Alweer een dictator minder op de wereld. Ze vallen als vliegen tegenwoordig. Hopelijk haalt het volk al die gouden standbeelden van “het hoofd aller Turkemen” naar beneden en wordt dat goud netjes over de verarmde bevolking verdeeld.
Rest de vraag: wat nu? Ik vrees dat het machtsvacuüm na de dood deze machtswellusteling heel wat getouwtrek zal veroorzaken. Want deze gekke dictator zat bovenop een mooie gas- en oliereserve. En gas en olie zijn wel vaker de aanleiding geweest tot conflicten…
Niet dat ik ook maar één seconde rouwig ben om zijn heengaan. Wat mij wel triest stemt, is dat hij nooit verantwoording heeft moeten afleggen voor de gruweldaden waarvoor hij verantwoordelijk was. Zelfs op zijn sterfbed is hij niet tot inkeer gekomen en weigerde hij excuses te maken.
Een klootzak minder op deze wereld. Helaas geen closure voor de slachtoffers van de wreedheden.
Maar dat wist u waarschijnlijk al. Zaterdagochtend ben ik naar de begrafenis van de vader van mijn vriendin geweest. Ik was eerst niet van plan om er iets over te schrijven, want de laatste tijd staan er nogal veel zwaarmoedige berichtjes op deze blog. Maar leven en dood zijn nu eenmaal twee kanten van dezelfde medaille, onlosmakelijk met elkaar verbonden.
We zijn dus naar de begrafenis geweest. De kerk zat afgeladen vol. Er bleef geen stoel leeg. De mis heeft mij, als ongelovige ketter, zeer ontroerd. Zo’n afscheidsritueel, die plechtige manier om afscheid te nemen van een mens, ik denk dat het niemand koud laat. Vooral op de momenten dat zijn vier dochters aan het woord kwamen, kreeg ik het even moeilijk. Heel triest, maar ergens toch ook mooi. Verdrietig mooi. Ik denk dat de dochters en de mama die nu zonder hun rots in de branding verder moeten, zich door veel mensen gesteund voelden in deze moeilijke tijd.
Na de begrafenis zijn we met de aanwezige vrienden nog iets gaan drinken op de gezondheid van de overledene. Op een mooi leven dat veel te vroeg geëindigd is. En mijn leven, tja, dat ging gewoon verder.
Hij heeft het niet gehaald. 
Een goeie vriendin heeft me net gezegd dat haar vader een ongeval heeft gehad. Met de fiets. Een onvoorzichtige bestuurder die zijn deur open deed en niet gezien had dat haar vader eraan kwam. Slecht neergekomen op zijn hoofd. Hij is nu in kritieke toestand. De man was net iets meer dan een jaar op pensioen en volop van zijn leven aan het genieten.
Ik heb er kippenvel van. Ik weet zo goed wat mijn vriendin en haar moeder en zussen nu meemaken. Het eindeloze wachten in het ziekenhuis. Het hopen en vrezen tegelijkertijd. De onzekerheid. De verschrikkelijk deprimerende sfeer die in zo’n ziekenhuis hangt. De onmacht. Wachten, wachten, wachten.
Ik hoop dat hij het haalt. Ik hoop het echt. Maar als de schade in zijn hersenen te erg is, dan hoop ik dat zijn strijd niet te lang duurt.
Het leven is zo kwetsbaar. We moeten er het beste van maken, want je weet nooit wanneer het gedaan is.
Een wegwerker is maandag op de Duitse snelweg A3 om het leven gekomen toen een bom uit de Tweede Wereldoorlog ontplofte. De man was aan de slag met een machine toen de bom explodeerde. Delen van de machine werden meer dan honderd meter ver teruggevonden.
Dit bericht in de Standaard, deed mij even stilstaan bij al die bommen die Israël boven Libanon gedropt heeft. Hoeveel jaren na datum zullen deze moordtuigen nog slachtoffers maken?