Jaja, het ziet er niet naar uit dat er snel een einde zal komen aan de babyboom in onze vriendenkring. Grote gezinnen zijn weer hip tegenwoordig! Dus gingen we gisterenavond op bezoek bij F, zes weken en een serieuze brok van een baby die alle groeicurves aan haar laars lapte. Speciaal voor ons beperkte baby F haar huilavondje tot een huilkwartiertje, iets wat wij ten zeerste apprecieerden. En we werden door de trotse ouders getrakteerd op bavarois en ander gebak. Er zijn voordelen aan op babybezoek gaan. 😉
baby
Familie-uitbreiding
Het is een feit dat de familie van mijn vriend een grotere bijdrage levert om onze toekomstige pensioenen veilig te stellen dan die van mij. Iemand moet het doen, nietwaar? En zo gingen we zaterdag de tweede dochter van de zus van mijn vriend bezoeken: een rozig baby’tje met zwart haar dat veel sliep. Het blijft een feit: baby’tjes zijn weinig spannend om te fotograferen. Geef me dan maar het anderhalf jaar oude zusje met de rossig blonde krullen. Veel interessanter fotomateriaal. Al wilde die grote glimlach maar niet lukken en wilde ze vaak het resultaat al zien voordat de foto effectief genomen was (hoe snel die kinderen de functie van dat schermpje uitgevogeld hebben, niet te doen). Volgende keer iets meenemen om haar om te kopen, een K3-t-shirt of zo.
Een bezoekje aan Emma
Het was een goed gevulde dag vandaag. In de ochtend moest ik een presentatie geven aan een boel belangrijke mensen en ik had al sinds gisterenavond last van de zenuwen. Zelf vond ik dat ik het er niet zo goed vanaf gebracht had met mijn presentatie. Te snel, te oppervlakkig, niet blijven stilstaan bij sommige punten die ik echt had willen behandelen, maar blijkbaar vond het publiek (waaronder mijn grote baas) het wel goed, dus wie ben ik om hen tegen te spreken.
Na mijn presentatie voelde ik de stress van me afvallen en werd het nog een heel boeiende brainstorm met interessante standpunten, inspirerende meningsverschillen én een lekkere lunch. Na het werk, sprong ik op de trein richting Aalter om het kleine wondertje van Joke en Vincent te bewonderen. Ik wenste Emma een gelukkige vermaanddag en kan niet anders dan zeggen dat Joke en Vincent een knappe en brave dochter op de wereld gezet hebben.
Wegens een conflicterend verjaardagsfeestje deze avond, kon ik niet echt lang blijven en spoedde ik me, vergezeld door gentleman Vincent met de grote paraplu (dank god, want anders was ik beslist nat tot op mijn ondergoed geweest), door de gietende regen naar het station van Aalter.
Op het perron ontmoette ik de meest goedgezinde slechtziende aller tijden. Hij vroeg me hoe laat het was en stopte daarna niet meer met praten. Zo hoorde ik alles over het uitzonderlijke geluk dat hem getroffen had toen een vriendin van hem kaarten voor een concert en meet en greet met Kim Wilde gewonnen had. Toevallig was hij een Kim Wilde superfan. Helaas was hij op dat moment op vakantie in Italië. Even had hij getwijfeld, maar toen besloot hij de trein terug te nemen om dit concert te kunnen bijwonen. Een hele onderneming voor iemand die slechtziend is, maar toen hij het verhaal vertelde had hij uiteraard een dikke knuffel van Kim Wilde gekregen. Je zag hem zo stralen toen hij het verhaal vertelde.
Met een beetje vertraging kwam onze stoptrein richting Gent eraan. Ik hielp mijn nieuwe vriend de trein op en we zetten ons tegenover een heerschap met snor. De slechtziende maakte een opmerking in de aard van: “Goh, ik ga niets uitspelen (hij had een regenjas aan), want ik moet toch maar een halte verder zijn.” Wat uiteraard nogal schunnig werd opgevat door snorremans. Snorremans bleek al even praatgraag te zijn als de slechtziende en uiteraard werd ik bij het gesprek betrokken. Kreeg nog een fijn compliment van snorremans, iets van dat mijn slechtziende kameraad het getroffen had met zo’n knappe begeleidster.
Enfin, een halte later hielp ik de slechtziende van de trein en zette ik mijn reis verder met snorremans. Die het eerst over de Hollands overwinning tegen Brazilië had, dan over hoe mooi hij Leuven wel niet vond, dan over de tragiek van de huidige politieke situatie en dan over hoe schandalig het toch wel niet was dat er ouders waren die hun kleine kinderen mee naar Rock Werchter namen. En dat het kindermishandeling was en dat ze daar een wet tegen moesten maken. En dat je voor de minste verkeersovertreding een zware boete kreeg, maar dat zulke kindermishandeling niet gestraft werd. Enfin, het zat hem duidelijk hoog en ik durfde niet al te veel tegen hem in te gaan. En ik vond de ganse situatie wel een beetje grappig, vooral toen een rosse jongeling van rond de achttien vroeg over welke kindermishandeling het ging (volgens mij dacht hij aan de dure ticketprijzen).
Normaalgezien ben ik niet zo’n fan van zulke conversaties, maar hey, het was vrijdag, ik had voor de verandering eens geen werk mee op de trein, ik was niet gehaast en ik genoot wel van de absurditeit van dit alles. In Gent-Sint-Pieters nam ik afscheid van snorremans en nu zit ik op de trein richting Leuven. Straks nog een verjaardagsfeestje en dan zit deze dag er weer op. Ik ben helemaal klaar voor het weekend.
Buikgriep
Vandaag op bezoek geweest bij vrienden die recentelijk hun kinderaantal verdubbeld hebben. Zoals dat hoort, telden we vol bewondering teentjes en vingertjes en braken we ons het hoofd over op wie de kleine het meeste leek. Alleen de papa zat er een beetje belabberd bij door een gemeen buikgriepje dat het huis binnengebracht was door zijn oudste dochter. Wijselijk hebben mijn vriend en ik het lichamelijk contact met onze vriend tot een absoluut minimum beperkt. Als er iets is wat ik nu absoluut niet kan gebruiken, is het wel een gemene griep. En buikgriep is de allergemeenste.
Fragiel
Gisterenavond hebben we een bezoekje gebracht aan een klein medisch wondertje. Ondertussen al meer dan drie kilo. Als je haar vredig zag slapen in haar hangmatje, leek ze een gewone pasgeboren baby. Al is ze ondertussen al bijna vier maand oud. De ouders waren uiteraard overbezorgd en wilden haar niet uit handen geven, al had ik haar graag eens vastgehouden. Hopelijk blijft het zo goed met haar gaan en houdt ze niks over aan haar extreem vroege start in dit leven.
Vlek
Een goed gevulde dag, gisteren. ‘s Ochtends van de gelegenheid gebruik gemaakt om lekker lang uit te slapen, terwijl mijn vriendje zat te linuxen met zijn vriendjes. Daarna begonnen aan de grote opruim-actie, omdat ‘s avonds de familie Titeca bij ons kwam eten en een mens wil toch een beetje een goeie indruk maken, niet?
In de namiddag was mijn vriendje terug en trokken we samen de stad in voor een snelle boodschap. We kochten een strip om cadeau te geven aan de baby met dezelfde naam als de hoofdfiguur en gingen dan op zoek naar een geschikte feestoutfit voor mij. Volgende week trouwen B en K en ik had zin om me iets nieuws aan te schaffen voor de gelegenheid. Nu is het zo dat ik niet zo’n shopaholic ben, dus ik had me voorgenomen niet meer dan 1 winkel aan te doen. Ik las een tijd geleden bij Lien en Ilse dat er in de Dirk Boutslaan een nieuwe kledingwinkel was bijgekomen. Dus trok ik naar daar en liet me helpen door de supervriendelijke uitbaatster. Et voila, een klein half uur later was ik een volledig nieuwe outfit rijker, schoenen inclusief.
Na ons kort shoppinguitstapje haastten we ons naar vrienden L en J om hun nieuwe dochter met het mooie zwarte haar te bewonderen. Ze lag snoezig te slapen in haar wiegje en de ouders waren duidelijk moe, maar gelukkig, om het met een cliché te zeggen. We verontschuldigden ons toen de nieuwe lading bezoekers zich aandiende, want het werd tijd om richting huis te trekken om de rest van de rommel op te ruimen.
De laatste natte plekjes op het aanrecht waren net aan het opdrogen toen Karel en Eveline aanbelden. Wat een timing! Het werd een gezellige avond met lekker eten, toffe gesprekken en een kleine uitschuiver van mijn kant. Het allerlaatste stukje eend kwam ongewild ipv op het bord van Eveline, op de grond terecht en veroorzaakte zo een vetplek op haar mooie schoenen. ‘k Zag het gebeuren in slow motion, maar kon de val niet meer voorkomen. Dom, dom, dom. Gelukkig kon Eveline er nog mee lachen. Oef.
PS: Dit verslagje werd getypt op de luchthaven van Zaventem. And now it’s boarding time!
Minibaby’tje
Twee weken oud is ze ondertussen al en deze namiddag bracht ik haar een bezoekje. Juwelen uit, handen goed wassen, met alcoholgel insmeren en mondmaskertje, hoewel niet strikt nodig, voor. Een ietsiepietsie minimensje in een couveuse, verbonden met allerlei monitors. Het kleinste baby’tje dat ik ooit gezien heb. Vredig slapend alsof er niets aan de hand is. De kaap van de kilo heeft ze ondertussen gerond. Op naar de twee kilo!
900 gram
Gisterenavond waren we te gast bij Joke en Vincent. Daardoor had ik niet gemerkt dat tijdens het diner mijn gsm was afgegaan. Na de lange rit van Aalter naar Leuven waren we linea recta in bed gekropen en zo kwam het dat ik het berichtje op mijn voicemail pas beluisterde ‘s ochtends vroeg, met de slaap nog in mijn ogen. Vriend C, dezelfde van het diner van vorige week, had een bericht achtergelaten. Hun dochter was geboren. Op 26 weken en 5 dagen. 900 gram, 34 cm. Het haar op mijn armen ging tijdens het beluisteren van de boodschap recht overeind staan. Vorige week was vriendin M nog stralend zwanger. Een zwangerschap die niet makkelijk tot stand gekomen was. Waardoor we extra blij voor hen waren toen we vernamen dat hun droom eindelijk in vervulling zou gaan. En nu dit.
Gebeld met vriend C, gevraagd of we op bezoek mochten in het ziekenhuis. Dat mocht. Ik had me op het allerergste voorbereid en moest op weg naar het ziekenhuis menig krop in mijn keel doorslikken. Maar het bezoek in het ziekenhuis heeft me opgefleurd. C en M waren optimistisch. Hun dochter stelde het naar omstandigheden goed. De eerste 24 uur waren achter de rug. De eerste horde was genomen. Natuurlijk zullen de volgende dagen en weken niet de gemakkelijkste worden, maar we geloven en hopen dat dit kleine baby’tje binnen enkele maanden naar huis mag. En dan is het feest! Groot feest!
Baby’s
We hebben 2009 afgesloten met een babybezoek en lo and behold, 2010 is begonnen met, jaja, een babybezoek. Baby O diende zich aan om twee uur ‘s nachts op 1 januari 2010 (01/01/2010, als dat geen prachtige datum is). Het feestvarken kwam veertien dagen te vroeg op de wereld. Al een geluk voor de mama, want het was een kanjer van vier kilo en 53 centimeter. En we zagen dat het goed was.
En besef je plots
Dat je begint oud te worden. Vandaag is mijn vriend peter geworden van het eerste kindje van zijn zus. Man, het lijkt pas gisteren dat we zijn zus naar huis moesten dragen na een avondje veel te veel jenevers. Jaja, tijden veranderen.