee glaasjes champagne die we als aperitief gedronken hadden, kostten. Toegegeven, we schrokken niet zo hard als die keer in Genève, maar de prijs was toch ook niet alledaags te noemen. Daarnaast vonden we het ook jammer dat de aangepaste wijnen nogal erg zuinig uitgeschonken werden. En bijgevuld werd er al helemaal niet. Nu hoeft dat voor mij niet bij elke gang, maar bij het hoofdgerecht mag dat toch wel.

Chilled Cucumber Soup:

Chopped Sea Trout:

Cornish Turbot:

Goodwood Estate Lamb:

Chocolate Marquise

Uiteraard gingen we na de maaltijd nog wat genieten van het mooie uitzicht op het openluchtterras van de Sky Garden.

Na de maaltijd namen mijn vriend en ik de metro naar Hampstead Heath om mijn gefaald bezoek van de vorige keer goed te maken. Hampstead Heath ligt een heel eind van het centrum van Londen verwijderd en er is geen metrohalte vlakbij, dus we waren wel even onderweg om er te geraken. We hadden speciaal koekjes en graanrepen meegenomen in de hoop wat eekhoorns te kunnen voederen, maar deze bleken zich bij valavond niet graag te laten zien. Gelukkig waren er veel eendjes, meerkoeten en zwanen in het park die ons wel graag van onze koekjes afhielpen. Het park zelf was heel groot een uitgestrekt met een mooi uitzicht op Londen. Ideaal om de hond uit te laten. 😉

Na deze fijne wandeling rustten we even uit met een drankje op het terras (jawel, in oktober!) van The Freemasons Arms. We wandelden op ons gemak terug naar Hampstead station en genoten van de mooie buurt met trendy winkels. Vervolgens namen we de metro naar Covent Garden, omdat een bezoekje aan Londen niet volledig is zonder even langs Covent Garden te passeren.

Op aanraden van een collega aten we een Vietnamees noedelsoepje bij Pho Covent Garden. Het moet niet altijd haute cuisine zijn om lekker te zijn! Vietnamese street food gaat er bij mij vlotjes in! Na een maaltijd in recordtempo (Pho is fastfood, laat daar geen misverstanden over bestaan), slenterden we wat rond in Covent Garden en pikten we wat optredens van straatartiesten mee.

Het was zo’n mooie avond dat we weinig zin hadden om die in een veel te heet metrostel onder de grond door te brengen. We liepen dus van Covent Garden via de chique winkels van Oxford Street, langs de waterpijpen van Edgware Road naar het mooie Paddington Basin vlakbij ons hotel. Echt een bijzonder aangename wandeling. Alleen jammer dat we onderweg nergens een geschikte gelegenheid vonden om iets te drinken. Ofwel waren de drinkgelegenheden die we op ons pad tegen kwamen al gesloten (op een zaterdagavond!) ofwel zaten ze zo stampvol dat we geen zin hadden ons daar nog bij te wringen. En dat op onze laatste avond! Dus moesten we ons noodgedwongen beperken tot een afsluitend drankje in de bar van het hotel om te klinken op een fantastisch verblijf in Londen.

London: The East End of London Food Tour en The Shard – 20 oktober 2016

Deze ochtend hielden we ons een beetje in bij het ontbijt. Om 10.45u werden mijn vriend en ik namelijk verwacht bij Old Spitalfields Market voor The East End of London Food Tour. Over deze food tour schreef ik een apart artikel, dus foodies, allen daarheen!

Na een lange en saaie metrorit kwamen we aan in Old Spitalfields Market. Ik val in herhaling, maar de metro van Londen kan niet tippen aan die van Singapore, waar bijna alle reizigers tijdens de rit op hun gsm filmpjes via 4G streamen. In gans het metronetwerk in Londen heb je nergens ontvangst. Noch dataverkeer, noch telefonie zijn mogelijk. Heel frustrerend. Bovendien zijn sommige metrostellen zo warm dat het net lijkt alsof je een sauna binnen stapt. Is het zo moeilijk om moderne metrostellen aan te kopen die uitgerust zijn met klimaatregeling? En het meest frustrerende: de lange reistijd die je nodig hebt om slechts een paar kilometer te overbruggen. Soms was de tijd die je nodig had om te voet te gaan niet eens zoveel langer dan de duur van de metrorit.

De food tour toonde ons, na de grafitti-tour op onze eerste dag in Londen, opnieuw een andere kant van de buurt rond Old Spitalfields Market. Het voorgeschotelde eten was niet altijd helemaal mijn smaak, maar wel een goeie aanleiding om eens uit mijn foodie comfortzone te komen. Na de tour konden we er alleszins voedselgewijs weer voor even tegen en namen we de metro naar Oxford Circus om daar de kaarten voor het concert van Jeremy Loops af te halen. Vanaf Oxford Circus trokken we langs Piccadilly Circus en Trafalgar Square naar The Shard. We genoten van de wandeling langs prachtige, statige lanen in het herfstige Londen. We wilden zoveel mogelijk profiteren van het feit dat de weergoden ons alweer goed gezind waren. Het enige nadeel aan deze lange wandelingen was dat we de batterij van onze gsm zienderogen zagen slinken en ook de twee externe battery packs die we bij hadden, waren bijna helemaal leeg. Gelukkig vonden we vlakbij The Shard een klein souvenirwinkeltje dat (opgeladen!) externe battery packs verkocht. Oef, hoe zouden we zonder onder smartphone door Londen moeten navigeren? (Bijna niet te geloven dat we dat vroeger gewoon deden met de kaarten in onze toeristische gids.)

Stipt op tijd voor ons bezoekje aan The Shard van 17.30u meldden we ons aan met onze vooraf gekochte toegangstickets. Ik had speciaal opgezocht wanneer de zon onderging zodat we optimaal konden genieten van het blauwe uurtje. The Shard is het hoogste gebouw van de UK en een indrukwekkende nieuwe toevoeging aan de Londense skyline. 72 verdiepingen telt dit gebouw en op de allerhoogste verdieping bevindt zich het observatiedek in open lucht. Een zeer bijzondere ervaring om op zo’n hoogte in open lucht te staan, al waren er natuurlijk wel hoge glazen panelen die ons van de buitenwereld scheidden. Met een ticket voor The view from the Shard, krijg je toegang tot de drie hoogste verdiepingen en kan je zo lang als je wil genieten van een indrukwekkend 360 graden uitzicht. Bij goed weer kan je tot meer dan 64 kilometer ver zien. Vanaf de 72ste verdieping zagen we de zon ondergaan en genoten we van het zicht van de lichtjes die één voor één aan gingen. Magisch.

Na een paar gigabyte aan foto’s geschoten te hebben, keerden we terug naar de begane grond. Grote honger hadden we niet na onze food tour uitspattingen, maar een licht avondmaal voor het slapen gaan leek ons een goed idee. Helaas zat de oesterbar waarop we onze zinnen gezet hadden stampvol. De zoveelste keer op rij dat we naar een alternatief voor onze eerste keuze moesten zoeken. Die Londenaars gaan duidelijk meer op restaurant dan de Leuvenaars, want in Leuven vind je op een doordeweekse werkdag altijd wel een plekje.

Volgens tripadvisor was er vlakbij een goed tapasrestaurant. En jawel, weggestopt onder de spoorwegbrug vonden we Lobos Meat and Tapas. Het restaurant zat (surprise, surprise) stampvol toen we binnen stapten, maar de ober zei ons dat we binnen een twintigtal minuten wel een tafeltje zouden kunnen bemachtigen. Prima! De vriendelijke atmosfeer en de jovialiteit van de bediening trok ons meteen over de streep. We zochten ons een plekje aan de bar en bestelden twee glazen cava. De bediening was trouwens volledig Spaanstalig, dus ik heb de hele avond mijn best gedaan om in het Spaans met hen te converseren. Aan de bar raakten we al snel aan de praat met één van de obers. Toen hij hoorde dat we van België waren, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Zijn vriend bleek immers een Waal te zijn. Zo grappig.

De wachttijd aan de bar vloog voorbij en veel sneller dan verwacht kregen we een tafeltje toegewezen in een lang, smal tonvormig gewelf. Heel bijzonder! De tapas op de kaart zagen er allemaal zo verleidelijk uit dat we uiteindelijk toch meer aten dan gepland. En dan zwijg ik nog over de heerlijke Spaanse wijnen. Wat een onverhoopte meevaller! Super ambiance, knappe, Spaanstalige ober en uitstekende tapas, met als uitschieter het lamsvlees in kruidenkorst. Wat een zaligheid!

Yet Another Blog

Life on my side

london