Wachten bij Le Comptoir des Galeries

Als afsluiter van het werkjaar hadden we deze middag een belangrijke werkpartner uitgenodigd om samen te lunchen bij Le Comptoir des Galeries. Helaas bleken er zich tegelijkertijd met ons twee andere grote groepen in het restaurant te bevinden. En ondanks het feit dat onze directiesecretaresse bij de reservatie voor twaalf personen had doorgegeven dat het vooruit moest gaan, was die boodschap duidelijk niet tot bij de bediening/keuken geraakt.

Toen we opmerkten dat het nu wel erg lang begon te duren, kregen we te horen dat we mondeling bij aankomst hadden moeten meegeven dat we gehaast waren. Excuseer, we zaten om tien na twaalf aan tafel en ons hoofdgerecht werd pas om twee uur aan tafel gebracht… Eén van onze gasten was ondertussen al moeten vertrekken wegens een andere afspraak. Die had dus enkel een voorgerecht te eten gekregen. Schaamtelijk toch wel. Nu, op zich nog een meevaller dat die persoon vroeger vertrokken was, want het veggie gerecht met gevulde palmharten dat mijn baas en ik besteld hadden, bleek wat magertjes te zijn. We waren dus blij dat we een extra steak hadden om onder ons twee te verdelen. 😉

Jammer, maar ik vrees dat het even zal duren voordat ze mij hier terug zien.

IMG_3105

IMG_3107

IMG_3109

Laatste Brusselse Lunch…

Het was akelig leeg op de werkvloer deze vrijdag, nog leger dan gewoonlijk, want vrijdag is traditioneel een telewerkdag voor veel collega’s. Na de maatregelen opgelegd door de Nationale Veiligheidsraad donderdagavond koos het merendeel begrijpelijk voor thuiswerk. Je kon het aantal aanwezigen letterlijk op één hand tellen. Aangezien de Nationale Veiligheidsraad de sluiting van cafés en restaurants vanaf middernacht oplegde, besloten mijn baas, mijn collega en ik de Brussels horeca nog een laatste keer een hart onder de riem te steken. Het zal de komende weken heel lastig worden voor de horeca, dat beseffen we maar al te goed en het is niet zeker dat elke zaak deze gedwongen sluiting zal overleven.

We kozen voor Le Comptoir des Galeries, omdat het daar altijd lekker is en er genoeg plaats is om op een respectabele afstand van de andere klanten te zitten. Bij het binnen komen, bleek dat we ons geen zorgen moesten maken over de afstand ten opzichte van andere klanten. Buiten ons tafeltje waren er slechts twee andere tafeltjes in gebruik.

Dit aten we als Laatste Brusselse Lunch:

Fris slaatje met zalm:
IMG_8053

Skrei met groentjes:
IMG_8059

Zoetigheden voro bij de koffie:
IMG_8061

Oh boy, ik kijk echt niet uit naar de komende weken…

Le Comptoir des Galeries revisited

Donderdag had ik een lunchafspraak met een collega die een paar maanden thuis was met een burn-out. In de namiddag hadden we een overleg gepland met nog een paar andere collega’s, maar omdat mijn collega direct rapporteert aan mij en ik niet vaak de gelegenheid heb om hem te spreken (hij werkt op een andere locatie), wilde ik hem graag alleen zien. Zo’n lunch is een ideale gelegenheid om wat bij te praten in een informele setting. Ondanks mijn niet honderd procent geslaagde eerste kennismaking met Le Comptoir des Galeries, besloot ik naar dat restaurant terug te keren, omdat het er licht en rustig is. Ik wilde een plek waar ik geen moeite moest doen om mijn gesprekspartner te verstaan.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik een beetje sceptisch sta tegenover de huidige burn-out epidemie. Ik denk dat er veel mensen thuis zitten die helemaal geen burn-out hebben en dat dokters vaak niet eens meer de moeite doen om grondig na te gaan wat er iemand scheelt. Het is nu eenmaal makkelijker om snel burn-out als diagnose op een ziektebriefje neer te krabbelen. Dit gezegd zijnde, mijn collega heeft voor de volle honderd procent zeker een burn-out (gehad). Zo eentje waarbij letterlijk het licht uitgaat. Alle klassieke knipperlichten zijn op hem van toepassing: perfectionist, moeite met delegeren, altijd het onderste uit de kan willen halen, dag en nacht met de job bezig,… Je zag het zo aankomen.

En wat ik ook zag aankomen: dat hij vroeger dan aangeraden opnieuw aan de slag zou gaan. Toegegeven, hij is verstandig genoeg om halftijds te werken, maar toch. Gelukkig merkte ik tijdens het gesprek dat hij zich nu beter dan vroeger van zijn eigen valkuilen bewust is. Hij gaf zelf ruiterlijk toe dat hij nog niet volledig genezen is, maar its goede begeleiding ben ik er zeker van dat hij elke dag weer wat beter zal worden. Of hij helemaal terug de oude zal worden, dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Maar misschien is dat ook niet nodig. Niets mis met een beetje meer tijd voor jezelf te nemen. Ik zal niet nalaten hem daar regelmatig aan te herinneren.

IMG_5211

IMG_5212

Lunch bij Le Comptoir des Galeries

Het was lang geleden dat ik nog eens was gaan lunchen met de drie andere leidinggevenden van mijn afdeling. Daarom had ik een tijd geleden een lunchafspraak ingepland, in de hoop dat er geen onverwachte kink in de kabel zou komen. En kijk, geen last minute crisis die roet in het eten kwam strooien. We vertrokken mooi op tijd en waren zelfs één van de eerste klanten in het restaurant.

Onze keuze was op Le Comptoir des Galeries gevallen, een mij tot dan toe onbekend restaurant. Een leuke, lichte plek met een boeiende geschiedenis en zelfs een kleine binnentuin. Toen we er aankwamen, stonden alle deuren en ramen open. Een beetje frisjes, maar gelukkig deden ze die snel dicht zodat we konden opwarmen. Opvallend: het personeel sprak enkel Frans. Dat op zich kan ik nog begrijpen, Nederlands is geen makkelijke taal, maar zelfs wanneer we traag Nederlands spraken, verstonden ze ons niet. Ik verwacht verre van tweetaligheid, maar dit is toch onbegrijpelijk in de hoofdstad van België.

IMG_4825

IMG_4827

IMG_4830

IMG_4833

Enfin ja, het eten was lekker en erg verzorgd en zo kon ik mijn Frans nog eens oefenen. Al liep het grondig mis bij het afrekenen. Er stond vanalles op de rekening dat we niet besteld hadden en onze dienster moest tot twee keer toe de rekening corrigeren. Zullen we maar klasseren onder schoonheidsfoutjes, zeker?