Na een bijzonder goede nachtrust (je kon een speldenkop horen vallen, zo stil!), ontbeten mijn vriend en ik op het gemak samen met zijn ouders. Na het ontbijt namen we afscheid en reden we met de wagen van mijn vriend’s moeder naar zijn zus en schoonbroer. Gedaan met de rust, want daar werden we opgewacht door drie enthousiaste jongedames van 5, 6 en 8 jaar oud. We laadden al onze bagage in de splinternieuwe Opel Zafira en vertrokken met ons vijven blij gezind naar Texel.
De autorit verliep vlotjes dankzij smartphones en tablets. Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik als kind opzag tegen die urenlange saaie autoritten, dus als er moderne hulpmiddelen bestaan om verveling en gezeur tegen te gaan, dan zal ik niet aarzelen om daar dankbaar van gebruik te maken.
Rond lunchtijd besloten we de snelweg af te rijden en in de buurt van Utrecht op zoek te gaan naar een leuke plek om te eten. Helaas konden we wegens de wekelijkse marktdag niet parkeren op de parking bij de brasserie die ik gevonden had. En al de overige parkeerplekken waren natuurlijk ook ingenomen door enthousiaste marktbezoekers. We reden dus op goed geluk verder en kwamen zo terecht bij Café De Punt in Baambrugge. Een bijzonder aangename ervaring: kindvriendelijk en goedkoop en lekker eten. Ik at een slaatje met geitenkaas en nog wat stukken van de pizza margarita die de middelste jongedame niet meer wilden opeten. Al was die chocomelk met slagroom die ze even daarvoor had gedronken er wel bijzonder vlotjes ingegaan.
Daarna was het even doorrijden om op tijd bij de ferry te geraken. Iets te veel tijd verspild tijdens de middagpauze. We waren nochtans goed op tijd vertrokken. Ferry’s en wij, het blijft een moeilijke combinatie. Uiteindelijk waren we mooi op tijd bij de inscheepplaats in Den Helder en konden we een tiental minuten later met onze Opel Zafira de TESO ferry oprijden.
We genoten, ondanks de stevige wind, van het zonnetje op het buitendek, maar de kinderen vonden het al snel te koud (of wilden liever in de speelhoek op de grote touch screens gaan spelen, dat kan natuurlijk ook). De ganse overtocht duurde amper vijftien minuten. Jammer, want ik had nog wel even langer op deze comfortabele boot willen blijven rondhangen. Zonder twijfel de mooiste en modernste ferry die mijn vriend en ik tot nu toe genomen hebben.
Op Texel aangekomen reden we rechtstreeks naar Hotel Duin en Bos. Terwijl mijn vriend samen met onze vriendin de paperassen in orde maakte, speelden de kinderen op het kleine speeltuintje. Ze gingen nogal wild tekeer op de trampoline en ik zag mijn vriend en mezelf al in een flits met een kind zonder voortanden naar spoed rijden, maar gelukkig kwam iedereen er ongehavend vanaf.
We reserveerden een tafel voor negen personen in het restaurant van het hotel en maakten nog een wandeling naar zee voor het avondmaal. De heentocht vonden de kinderen geweldig: verstoppertje en tikkertje spelen, de volwassenen laten schrikken (Halloween was net achter de rug) en ook de zee zelf vonden ze fantastisch. Al was ik minder een fan van dat gooien met zand naar elkaar.
De terugweg was echter een ware strijd. Het middelste nichtje van mijn vriend wilde niet meer stappen en haalde al de truken boven om dat te benadrukken. Op de grond liggen, met de voeten slepen, zeuren dat ze dood ging van de honger. En al onze overredingskracht leverde uiteraard helemaal niks op. Van pure miserie heeft mijn vriend dan toegegeven en haar op zijn schouders gezet, hoewel ze daar eigenlijk te oud voor is. Enfin, wat acteerprestaties betreft, had ik haar bijna de Oscar voor beste actrice gegund.
Gelukkig duurde de terugtocht maar een klein half uurtje en was er daarna de gezellige warmte van restaurant Bosq. Opeens waren alle kinderen weer helemaal opgeknapt. 😉 Het restaurant was eigenlijk een beetje te chic om te dineren met kinderen, maar ze deden echt hun best om het ons naar de zin te maken, met kleurplaten en kleurpotloden en aangepaste kindergerechten. De gerechten op de kaart waren erg verfijnd. Mochten we enkel onder volwassenen geweest zijn, zouden we zeker voor het proeversmenu gegaan zijn, maar nu hielden we het op twee kleine gerechtjes. Het was heerlijk! En omdat alle kinderen zo flink waren geweest tijdens het diner kregen ze nog een ijsje als dessert.
Na het avondmaal stak ik de twee jongste meisjes nog snel onder de douche om het zand van hen af te wassen en toen was het afwachten tot ze in slaap zouden vallen. Met drieën op één kamer was dat natuurlijk een hele opgave. Mijn vriend had besloten een nieuwe taktiek uit te testen: met een stoel in de kamer zelf plaatsnemen totdat ze in slaap lagen. Dat werkte gedeeltelijk, want hij moest hen toch nog vaak streng tot stilte aanmanen.
Uiteindelijk sliepen ze alle drie en slopen we stilletjes de deur uit naar het appartementje van onze vrienden naast ons om met een glas wijn te klinken op onze eerste namiddag en avond op Texel. Via facebook messenger en de ingebouwde camera van zijn laptop hield mijn vriend de leefruimte van ons appartementje in het oog. Zo konden we op ons gemak van de wijn genieten zonder ons zorgen te hoeven maken dat we niet zouden merken wanneer één van de meisjes zou opstaan.
