borgerhout

Babyborrel in Borgerhout

Na de Arran tasting bleef ik slapen in mijn ouderlijke woonst, waar ook mijn broer en zijn vriendin tijdelijk inwonen tot hun nieuwbouw klaar is. Ik sliep zalig lang uit (wonen op het platteland heeft zo zijn voordelen: de stilte is erg bevorderlijk voor de nachtrust) en we ontbeten op het gemak samen met Turkse broodjes met gehakt en kaas. Na het ontbijt kreeg ik een nieuwe rondleiding door hun woonst, die nu echt wel bijna bewoonbaar is met stromend water en werkende elektriciteit.

IMG_0657

In de namiddag reden we naar Borgerhout voor de babyborrel van ons nieuwste achterneefje Linus, zoon van één van mijn Antwerpse neven. Het feestje vond plaats in een zaaltje in Borgerhout, niet al te ver van mijn vorige woonst. Er waren foto’s van het feestvarken, oliebollen, wafels, pannenkoeken, chips, nootjes, soep én heerlijke Koerdische zoetigheden. Vooral de Koerdische hapjes gingen vlotjes binnen bij mij: verslavend lekker en ongetwijfeld verschrikkelijk slecht voor de lijn.

IMG_0659

IMG_0660

Tegen de avond verlieten we het feestje en nam ik afscheid van mijn broertje en zijn vriendin die met de wagen terug reden naar Limburg, terwijl ik vanuit Antwerpen-centraal de trein naar Leuven nam. Maar niet zonder eerst stiekem nog wat sushi bij de kaiten-zushi van de Wagamama meegepikt te hebben. Gewoon, omdat ik daar zin in had!

IMG_0661

Voorbereidingen voor de verhuis

Mijn terugkeer naar Leuven komt steeds dichterbij en alhoewel ik weet dat dit de meest rationele keuze is, blijf ik met gemengde gevoelens zitten. Komt daarbij dat het momenteel ongeveer een jaar geleden is dat ik naar Genève verhuisd ben en ik dagelijks via Timehop en Facebook herinnerd wordt aan dit mislukte avontuur. (Waaruit ik trouwens nog altijd helemaal niks geleerd heb.)

Dus probeer ik mezelf wijs te maken dat de verhuis nog veraf is, maar de kartonnen verhuisdozen die mijn vader me vandaag bracht, drukken me met de neus op de feiten. Over een dikke maand zal ik de deur van mijn studio in Borgerhout achter me dichttrekken en een grootstad inruilen voor een provinciestadje. Het stoort me ook dat ik niet voldoende van mijn verblijf hier geprofiteerd heb om Antwerpen beter te leren kennen. Ik heb verdorie zelfs maar één (1!) zomerbar aangedaan! Tot zover al mijn wilde plannen…

Enfin ja, die kartonnen dozen gaven mijn vader en mezelf wel een excuus om te gaan lunchen in Bistro Stiel. En met mosselen op het menu kan je mij altijd plezier doen!

IMG_9039[1]

De laatste maand is ingegaan

Het is amper te geloven. Het lijkt alsof ik nog maar een paar weken in Borgerhout woon en plots zijn de laatste weken van mijn verblijf hier aangebroken. ‘t Is jammer dat ik niet van de gelegenheid gebruik gemaakt heb om Antwerpen beter te leren kennen. Wellicht lagen mijn ambities op dat vlak net iets te hoog.

Aan de andere kant zijn er meer dan genoeg factoren die me doen uitkijken naar de verhuis. Een greep uit het aanbod:

  • De boiler die nu al een tweetal weken lastig doet. Al een geluk dat het hier zo snikheet is dat het een opluchting is met koud water te douchen.
  • Het is hier snikheet in mijn slecht geïsoleerde studiootje vlak onder het dak. Alle ramen en deuren open smijten helpt amper om de temperatuur ‘s nachts te doen dalen. En dan moeten jullie weten dat ik bijzonder goed getraind ben tegen de hitte, door als kind jarenlang op een zolderkamer onder een schuin dak geslapen te hebben.
  • De wifi is soms zo hemeltergend traag dat ik de modem nog het liefst van al uit het raam zou willen kieperen. Gelukkig kan ik 4G als alternatief gebruiken. Mijn dataverbruik is bijgevolg nog nooit zo hoog geweest.
  • Vorig weekend is de chauffage spontaan van de muur gekomen. Al een geluk dat de mdf-plaat die normaal de boiler aan het zicht onttrekt, verwijderd was, zodat die plaat de chauffage kon tegen houden. Ik mag er niet aan denken dat één van de aanvoerleidingen van de chauffage kapot gegaan zou zijn.
  • Het blijft vervelend een wasmachine te moeten delen. Al ben ik wel blij dat mijn vriend de filters van de droogkast heeft uitgekuist waardoor de droogkast nu ook effectief droogt. Hoera!

Ondanks al die (kleine) ongemakken, slaap ik hier duizend keer beter dan in Genève. Wat een verschil een job maakt.

En hoe bevalt het nu in Borgerhout?

Wel, best goed, eigenlijk. Al moet ik toegeven dat het aantal uren dat ik wakker doorbreng in mijn studio redelijk beperkt is.

Maar het is fijn om een goed werkende, ruime en moderne douche met mengkraan te hebben en een keukentje dat niet uit een vorig tijdperk afkomstig lijkt te zijn (al zou een microgolf wel handig geweest zijn). De dagen van slapeloosheid lijken ondertussen tot een ver verleden te behoren en ik geniet ervan het grote bed voor mij alleen te hebben: twee kussens én een groot tweepersoonsdonsdeken om me in te rollen (tot ongenoegen van mijn vriend die dit weekend meermaals liet weten dat ik ‘s nachts meermaals zijn stuk van het donsdeken afgepakt had). De straat is lekker rustig, er zijn voldoende winkels in de buurt en de hippe wijk Zurenborg met een aantal fijne culinaire adresjes ligt op wandelafstand.

Helaas, elk huisje heeft zijn kruisje en ook deze woonst is niet perfect. De grootste nadelen van mijn nieuwe woonst zijn:

  1. Het is hier ‘s avonds behoorlijk frisjes: als de chauffage af staat, koelt mijn studio sneller af dan je tot tien kan tellen. De warmte ontsnapt door de kieren en gaten en je voelt op bepaalde plekken de kou van buiten naar binnen sijpelen. Niet bepaald goed geïsoleerd, met andere woorden. En doordat de thermostaat ‘s avonds om 22u afspringt, moet ik me in meerdere lagen fleece hullen om de nachtelijke uurtjes op temperatuur te blijven. En dan te bedenken dat ik een ongelooflijke koukleum ben.
  2. De afstand tot het station: hoewel ik de ongeveer vijftig minuten per dag wandelen heen en terug naar het station een goede lichaamsbeweging vind, zou het toch handig zijn om wat dichter bij het station te wonen. Nu moet ik bijna een half uur in calculeren om aan het station te geraken. En ja, ik zou beter een abonnement op de Antwerpse stadsfiets nemen, want ik weet dat me dat veel tijd zou besparen.
  3. De tergend trage droogkast van mijn gastgezin. Laat ik zeggen dat ik tot voor ons verblijf in Genève me nooit gerealiseerd heb wat een luxe een eigen wasmachine en droogkast zijn. Nu, mijn situatie is er wel op vooruit gegaan: ik moet niet meer vier verdiepingen met mijn wasmand naar beneden om in kelder vast te stellen dat iemand anders de gemeenschappelijke wasmachine in gebruik heeft. Al moet ik nu wel meer rekening houden met mijn gastgezin: ‘s avonds na het werk nog een was in steken is uit den boze, want mijn gastgezin gaat heel vroeg slapen en ik wil hun slaap niet verstoren. Maar waar ik me tot nu toe het meest aan geërgerd heb is de droogkast: een superflashy machine die er werkelijk uuuuuuren over doet om de was te drogen. En dat terwijl het hippe display blijft aangeven dat je was over een paar minuutjes droog zal zijn. We kunnen maar hopen dat het ding tenminste energiezuinig is, want drogen is duidelijk niet de prioriteit.

Integratiebevorderend

Mijn eerste gratis drankje op kosten van de stad Antwerpen is een feit! Ok, het was er maar eentje, maar hey, ik neem aan dat Antwerpen niet zo rijk is als Genève. 😉

Deze avond woonde ik de Feestelijke Heropening van het Districtshuis bij. Ik kwam rechtstreeks van het werk en was nog net op tijd om de laatste rondleiding van 19u mee te pikken. Het oude Gemeentehuis van Borgerhout is een schitterende stukje onroerend erfgoed dat een grondige opfrisbeurt kreeg. Daarnaast werd de gelijkvloerse verdieping volledig gemoderniseerd om in de toekomst dienst te doen als stadsloket.

Ik moet zeggen dat ik danig onder de indruk was van de pracht en praal van het gebouw. Vooral de houten koepel met mat glas erin was schitterend en de statige trouw- en raadszaal waren een lust voor het oog. En ook de make-over van het gelijkvloers vond ik bijzonder geslaagd. Bonuspunten voor de bungelende haas.

IMG_6746

IMG_6748

IMG_6750

IMG_6754

IMG_6755

IMG_6757

IMG_6758

IMG_6762

IMG_6766

Mijn eerste concrete stap in mijn Antwerps integratietraject. Al denk ik dat ik wel kan aarden in dit district. 😉

Op stap met mijn achternichtje

Nu ik een tijdelijk onderkomen heb gevonden in Borgerhout, wil ik van de gelegenheid gebruik maken om wat vaker af te spreken met mijn vier neefjes.

Vroeger, toen we nog klein waren en bogen en pijlen uit wilgenhout maakten, was het weidse Limburgse platteland voor mijn neefjes een fijne afwisseling voor hun (ongetwijfeld) drukke stadsleventje. Een paar weken per jaar ruilden ze hun stadstuintje van een paar vierkante meter in voor een gigantisch weiland mét bos en zonder buren om mee rekening te houden.  Ik leerde van hen Antwerpse termen als ‘graaf’ en zij plaagden mij met mijn Limburgse tongval. Omgekeerd keek ik er altijd naar uit om op vakantie te gaan bij mijn oom en tante in Antwerpen, want de stripcollectie van mijn neefjes was gigantisch uitgebreid en wonen in de stad leek me zoveel avontuurlijker dan wonen op het platteland.

Met het ouder worden, zagen we elkaar minder vaak. Maar hey, nu we praktisch buren zijn, kunnen we de ietwat verwaterde banden weer aanhalen. Zo sprak ik het voorbije weekend af om iets te drinken met mijn neefje en zijn gezin. Ik vind het nog altijd een beetje surreëel dat mijn neefje papa is geworden, maar het moet gezegd: zijn dochter is een dotje. We spraken af in het recent geopende Bar Luca op het Moorkensplein, vlakbij het Districtshuis van Borgerhout.

IMG_6727

Mijn achternichtje (een kopie van haar vader) gedroeg zich voorbeeldig. Een sociale jongedame die zich duidelijk in haar sas voelde op café. Dat belooft voor als ze later gaat studeren. 😉

Bar Luca was trouwens een fijne vondst. De gemberthee was heerlijk en waar kan je tegenwoordig nog voor amper drie euro een glas cava drinken? Alvast niet in Genève!

IMG_6728

De zoveelste verhuis

Een mens went aan alles, ook aan verhuizen. Nadat we tijdens de kerstvakantie van de ene logeerplek naar de andere verkasten, was de tijd daar om mijn spullen te installeren in een nieuwe tijdelijke woonplek. Aangezien ik pas half december wist dat ik de job van teamverantwoordelijke had gekregen, moest ik snel een nieuwe woonst vinden. Ons eigen appartement in Leuven is immers verhuurd tot het najaar. Even overwoog ik terug bij mijn vader in te trekken, maar aangezien mijn broer en zijn vriendin daar ook al woonden (in afwachting tot hun nieuwe woonst klaar is), leek me dat toch niet zo ideaal. Bovendien had ik weinig zin om terug op het platteland te gaan wonen, ver van alles en iedereen. Voor ieders welbevinden leek het me bijgevolg beter om een eigen stek te zoeken.

Via Facebook kreeg ik het aanbod om in te trekken in de volledig gerenoveerde studio van een oud-collega. Mijn collega woont samen met haar man in een rijtjeshuis in Borgerhout en was net de laatste hand aan het leggen aan de studio op het tweede verdiep. In januari zou hij klaar zijn. De timing kon amper beter zijn.

Na de Nieuwjaarslunch spoorde ik dus van Brussel naar Berchem om voor het eerst de studio in het echt te zien (ik had voordien enkel foto’s gezien). Ik was benieuwd of de realiteit met de fotos zou overeenstemmen, want op de foto’s zag de studio er erg mooi uit. Ik nam de bus van het station naar mijn nieuwe woonst en kwam ongeveer gelijktijdig met mijn vriend aan. Mijn vriend had al mijn bagage (een grote en een kleine koffer, meer heeft een mens niet nodig) in de wagen van zijn ouders geladen, samen met nog wat extra inkopen zodat ik meteen voldoende gerief (lees: toiletpapier) had om comfortabel te leven.

In Borgerhout werden we hartelijk onthaald door mijn oud-collega, haar man en hun kindje. Ik had mijn oud-collega ondertussen al een tijdje niet meer gezien, maar was haar wel altijd via haar blog blijven volgen. We kregen meteen een kleine rondleiding in de studio en vervolgens ondertekende ik het huurcontract. De studio was echt op alle vlakken een verbetering ten opzichte van ons appartementje in Genève: kraaknet, een grote, splinternieuwe inloopdouche, een aparte slaapkamer (wat een luxe!), een mooi vernieuwd keukentje met een moderne oven en zelfs een uittrekbare tafel waaraan ik gasten zou kunnen ontvangen! En een zetel! Dat hadden we zelfs in Leuven niet! Bovendien leek de buurt mij heel rustig. Geen verkeerslawaai meer dat mijn nachtrust zou verstoren! En een wasmachine en een droogkast die ik slechts met drie andere personen zou moeten delen, zonder hiervoor helemaal naar de ongezellige kelder te moeten afdalen. Wat een ongelooflijke luxe.

Denk dat mijn vriend stiekem ook wilde blijven wonen in Borgerhout, maar helaas moest hij binnen twee dagen alweer terugkeren naar Genève. Om onze voorlaatste avond samen te vieren, gingen we samen iets eten in Stiel de Bistro, een brasserie in de buurt. Ik genoot van een pasta ai funghi en het gevoel een nieuwe plek gevonden te hebben om mij thuis te voelen. Benieuwd om in de komende maanden Antwerpen beter te leren kennen! Alle tips zijn welkom!

IMG_6695