Corte – 13 juli 2016

Ditmaal geen zwempartijtje om de dag te beginnen. Het zwembad was wat aan de kleine kant om goed baantjes te kunnen trekken. Jammer, want een extra energieverbrandende activiteit was zeker van pas gekomen, gezien het overheerlijke en copieuze ontbijtbuffet. Eindelijk nog eens een ontbijt om over naar huis te schrijven! Enorm veel keuze in kazen en charcuterie, heerlijke taarten als dessert en er was omelet! Hoera voor omelet!

Na het overvloedige ontbijt trokken we richting het historische centrum van Corte. Om tijd te winnen en gevaarlijke wandelingen in het donker te vermijden, besloten we toch maar met de wagen te gaan. We hadden op voorhand onze research gedaan en een grote, ondergrondse parkeergarage gevonden waar we onze wagen uit de schaduw konden parkeren.

De vroegere hoofdstad Corte is meer dan zomaar een gezellig stadje op een heuvel. Omringd door hoge bergen is Corte de wieg van het Corsicaanse patriottisme: in 1735 werd hier de grondwet voor een onafhankelijke staat opgesteld. Die sfeer van trots nationalisme van toen is blijven hangen in het stadje dat zijn helden niet vergeten is.

Het licht bleek deze ochtend beter mee te zitten dan de avond voordien, dus trokken we naar het Belvédère om de citadel van Corte, symbool van de onafhankelijkheidsstrijd van de eilandbewoners, op zijn mooist vast te leggen. Daarna wilden we de citadel zelf bezoeken. Helaas was het oudste deel van de citadel, het kasteel met het arendsnest, niet open voor het publiek. Men was immers druk bezig met de voorbereidingen van het vuurwerk dat op 14 juillet de lucht in geschoten zou worden. Heel jammer, maar niets aan te doen. We beperkten ons dus noodgedwongen tot een bezoek aan de mooie antropologische collectie van het Musée de la Corse.

Het museum was een aangename verrassing. De collectie was beperkt, maar zeer mooi gepresenteerd en voorzien van de nodige uitleg. Ik was ook erg onder de indruk van de architectuur van het museum: een smaakvolle combinatie van oud en nieuw. Architect Andrea Bruno verbouwde de oude militaire barakken van het vreemdelingenlegioen tot een modern, licht museum met respect voor de eigenheid van het bouwwerk. Erg knap.

De cellen waarin de bezoekers individueel naar traditionele muziek konden luisteren vond ik ook een leuk idee. Alleen jammer dat de cellen slecht geïsoleerd waren, waardoor de muziek uit de andere cellen al te gemakkelijk stoorzender kon spelen. We bleven langer dan verwacht in het museum. Het was al 13.30u toen we buiten stonden en we op zoek gingen naar een restaurant om te lunchen. Dat vonden we een paar stappen van de citadel verwijderd. U Museu mag dan geen al te originele naam zijn, gezien de nabijheid van het Musée de la Corse, hun gerechten mochten er zijn. Mijn risotto van quinoa met gambas was een pareltje! We hadden het erg leuk op het mooie terras en waren niet meteen gehaast om op te stappen. Mijn vriend bestelde nog een whisky en ik genoot van een kopje thee.

Na dit fijne intermezzo werkten we de resterende bezienswaardigheden in Corte af, terwijl we tegelijkertijd zochten naar de ideale plek om op 14 julliet van het vuurwerk te kunnen genieten, bij voorkeur onder het genot van een glaasje wijn of zo. Corte is, zoals eerder gezegd, niet bepaald groot, dus we vinkten snel de nog te bezoeken pleinen en kerken van ons lijstje af terwijl er zich boven Corte een fantastische wolk vormde (de voorbode van een stevig onweer?). Een goeie plek om het vuurwerk te bewonderen, vonden we echter niet meteen. We keerden terug naar de parkeergarage en zetten de zoektocht verder met de auto. De universiteitsgebouwen waren ongetwijfeld een toplocatie om het vuurwerk te zien, maar die waren helaas niet toegankelijk. Een beetje lager gelegen spotten we echter een perfecte plek om een gorillapod neer te zetten mét uitzicht op de citadel. We hadden er geen idee van of er veel mensen zouden komen opdagen voor het vuurwerk. Corsicanen lopen immers niet over van enthousiasme over het feit dat ze deel uitmaken van de Franse republiek. Nuja, we zouden wel zien.

We hadden alles gezien wat er te zien viel in Corte en besloten de weg richting ons hotel in te slaan om de Gorges de la Restonica verder stroomopwaarts te verkennen. Alvorens we van dit natuurschoon konden genieten, moesten we echter een gigantische opstropping trotseren veroorzaakt door een Italiaanse campingcar. Nochtans stond er aan het begin van de weg waaraan ons hotel lag duidelijk aangegeven dat deze weg niet geschikt was voor campingcars. Gli Italiani…

De vallei van de Restonica was ronduit schitterend. Alleen jammer dat de smalle wegen mijn favoriete chauffeur de nodige stress bezorgden. Het kruisen van voertuigen uit de tegenovergestelde richting was een heuse heksentour. De weg was amper breed genoeg voor één wagen, laat staan voor twee. Terwijl ik uit het raam hing om te vermijden dat we de afgrond in zouden rijden, moest mijn vriend soms een heel stuk achteruit rijden. Enkel al de gedachte aan een tegenligger deed mijn chauffeur in angstzweet uitberken. Omdat het plezant moest blijven, besloten we rechtsomkeer te maken en de weg niet verder af te rijden tot het eindpunt bij de Bergeries de Grottelle.

Op de terugweg werden we overvallen door de tweede regenbui van deze vakantie. Er daalden toch zeker twintig regendruppels op onze voorruit neder. Net genoeg om kleine moddervlekjes te vormen op onze erg stoffige voorruit. De donkere wolk werd snel weggeblazen door de wind en de zon nam het opnieuw over. Het wat zachtere namiddaglicht liet de Gorges de la Estonica optimaal tot hun recht komen. Fantastisch mooi.

Om te vieren dat we onderweg niet ergens de afgrond ingedonderd waren of een aanvaring met een tegenligger gehad hadden, wilden we iets gaan drinken bij Camping Tuani. Deze eet- en drinkgelegenheid had een prachtig uitzicht op de vallei van de Restonica. We hadden net een fantastisch plekje gevonden, toen de bediening kwam zeggen dat we ons moesten verplaatsen naar een tafel op het terras aan de andere kant van het gebouw (lees: zonder mooi uitzicht). Het was immers 18u en ze wilden beginnen aan de opbouw van de tafels voor het avondmaal. Een beetje absurd, want er waren nog heel veel lege, ongedekte tafels. Ze hadden ons gerust iets kunnen laten drinken, de andere tafels opdekken en ons eventueel wegjagen, mocht er plots een stormloop van klanten ontstaan. Zonder mooi uitzicht was voor ons de incentive om daar iets te gaan drinken ook weg, dus keerden we onverrichter zaken terug naar ons hotel.

We sloten de dag af met een zwempartijtje in de Restonica vlak bij ons hotel, maar eigenlijk was het al te laat op de dag om te spreken van een aangenaam verfrissende zwempartij. De zon stond te laag om de vallei te verwarmen en het water was klappertandend koud. Maar we zetten toch door en waagden ons zelfs aan een sprongetje vanaf de rots in de rivier.

Voor het avondmaal wilden we het onszelf niet te moeilijk maken. Na gedoucht te hebben, wandelden we naar Auberge de la Restonica, een hotel-restaurant gelegen op dezelfde weg als ons eigen hotel. Het diner werd geserveerd in open lucht, op een overdekt terras vlak bij het zwembad. De zwoele temperaturen van de voorbije dagen waren echter nergens meer te bekennen. Het was ondertussen flink afgekoeld, het kwik haalde nog met moeite de 20 graden. Ik was helaas totaal niet gekleed op zulke kippenveltemperaturen. Gelukkig was mijn vriend zo lief om snel over en weer naar ons hotel te lopen om mijn fleece te gaan halen (hebben we dat ding toch niet voor niks mee naar Corsica gesleurd).

Het eten (langoustines voor mij, rundsfilet voor mijn vriend) was overheerlijk, zij het aan de prijzige kant. We sloten de avond af met een ijsje en een limoncello. Zalig!

Van Porto naar Corte – 12 juli 2016

Alweer een dag goed begonnen met een zwempartijtje! Na het ontbijt pakten we onze valiezen en namen we afscheid van het charmante Porto en de zee. Onze bestemming vandaag was Corte, gelegen in het binnenland van Corsica, een rit van iets meer dan twee uur, zonder tussenstops dan wel. We namen dezelfde route als enkele dagen geleden: langs de Gorges de Spelunca, doorheen het Forêt d’Aïtone naar de Col de Verghio. Natuurlijk kwamen we in de buurt van Ota weer hopen varkens tegen op de weg. We zeiden gedag tegen deze vriendelijke beesten en reden verder. Natuurlijk konden we het niet laten om even te stoppen op de Col de Verghio. Ditmaal wachtte ons aan de andere kant van de pas gelukkig een blauwe lucht en een stralend zonnetje.

We reden verder door het prachtige Forêt de Valdu-Niellu, het grootste bos van Corsica. Het bos beslaat een oppervlakte van meer dan 46 vierkante kilometer en bestaat vooral uit berken, beuken en schitterende Corsicaanse dennen die tot 500 jaar oud zijn. Indrukwekkend.

Het was onze bedoeling om in de buurt van Albertacce een wandeling te maken naar de Pont de Muricciolu, een oude Genuese loopbrug, omdat in onze gids stond dat de loopbrug uitkeek op natuurlijke poelen waarin veel gezwommen werd. Het was echter alweer een hele opgave om het startpunt van de wandeling te vinden. En een blik op de route leerde ons dat deze zich in de vlakke zon bevond. Bij temperaturen van rond de 35 graden besloten we deze wandeling toch maar links te laten liggen.

De volgende stop op onze route was het charmant stuwmeertje bij Calacuccia, alwaar we een lokaal restaurant vonden dat, o originaliteit Restaurant du Lac heette. Wij vonden deze plek, uiteraard, via tripadvisor. Drukbezocht was het er niet, want toen wij er binnen liepen waren we de enige klanten. Gelukkig kwam er na ons nog een groepje motards binnen gewaaid. Maar wat een vondst! Er stond zelfs massaman curry op het menu! Mijn vriend ging voor de ragoût de brebis à la figue (stoofpot van schapenvlees en vijgen) en ik voor de curry. Exotische gerechten zijn zeldzaam in Corsica, dus ik wilde van de gelegenheid gebruik maken. Mijn curry was heel lekker, maar mijn vriend had echt de hoofdvogel afgeschoten met zijn stoofpotje. Om duimen en vingers af te likken. Na dit heerlijke middagmaal gingen we even pootje baden in het stuwmeertje, vlak langs de grazende koeien.

a href=”http://yab.be/wp-content/uploads/2016/08/IMG_1502.jpg”>

e zetten onze tocht verder langs de indrukwekkende Scala di Santa Regina kloof. Volgens de overlevering is deze kloof ontstaan door inmenging van de Maagd Maria aan het eind van een hevige strijd tussen St.-Martinus en de duivel. De weg die langs deze kloof voert is een bezienswaardigheid op zich, uitgehakt in de steile granieten rotsen. Schitterend. We zijn onderweg tientallen keren gestopt om foto’s van al dit moois te nemen, maar zoals gezegd: de foto’s kunnen slechts een fractie van de werkelijke schoonheid van dit alles weergeven. Het bleef lekker heet. Onze wagen gaf temperaturen aan die vlotjes boven de 35 graden klommen.

Rond een uur of drie waren bij ons hotel, gelegen aan het prachtige Restonica riviertje. We snakten naar wat verfrissing, dus smeten we onze valiezen op de kamer, trokken onze zwemkledij aan en gingen linea recta naar het zwembad van het hotel. Het zwembad was klein en ondiep, daarom hielden we het daar al snel voor bekeken en kozen we voor het avontuur: een paar meter naar beneden klimmen achteraan in de mooie tuin van het hotel en we stonden met onze voeten in de ijskoude Restonica rivier. Het ongelooflijk heldere water deed deugd. We verkenden de loop van de Restonica rivier een beetje stroomafwaarts en waren erg blij dat we onze waterschoentjes hadden voor de klimpartijen op de gladde rotsen.

Voor de eerste keer viel het ons op dat rondom ons veel Vlaamse klanken weerklonken. Hotel Jardins de la Glacière was duidelijk populair bij Vlamingen (die wellicht allemaal net zoals wij via Corsica Travel geboekt hadden).

Na dit fijne zwempartijtje trokken we voor het avondmaal het centrum van Corte in. Ons hotel lag een stuk buiten het historische centrum, wat maakte dat we een wandeling van zo’n dikke twintig minuten voor de boeg hadden. Doe daar nog een kleine klim naar het Belvédère bij en we waren toch een dik half uur onderweg. Spijtig genoeg waren we net iets te laat om mooie door de ondergaande zon belichte foto’s van de Citadel van Corte te maken.

We daalden af naar restaurant U Passa Tempu voor een gezellig avondmaal op het terras. Verse vis voor mij, een pizza voor mijn vriend. En ja, ik kon het niet laten de maaltijd af te sluiten met een ijsje. Onze eerste indruk van het historische centrum van Corte: klein, gezellig en niet overdreven toeristisch.

De wandeling terug naar ons hotel in het pikkedonker was helaas iets minder aangenaam. Vooral de smalle weg richting ons hotel waar het voor twee auto’s op de meeste plekken heel moeilijk was om elkaar te kruisen, was gevaarlijk. Gelukkig hebben tegenwoordig alle gsm’s een zaklampfunctionaliteit. Zo konden mijn vriend en ik ervoor zorgen dat we goed zichtbaar waren voor de wagens die we op onze weg tegen kwamen. Morgen toch maar de auto nemen…

Boottocht naar Les Calanques de Piana en Porto – 11 juli 2016

Rustdag vandaag. Mijn vriend kon het gebruiken, want hij is degene die hier achter het stuur de smalle baantjes moet troseren. De wegen zijn er in Corsica echt niet naar om iemand met zulke beperkte rijervaring als ik achter het stuur te laten plaatsnemen. Terwijl mijn vriend uitsliep, trok ik voor een uurtje naar het zwembad om baantjes te trekken.

We ontbeten op het gemak (mijn ei was ditmaal min of meer zacht gekookt, vooruitgang!), boekten via de receptie een boottochtje in de namiddag en zetten ons voor het eerst deze vakantie aan onze laptop om wat mails te beantwoorden.

Rond lunchtijd trokken we naar de Spar om inkopen te doen. We zaten weer ongeveer door onze voorraad papieren zakdoekjes en ook ons water was bijna op. Bedoeling was om een slaatje te kopen om ergens op het strand te kunnen picknicken, maar we vonden niets wat ons aanstaat. Wat we wel vonden, waren praktische waterschoentjes voor slechts 9 euro! Ideaal om te wandelen op de keienstranden en om splinters in je voeten te voorkomen. Na de snorkels, dé aankoop van deze vakantie.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk: opnieuw naar La Cigale. Die heerlijke gegrilde mosselen waren moeilijk te weerstaan. Mocht er een restaurant in Leuven zulke mosselen maken, ik ging er elke week eten!

We hadden nog wat tijd over alvorens onze boot zou vertrekken, dus gingen we even relaxen op het strand. Blijkbaar toch iets te lang gerelaxt, want toen wij tien minuten voordat de boot zou vertrekken, bij de aanlegsteiger aankwamen, zat iedereen al klaar in de boot. De boot vertrok ook eerder dan het aangekondigde vertrekuur van 14.30u. Beetje vreemd.

Ik had schrik om opnieuw zeeziek te worden, dus liet ik in eerste instantie het fotograferen over aan mijn vriend. Gelukkig had ik ditmaal nergens last van. Langzaam voelde ik mijn vertrouwen groeien en toen mijn vriend met de GoPro wat filmpjes maakte, voelde ik me zeker genoeg van mijn stuk om het fototoestel van hem over te nemen. De Calanques de Piana waren ook vanaf de zee gezien fenomenaal. We voeren met de boot langs de Plage de Ficajola waar we gisterennamiddag geweest waren. ‘Un petit coin de paradis’, zo beschreef onze kapitein het strand. Het boottochtje was alleszins de moeite. De vrij kleine boot bracht ons in verschillende indrukwekkende grotten zodat we optimaal van al dat natuurschoon konden genieten.

Na anderhalf uur zat ons tochtje er alweer op. Om de goede afloop van deze boottocht te vieren, gingen we iets drinken in Porto en trakteerde ik mezelf op een coupe champagne en een ijsje met citroen en rum rozijnen. Heerlijk!

Een smakelijke pauze later wandelden we naar de fameuze Genuese Toren van Porto. De toren werd in 1549 gebouwd op in de zee uitstekende rotsen van rood graniet en heeft een prachtig uitzicht op de golf van Porto. De toren zelf is op zich niet zo indrukwekkend, maar de panelen aan de binnenkant bieden een goed inzicht in de boeiende geschiedenis van dit verdedigingswerk. En tja, dat uitzicht, he.

De temperaturen gingen vandaag ook weer vlotjes over de dertig graden. Ideaal om te ontspannen en af te koelen op het strand. We zochten ons een plekje op het brede kiezelstrand van Porto en zwommen en snorkelden in het blauwe water van de Middellandse Zee. Mijn vriend zag zelfs een rog onder hem voorbij zwemmen, maar toen ik dezelfde richting op zwom, was het beest al weg. Jammer.

Voor het avondmaal hadden we een tafeltje gereserveerd in Le Tahiti, een bar-restaurant gelegen op het strand. De mojito’s als aperitief zetten alvast de toon. Heel gezellig en romantisch om samen te eten in het licht van de ondergaande zon. (Dat ik mijn vriend even in de steek moest laten om de laatste zonnestralen op de gevoelige plaat vast te leggen, zal hij me zeker wel vergeven.) Het eten was niet echt bijzonder: een simpel slaatje zalm, garnalen en avocado’s en een burger, maar met een glas koele rosé erbij smaakte het. Tijdens het avondmaal werden we geëntertaind door een bende mussen die maar al te graag wat kruimeltjes van ons brood meepikten. Na mijn slaatje kon ik het niet laten de laatste gaatjes op te vullen met een frambozensoepje met vanilleijs.

Alhoewel het strand en het centrum van Porto niet bepaald ver van ons hotel gelegen waren, hadden we er toch voor geopteerd met de wagennaar het strand te rijden. Er was namelijk geen enkele voetgangervriendelijke weg naar het strand. En zeker ‘s avonds laat in het donker, leek deze weg me vrij gevaarlijk voor voetgangers. Niet milieuvriendelijk, wel makkelijk als je een hoop strand- en fotogerief moet meezeulen.

Een fijne en ontspannende dag.

Les Calanques de Piana – 10 juli 2016

De dag begonnen met een zwempartijtje. De kuisvrouw was blijkbaar niet gewoon dat er mensen zo vroeg van het zwembad gebruik maakten, want ze kwam nog snel snel de schoonmaakrobot uit het water vissen. Alhoewel ik perfect in staat was het ding te vermijden.

Helaas, ook ditmaal viel het ontbijt tegen. Wel een buffet deze keer, maar buiten brood, koffiekoeken, yoghurt en jams viel er niet veel anders te scoren. In de frigo lagen gelukkig nog kleine pakjes kaas verstopt en er was ook de mogelijkheid om een ei te koken. Omdat ik geen zin had om opnieuw een half rauw ei binnen te lepelen, zorgde ik dat het ei zeker lang genoeg in de koker zat. Met als gevolg: veel te hard gekookt. Zucht. Morgen een herkansing.

Vandaag stond een bezoek aan de Calanques de Piana op het programma. De Calanques zijn spectaculaire granietformaties, het resultaat van eeuwenlange erosie door wind en water. We parkeerden onze auto op een kleine parkeerplaats en begonnen aan de eerste wandeling van de dag naar het Château Fort, een massieve blok graniet met een fenomenaal uitzicht op de goven van Porto en Girolata. De wandeling naar het Château Fort was op zich al de moeite, we kwamen langs prachtig gevormde rotsen en tafoni. In het Corsicaans betekent tafone ‘groot gat’. De term ‘tafone’ wordt gebruikt voor natuurlijke holten in rotsen ontstaan door erosie. Al in een ver verleden maakten deze bijzondere rotsen deel uit van het Corsicaanse leven, toen ze werden gebruikt als graf of primitieve woning.

Tijdens onze wandeling kwamen we een luidruchtige Franse familie tegen: drie generaties samen op reis. Alleen was de hitte er blijkbaar te veel aan voor de grootmoeter (‘mami’) van het gezelschap. Na een kwartier wandelen ging ze van haar sus en tegen de vlakte. Wij liepen vlak voor de ganse bende en vroegen of we hulp moesten halen. Blijkbaar was het niet zo ernstig, want de rest van de familie stelde ons gerust. Wij liepen verder tot aan het prachtige Château Fort, waar we een beetje later de ganse familie, minus ‘mami’ opnieuw tegen kwamen. Blijkbaar hadden ze ‘mami’ ergens in de schaduw achter gelaten. Hmmm. En effectief, op de terugweg zagen we haar zitten, wachtend op de rest van de groep.

Na deze eerste succesvolle wandeling wilden we de tweede wandeling doen die in onze gids stond beschreven. De wandeling zou ons een prachtig uitzicht bieden op de Golfe de Porto. Helaas slaagden we er niet in het startpunt van de wandeling te vinden op basis van de beschrijvingen in onze reisgids. We deden twee pogingen, maar beide paden (als ze dat al waren) brachten ons nergens heen. Het eerste pad leek eerder bedoeld voor het onderhoud van hoogspanningsmasten en het tweede pad was duidelijk niet druk bewandeld, want vol met doornen die onze benen krasten. Ook open street maps bracht ditmaal geen uitsluitsel. Teleurstellend.

We liepen terug naar de parkeerplaats en reden verder langs de D81 naar Café Les Roches Bleues. Geen idee waarom het café de naam ‘blauwe rotsen’ droeg, want de rotsen waren eerder roodachtig van kleur. De locatie van het café was alleszins spectaculair: het terras was gebouwd boven op een steile rots en het uitzicht op de omringende, grillige rotsformaties was fenomenaal. Spijtig genoeg kwam het eten in dit café niet in de buurt van het indrukwekkende uitzicht. We bestelden een croque en een pastasalade die beide op zijn best als middelmatig bestempeld konden worden. De pastasalade van mijn vriend was, om heel eerlijk te zijn, eerder triest te noemen. En dat op zo’n toplocatie! Niet dat ik meteen haute cuisine verwachtte, maar we hebben in Corsica al op zo vele plekken heerlijk gegeten dat dit effectief een teleurstelling was. Dus, stop hier zeker om iets te drinken en van het uitzicht te genieten. Eten doe je beter elders.

Na het middagmaal begonnen we vlakbij Café Les Roches Bleues aan de volgende wandeling doorheen de Calanques, de Chemin des Muletiers. Volgens onze gids zou een korte, maar pittige klim ons naar oud muildierpad leiden. Een lichte wandeling van een uurtje zou ons terug brengen naar de D81. Helaas ook ditmaal sloeg onze Capitool gids de bal volledig mis. Na meer dan een half uur klimmen, begreep ik waarom de groep jongeren die zaten uit te rusten aan het vertrekpunt van de wandeling ons ‘bonne chance’ hadden nageroepen. Het pad was lastig en steil, ocharme die muildieren die hier vroeger over moesten passeren, maar de beloning was navenant: schitterende uitzichten op de kleurrijke, grillig gevormde rotsen. Echt fenomenaal.

Helaas zag het er op geen enkel punt naar uit dat het pad ons zou terugbrengen naar de hoofdweg. In het algemeen moet ik wel zeggen dat de paden in Corsica slecht aangegeven zijn. Weinig tot geen informatie over de duur en de moeilijkheidsgraad van de wandelingen en quasi geen richtingaanwijzers. Wij kwamen tijdens onze ganse wandeling maar één paaltje tegen met richtingaanwijzers, maar dan zonder enige indicatie over de afstanden tot de punten die aangeduid werden. Gelukkig kwamen we onderweg twee vriendelijke dames tegen die uit de tegenovergestelde richting kwamen en ons wat meer info konden geven over de tocht die ons nog wachtte, waaruit bleek dat we het beste gedeelte van de wandeling al achter de rug hadden.

We sloegen nog even een zijweg in die ons naar de Tête du Lion moest voeren, maar omdat we geen flauw idee hadden hoe lang we zouden moeten stappen om het leeuwenhoofd te bereiken, besloten we na een kort overleg gewoon rechtstomkeer te maken. Jammer, toch wel. Een duidelijkere bewegwijzering zou echt een groot verschil maken. De meeste paden in Corsica gaan daarnaast van bestemming A naar bestemming B, dat is ideaal als je trektochten wil maken, maar als je terug naar de parking moet waar je wagen geparkeerd is, betekent dit dat je twee keer langs dezelfde weg passeert.

Om te bekomen van de wandeling in een temperatuur van rond de 35 graden, gingen we opnieuw iets drinken en een ijsje eten in ons favoriete Café Les Roches Bleues. Dat uitzicht is echt een Unique Selling Point. Na deze welverdiende verfrissing reden we verder naar het dorpje Piana. Het dorpje op zich was niet zo bijzonder mooi, maar we vonden er wel een goed restaurant alwaar we een tafeltje reserveerden om ‘s avonds te gaan eten. We liepen ook even het sympathieke dorpskerkje binnen waar de voorbereidingen aan de gang waren voor een concert die avond. Wegrijden uit het dorp bleek echter een grotere uitdaging dan verwacht, google maps leidde ons een smalle doodlopende straat in die we enkel konden verlaten door achteruit te rijden. Gelukkig was er een vriendelijke Corsicaan om ons instructies te geven terwijl ik uit het venster hing om te voorkomen dat mijn vriend tegen een muur reed. Spannend!

Omdat we nog wat tijd te doden hadden voor het avondmaal besloten we naar een strandje in de buurt te gaan. Een ongelooflijk smalle kronkelweg bracht ons naar Plage de Ficajola. Na onze auto geparkeerd te hebben op de zeer ruime parkeerplaats moesten we nog een flink stuk te voet. Mijn ervaring in Corsica is dat hoe moeilijker de stranden te bereiken zijn, hoe mooier ze zijn. Dat beloofde! En jawel, een prachtig keienstrand omringd door rode rotsen wachtte ons. Doordat het wat later op de dag was, was er wel een stuk van het strand dat al in de schaduw lag. Wat ik ook sympathiek vind, is dat iedereen zich gewoon omkleedt op het strand, zonder gêne. Het is duidelijk dat de Corsicanen zich gespecialiseerd hebben in de omkleedtruc met de handdoek. 😉

Na een kort verblijf op het strand, reden we terug naar Piana voor ons avondmaal bij La Voûte. We trapten opnieuw in de val van de menu aan een zeer voordelige prijs. Aan een hoog tempo passeerden op mijn bord: vissoep van het huis, een vers gevangen dorade, Corsicaanse kaas en een crème brûlée. Allemaal voortreffelijk! Het was trouwens een extra speciale dag: vandaag vond de finale van het EK tussen Frankrijk en Portugal plaats. Stiekem hoopte ik dat Frankrijk zou winnen. Zelfs al zijn Corsicanen maar koele minnaars van het Franse vasteland, toch vermoedde ik dat zo’n overwinning ook hier gevierd zou worden. Op het terras waar we aten, was een groot scherm geplaatst waarop we de match konden volgen. Door het hoge tempo, hadden we echter ons dessert al achter de kiezen nog voordat de match begonnen was.

Op de terugweg naar Porto zocht ik een radiozender om de match te kunnen volgen, maar de verslaggeving was zo hemeltergend slecht, dat ik de radio al snel opnieuw afzette. We reden dan maar richting het haventje van Porto in de hoop nog een mooie zonsaondergang te kunnen meepikken onderweg. En jawel, we werden niet teleurgesteld. We parkeerden op een ruime parking vlak bij het strand en maakten nog een kleine avondwandling doorheen het mini-centrum van Porto. We zagen veel bootverhuurbedrijfjes en talloze boten die een promenade en mer aanboden. We namen wat foldertjes mee, want we wilden graag de prachtige Calanques de Piana ook vanaf de zee bewonderen. In alle cafés en restaurants werd de finale uitgezonden op grote schermen.

We waren allebei moe van de lange dag en besloten gewoon terug te keren naar het hotel. We hadden nog geen enkele keer gejuich gehoord, dus we waren er vrij zeker van dat de match niet verliep zoals gehoopt. In het hotel volgde ik de laatste ogenblikken van de match via twitter. Het doelpunt van Portugal maakte meteen een kruis over mijn plannen om met de locals de overwinning mee te gaan vieren. Enfin ja, onze nachtrust zou er wel bij varen.

Van Calvi naar Porto – 9 juli 2016

Voor ons laatste ontbijt in Calvi gunden we onszelf de luxe om een charcuterieschotel voor één persoon bij te bestellen. Door deze bestelling werd de hoeveelheid brood en de koffiekoeken in vergelijking met de voorbije dagen gehalveerd. Wel een beetje vreemd dat je bij een charcuterieschotel geen brood krijgt. Gelukkig was de charcuterieschotel, zoals we verwacht hadden, ruim genoeg voor twee personen, zodat we geen honger moesten lijden. En die koffiekoeken was ik toch al beu gegeten. Bij de charcuterieschotel hoorde een eitje dat ik nog zelf moest koken. Helaas, de waterkoker bleek achteraf gezien op een lagere temperatuur dan verwacht te staan, waardoor mijn ei nog half rauw was. Mijn vriend heeft het wel niet met mij getroffen, ik kan zelfs nog geen ei koken!

Natuurlijk was de bedelende duif opnieuw van de partij. Meer nog, het beest negeren was onmogelijk, zo’n lawaai dat ze maakte onder ons tafeltje. Ik gooide wat kruimels op de grond. Waarop prompt een tweede duif opdook, die echter zonder medelijden weggejaagd werd door de eerste duif. Het was heel duidelijk wie hier de baas was en wie álle kruimels zou opeten. Dat vond ik een beetje onrechtvaardig. ‘t Is niet dat het beest te kort kwam. Dus stiekem gooide ik ook wat kruimels naar de andere duif. Jaja, drama aan het ontbijt.

We genoten voor een laatste keer van het geweldige uitzicht op de zee vanaf onze ontbijttafel. Het ontbijtaanbod van hotel Saint Erasme met jams, jams, jams daarentegen zouden we niet bepaald missen. An underwhelming breakfast to put it mildly…

Om 9.07u stipt zaten we in de wagen, klaar voor de tocht naar Porto. Ditmaal kozen we ervoor om de oude weg te nemen die langs de zee naar Galéria voerde en vandaar verder naar Porto. En dat beklaagden we ons niet: de fabelachtige uitzichten volgden mekaar in hoog tempo op. De rode rotsen contrasteerden prachtig met de felblauwe zee. De kleuren waren fenomenaal en na elke bocht wachtte ons een nieuwe foto-opportuniteit. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak we onderweg gestopt zijn, maar het geheugenkaartje van mijn fototoestel raakte steeds voller!

Na een onvergetelijke rit kwamen we rond het middaguur aan in Hôtel Capo d’Orto. Gelukkig was er nog plek op de parking vlak bij de ingang (de hotelbeschrijving waarschuwde ons dat de capaciteit van de parking beperkt was). We waren wat te vroeg, want onze kamer was nog niet klaar, maar we mochten al wel de valiezen op de kamer achterlaten. Sympathiek! Fijne kamer ook, het interieur zelf was wat gedateerd, maar de badkamer was splinternieuw en heel erg fancy. Wat ik aan een tempo van ongeveer twee douches per dag wel kon appreciëren. Vanaf ons balkon hadden we zicht op de bergen én de zee én het zwembad. Wat een luxe. We zouden zelfs rechtstreeks vanaf ons balkon op de eerste verdieping in het zwembad kunnen springen, maar dat zag er behoorlijk ondiep uit, dus besloten we toch maar van dat plan af te zien.

Lunchen deden we bij La Cigale, volgens Tripadvisor serveerde La Cigale uitstekende gegrilde mosselen. Het vooruitzicht alleen al deed me watertanden. We zochten een plekje op het gezellige terras en klonken met een Cap Corse op de fijne autorit van de voormiddag. De mosselen bleken effectief uitstekend te zijn, veel groter dan de mosselen die ik eerder at in Calvi en ongelooflijk lekker. Om duimen en vingers van af te likken!

Na alweer een uitstekende maaltijd (ik val in herhaling) liepen we terug naar de auto voor een autorit naar Gorges de Spelunca. We lieten de zee achter ons en reden het binnenland in. De Gorges de Spelunca is een fabelachtige kloof gevormd door de rivieren Aïtoine en Tavulella. Gelukkig heb ik altijd extra geheugenkaartjes bij, want mijn fototoestel werd goed gebruikt. 😉 We reden door een landschap van grillige rotspieken en bloeiende kastanjebomen. De vele tamme kastanjes zijn echter geen inheemse boomsoort, maar werden massaal aangeplant door de Genuezen om de bergbewoners van voedsel te voorzien. Corsica blijkt trouwens een erg groen eiland te zijn, vol met prachtige oude bossen. De foto’s slagen er slechts gedeeltelijk in al dat moois weer te geven.

Onderweg passeerden we het mooie bergdorp Ota, omgeven door overwoekerde citroenboomgaarden en varkens. Heel veel varkens, die zich net als de schapen in Schotland niet veel van de verkeersregels aantrokken en gezellig midden in de weg rondhingen. In tegenstelling tot de schapen in Schotland waren de varkens echter helemaal niet mensenschuw. Zo slaagde mijn vriend erin te poseren vlak naast een imposante beer, die zich al de aandacht liet welgevallen. Spijtig dat we geen canistrelli bij hadden om aan de varkens te voeren!

Onze oorspronkelijke eindbestemming was het Forêt d’Aïtone, een oeroud sparrenbos, maar toen ik in mijn reisgids zag dat we niet al te ver verwijderd waren van de Col de Verghio, het hoogste punt van het wegenstelsel van Corsica leek het leuk om tot daar te rijden en van daar terug te keren. Dat we steeds hoger klommen met de wagen, bleek uit de temperatuur die met elke kilometer gestaag zakte. Helemaal bovenaan de pas was het opeens nog maar twintig graden en stond er een fris windje. Aan de andere kant van de pas zagen we donkere wolken zich samen pakken in het dal, de voorbode van een heus onweer. We konden alleen maar hopen dat de wolken de bergen niet zouden oversteken naar onze kant. En jawel, ook op de pas liep het vol met wilde varkens die zich niks aantrokken van onze aanwezigheid.

We reden terug langs de weg waar we vandaan kwamen, met de bedoeling een wandeling langs de Sentier de la Sittelle (sittelle is Frans voor boomklever) te maken. Volgens onze gids zou de wandeling zo’n tweeënhalf uur duren, maar met de frequentie waaraan mijn vriend en ik stopten om foto’s nemen, moesten we daar zeker een half uur extra bij tellen. We voelden echter wat druppels nederdalen. Iets waarop we totaal niet voorzien waren. We hadden de regenponcho’s die normaal standaard in de rugzak van het fototoestel zitten zelfs gewoon in het hotel achter gelaten (diezelfde regenponcho’s die na al die jaren toch al één keer van pas gekomen zijn). Niet zo slim.

Terug in de auto dan maar en verder tijden tot aan het begin van het pad naar de Cascades d’Aïtone. Ondertussen leek het erop dat het bij die paar druppels zou blijven. De lucht was opnieuw open getrokken. Dat half uurtje wandelen naar de watervallen zouden we het zeker droog houden. We deden snel snel onze zwemkledij aan, want aan de voet van de waterval zouden er heldere poelen zijn waarin je kon zwemmen. Klonk aantrekkelijk!

Ik denk zelfs niet dat we een half uur over deze wandeling deden. We waren er verrassend snel op onze havaiana’s. De watervallen waren niet spectaculair, maar wel heel mooi. Het water van de zwempoelen was kristalhelder, maar ijskoud. Zo koud, dat het mij heel wat overredingskracht kostte om mijn vriend te overtuigen om ook in het water te komen. ‘t Is vreemd, normaal ben ik degene die het altijd koud heeft, maar als het gaat over zwemmen in koud water, zijn de rollen omgekeerd. Daar heb ik veel minder last van dan mijn vriend. Het was ongelooflijk rustig bij de watervallen. We hadden de poel zowat voor ons alleen, wellicht omdat we er vrij laat in de namiddag waren. Het deed me geweldig deugd om in zo’n prachtige, natuurlijke omgeving te zwemmen.

Helemaal verfrist, vatten we de terugweg naar ons hotel aan, maar niet vooraleer we de brug van Ota, een prachtig pareltje van Genuese architectuur daterend uit 1745, gevonden hadden. De uitleg in onze gids schiep meer verwarring dan duidelijkheid. Gelukkig bracht open street maps (alweer) uitkomst. De brug lag midden in het groen, heel idyllisch. Een heel bijzonder plaatje. Super blij dat het toch gelukt was deze brug te vinden.

Op de terugweg kwamen we nog wat koeien en geiten tegen die wat aan het relaxen waren langs de kant van de weg. Altijd fijn om met fotomodellen te werken. 😉

Terug in het hotel namen we een douche in de splinternieuwe en zeer luxueuze badkamer en gingen we op zoek naar een restaurantje vlakbij. Voor de tweede keer op één dag bij La Cigale gaan eten, leek me wat overdreven, dus viel onze keuze op het mooie bloemrijke terras van Le Romulus. Ik bestelde seiche a la mode corse (inktvis in een zwarte saus van inkt). Het was ok, maar niet geweldig. De bediening was ook maar zozo. Toch een beetje spijt dat we niet naar La Cigale waren teruggekeerd. Enfin ja, het kan niet altijd een schot in de roos zijn, he.

Strada di l’Artigiani – 8 juli 2016

De verkoudheid die aan de beterhand leek te zijn, was deze ochtend weer helemaal terug. Ons papierenzakdoekjesverbruik in Corsica klopt echt alle records. Onze zonnebrand viel daarentegen heel goed mee. De grootste roodheid was ondertussen al weggetrokken. Enkel mijn voeten waren echt verbrand. Mijn eigen stomme schuld, want die was ik vergeten in te smeren.

Vandaag sloeg ik mijn ochtendlijke zwempartijtje over. Het zwembad was eigenlijk wat te klein om echt goed te kunnen baantjes trekken. Omdat we geen zin hadden in weer een ontbijt met jams en koffiekoeken, trokken we richting het centrum voor een iets degelijker ontbijt. We hadden ons oog twee dagen geleden al laten vallen op het hotelontbijt van Langley. En jawel, dat bleek een goeie keuze: voor slechts tien euro konden we genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet met alles erop en eraan (ook jams, maar die lieten we links liggen). Er waren zelfs vers geperste smoothies.

Tijdens het ontbijt las ik de nieuwsberichten over de tragische schietpartij op politieagenten in Dallas. Dat het racisme binnen het politiekorps van de VS een grof schandaal is, moge duidelijk zijn. En natuurlijk kan ik het belang van de Black Lives Matter beweging enkel benadrukken. Maar ik betwijfel ten zeerste of zomaar in het wilde weg politieagenten neerschieten, de Amerikaanse samenleving ook maar één stap dichter bij een oplossing zal brengen. Het is duidelijk dat de VS een diep verdeelde samenleving is met vele problemen. Helaas is ook in ons eigen land racisme alomtegenwoordig. En dat terwijl een beetje verdraagzaamheid de wereld zoveel mooier zou maken.

Na een overheerlijk ontbijt vertrokken we op onze rondrit langs de Strada di l’Artigiani, maar niet zonder eerst onze voorraad zonnecrème, aftersun en papieren zakdoekjes aan te vullen bij de plaatselijke apotheker. Omdat ik drie producten kocht, kreeg ik er een gratis strandtas bovenop. Die tas zou beslist nog van pas komen.

Onze eerste stop van de dag was het dorpsplein van Calenzana. We bezochten er de mooie Saint Blaise kerk waarvan de toren los van het schip stond en het Oratoire van de Broederschap van het Heilig Kruis en zagen enkele dappere rugzaktoeristen gepakt en gezakt vertrekken voor hun tocht langs de GR20. In Calenzana start immers de beroemde GR20, de zwaartste GR van Europa. Niet echt aan mij besteed, in deze hitte.

Van Calenzana reden we naar Lumio waar volgens onze gids een fabriek van essentiële oliën stond. We besloten vanuit Calenzana een andere route te nemen dan degene die onze gids voorstelde en een kleine omweg te maken langs een bochtigere weg in de hoop op mooie uitzichten onderweg. We werden niet teleurgesteld! Deze omweg bracht ons ook langs de Zilia bottelarij. Zilia is het water dat we de voorbije dagen gretig gebruikt hadden om ons te hydrateren en waarvan nog tientallen flesjes in de koffer van de wagen lagen. Na een lastige zoektocht vonden we eindelijk de fabriek van essentiële oliën. Jammer, maar de fabriek en de bijhorende winkel bleken in de voormiddag gesloten zijn. We konden dus enkel van buitenaf wat van de heerlijke geuren opsnuiven.

Na het essentiële oliën débacle was het al tijd voor het middagmaal. Het leek ons een goed idee om te lunchen in Algajola, het schattige kuststadje dat we drie dagen geleden links moesten laten liggen wegens tijdgebrek. We vonden een tafeltje op het prachtige terras van restaurant Le Beau Rivage en genoten van het uitzicht op het strand en de ongelooflijk blauwe zee. Mijn slaatje met gegrilde gambas was een schot in de roos en mijn vriend was ook erg tevreden met zijn charcuterieschotel. De Corsicaanse keuken stelt tot nu toe niet teleur.

We besloten Corbara, gekend voor het kunstzinnige aardewerk over te slaan en rechtstreeks verder te rijden naar Pigna. Pigna is het regionale centrum van kunstnijverheid met veel werkplaatsen waar je de ambachtslieden aan het werk kan zien. Pigna is ook erg gekend voor de muziekdozen die er gemaakt worden. Ik overdrijf niet door te zeggen dat het charmante en fotogenieke Pigna ons beider harten veroverde. Pigna is volledig autovrij, met kleine smalle kasseisteegjes om in rond te slenteren en mooie zandkleurige huizen met lichtblauwe luiken. Heel erg mooi en rustgevend. Mijn vriend was in eerste instantie niet laaiend enthousiast toen ik voorstelde om de Strada di l’Artigiani af te rijden, maar Pigna trok hem volledig over de streep.

Natuurlijk kochten we muziekdozen voor onze petekindjes: een uiltje en een paardje. Ben heel erg benieuwd naar hun reactie als ze dit cadeautje in ontvangst nemen! Mijn vriend en ik hadden door de warmte allebei zin in een verfrissend drankje al dan niet vergezeld van een kleine versnapering. ‘t Was ondertussen toch al bijna tijd voor het vieruurtje. We belandden in café U Palazzu (het paleis) dat ons een prachtig uitzicht beloofde. Bij het binnen stappen voelden we ons een beetje in de val gelokt. Het was erg donker binnen en onze ogen, gewend aan de felle zon, hadden moeite om het interieur te onderscheiden. Bovendien stond er midden in de ruimte iemand te strijken. Beetje raar gezicht. Maar toen we verder liepen, kwamen we uit in de mooiste tuin die je je kan inbeelden, met een fenomenaal uitzicht op de omgeving met in de verte de zee. Prachtig!

De vriendelijke dame die ons bediende, raadde ons de huisgemaakte citronnade aan, een heerlijk verfrissende limonade op basis van biologische citroenen. Er was ook een uitgebreid aanbod aan huisgemaakte taarten en natuurlijk mocht het artisanale ijs niet ontbreken. Bij temperaturen van meer dan dertig graden kon ik de verleiding van een ijsje niet weerstaan. Mijn vriend bestelde een brownie. Zowel de drankjes, als de desserts waren ongelooflijk lekker. Al denk ik dat met zo’n uitzicht alles smaakt. Dikke, dikke aanrader.

Volgend halte op onze tocht: glasblazer David Campana. Het atelier van deze glaskunstenaar ligt pal in de winkel waar je zijn creaties kan kopen. We hadden het geluk om hem live aan het werk te zien. Heel boeiend. Jammer genoeg verkocht hij geen kerstballen. De kerstballencollectie van de mama van mijn petekindje zal deze vakantie helaas niet verder aangroeien. Aan de rand van Feliceto stopte we bij Wijndomein Renucci waar we gratis konden proeven van al hun wijnen. De rode wijnen wisten me niet te overtuigen, maar de witte wijn en de zoete dessertwijn gingen vlotjes binnen. We konden het niet laten om twee flesje witte wijn en drie flessen dessertwijn te kopen. Laat ons hopen dat onze valiezen niet te zwaar zijn bij het inchecken in de luchthaven!

Normaal gezien was de laatste halte op de route Occhiatana, maar aangezien we nog een lange weg terug moesten rijden, schrapten we dit dorp. We hebben hier zowaar te weinig uren in een dag!

Voor het avondmaal keerden we terug naar Algajola dat ons ‘s middags zo goed bevallen was. Tripadvisor wees ons de weg naar het terras van La Vieille Cave. We startten de maaltijd met een Concomber Cooler als aperitief (alles klinkt mooier in het Frans). We gingen allebei voor de formule hoofdgerecht + dessert voor 23 euro. Mijn risotto d’asperges et tagliatelles de calamar was fabuleus lekker. Goeie risotto heeft de eigenschap om mij echt blij te kunnen maken. En met de heerlijke Corsicaanse kazen mét vijgenconfituur, werd deze heerlijke maaltijd op gepaste wijze afgesloten.

Ons diner was op tijd gedaan om te kunnen genieten van een spectaculaire zonsondergang vanaf de Citadel. We klommen op de rotsen onder de muren van de Citadel en genoten van het spektakel dat Moeder Natuur ons bood. Een half uurtje later waren we terug in ons hotel en kropen we na een verfrissende douche onder de lakens. Alweer een goed gevulde dag.

Réserve Naturelle de Scandola – 7 juli 2016

Deze ochtend stond de wekker om 7u stipt en een half uurtje later zaten we al aan het ontbijt. En mens moet iets over hebben voor zijn boottochtjes. Tijdens het onbijt met broodjes, koffiekoeken en jams, jams, jams, kregen we gezelschap van een duif die wel op een heel opzichtige manier om broodkruimels kwam bedelen. Alhoewel ik de overtuiging ben toegedaan dat duiven vliegend ongedierte zijn, kon ik moeilijk weerstaan aan de smeekbede van het beest. Die koffiekoeken waren toch zo lekker niet en met de boottocht in het vooruitzicht durfde ik sowieso niet te veel te eten.

De rit naar Galéria verliep bijzonder vlotjes. We namen de snelle route door het binnenland en waren perfect op tijd in het verhuurkantoor. Alleen viel er daar niemand te bespeuren en was de deur op slot. We probeerden een aantal telefoonnumers die op de deur stonden, maar kregen geen gehoor. Toen mijn vriend eindelijk iemand aan de lijn kreeg, kwam de uitbater van het verhuurkantoor net aangefietst. Oef!

Een beetje buiten adem stond de verhuurder ons te woord. Eerst leek het alsof hij geen spoor van onze reservatie kon terugvinden. We vreesden al even dat onze boottocht met een sisser zou aflopen, maar toen vond hij toch het juiste papiertje met onze gegevens erop. Hij gaf ons instructies om alvast naar het kleine haventje van Galéria te rijden en onze spullen al uit de auto te halen.

Tegen dat we alles van de auto op de boot overgeladen hadden, kwam hij aangefietst om ons wat uitleg te geven over de besturing van de boot. Voor mijn vriend wat het de eerste keer dat hij met zo’n vaartuig de zee op zou gaan. Gelukkig klonk het allemaal niet te moeilijk.

Ik had een beetje schrik om zeeziek te worden. Gelukkig wag de zee er op het eerste gezicht vrij kalm uit. En zo vertrokken we met ons bootje naar het natuurreservaat van Scandola, bekend om wille van zijn schitterende rode granietrotsen. Scandola staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en heeft een ongeëvenaarde plantenrijkdom, zeldzaeme vogelsoorten en een overvloed aan onderwaterfauna. We waren nog niet lang aan het varen toen we een mooi kiezelstrandje in het oog kregen. Mijn vriend stuurde onze boot zo dicht mogelijk naar het strand en gooide het anker uit. Een ideale plek om te snorkelen en de onderwaterwereld te bewonderen.

We zwommen eerst aan land en trokken op het strand onze snorkels aan. En jawel, ver moesten we niet van het strand wegzwemmen om de eerste vissen te zien. Op armlengste zwommen ze onder ons door. We maakten onderwaterselfies met de gopro en probeerden zoveel mogelijk vissen in beeld te krijgen. Jammer genoeg moesten we het strandje delen met een Duits koppel met een hond en een groene parasol.

Na dit snorkelintermezzo voeren we verder. De zee werd wilder en ons bootje werd goed dooreen geschud. Een felle windstoot blies mijn hoed pardoes van mijn hoofd, het water in. We slaagden erin het ding uit het water te vissen, maar een kleddernatte hoed op mijn hoofd zag ik niet echt zitten. Tot zover mijn goede intenties om mijn fragiele hoofdhuid te beschermen.

De rotsen van Scandola waren werkelijk prachtig, maar de ruwe zee maakte dat ik mij hoe langer hoe misselijker voelde. Ik stopte meteen met foto’s nemen, want eerdere ervaring leerde dat je daar alleen maar misselijker van wordt. Al had ik wel het gevoel dat de misselijkheid onder controle was. Ik voelde me niet optimaal, maar dit was niets in vergelijking met mijn zeilervaring op de Noordzee.

Mijn vriend liet me ook veel aan het stuur plaatsnemen, dat hielp om de misselijkheid te onderdrukken. Eigenlijk ging alles goed, tot het opeens niet meer goed ging. Het was ongetwijfeld een bijzonder onverstandige beslissing om het bootje even stil te leggen om de rug van mijn vriend van zonnecrème te voorzien. De golf van misselijkheid die me overviel, kon ik niet meer onderdrukken en ik kon niets anders dan mijn maaginhoud aan de vissen prijs geven. De rug van mijn vriend werd de rest van de dag niet meer ingesmeerd. 😉

Na deze onfortuinlijke gebeurtenis leek de misselijkheid af te nemen. Mijn vriend wilde in eerste instantie rechtsomkeer maken naar de haven, maar ik kon hem gerust stellen dat het wel ging. Goofball had me trouwens gezegd dat de beste manier om zeeziekte te overkomen in het water springen is. Dus stelde ik voor om naar het kiezelstrandje terug te keren en daar nog wat te gaan snorkelen. Het middagmaal besloten we daarentegen te laten voor wat het was. ‘t Was toch niet dat ik veel honger had. 😉

En jawel, vanaf het moment dat ik tussen de vissen zwom voelde ik me prima. Van de misselijkheid geen spoor meer. Dezelfde Duitsers van ‘s ochtends waren er trouwens nog steeds.

Op een kleine onfortuinlijke aanvaring met een stekelige plant na deed het snorkelen me deugd. We hoefden ons ook niet te haasten, want we hadden nog meer dan tijd genoeg om vóór 17u terug in de haven te zijn.

De terugvaart viel goed mee. Ik had mijn vriend het fototoestel in handen gegeven en stuurde zelf de boot. Mijn het roer in de hand voelde ik dat de misselijkheid uit bleef. Een kleine overwinning toch wel. Al ga ik toch eens research moeten doen naar middelen tegen de zeeziekte.

Persoonlijk denk ik dat de penetrante geur van de motorbrandstof bijdroeg aan het feit dat ik ziek geworden ben. Dat en het feit dat we het bootje heel even speelbal van de golven gemaakt hadden.

Zo rond 16.30u waren we terug in de haven van Galéria. Om heel eerlijk te zijn, was ik best wel trots op mezelf dat ik het zo lang had uitgehouden op een bootje en maar een heel klein beetje ziek was geweest. We belden de kerel van Tra More e Monti op om hem te laten weten dat we aangekomen waren. Mijn vriend kreeg een verwarde uitleg te horen dat hij bezig was met de douane of zoiets. Al te duidelijk was het niet, maar we waren niet echt gehaast en de zon scheen.

Na een twintig minuten of zo wachten, dook de kerel van de bootverhuur op in een chique moterboot met daarachter op sleeptouw, jawel, de boot van de douane. Blijkbaar had de boot van de douane er onderweg de brui aan gegeven en moesten ze gered worden. Daarna was het gewoon een kwestie van wat formaliteiten afhandelen: check dat de boot in orde was en betalen voor de verbruikte brandstof.

Van de terugrit van Galéria naar Calvi herinner ik me niet zo heel veel meer. Door vermoeiheid overmand lag ik al snel in de armen van Morpheus. Gelukkig is mijn vriend een held en bracht hij mij veilig en wel terug naar Calvi.

Terug op het hotel, merkten we dat een dagje op het water in de volle zon, ondanks alle zonnecrème zijn sporen had nagelaten op onze huid. Mijn vriend had op zijn rug enkele bijzonder interessante rode patronen. Wellicht het gevolg van mijn halfslachtige insmeerpoging alvorens ziek te worden. Nu, de schade viel nog goed mee, er was geen enkele plek echt pijnlijk verbrand. Niets wat niet met wat aftersun te verhelpen viel.

Na een heerlijk lange douche gingen we voor de tweede avond op rij bij U Fanale eten. We hadden geen van beiden veel zin in een lange wandeling naar Calvi. Waarom zouden we het ons moeilijk maken terwijl het beste restaurant van Calvi op een paar stappen van ons verwijderd lag?

Alvorens te vertrekken, stelde ik het fototoestel in voor een timelapse van de zonsondergang. Jammer genoeg was de zonsondergang een pak minder spectaculair dan die van de avond voordien. Al een geluk dat het eten alweer uitmuntend was.

Dit at ik:

Compression De Tomates Aux Epices D’ici Et D’ailleurs, Légumes De Saison Comme Une Salade, Feuilleté À La Tapenade, Crèmeux D’aubergines Légèrement Fumé
Poisson Du Marché Grillé Sur Peau À L’huile D’olive Parfumé Au Fenouil Sauvage, Quinoa Bio Aux Accents De Méditerrannée, Jus De Langoustines Légèrement Crèmé
La Coupe Glacée Aux Deux Parfums

Bij het einde van de maaltijd stelden we vast dat ze het aperitief waren vergeten aan te rekenen. We maakten de bediening hierop attent en kregen als bedankje een overheerlijke limoncello van het huis. Een waardige afsluiter van een memorabele dag.

Back in Belgium!

Jullie zullen ongetwijfeld gemerkt hebben dat het de voorbije weken wat stiller dan gewoonlijk was op deze blog. Mijn vriend en ik zijn immers net terug van drie weken reizen doorheen in het prachtige Corsica. Naar goede gewoonte mogen jullie weer gedetailleerde reisverslagen verwachten. Deze keer zullen de reisverslagen wel iets langer op zich laten wachten dan gewoonlijk, want ik heb tijdens de vakantie geen enkel verslag kunnen uitschrijven. Mijn gebruikelijke taktiek van het schrijven onderweg, kon ik ditmaal niet toepassen. De wegen in Corsica zijn gewoon te bochtig om met een laptop op schoot te schrijven zonder verschrikkelijk misselijk te worden. En ‘s avonds ontbrak de tijd. Ik ben dus huiswaarts gekeerd met een hele hoop ruwe notities, maar omdat het zo’n prachtvakantie was, wil ik deze graag uitschrijven tot volwaardige reisverslagen.

Voor de fans van reisverslagen, nog even geduld, dus.

Calvi – 6 juli 2016

Heerlijk geslapen, maar helaas nog steeds niet verlost van die vervelende verkoudheid. Het ontbijt was een teleurstelling. Het contrast met het overvloedige ontbijt van hotel La Lagune was groot. We kregen een mandje met brood en koffiekoeken aan tafel gebracht en als beleg konden we kiezen uit jams, jams en jams. Nu wil ben ik iemand die nogal van hartig beleg houd, dus met jams, zelfs al is Corsica beroemd voor zijn jams, kan je mij niet zoveel plezier doen.

Na een chocoladebroodje met jam van kastanjes en chocolade trokken we richting de 15de-eeuwse Genuese Citadel van Calvi. Een gedeelte van de citadel wordt nog altijd actief gebruikt door het vreemdelingenlegioen. We liepen een ruimte binnen die wat meer inzicht gaf in de verschillende eenheden van dit bijzondere leger, dat toch wel tot de verbeelding spreekt.

Artisanale ijsjes zijn duidelijk een gegeerd item in Corsica (hoe kan het ook anders met zo’n schitterend warme weer?) en ik kon het niet laten mij alweer een exemplaar te kopen. Veel lekkerder dan die jams bij het ontbijt! Zelfs mijn vriend, die erom bekend staat niet meteen een ijsliefhebber te zijn, liet zich verleiden tot de aanschaf van een citroensorbet. Nadat we ons ijsje opgesmikkeld hadden, liepen we de mooie historische St.-Jean-Baptiste kerk binnen. Corsica is een land doorspekt met prachtige kerken en kapellen die elk het middelpunt vormen van bijzondere tradities. Zo worden in de heilige week, net zoals in Spanje, in gans Corsica processies gehouden waarbij de eeuwenoude heiligenbeelden doorheen de stad gedragen worden en het lijden van Christus wordt uitgebeeld.

Na de kerk was onze godsvrucht nog niet voldaan en bezochten we het mooie Oratoire St.-Antoine. We bewonderden de muurschilderingen en het prachtige beeldhouwwerk. Daarmee vergeleken stelde het zogezegde geboortehuis van de Genuees Christoffel Columbus niet al te veel voor. Een ruïne is nog een te beleefd woord voor die ene stenen boog die duidelijk heropgebouwd was en dan nog is het verre van zeker dat Columbus überhaupt op Corsica geboren is. Oplichterij als je het mij vraagt.

Ondertussen leerden onze smartphones ondat dat het 12.09u was, de perfecte tijd voor een aperitief. We vonden een gezellig tafeltje in de schaduw en bestelden een glas witte wijn en een muscat. Het moet niet altijd Cap Corse zijn! Na deze verfrissende tussenstop, lieten we de citadel achter ons en daalden we af naar de haven om info te zoeken over de boottochten naar het natuurreservaat Scandola. In de haven vonden we zonder moeite een bedrijfje dat boottochten organiseerde. Alleen was de eerstvolgende boottocht volzet. We konden wel een plek reserveren voor de boottocht van 17u, maar voorlopig waren er nog geen andere klanten voor deze tocht ingeschreven. Het vriendelijke meisje noteerde ons gsm-nummer en beloofde ons te bellen om te laten weten of de boottocht al dan niet zou doorgaan.

Ondertussen was het etenstijd en bracht tripadvisor alweer soelaas. Op het terras van Cappucino at ik een portie piepkleine maar lekkere mosselen. We deden snel ons badpak aan op het toilet alhoewel de bediening daar precies niet mee opgezet was aan de verongelijkte blikken te oordelen. We hadden nochtans goed geconsumeerd in hun restaurant.

Om het strand van Calvi te bereiken, moesten we ditmaal geen heksentoeren uithalen, we liepen gewoon verder langs de havenkant en huurden bij de eerste de beste locatie die we tegen kwamen twee strandstoelen en bijhorende handdoeken. Willen jullie wel geloven dat dit voor mij en mijn vriend de allereerste keer in ons leven was dat we zo’n strandstoel huurden? Confortabel was het alleszins, al was het jammer dat ik mijn boek op de hotelkamer had laten liggen.

Fijn om te kunnen zwemmen en relaxen met uitzicht op de prachtige citadel. Onthaasten, wij doen dat gewoon veel te weinig! Rond 16.30u kregen we telefoon dat de boottocht naar Scandola helaas niet door ging wegens te weinig geïnteresseerden. Jammer, maar we lieten het niet aan ons hart komen. Dit bood ons de gelegenheid om nog wat langer op dit mooie zandstrand te blijven. We waren toch al van plan om zelf een boot te huren om de zee op te trekken, de knoop werd nu gewoon wat sneller doorgehakt.

Vlakbij de plek waar we gezwommen hadden vonden we het bedrijfje Tra Mare e Monti die zodiacs verhuurden. Mijn vriend haalde zijn algemeen stuurbrevet boven, zette zijn krabbel onder een contract et voilà de dag nadien zouden we vanuit Galéria met een moterbootje de zee op gaan. Beetje spannend toch wel! De allereerste keer dat mijn vriend en ik alleen met z’n tweetjes op een bootje zouden zitten.

We hadden door het wegvallen van de boottocht opeens een zee van tijd. Op ons gemak slenterden we door de straatjes van Calvi en kochten extra water en droge canistrelli koekjes voor op de boot. En niet te vergeten: een hoedje om mijn snel verbrandende hoofdhuid te beschermen tegen de felle zonnestralen. Ik heb geen hoofd voor een hoed, maar van alle hoofddeksels die ik paste, was de typisch Corsicaanse hoed (jawel mét in koeien van letters ‘Corsica’ erop gedrukt) die ik kocht nog het beste.

Volgens tripadvisor bevond één van de beste restaurants van Calvi zich op een honderd meter van ons hotel. Ideaal! We wandelden op ons gemak terug naar het hotel Saint Erasme dat zich ietwat buiten het historische centrum bevond, wasten het zweet van ons lijf en dirkten ons op voor een gezellig avondje op restaurant. En jawel, ook ditmaal stelde Tripadvisor ons niet teleur. U Fanale was een zeer aangename culinaire ontdekking. Vanaf de perfecte caipirinha als aperitief tot de uitstekende ijscoupe met walnotenijs en grappa als dessert, elk gerecht was een streling voor de smaakpapillen. Dat we vanaf ons tafeltje op het mooie terras konden genieten van een bijzonder spectaculaire zonsondergang boven de Golfe de la Revellata met uitzicht op de vuurtoren waaraan het restaurant zijn naam ontleende, maakte de ervaring compleet.

En dan te bedenken dat deze viergangenmenu ons slechts 28 euro kostte:

Vélouté Crémeux De Moules De L’étang De Diana Au Fenouil, Écume Au Doux Piment
Agneau Braisé Au Vin Blanc Et Aiguilles De Romarin Du Maquis, Pomme De Terre À La Persillade De Chez Nous
Fromage Corse Et Sa Confiture De Figues
La Coupe Glacée ‘U Fanale’

Lichtelijk beschonken keerden we terug naar ons hotel. Benieuwd wat de volgende dag voor ons in petto zou hebben!

Van Lucciana naar Calvi – 5 juli 2016

De dag begonnen met een laatste zwempartij in het fantastische zwembad van Hotel La Lagune. Omdat het ons laatste ontbijt was, permitteerden we ons een glaasje muscat. De verkoudheid die zich met keelpijn had aangekondigd, was nu getransformeerd naar een permanent lekkende neus. Niet plezant, maar met voldoende papieren zakdoekjes viel de situatie onder controle te houden. Aan het ontbijt planden we onze dagtrip met als eindbestemming Calvi. De grootste vraag was wat we onderweg met de laptops en de tablet zouden doen. In de wagen achterlaten of toch maar meenemen? We zorgden dat de tweede rugzak zo leeg mogelijk was, zodat we de laptops daarin konden meenemen. Dat betekende concreet dat we i.p.v. met één fototoestelrugzak met twéé rugzakken op stap zouden moeten. Gelukkig reizen we tegenwoordig met twee lichtgewicht laptops.

De rit van Lucciana naar Calvi zou in één trek 3 uur en 9 minuten duren. Met de geplande tussenstops erbij was het de bedoeling er een dagvullend programma van te maken. De dag voordien was het ons niet gelukt om alles te zien wat we wilden, vandaag kregen we een herkansing. Maar eerst reden we naar een plaatselijke winkel om een paar liter waterflesjes in te slaan. ‘t Was immers dorstig weer!

Onze eerste stop van de dag was de San Michele de Murato. Deze 13de-eeuwse kerk was volgens mijn gids één van de beste voorbeelden van Pisaans-romaanse arcvhitectuur op Corsica. Het afwisselend gebruik van wit kalksteen en groen serpentijn gaf de kerk een heel bijzondere uitstraling. Jammer de kerk enkel in de namiddag open was en we het interieur dus niet konden bezichtigen.

We zetten onze tocht verder naar het prachtige bergdorpje Oletta met huizen die wel tegen de helling geplakt leken. We bezochten er de mooie 18de-eeuwse parochiekerk van St.-André en bewonderden het uitzicht op de Golfe de St.-Florent en de wijn- en olijfgaarden van de regio Nebbio. Heel indrukwekkend was het Mausoleum van Graaf Rivarola, gouverneur van Malta, eenzaam op een heuvel gelegen. Wat een locatie voor een laatste rustplaats!

De rit bracht ons van het ene naar het andere fenomenale uitzicht. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer we onderweg gestopt zijn om van het uitzicht te genieten en foto’s te nemen. In Patrimonio lasten we een korte stop in om de kerk van St.-Martin (gebouwd in 1570) te bezoeken, die gelegen op een heuvel heel de omgeving domineerde. Spijtig genoeg was de kerk afgesloten en konden we het interieur niet bewonderen. Onderweg passeerden we veel wijndomeinen die de mogelijkheid boden om ter plekke wijn te proeven. We besloten de wijnproeverijen links te laten liggen. ‘t Was nog geen middag en de smalle wegen vergden toch een zeker concentratie van onze chauffeur. 😉

In het gezellige stadje Saint-Florent stopten we voor het middagmaal. Onze gids raadde ons Restaurant de l’Europe aan, zogezegd het béste restaurant van heel Saint-Florent. We haalden de twee rugzakken uit de wagen en vonden zonder problemen een leeg tafeltje op het terras van Restaurant de l’Europe. Tot nu toe viel het aantal toeristen dat we onderweg tegenkwamen heel goed mee en ook in de restaurants was het niet meteen vechten om een plaatsje.

We begonnen de maaltijd zoals het hoort: met een Cap Corse, waarna we de degustatiemenu met lokale specialiteiten bestelden. Lekker, maar veel te zwaar. Mijn vissoep werd geserveerd in een aparte terrine waar ik bijna drie soepborden uit kreeg en de cannelloni met brocciu (lokale geitenkaas) was zo zwaar dat het wringen werd om de kastanjetaart er nog bij te krijgen.

Na de maaltijd voelden we allebei de noodzaak aan een kleine wandeling om ons middagmaal te verteren. We liepen langs het haventje en observeerden er de bedrijvigheid alvorens naar het Genuese fort uit de 15de eeuw te trekken. Het fort is in twee fasen gebouwd waardoor de architectuur vrij bijzonder is. Momenteel wordt het fort gebruikt voor tentoonstellingen. We kochten een toegangsticket van 1,5 euro voornamelijk omdat we de architectuur van het fort van binnenuit wilden bekijken. Dat er prachtige luchtfoto’s tentoongesteld werden, was een prettige bijkomstigheid.

Op de terugweg naar de wagen stelde ik aan mijn vriend voor om snorkels te kopen in Saint-Florent. De prachtig blauwe zee en de vele stranden die we onderweg passeerden, nodigden echt uit om de onderwater fauna en flora te bewoneren. We vonden een winkel waar ze allerlei watersportgerief verkochten en lieten ons adviseren over de beste snorkels voor het gebruik dat wij ervan wilden maken. Met onze nieuwe aanwinst liepen we blijgezind terug naar de auto. Mijn vriend opende de koffer om de rugzak van het fototoestel erin te leggen toen bij mij de alarmbellen afgingen. We waren sinds ons bezoek aan Restaurant de L’Europe een rugzak armer. De rugzak met de twee laptops en de tablet, waarvoor we tijdens het ontbijt een hele strategie hadden uitgetekend. Geheel en al mijn fout, want dat was de rugzak die ik had meegenomen uit de wagen. Ik had mijn rugzak langs mijn stoel onder tafel gezet en was hem vervolgens helemaal vergeten.

In een drafje liepen we terug naar het restaurant. We waren één van de laatste klanten die er middagmaal hadden gegeten dus we hadden goede hoop dat het personeel de rugzak gevonden zou hebben. Het geluk was aan onze kant. De rugzak stond gewoon op exact dezelfde plek als waar ik hem had neergezet. Een zware last viel van mijn schouders. Misschien is het toch verstandiger om in het vervolg de laptops in de wagen achter te laten. De kans dat er iemand inbreekt in de wagen is wellicht kleiner dan de kans dat ik de rugzak ergens vergeet.

Opgelucht gooiden we de rugzak opnieuw in de wagen en reden we een paar honderd meter verder naar de Santa Maria Assunta, de oude kathedraal van de regio Nebbio. De prachtige kalkstenen romaanse kerk dateert uit 1140. Voor slechts anderhalve euro konden we het gemummificeerde lijk van de Romeinse soldaat Saint Flor bewonderen. Enigszins bevreemdend om geconfronteerd te worden met het lijk van iemand die al in de derde eeuw overleden was.

We zetten onze road trip verder doorheen de onherbergzame Désert des Agriates. Een prachtig, maar verlaten gebied van zo’n 160 vierkante kilometer waar bijna geen mensen wonen. De temperaturen stegen weer vlotjes boven de dertig graden, tijd voor een zwempartijtje in de Middellandse Zee. We parkeerden onze wagen langs de kant van de weg in een lange sliert van achter mekaar geparkeerde wagens. Een kleine verkleedpartij later (ik begon het omkleden in de wagen steeds beter onder de knie te krijgen) begonnen we aan de afdaling naar het strand van Ostriconi, zo’n dikke twintig minuten van de parkeerplaats. Vanaf de plek waar we onze auto geparkeerd hadden, zagen we het prachtige witte zandstrand liggen omgeven door zandduinen en een poel. De mooiste stranden in Corsica zijn niet altijd makkelijk te bereiken, maar het deed deugd om te kunnen zwemmen in het koele water van de Middellandse zee.

De zon was ondertussen al flink gezakt, maar een hongergevoel hadden we nog niet, na ons copieuze middagmaal. Volgende stop was L’Île Rousse dat in 1758 gesticht werd door Pascal Paoli, die van Corsica 14 jaar lang een constitutionele staat wist te maken, alvorens het onder Frans gezag kwam. L’Île Rousse was een fijn en levendig stadje waar we omwille van onze strakke timing helaas niet veel tijd konden doorbrengen. De zon kwam nog net boven de einder uit toen wij er onze wagen parkeerden. Na even door het centrum gelopen te hebben, besloten we het vlakbijgeleden Isola di La Pietra te bezoeken. Isola di La Pietra is met Corsica verbonden door een pier met een toren en vuurtoren. Het viersterrenhotel op het eiland had een tapasrestaurant, wat ons ideaal leek, aangezien we nog altijd geen honger voelden opkomen. De bediening van het restaurant was echter zo slecht dat we het hielden op een glaasje champagne en een biertje. Die tapas zouden we wel een keertje elders eten.

Natuurlijk waren we ondertussen alweer in tijdsnood gekomen, dus konden we het charante stadje Algajola enkel vanuit de wagen bekijken. Jammer, want het zag er daar zo vlak na zonsondergang erg gezellig uit. Alweer een bezienswaardigheid niet kunnen bezoeken! En dat terwijl de collega’s van mijn vriend niet begrepen hoe hij drie weken kon spenderen op zo’n klein eiland als Corsica. Die collega’s zijn duidelijk nog nooit met mij op reis geweest. 😉

Onderweg belden we naar hotel Saint Erasme in Calvi om te laten weten dat we eraan kwamen. Al een geluk, want de receptie sloot normaalgezien om 22u en wij waren daar pas om 22.09u. De nachtwaker had speciaal had op ons gewacht en het formulier dat we nog moesten invullen lag klaar voor ons. Heel vriendelijk.

We waren uitgeput na deze goed gevulde dag, namen snel en douche en kropen (o originaliteit) vroeg in bed.

Yet Another Blog

Life on my side

corsica