lachen

Lachen met het vriendje

Doordat ik tweeënhalve dag niet op het werk geweest ben, lagen er deze namiddag bergen onbeantwoorde emails op mij te wachten. Email, de vloek van de moderne informatiemaatschappij. Blijkbaar hadden ze tijdens mijn afwezigheid een vergadering ingepland om twee uur waarop ik een presentatie moest geven en dat was toch geen probleem, hopelijk? Enfin, ik ben (soms) geweldig flexibel, dus ik heb wat slides gebruikt die ik nog had staan en gaan met die banaan.

Om de emailachterstand wat weg te werken, besloot ik deze avond wat langer te blijven. Mijn vriendje had andere verplichtingen, die zat toch niet op mij te wachten. Of dat dacht ik althans, want toen ik een uur later dan gewoonlijk in de trein zat, belde hij me op:
“Waar zit je ergens?”
Ikke: “Euh, in de trein?”
Hij: “Waar ergens juist? ”
Ikke: “Euh, net Brussel Noord gepasseerd?  Waarom? ” (ik voelde een zekere dringendheid in zijn woorden)
Hij: “Welleuh, ik sta op het dak van de garages en ik geraak niet meer binnen.”

Nu moeten jullie weten dat je via een vluchthuisje vanuit de garage op het platte dak kan geraken. Er heeft nooit een slot op dat huisje gestaan, maar blijkbaar heeft de bouwheer daar nu wel een slot op gezet, waardoor de deur achter hem was dichtgevallen en hij niet meer terug in de garages kon. Hij was aan het testen hoe ver het wireless netwerk ging. :-)) En toen moest ik toch wel moeite doen om mijn lach in te houden. Ik zei dat ik nog een twintigtal minuten onderweg zou zijn voordat ik hem uit zijn benarde positie kon redden.

Uiteindelijk heeft hij iemand van de buren te pakken gekregen en die is hem komen bevrijden. De zielepoot. :-) Het lachen verging mij echter al snel toen mijn Treo me eraan herinnerde dat ik om zeven uur had afgesproken om te gaan squashen, vooral omdat mijn trein pas om zeven uur in Leuven zou aankomen. Spurtje getrokken van het station naar ons appartement, in zeven haasten mijn sportkleren bijeen gezocht, squashracket gepakt en op een drafje naar de squashzaal. Dik kwartier te laat, natuurlijk. Ik was al moe voordat ik nog maar één balletje geslagen had. 😉

Dat zal mij leren met mijn vriendje te lachen.

Zaterdagavond

Na een onnoemelijk drukke zaterdag, waarop ik Russische werkwoorden vervoegde, een ontmoeting had met vismensen, al hollend winkelde in de Delhaize, raprap een stukje paasfeesten (gruwelijk slechte site, u bent gewaarschuwd) meepikte en stofzuigend, swifferend en poetsend probeerde ons appartement een beetje toonbaar te maken, was alles zo rond half zes klaar om een bende van zeven personen in ons appartement te ontvangen.

Nu moeten jullie weten dat de tafel in ons appartement uitgerust is om acht personen een plekje te geven. Met mijn vriend en ik erbij, zouden we één persoon op een bureaustoel moeten plaatsen, maar dat leek ons niet zo’n probleem te zijn. Blijkt dat mijn ex-vriendje zijn nieuwe vriendin had meegebracht en we dus met een persoon extra waren. Oja, hij had het ons wel laten weten: één uur en een kwartier voordat het feestje begon, had hij nog snel een mailtje gestuurd dat ik natuurlijk niet meer gelezen had. Dat is dus één van de redenen waarom hij mijn ex is. 😉 Enfin, de nieuwe vriendin was sympathiek en gelukkig hebben we twéé bureaustoelen in huis. We plaatsten telkens twee personen aan de kop van de tafel en het paste allemaal wonderbaarlijk.

Ik had wel een beetje stress op voorhand, want het was de eerste keer dan mijn vriend en ik voor een bende van tien personen kookten. Om het onszelf niet te moeilijk te maken, gaven we op de markt gekochte quiches als voorgerecht (in de oven schuiven en twintig minuten wachten) en maakten we een simpel pastarecept met zalm en spinazie dat bijzonder goed smaakte. (Al slagen we er blijkbaar niet in om pasta te koken zonder dat de boel overkookt.) Voor de liefhebbers was er daarna nog ijs, maar er vielen nog weinig gaatjes op te vullen. Geen erg, meer ijs voor mij, de komende dagen. 😉

Toen iedereen voldaan was, werd het tijd voor het werkelijke doel van deze bijeenkomst: spelletjes spelen! Met een groep van tien personen is de keuze aan spelletjes eerder beperkt, dus hielden we het op weerwolven. Altijd goed voor het genereren van achterdocht, wederzijdse beschuldigingen en uitgebreide lachsalvo’s. Mijn vriendje maakte trouwens indruk door, telkens als ik weerwolf was, mij vroegtijdig te ontmaskeren. (Al had het feit dat hij één keer ziener was daar ook wel iets mee te maken.) Hij begint mij een beetje te goed te kennen. Tijd voor een nieuw vriendje? 😉

Leedvermaak

In de Club Swing daarstraks ferm op mijn tong moeten bijten om te voorkomen dat ik in lachen zou uitbarsten. Komt er vandaag een al wat oudere kerel (ik schat een stuk in de veertig) voor de eerste keer meedoen. Na zo’n tiental lessen Club Swing in de benen te hebben, kennen we de meeste dansjes al vrij goed, dus geeft de juffrouw daar geen uitleg meer over. Muziek opzetten en hop met de beentjes (en de armen).

Stel jullie nu een kerel voor in zwarte jeans met een deftig hemd en gewone geklede schoenen die tussen een zestal vrouwen in sportoutfit zijn best doet om een beetje mee te dansen. Hilarisch! Hij had echt wel pech, want normaal zijn we met meer dan twintig. Vandaag was iedereen blijkbaar collectief ziek (waarschijnlijk van te veel chocolade eten). Kon hij zich ook niet echt verstoppen achter wat ruggen. En aangezien we dansen in zo’n grote spiegelzaal, was elk foutje en elke misstap maar al te duidelijk zichtbaar. Aan zijn moves te zien had hij ook niet echt veel danservaring. 😉

Nu, niet dat ikzelf foutloos dans, verre van, maar die vent. Bwahahaha. Leedvermaak. :-) Benieuwd of hij volgende week nog van de partij zal zijn.