kortfilmfestival

Openingsavond kortfilmfestival

Doordat een eerder afspraak geannuleerd werd, konden mijn vriend en ik dit jaar naar de Openingsavond van het Kortfilmfestival. Ik ben persoonlijk een grote fan van het genre en ik was daarom extra benieuwd naar de Belgische premières. Een klein overzichtje van de kortfilms die we te zien kregen.

Neverlanding
Geen goed begin, wat mij betreft. Ik kon kop noch staart aan deze kortfilm krijgen. Een stilistische oefening van een Michael Jackson fan met een surreëel resultaat tot gevolg. In zijn interview gaf regisseur Wim Reygaert aan een film over tragische helden te willen maken hebben. Tragisch vond ik het zeker, de heldhaftigheid was echter ver te zoeken.

Patient zero
Deze kortfilm is eigenlijk de trailer voor een zombiefilm. Drie minuten lang krijg je de ene horror-scène na de andere te verwerken. Ideaal voor de liefhebbers van het genre, geen spek naar mijn bek echter. Wel leuk: de cameo van Adil El Arbi.

Downside up
Prachtig vormgegeven film met in de hoofdrol acteurs van theater Stap. In de wereld waarin deze film zich afspeelt, zijn mensen met het syndroom van Down de norm en ‘gewone’ mensen de afwijking. Tof idee dat tot leven werd gebracht in ronduit schitterende decors, die mij het nogal voorspelbare verhaaltje maar al te graag door de vingers lieten zien. Alleen jammer dat de film het nodig vond om een anti-abortusboodschap uit te dragen. Zonder dat vermanende vingertje op het einde was deze film zeker zo sterk geweest.

Perfect darkness
Een kortfilm van Maaike Neuville die bijna volledig in één take opgenomen werd. De cameravoering vanuit de losse pols maakte dat ik me een beetje onpasselijk begon te voelen. De muziek van Arnold Schönberg was prachtig, maar de film zelf wist me niet te overtuigen. Door de invallende duisterenis was het naar het einde van de film toe moeilijk om nog meer dan schimmen te onderscheiden. Nochtans is het verhaal van overspel en vergiffenis universeel genoeg om de kijker bij de keel te grijpen. Mij liet deze film echter ijskoud. Dat ik op het einde ook nog eens verblind werd door het felle licht van de zon op het strand, hielp er ook niet aan.

Two cars one night
Bijzonder mooie kortfilm uit Nieuw-Zeeland volledig in zwartwit gefilmd. Traag, maar beklijvend. Onder de indruk van deze ongewone love story.

Accidents, blunders and calamities
En een geweldige animatiefilm als uitsmijter. Dit cynisch beestenfilmpje was de ideale manier om de filmavond af te sluiten. Beestig grappig.

Na de voorstellingen zakten we af naar het STUK café voor de receptie. De door de Nieuw-Zeelandse ambassade gesponsorde receptie viel wat tegen (de wijn trok op niet veel en enkel het hapje met lamsvlees was lekker). Gelukkig liepen we wat bekenden tegen het lijf waarmee het gezellig keuvelen was. Altijd leuk om wat bij te praten!

De slechtste cava aller tijden

Vanavond woonde ik de opening bij van het Kortfilmfestival in de Kinepolis, een event waar ik elk jaar naartoe probeer te gaan. Dit jaar was het ‘land in de kijker’ Spanje, wat mij al deed uitkijken naar de hapjes en de drank op de receptie. Helaas, wat een teleurstelling. De door de Spaanse ambassade gesponsorde cava was een verschrikking. Mierzoet. Alsof er ergens tijdens het proces iets was misgelopen en de wijnmaker in kwestie er dan maar pakken suiker bij had gekapt om te verdoezelen dat het eigenlijk om een mislukte wijn ging. Echt desastreus. De slechte cava was gewoon hét gespreksonderwerp van de avond. Nog nooit meegemaakt dat de bediening de mensen bijna moest smeken om hun glas te mogen bijvullen. Het regende beleefde weigeringen. En de hapjes stelden ook al niet veel voor. Alleen de pulpo kon ermee door.

Tja, Spanje is natuurlijk hard getroffen door de crisis, maar een beetje fierheid op de eigen producten mag toch wel. Spanje heeft zoveel goede, niet te dure cava, jammer dat er dan op zo’n pr-moment brol geschonken wordt. Slechte punten voor de Spaanse ambassade.

Finest Irish Shorts – IKL2011

Een gunstige wind bracht ons donderdagavond naar het Kortfilmfestival in het STUK. Dit jaar slaagden we erin maar liefst twee keer op post te zijn! Een ongeëvenaard record. En ik moet zeggen, de selectie Ierse kortfilms smaakte echt naar meer. Ik zet de kortfilmfestivalweek 2012 alvast in mijn agenda.

  • The Crush: ik vond de schooljongen die de hoofdrol speelde nogal houterig acteren en het einde was ongelooflijk voorspelbaar, maar schattig was het wel: de kalverliefde die het jongetje voelde voor zijn knappe lerares.
  • Useless Dog: een kortfilm over een nutteloze hond. Punt.
  • Six Shooter: mijn persoonlijke favoriet. Gitzwarte humor en een onvergetelijk einde.
  • Granny O Grimm’s Sleeping Beauty: een grappige variatie op het traditionele Doornroosje-verhaal.
  • Prey Alone: Visueel mooi en met een interessant uitgangspunt, maar niet echt mijn ding.
  • The Herd: Het broertje van Useless Dog. Maker Ken Wardrop laat zijn moeder en zijn broer vertellen over de nieuwste aanwinst in de kudde. Minimalistisch grappig.
  • Fifty Percent Grey: Het uitgangspunt van deze kortfilm is het verschil tussen hemel, hel en vagevuur. Tof idee en mooie animatie.
  • Atlantic: De tragiek van het leven op het Ierse platteland. Ik kreeg er spontaan zin van een reisje naar Ierland te boeken.
  • Crossword: Twee eenzame mensen en een happy end. En oja, kruiswoordraadsels. Een mooi einde van een gezellige avond.

Kortfilmfestival

Gisteren zijn we dus samen met mijn broertje, zijn vriendin en twee vrolijke vrijgezellen naar het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven geweest. Omdat film kijken met een lege maag nu eenmaal not done is, zijn we daarvoor met de twee koppeltjes iets gaan eten in de Blauwe Maan in de Mechelsestraat. Het eten was verrukkelijk, het gezelschap ook.

DATE:LOVE:SEX was de voorstelling die we gekozen hadden (ok, ik zal het maar meteen opbiechten: de voorstelling die ik gekozen had). Niet alle filmpjes waren spek naar mijn bek, maar ik heb meermaals luidop moeten lachen. (Kan wel zijn dat de wijn bij het diner hier iets mee te maken had.)

Mijn persoonlijk favoriete filmpje was “Consent” van Jason Reitman. Twee lovers die zich opmaken voor het liefdespel maar de grenzen eerst door hun advocaten op papier laten zetten. Hilarisch. Mijn collega’s niet-juristen-in-spé waren ook bijzonder gecharmeerd door dit filmpje.

“Incomplete” van Yann Demange krijgt van mij de absurditeitsprijs. Penissen die praten en de wijde wereld intrekken zonder hun baasje. Vagina’s die sigaretten roken. En een einde dat zo onaf was, dat we ons afvroegen of het budget op was. (Misschien kostten de special effects voor de pratende vagina te veel.)

“Oedipus” van RONG was een goeie nummer twee, na “Consent”. Een filmpje in sappig rijmend british english, waarin een moderne versie van het Oedipus-drama nagespeeld werd. En dat is grappiger dan het klinkt. Gelukkig waren er voor dit filmpje ondertitels voorzien, want anders had ik de verzen beslist niet kunnen volgen.

“Dan Clark’s Guide to dating” van Dan Clark & Gary Reich was ook hilarisch. Deze filmpjes vormden de rode draad tussen de andere kortfilms. De twee laatste “ten things not to do” vond ik wel het zwakste van de reeks. Misschien was het concept tegen dan al een beetje afgezaagd.

Na de kortfilms zijn we, hoe kan het ook anders, nog wat cocktails gaan drinken. Eerst in de Rodins, daarna in d’Entreprise. Alwaar ik mijn metgezellen wat verveeld heb met een uitgebreide lofzang op Oorlog en Vrede van Tolstoj. :-) Ach, er was genoeg drank om de pijn te verzachten.