Of dat was toch de bedoeling. Blijkbaar is maandagavond dé winkelavond bij uitstek in onze kennissenkring. We kwamen maar liefst zes bekenden tegen, met wie we natuurlijk allemaal een babbeltje moesten slaan. Op die manier zullen we er nooit in slagen ons record snelwinkelen te verbeteren.
Drie uur is veel te weinig
Om voor drie jaar bij te praten. Mijn lieve vriendin L was er woensdag om vijf uur en moest alweer weg om acht uur. Drie uur, net genoeg om een lekkere vegetarische maaltijd in mekaar te draaien, een flesje schuimwijn te ledigen en vast te stellen dat ze nog steeds dezelfde was. Een beetje vermagerd omdat haar gezondheid haar wat parten speelt, maar zoals gewoonlijk boordevol plannen. Vandaag vertrekt ze alweer naar Qatar om daar voor een jaar op de ambassade te gaan werken. Het zal voor haar een blij weerzien worden met haar Syrische vriend die ze een jaar heeft moeten missen.
Drie jaar valt niet samen te vatten in drie uur en ik moest haar nog zoveel vertellen. Maar ik mag niet klagen, niet iedereen heeft het geluk gehad haar te zien tijdens haar blitzbezoekje in België. Hopelijk moet ik geen drie jaar wachten op een volgend weerzien.
Zoef
Dat was het weekend. Zoals gewoonlijk weer veel te snel voorbij. Onze achttienkoppige bende heeft zich geweldig goed geamuseerd, het weer was schitterend, de omgeving prachtig en de organisatie vlekkeloos (al zeg ik het zelf). Misschien zet ik vanavond een paar foto’s online.
En nu zal ik maar eens aan de werkdag beginnen. Een beetje koffieklets op maandag, dat mag al eens, he?
De zon
Een beetje aarzelend, maar ze komt erdoor. En da’s maar goed ook, want binnen een uur of drie vertrekken we met een bende van achttien man op weekend. Tijd voor wandelingen in een glooiend groen landschap, pannenkoeken, wie weet een verfrissende duik in een meer, barbecue, wijn, spelletjes en goeie gesprekken. Waimes, here we come!
Herdenking van de slag bij Passendale
Vandaag is het 90 jaar geleden dat jonge mannen, amper de kinderschoenen ontgroeid, hun leven lieten in de slag bij Passendale. In de drassige modder die overbleef na de slag werden vele lijken nooit teruggevonden. Van Passendale bleef niets meer over. Ik heb ze bezocht, de plaatsen in en rond Ieper waar die jonge mannen stierven in het gevecht om enkele meters grond. Ik stond daar onder een stralend blauwe hemel en kon het niet bevatten.
‘t Mineraal
Aan onze housewarming party in drievoud hebben we een fijne collectie Bongobonnen overgehouden. Helaas was het er door ons drukke bestaan nog niet van gekomen deze bonnen te verzilveren. Maandagavond hebben we daar verandering in gebracht.
Weg met de examen-, werk-, verhuis- en andere stress. Sauna ‘t Mineraal was onze bestemming voor een avond gezellig genieten van sauna’s, zwembaden en van elkaar. En het moet gezegd, na een eerste aanpassingsperiode (ik moet altijd een beetje wennen aan zoveel blote piemels 😉 ), hebben we ons geweldig kunnen ontspannen. Ik hield vooral van de erg sfeervolle Himalaya Grotte. We hebben, de nodige rustpauzes in acht nemend, bijna alle sauna’s uitgeprobeerd. Aan het stoombad zijn we niet toegekomen. Dat zal voor een volgend bezoek zijn (er ligt hier nog zo’n Bongobon).
Minst leuke moment van de avond: de opgietsauna met Japanse kruiden. Wij heel happy dat we nog net op tijd waren om deze ceremonie mee te maken. Het was de eerste keer dat we zoiets deden en we waren erg benieuwd. We hadden geluk, er was in een zee van naakte mensen op het hoogste verdiepje nog net een plaatsje voor ons twee. En toen gooide de ceremoniemeester (?) de eerste schep water met kruiden op de saunastenen. Yikes. Ik dacht even dat ik ging stikken. Men had ons gewaarschuwd dat deze Japanse kruiden erg sterk konden zijn, maar dit had ik toch niet verwacht. Het voelde aan alsof iemand een heel potje Vicks in mijn neusgat had leeggesmeerd. Ik probeerde rustig door mijn neus te blijven ademen en na een minuutje ging het weer beter.
Tot de ceremoniemeester een tweede schep bovenop de gloeiend hete stenen goot. Mijn arm ademhalingsorgaan kreeg het zwaar te verduren. Ik probeerde door de handdoek te ademen om de felle kruiden te filteren, maar veel hielp het niet. Ik was blijkbaar niet de enige met problemen, want er verlieten nog een paar mensen de saunaruimte. En toen hield ik het ook maar voor bekeken. Bijna stikken is niet bepaald mijn idee van ontspannen. Mijn vriend is een paar minuten later naar buiten gekomen. Hij zei dat hij het nog wel kon uithouden, maar hij wilde mij zeker niet alleen laten rondlopen tussen al die blote venten. 😉 Misschien moet ik zo’n opgietceremonie nog een tweede kans geven of beginnen met wat minder straffe kruiden, maar maandagavond vond ik het heel erg onaangenaam. Ik ben een opgietkruidensaunawussie. 
Feit is dat ik maandagnacht geslapen heb als een roosje.
Met dank aan Goya om ons ‘t Mineraal aan te raden.
Straks…
Komt mijn lieve vriendin L naar ons appartementje. Spannend! Want ik heb haar al meer dan drie jaar niet meer gezien. Haar omzwervingen hebben haar achtereenvolgens in Washington, Qatar, Washington en nu weer in België gebracht. Ik kijk uit naar het weerzien en ben benieuwd of ze fel veranderd is. Ik denk van niet.
L’Etoile d’Or
Vanavond zijn mijn vriend en ik iets gaan eten in een nieuw restaurantje op de Tiensevest tussen het Martelarenplein en de Diestsestraat, vlakbij het busstation. L ‘Etoile d’Or is een mooi ingericht restaurantje en zo nieuw dat het nog naar verf ruikt. We aten er voor een schappelijke prijs konijn met pruimen (mijn vriend vond wel dat er meer pruimen bij mochten) en tomaat garnaal. Twee klassiekers die altijd goed smaken.
Grappig: we vroegen brood bij onze maaltijd en de piepjonge dienstertjes kwamen telkens één broodje brengen die ze met een broodtang uit een grote mand visten. Dat staat chic, maar voor mij hadden ze evengoed een mandje met brood op tafel mogen zetten, ‘t is nogal vervelend om telkens een extra broodje te moeten bijvragen. De tweede keer dat ze langskwamen hebben we dan maar meteen twee broodjes gevraagd. Volgende keer toch maar frieten nemen, da’s makkelijker. 😉 Als dessert nam ik een beker ambachtelijk bereid ijs met verse aardbeien en een cava om alles door te spoelen.
Voor herhaling vatbaar.
Zoutleeuw
Een impressie van ons zondags bezoek aan zwangere vriendin F en haar man K, uitgeweken naar Zoutleeuw omdat de huizen in Leuven en omgeving nu eenmaal niet te betalen zijn voor jonge tweeverdieners.
Romance op het werk
Al een half jaar of zo koesterden een (vrouwelijke) collega en ik vermoedens dat er iets moois bloeide tussen collega U van onze afdeling en ex-collega J die nog niet zo lang geleden naar een andere afdeling verhuisd is. Wij spreken ‘s middags nog geregeld af met ex-collega J en het viel op dat J en U toch wel erg vaak na het eten samen een wandelingetje gingen maken. En hun verlofperiodes kwamen ook verrassend vaak overeen. En ja, zoiets geeft natuurlijk aanleiding tot de nodige speculatie en het speuren naar signalen die onze vermoedens konden bevestigen dan wel weerleggen.
Vandaag heeft collega U toegegeven dat hij al een tijdje samen is met J. Al veel langer dan wijzelf vermoedden. Ik vind het echt geweldig. Twee toffe vrijgezellen-op-leeftijd die mekaar leren kennen op het werk. Ik gun ze het van harte.