Gisterenavond spoorde ik samen met mijn collega’s naar het mooie Gent. Mijn collega had me uitgenodigd om samen met haar naar de dansvoorstelling Rain te gaan in het prachtige Operagebouw. De tram bracht ons van het station naar de Operabuurt, alwaar we de gietende regen trotseerden om de inwendige mens te versterken met dim sum, tom kha kai soep en rice paper rolls bij Knees to Chin. Het is vreemd, maar hoewel ik vroeger een grote fan was van die rice paper rolls, smaakten ze mij nu wat minder goed. De dim sum waren ook te lang gestoomd (of opnieuw opgewarmd in de microgolfoven), waardoor het deeg papperig was. Gelukkig was de soep wel lekker. Misschien zijn de Brusselse vestigingen gewoon beter?
Na de lunch kregen we als VIP’s nog een drankje aangeboden in de foyer van het operagebouw. En dan was het genieten van de iconische ensemblevoorstelling ‘Rain‘ van Anne Teresa De Keersmaeker. En ja, ik weet dat Anne Teresa tegenwoordig een nogal problematische reputatie heeft, maar deze voorstelling slaagde erin mij dat even te doen vergeten. De combinatie van de verfijnde dansbewegingen van de dansers en de minimalistische muziek van de Amerikaanse componist Steve Reich brachten mij bijna in een trance. Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik het meeste van onder de indruk was: de virtuositeit van de dansers of die van de muzikanten. Wat een uithoudingsvermogen langs beide kanten! Er gebeuren in deze voorstelling zoveel dingen tegelijkertijd dat ik deze makkelijk nog twee of drie keer opnieuw zou kunnen zien. Fenomenaal!
Spijtig genoeg was het verboden foto’s en filmpjes te maken tijdens de voorstelling, maar ik kon wel een paar foto’s maken tijdens de curtain call. Een voorstelling die mij nog lang zal bijblijven en die terecht met een staande ovatie werd bekroond.
Het regende nog steeds toen ik de tram naar het station van Gent terug nam. Een passend slot voor deze mooie avond.