baby’s

Alweer een nieuwe baby!

De mama van pluimgewichtje is bevallen van haar derde kindje. Het klinkt een beetje belachelijk en melig, maar mijn hart maakte echt een vreugdesprongetje toen ik het bericht kreeg. Een grote, gezonde, flinke baby. Oef, want uiteindelijk ben je nooit helemaal zeker tot na de geboorte (en dan nog…) De mama en de papa wisten dat de handicap van pluimgewichtje niet erfelijk was en de zwangerschap werd heel goed opgevolgd, maar ongerustheid is er altijd, zeker als je weet dat bij pluimgewichtje  de dokters pas heel laat in de zwangerschap merkten dat er iets mis was. Over twee weken ga ik de nieuwe baby zelf bewonderen. Ik ben benieuwd. :-)

Friendship never ends?

Gisteren hebben mijn vriend en ik de vooruitgang van baby O bewonderd. Baby O is in september ontsproten aan de lenderen van mijn beste vriendin uit het middelbaar. Omdat baby’s de neiging hebben om als kool te groeien, werd het hoog tijd om met eigen ogen te aanschouwen hoeveel vooruitgang ze al gemaakt had. Baby O beschikt alvast over de nodige mensenkennis, want ze trakteerde mij zowaar op een (zij het aarzelend) glimlachje. 😉

Een bezoekje aan vriendin F en haar man heeft altijd iets nostalgisch. Op een zeker moment mondt het gesprek steevast uit in herinneringen ophalen aan vroeger. En hoe zou het met die zijn? En die, heb jij daar nog iets van gehoord? En dan komen we telkens weer tot de vaststelling dat al die vroegere klasgenootjes uit ons leven zijn verdwenen. Foetsie, weg. Zelfs van ons vaste meisjeskliekje van vier (de meisjes van de Latijnse, neen, echt populair waren we toen niet) zijn wij twee de enige restanten. Via via hebben we vernomen dat nummer drie ondertussen al twee kindjes heeft en nummer vier is geëmigreerd naar Italië.

Vind ik het jammer dat die vriendschapsbanden verbroken zijn? Soms wel, meestal niet. Ik maak ook geen aanstalten om het contact te vernieuwen en dat zegt genoeg. Niets duurt eeuwig.

Kobe

Gisterenavond zijn we blogbaby nummer twee gaan bewonderen. We arriveerden een beetje te laat omdat ik te lang getreuzeld had met uitstappen in Mortsel en dus de deuren van de trein voor mijn neus zag dichtgaan net voordat ik mijn voet op de trede wilde zetten om uit te stappen. Rap mijn vriend gebeld en gezegd dat hij me in het station van Berchem moest komen ophalen. Deze kleine verstrooidheid van mijn kant was goed voor een tijdverlies van een vijftiental minuten. Onderweg moesten we dan nog even stoppen voor een klein interview met radio Scorpio (waarover later meer) en zo kwam het dat we een goeie veertig minuten laten waren dan gehoopt. De controlefreak in mij kon er niet mee lachen.

Gelukkig werd het na die kleine adrenalineopstoot een heel erg gezellige avond. Kobe is een flinke baby. En hij heeft duidelijk de stembanden van zijn vader geërfd. Dat wordt later zeker een groot zanger. 😉 Ik heb ook de smoelentrekkercapaciteiten van Kobe mogen bewonderen. Ik kan jullie verzekeren: hij kan er wat van. En hij heeft duidelijk een gezonde interesse voor de wereld rond hem. Zoveel interesse dat er van slapen soms niet al te veel in huis komt. Hoe zou je zelf zijn als er zoveel te ontdekken valt? 😉

Bedankt Eveline en Karel voor de vriendelijke ontvangst!

Gisteren, zondag

Donderdag is het dochtertje van F, mijn beste vriendin uit het middelbaar, geboren en omdat we natuurlijk heel nieuwsgierig waren naar dit nieuwe leventje, spoedden we ons zondagmiddag naar het Sint-Trudo ziekenhuis in het verre Limburg. F zag er moe, maar gelukkig uit. En kersverse papa K was duidelijk in de wolken met zijn prachtige dochter. Ze hadden ons wel mooi bij de neus, want bijna iedereen dacht dat het een jongen zou worden. Na veel kusjes en gelukwensen uitgedeeld te hebben, was het tijd voor de traditionele bevallingsverhalen. Ondertussen ben ik al bevallingspecialist zonder zelf ooit een bevalling meegemaakt te hebben. 😉

‘t Was gezellig, maar omdat we een afspraakje hadden met de ouders van mijn vriendje konden we niet zo lang blijven. We kregen een doosje doopsuiker en een doopkoekje in de vorm van bloem met gekleurde suiker mee, deelden nog wat kussen en complimentjes uit en hup, daar zaten we al in de wagen richting Dessel. Aldaar aangekomen verorberden we met smaak een dikke pannenkoek (die achteraf wel wat op mijn maag is blijven liggen, maar kom), beklommen we de Sas 4 Uitkijktoren en maakten we als afsluiter een mooie wandeling langs het kanaal, dat er erg rustig bij lag in het avondlicht. Meer moet dat niet zijn.

Kaarsje

Er brandt een kaarsje in ons huis. Een kaarsje voor een baby in een buik. Een baby die, als alles goed gegaan was, een grote broer gehad zou hebben om mee te spelen. Helaas ging niet alles goed. Na negen maanden wachten kwam de grote broer dood ter wereld. Daarom brandt er een kaarsje. Een kaarsje voor de baby die nooit geademd heeft. Een kaarsje voor de baby-in-de-buik die zijn grote broer nooit zal kennen.