Chicago – 7 augustus 2015

Niet zo geweldig geslapen. Het logeerbed dat onze vrienden ons zo gastvrij ter beschikking gesteld hebben, is erg hard. Het doet me een beetje denken aan de futons in de Japanse ryokans. De enige manier om op zo’n bed te slapen, is op je rug liggen en ik ben geen rugslaper.

Onze vrienden hebben ons laten uitslapen en hebben alles klaargezet voor het ontbijt. Het is vandaag vrijdag en ze moeten allebei werken. In de USA zijn verlofdagen een erg schaars goed. Mijn vriend en ik beseffen dat we op dat vlak in België echt niet te klagen hebben.

Na op ons gemak ontbeten te hebben in huiselijke sfeer nemen we de metro naar de Willis Tower, het hoogste gebouw van Chicago. De Willis Tower is 442,14 meter hoog (met antenne meegerekend 527 meter) en was 23 jaar lang het hoogste gebouw ter wereld. Tot 20102 was de Willis Tower het hoogste gebouw in Noord-Amerika, maar die titel werd overgenomen door One World Trade Center. Velen onder jullie zullen de Willis Tower beter kennen onder de naam Sears Towers. De grote toren veranderde echter van naam in 2009 toen de Britse verzekeringsmakelaar Willis Group Holdings er zijn intrek genomen

We vervoegen rond half elf ’s ochtends de rij wachtenden. De wachtrij is opgebouwd uit verschillende delen op verschillende verdiepingen zodat je nooit een overzicht krijgt over hoeveel wachtenden er exact vóór jou zijn. En da’s misschien maar goed ook, want in totaal moeten we een uur en een kwartier wachten voordat we een theaterzaal worden ingeleid om naar een kort filmpje te kijken. Pas daarna worden we op het observation deck toegelaten.

Het uitzicht maakt dat we het lange wachten snel vergeten zijn. Wat een fenomenaal bouwwerk! Vooral de glazen uitkijkplatformen zijn populair. Iedereen wil wel een kiekje waarop het lijkt alsof hij of zij boven Chicago zweeft. Wij halen onze GoPro boven voor een spectaculaire selfie.

Wanneer we terug met beide voeten op de begane grond staan realiseren we ons dat het al middag is. Tijd voor een snelle lunch! Vlakbij de Willis Tower blijkt een klein parkje te zijn en een aantal afhaalrestaurants waar je een lunchpakket kan kopen. Mijn vriend gaat voor een sushilunch en ik eet voor de verandering nog eens een noedelsoepje, met udonnoedels deze keer. We slagen erin een tafeltje te bemachtigen en eten onze verrassend lekkere lunch op in het zonnetje.

Volgende halte: Millennium Park. Het wordt een blij weerzien met de Cloud Gate van kunstenaar Anish Kapoor (beter bekend als The Bean). Het prachtige kunstwerk ligt te blinken in de zon. Hoe fantastisch zou het zijn als er in Brussel een hierop gelijkend kunstwerk zou komen?

Natuurlijk wil iedereen op de foto met The Bean. Het Millennium Park is ook een populaire plek om trouwfoto’s te maken. We zien het ene na het andere bruidspaar poseren. De bruidjes zijn uitgedost in de meest extravagante outfits en vergezeld van een hele hoop bijpassende bruidsmeisjes en jongens. Het motto lijkt wel: hoe kitscheriger, hoe liever.

De zon zet haar beste beentje voor en het is inmiddels erg warm geworden. Er is een groot terras in Millennium Park dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet. We slagen erin een plaatsje te bemachtigen en bestellen een biertje en een margarita. De margarita is op voorhand gemengd, maar best wel lekker. We doen een beetje een people watching en luisteren de gesprekken van de mensen rondom ons af. Het bevalt ons zo goed dat we nog een tweede drankje bestellen. De prosecco valt echter dik tegen. En eerlijk, een prosecco serveer je toch echt niet in een plastieken frisdrankbekertje.

De namiddag is al flink gevorderd en het wordt tijd om ons naar Chinatown te begeven alwaar we hebben afgesproken met onze vrienden. We wandelen langs een bijzonder mooie speeltuin in de richting van Lake Michigan. De avondzon zet alles in een prachtige gloed en we zien een paar mooie appartementsgebouwen langs het meer waarin het goed leven lijkt.

We nemen de metro naar Chinatown en zijn net iets voor onze vrienden op de plek van afspraak. Onze vrienden moeten nog een snelle boodschap doen en zo komen we terecht in een Chinese winkel in Chinatown. Ik vind Aziatische winkels altijd heel boeiend, het productaanbod is er zo radicaal verschillend van wat wij gewoon zijn. Ik kijk mijn ogen uit. Vooral de afdeling met grote aquariumbakken met levende vis erin, is de moeite. Ik koop een aantal dozen Pocky voor mijn broertje in de vreemdste smaken.

Op aanraden van de Chinese vrouw van vriend H dineren we met ons vijven bij Minghin Cuisine. Onze gastvrouw bestelt het ene na het andere gerecht en alles staat binnen een paar minuten op onze tafel. Ik weet niet van wat eerst proeven. Speciale vermelding voor de Peking Duck die op een wel heel bijzondere wijze wordt geserveerd. Eerst komt het krokant gebakken vel van de eend op tafel, dat we opeten opgerold in een soort zachte, hartige pannenkoek met een zoete saus. Daarna komt het eendenvlees zelf, in stukjes gesneden en met groenten geserveerd. Heerlijk.

De dochter van onze vrienden heeft het duidelijk naar haar zin, een foodie in wording. Ze eet smakelijk van haar rijst en speelt braaf met haar speelgoedjes. Het is de eerste keer dat ze ons ziet, maar ze heeft geen last van verlegenheid of zo. Heel fijn dat het zo goed klikt.

We slagen er onmogelijk in om alles wat op tafel staat, op te eten. Het is gewoon veel en veel te veel. De vrouw van onze vriend vraagt om alle overschotjes in te pakken zodat we de dag nadien de restjes kunnen opeten.

Na het diner rijden we met z’n vijven in de auto terug naar het huis van onze vrienden op de campus van UIC. We nemen snel een douche om het zweet en het stof van de voorbije dag van ons af te spoelen en brengen de rest van de avond door met bijpraten. Als je elkaar meer dan een jaar niet gezien hebt, is er stof genoeg. Ik ben erg blij dat het mijn vriend zo goed gaat hier in Chicago. Hij heeft het duidelijk getroffen met zijn gezin en zijn dochter is een ongelooflijke cutie. <3

Griekenland, here we come?

Gisterenavond gaan eten met een kameraad in La Divina Commedia, een nieuw Italiaans restaurant in het Leuvense. We hadden na onze respectievelijke vakanties veel stof om over te praten.

Het deed me vooral plezier te vernemen dat onze kameraad, al jaren een vrolijk vrijgezel, onder de Griekse zon door een pijl van Eros geraakt was. De liefde met zijn Griekse schone is nog pril, dus ik wil zeker niet het vel van de beer verkopen, voordat hij geschoten is, maar stiekem droom ik al van een zonnige vakantie met z’n vieren in het tegen dan hopelijk helemaal van de crisis herstelde Griekenland.

(Dromen mag, he?)

Van Calgary naar Chicago – 6 augustus 2015

Opstaan om 6.30u, niet bepaald iets wat mij vrolijk maakt. Gedoucht, nog een laatste vrijpartij op Canadese bodem, ontbeten en de laatste spullen in de valies gegooid. Op naar de luchthaven van Calgary!

We droppen onze Toyota Corolla af bij verhuurbedrijf Thrifty en begeven ons naar de luchthaven. Tot onze grote verbazing moeten we eerst door customs en dan door security mét onze valiezen. Calgary is één van die luchthavens waar de Amerikaanse security check gebeurt vóór je op het vliegtuig stapt. We laten nogmaals onze vingerafdrukken en onze foto nemen.

Onze vlucht zelf heeft een lichte vertraging, wellicht te wijten aan het slechte weer in Calgary dat blijft aanhouden. We zijn naar goede gewoonte weer riant veel te vroeg. Onze vlucht vertrekt immers pas om 11.30u. Mijn vriend wil elke mogelijke pech zoveel mogelijk uitsluiten en rekent daarom altijd ruim voldoende tijd opdat we het vliegtuig zeker niet zouden missen.

Het eten in onze terminal is kort gezegd amper die naam waard. We zien geen andere uitweg dan een fruitsla en een chocolate chip cookie te kopen bij Starbucks, een keten die ik in normale omstandigheden liever vermijd.

Het is toch een kleine 4 uur vliegen van Calgary naar Chicago. Maar goed dat ik mijn oorspronkelijke plan om met de wagen van Vancouver naar Chicago te rijden snel heb laten varen. Dat zou gewoon gekkenwerk geweest zijn.

De vlucht verloopt probleemloos. Helaas moet ik vaststellen dat mijn valies voor de zoveelste keer het bagagetransport niet zonder kleerscheuren heeft overleefd. Mijn spiksplinternieuwe, dure valies. Het is niet te geloven en dat terwijl de valies van mijn vriend, hoewel geblutst, al jaren meegaat. Kan ik weer een klacht gaan indienen bij United Airlines.

Op de luchthaven kopen we snel een potje yoghurt en een sandwich om onze knorrende magen wat in bedwang te houden. Na een metrorit van meer dan een uur, stappen we eindelijk uit in metrohalte UIC Halsted. Aan de uitgang van de metro staat onze vriend H (dezelfde vriend met wie we destijds onze roadtrip van Chicago naar New York deden) ons op te wachten met zijn schattige dochter. Het is een blij weerzien én een eerste kennismaking tegelijkertijd. Zijn dochter is nu tien maanden, maar het is de allereerste keer dat we haar in ’t echt zien.

Het weer in Chicago valt zeer goed mee met temperaturen tegen de 30 graden. Fijn dat we het rotweer in Calgary ontvlucht zijn.

Wanneer de Chinese echtgenote van onze vriend thuis komt, bestelt onze vriend pizza. Normaal ben ik geen pizza-fan, maar deze pizza valt echt goed mee. De bodem blijft redelijk krokant en de pizzachef is niet karig geweest bij het beleggen van de pizza.

Als afsluiter van de avond kijken we samen met mijn vriend naar de GOP Presidential Debates. Ik zie een hoop saaie conservatievelingen die onderling uitwisselbaar zijn. Behalve onze vriend Trump natuurlijk, die de rest van het peloton ver vooruit is op het vlak van idiote uitspraken en vrouwonvriendelijkheid. Wat een lul. Niet te geloven dat zo’n clown serieus kans maakt om een gooi te doen naar het presidentschap.

We zappen weg van het debat om de allerlaatste aflevering van de The Daily Show met Jon Stewart te zien. Ik ken Jon Stewart natuurlijk wel van fragmenten op youtube, maar deze laatste show stel mij erg teleur. Er passeren een lange rij oude bekenden waarvan ik helemaal niemand ken. Bijna even saai als het GOP Presidential Debate.

We wensen onze vriend goedenacht en kruipen in bed. Morgen hebben we een dagje Chicago voor de boeg! Ben benieuwd hoezeer de stad veranderd is sinds ons vorige bezoek in 2009.

Onverwacht ziekenbezoek

Gisterenavond stond er een bezoekje aan het petekindje op het programma. Om toch nog wat tijd te hebben voordat hij in bed moest, stopte ik wat vroeger met werken en nam ik de trein naar Aarschot, alwaar zijn papa mij aan het station kwam ophalen. Ik had me al verheugd op de reactie van mijn petekindje bij het in ontvangst nemen van mijn cadeautje: een mini-versie van de Ice Explorer. Mijn petekindje is (hoe cliché voor een jongetje) dol op alles wat wielen heeft.

Helaas, het ventje was ziek. 39 graden koorts en het enige wat troost kon bieden, waren de zachte armen van mama. Daar konden geen honderd Ice Explorers tegenop. Jammer, maar ik hoop dat hij er toch plezier aan heeft wanneer hij aan de beterhand is.

Aangezien de mama zich in de namiddag vooral met de zieke had moeten bezig houden, had ze “iets eenvoudigs” gemaakt voor mij en mijn vriend (die vanuit Leuven na kwam met de wagen). Ik weet niet hoe jullie “iets eenvoudigs” definiëren, maar lasagne (zelfs al is het maar met één saus ipv twéé) vind ik nu niet bepaald een eenvoudig gerecht. Enfin ja, het was superlekker. Al was het ijsje met chocoladesaus als afsluiter er misschien net wat te veel aan.

Calgary – 5 augustus 2015

Opnieuw opgestaan om 7u. Wanneer we naar Chicago vliegen, moeten we de klok opnieuw een uur verder zetten en we willen ons al zoveel mogelijk aanpassen aan de andere tijdzone.

Als ontbijt eet ik een omelet en wat yoghurt. Er zijn slechtere manieren om de dag te beginnen. Van Goofball vernemen we dat het gisteravond rond een uur of zes verschrikkelijk gehageld heeft in Calgary. Wij waren toen nog onderweg vanuit Banff en zijn gelukkig gespaard gebleven van dit noodweer. De beelden van de hagel moeten nochtans indrukwekkend geweest zijn.

Vanochtend is het gelukkig mooi weer. We trekken naar dé topattractie van Calgary: Calgary tower, een 191 meter hoge observatietoren. Veel volk is er niet dus we hebben alle tijd om Calgary en omgeving te bewonderen. Calgary is best wel een grote stad, gelegen tussen de prairies en de Rockies in. Vanaf de toren heb je een uitstekend uitzicht op de omgeving.

Terug beneden informeren we in de souvenirshop waar we ergens postzegels kunnen krijgen voor onze kaartjes. Blijkbaar verkoopt elke drugstore postzegels en gelukkig voor ons is er eentje vlakbij. We moeten wel even slikken als we het tarief vernemen voor één postzegel naar Europa, maar hey, die 79 kaartjes zijn nu toch al geschreven, het zou zonde zijn ze niet op de post te doen.

Tijdens onze wandeling in Calgary valt het op dat de stoep bezaaid ligt met afgerukte bladeren. En op één plek komen we een afgeknakte boom tegen. Buiten dat lijkt de schade van de hagelstorm goed mee te vallen. De straten zijn zelfs al helemaal opgedroogd en de zon schijnt alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

We wandelen op ons gemak naar het Chinese Cultural Centre, alwaar we de koepel bewonderen die gebaseerd is op de koepel van de Tempel van de Hemel in Peking. Het centrum is door Chinese vaklieden volgens traditionele technieken gemaakt. Erg knap en iets wat je helemaal niet zou verwachten in deze omgeving. Calgary heeft ook een regelijk grote China Town, waarvan we dankbaar gebruik maken om te lunchen. Op de wandeling naar het culturele centrum zagen we een aanduiding voor een Koreaans restaurant. Helemaal spek voor onze bek!

Kimchi House ligt aan een kleine indoor food court. Niet echt gezellig, maar wel heel geschikt voor een snelle lunch. Uiteraard ga ik voor een noedelsoep. Mijn verslaving begint zorgwekkende proporties aan te nemen… Mijn yuk gae jang (een pikante noedelsoep met rundvlees) is geweldig en de portie is gigantisch. De bibimbap van mijn vriend mag er ook zijn. En ’t is nog goedkoop ook.

Ik moest al erg mijn best doen om mijn noedelsoep binnen te krijgen, maar wanneer ik een food truck (food trucks zijn duidelijk heel de rage in Calgary) zie die bubble tea serveert, kan ik het niet laten om dit uit te proberen. Nog niet zo lang geleden zag ik een filmpje op youtube waarin dit drankje werd aangeprezen. Zelf heb ik echter nog nooit bubble tea geproefd.

De bubble tea die ik krijg bevat grote dikke parels van tapioca. Verder is het naar mijn mening een doodgewone smoothie. Het strootje is echter heel dik zodat je zonder al te veel moeite de tapiocaparels kan opzuigen. Best wel lekker, al is het vooral de smaak van de smoothie zelf die weet te bekoren en niet zozeer de parels. Wel jammer dat het drankje zo zwaar valt, vlak na ons middagmaal. Mijn vriend en ik delen één bubble tea en dan nog hebben we alle moeite van de wereld om dit drankje naar binnen te spelen.

Calgary blijkt zowaar een mooie en aangename winkelwandelstraat te hebben, met leuke winkels en eet- en drinkgelegenheden. We passeren een grote winkel die enkel t-shirts verkoopt en kunnen het niet laten om een ‘Canadian selfie’ t-shirt te komen voor het petekindje van mijn vriend. De winkelier blijkt een grapjas te zijn, want hij biedt aan het t-shirt te ruilen tegen mijn fototoestel. Euh, I think not.

De twaalfjarige dochter van de winkelier vraagt tijdens het afrekenen zomaar out of the blue of we Shawn Mendes op straat zijn tegen gekomen. Mijn vriend en ik staan allebei een beetje met de mond vol tanden want we hebben eerlijk gezegd geen idee wie dit heerschap wel mag wezen. De winkelier legt uit dat er straks een concert is van Shawn Mendes en dat zijn dochter al gans de dag op hete kolen zit.

Wanneer we buiten staan, googlen we even wie Shawn Mendes is. Blijkbaar een Canadese jongeling die goed in de markt ligt bij tienermeisjes. En jawel, een beetje verder komen we langs de concertzaal waar een ganse rij jonge meisjes staat aan te schuiven.

We hebben het zo ongeveer wel gezien in het centrum Calgary en besluiten naar de auto terug te keren om op basis van de gids te beslissen wat onze volgende bestemming is. Fort Calgary lijkt een interessante plek om de namiddag door te brengen. We rijden net de parkeergarage uit wanneer een hevige regenbui losbarst. Opeens lijkt Fort Calgary een pak minder interessant, want een deel van de tentoonstelling bevindt zich buiten.

Wanneer de hevige regenbui zich ontpopt tot een verschrikkelijke hagelbui, geven we er de brui aan en besluiten we terug te rijden naar ons hotel. Toch nog een drie kwartier rijden van het stadscentrum. Het geluid van de hagelbollen op het koetswerk van de huurwagen (onze trouwe Toyota Corolla) is behoorlijk akelig. Het klinkt echt alsof er kleine putten worden geslagen in het koetswerk. Al een geluk dat we goed verzekerd zijn.

De storm is zo hevig dat we onderweg auto’s opmerken die zich onder bruggen geparkeerd hebben om te wachten tot het ergste voorbij is. Niet echt veilig, vind ik persoonlijk. Wij rijden dapper verder. Gelukkig is de hagelbui voorbij wanneer we het hotel bereiken. Op het eerste gezicht ontwaren we geen schade aan onze huurwagen. De hagelbui klonk waarschijnlijk erger dan het was.

Door dit onvoorziene noodweer zijn onze plannen serieus in de war gestuurd en zijn we veel vroeger dan gepland in het hotel. We besluiten van de nood een deugd te maken en onze was te doen. Dan kunnen we morgen met propere kleren naar Chicago vliegen.

We herorganiseren de valiezen en ik schrijf op de kamer op mijn gemak nog wat aan mijn reisverslagen. Een rustige namiddag komt, om heel eerlijk te zijn, niet echt ongelegen.

We zien het niet zitten om voor het avondmaal terug te rijden naar het stadscentrum en eten voor de tweede dag op rij in ons hotel. Ik beperk me tot een voorgerecht. De combinatie noedelsoep – bubble tea maakt dat ik ’s avonds niet al te veel honger heb. De portie East Coast mosselen die ik als voorgerecht krijg, blijkt echter nog meer dan behoorlijk te zijn. En ook de burger van mijn vriend smaakt.

We gaan na een rustige namiddag en avond slapen om 22u, want morgen moeten we vroeg uit de veren om op tijd op de luchthaven te zijn.

Een uitgeregende zaterdag

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ondertussen wel weten dat mijn meteorologische voorkeur zich situeert tussen tussen de 22 en 30 graden, vergezeld van een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Maar soms heeft een mens geen goed weer nodig om zich te amuseren.

De barbecuemaaltijd met verkoold vlees werd ingeruild voor een tapas-maaltijd met wraps, scampi met appeltjes, purée met zalm en heerlijke salade. Veel gezonder! En we scoorden goeie punten met ons Lego City cadeau voor de drie jongens (5, 7 en 9): een vrachtwagen met oplegger voor een cool vliegtuig. De Lego is er toch sterk op vooruitgegaan sinds mijn tijd. Ik kijk altijd een beetje met afgunst naar al dat mooie speelgoed.

Het was ook heel leuk om met de drie jongens te spelen. Echt schatten van jongens. <3

Van Banff naar Calgary – 4 augustus 2015

Ondanks de twee aparte bedden heb ik een vrij slechte nacht. Om de één of andere reden ben ik veel te vroeg wakker en slaag ik er niet meer in de slaap te vatten. Ik lig te wachten tot de wekker afgaat, die nochtans een uur vroeger staat dan de voorbije dagen (7u).

Vandaag was het plan om helemaal naar Drumheller te rijden om daar met de wagen de Dinosaur Trail van 48 km te doen. Drumheller en omgeving zijn bekend om wille van de overblijfselen van dinosauriërs die er gevonden werden. Er zou ook een zeer interessant museum zijn. We besluiten dit plan echter te schrappen en nog een dag in Banff door te brengen in een allerlaatste poging om nog een beer te zien.

Het ontbijt in het verder uitstekende Brewster’s Mountain Hotel valt dik tegen. Geen warme opties, enkel toast, wat ontbijtkoeken en confituur. Gelukkig is er vers fruit en yoghurt. Ik beperk me dan ook daartoe.

Het weer ziet er deze ochtend redelijk goed uit en volgens de weersvoorspellingen zal het tot een uur of twee in de namiddag mooi weer blijven, daarna mogen we ons aan een hele hoop regen verwachten. Bij het plannen van deze trip had ik mezelf voorgenomen om, net zoals in Ijsland, te gaan paardrijden. Deze voormiddag in Banff lijkt ongeveer de laatste kans om dat nog te doen. We vinden een manège die paardrijtochten van een uur aanbiedt en volgens hun online systeem is er nog plaats voor twee personen om 14u.

We vragen aan de receptie om voor ons een paardrijtocht te reserveren. De vriendelijke dame deelt ons echter mee dat in de voormiddag alles al volzet is. Er is enkel nog plaats vanaf 14u in de namiddag, maar dan gaat het regenen volgens de voorspellingen. Paardrijden in de regen lijkt me niet echt fijn, dus we besluiten het paardrijplan te laten varen en in de plaats daarvan de gondola te nemen naar de top van Sulphur Mountain.

De gondola in Banff ziet er helemaal anders uit dan die in Jasper. Deze gondola is veel moderner, met aparte bakjes waarin je kan plaatsnemen. In de winter dient deze gondola ongetwijfeld om skiërs naar boven te brengen. Hoewel ik het apprecieer dat we kunnen zitten en niet als haringen in een tonnetje op elkaar gepropt moeten rechtstaan, mis ik de uitleg van een jobstudent zoals in Jasper.

We zitten samen met een ouder koppel in de gondola. De man van het koppel zit ons een hele tijd aan te staren alvorens te vragen of we Zweden of Estlanders zijn. Geen van beiden. Het is in al onze reizen nog nooit gebeurd dat iemand onze afkomst juist raadde. De man zegt dat hij en zijn vrouw van Israël afkomstig zijn, wat mij erg verbaast, want ze spreken duidelijk Russisch tegen mekaar. Wellicht zijn er na de tweede wereldoorlog Russische joden naar Israël gemigreerd? Ofwel durft hij er niet voor uitkomen dat ze Russen zijn.

Het is ’s ochtends vroeg al vrij druk boven op Sulphur Mountain, waar het stikt van de chipmunks. We beklimmen het pad helemaal naar het voormalige weerstation. Norman Sanson maakte tijdens zijn hele carrière als weerobservator meer dan 1000 keren de klim naar de top van Sulphur Mountain om het weerstation te bemannen. Hij bleef soms zelfs ter plekke overnachten. Respect.

Vlak onder het weerstation bevond zich tot in het jaar 1981 een observatorium voor kosmische stralen. Dit station werd afgebroken en de functie wordt ondertussen overgenomen door andere observatoria en satellieten.

Bijzonder boeiend allemaal, maar het was duidelijk dat de meeste toeristen de chipmunks veruit het interessantste vonden. 😉

Lunchen doen we in het Panorama Restaurant op Sulphur Mountain. Een schitterend uitzicht gecombineerd met lekker eten. Mijn sandwich met asperges en geitenkaas was echt bijzonder lekker.

Tijdens de lunch zien we donkere wolken komen aandrijven richting Banff. Qua timing voor ons bezoekje aan Sulphur Mountain hadden we het niet beter kunnen treffen.

Na een ritje terug in de gondola rijden we met de wagen naar Lake Minnewanka, alwaar we even uitstappen om de voetjes in het water te steken. We twijfelen of we ons aan een kanotochtje zouden wagen, maar de vrees overvallen te worden door een stevige plensbui is te groot. In plaats daarvan besluiten we de Minnewanka Loop te doen met de wagen. We hebben geluk: op de weg lopen een stuk of zes berggeiten met mooie grote hoorns die zich maar al te graag laten fotograferen. ’t Zijn wel geen beren, maar wie het kleine niet eert…

We zouden graag een wandeling maken in deze mooie omgeving, maar voordat we kunnen beslissen welke wandeling te doen, barst het onweer los. Het regent pijpenstelen en opeens is het maar liefst tien graden kouder dan enkele minuten voordien. Het blijft me verbazen hoe veranderlijk het weer in Canada is. In echt een allerlaatste wanhopige poging om nog een beer te zien, rijden we de Minnewanka Loop nog een tweede keer. Wat een contrast! De eerste keer reden we in de stralende zon, de tweede keer in de gietende regen. Beide keren valt er uiteraard nergens een beer te bespeuren.

Deze keer ziet het er helaas niet naar uit dat de hemel snel zal opklaren. Ik ben echter voorzien op slecht weer, trek een t-shirt met lange mouwen onder mijn kleedje aan, doe mijn wandelschoenen en kousen aan en haal mijn regenjas uit IJsland boven (zo’n nuttig souvenir!).

Klaar voor een bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site, de plek waar Parks Canada ontstaan is. Ik weet niet goed wat hiervan te verwachten, maar het blijkt een ideale site om te bezoeken tijdens een regenachtige namiddag.

We werpen een blik op de bijzondere cave waar geothermisch verwarmd water een klein vijvertje vormt. Deze plek is eeuwen geleden ontdekt door de First Nations en was een belangrijke plek voor hun ceremonies. Toen drie westerlingen deze grot ontdekten, kregen ze het geniale idee om hier een kuuroord te bouwen. Van heinde en verre kwamen de mensen baden in het licht zwavelhoudende water.

In het water van de grot leeft een erg bijzondere slak die enkel in deze specifieke omgeving voorkomt. De slak is zwart en piepklein, maar erg kwetsbaar. Er hangen dan ook overal waarschuwingsborden dat het strikt verboden is om je handen in het water te steken.

Na de grot komen we in de ruimte van de vroegere baden terecht. Een bijzonder knappe projectie verspreid over vier reusachtige schermen toont de pracht van de Canadese natuur. Zeer mooi in beeld gebracht. Dat moet een enorm werk geweest zijn om al die beelden zo mooi op elkaar te laten aansluiten.

We sluiten ons bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site af met wat zoetigheid in het bijhorende café. Ik koop een nanaimo bar met Irish cream, een zoetigheid dit we onderweg al meermaals zijn tegen gekomen. Lekker, maar niet bepaald een lichte snack. Ik voel me dan ook een beetje schuldig wanneer ik vaststel dat de zogenaamd gezonde berry smoothie 40 g suiker bevat. Yikes!

Rond 16.50u regent het nog steeds en besluiten we te vertrekken naar Calgary in de hoop beter weer tegemoet te rijden. De hoop om nog een beer tegen te komen hebben we laten varen. Ach, we hebben zoveel andere mooie dingen gezien. Heel erg vind ik het niet.

Onderweg naar Calgary blijft de regen ons achtervolgen. Het weer is desastreus slecht: gietende regen, laaghangende wolken. We zijn blij wanneer we eindelijk ons hotel bereiken.

Ik boekte een Best Western Premier vlakbij de luchthaven, omdat we overmorgen ‘s ochtends een vlucht naar Chicago moeten nemen en ik het risico niet wil nemen om in een file terecht te komen tijdens het spitsuur. Hierdoor is ons hotel redelijk ver van het stadscentrum gelegen. Niet zo erg, want het weer is er niet naar om buiten een terrasje te doen.

Het hotel is echt een meevaller. Echt wel één van de beste hotels (op de locatie na) van deze trip. Reusachtige kamer met twee queen size bedden (hoera!) en zeer proper. (Heb ik al vermeld dat sommige hotels in Canada op dit vlak toch echt wel teleur stelden en ’t is niet dat het goedkope hotels waren.)

We dineren in het hotel. Lekker makkelijk! Ik ga voor een wontonsoep (want dat had ik nog niet gegeten deze vakantie ;-)) en mijn vriend voor een pasta. Ik ben zo dom om de grote portie te bestellen. De wontonsoep is gigantisch, zeker na de nogal calorierijke uitspatting van deze namiddag.

Zoals echte saaie mensen kruipen we na het diner alweer vroeg in bed. Laat ons hopen dat de weergoden ons morgen beter gezind zijn voor onze allerlaatste volledige dag in Canada.

Eerste (halve) werkweek zit erop!

Een werkweek die zich nog een beetje in vakantiemodus afspeelde. Overal gaan vertellen hoe tof het wel niet was in Canada en Chicago, zelf luisteren naar de vakantieverhalen van de collega’s die naar Frankrijk, Montenegro, Kroatië, Slovenië, Albanië, Italië,… waren geweest, elke middag een terrasje doen (woensdag aan een staantafeltje bij de Noordzee, donderdag op het dakterras van de Koninklijke Bibliotheek en vrijdag ramen bij de Samourai) en tussendoor druk achterstallige mails verwerken. Kwestie van de overgang naar het werkleven niet te bruusk te maken. 😉

Enne, superblij dat de maple syrup cookies uit Canada bij mijn collega’s in de smaak vielen. Een groter succes dan mijn mochi uit Japan en gedroogd varkensvlees uit Singapore. 😉

De ideale manier om een jetlag te verwerken

Terrasjes doen met de collega’s, in de happy uur cocktails vliegen (twee cocktails voor tien euro), door het onweer naar binnen gejaagd worden en uiteraard veel te lang blijven plakken. So much fun! 😉

Van Emerald Lake naar Banff – 3 augustus 2015

Een half uur voor de wekker wakker. Tijd genoeg om op mijn gemak een douche te nemen en wat bodylotion te smeren voordat mijn vriend wakker wordt.

Vandaag viert gans British Columbia BC day. We mogen ons dus weer verwachten aan een massale toestroom van dagjestoeristen bij Emerald Lake. Helaas, vandaag moeten wij afscheid nemen van dit ongelooflijk mooie meer en de fijne lodge. Ondanks het wat mindere bed en het gedoe met de shuttle heeft de Emerald Lake Lodge een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Ik zal deze plek missen.

Voor ons allerlaatste ontbijt in Emerald Lake Lodge gaan we voor het ontbijtbuffet. Een beetje een teleurstelling, toch wel. De warme ontbijtopties worden niet erg snel bijgevuld en verder is de keuze niet zo groot. We werpen voor ons vertrek nog een laatste blik op het meer en de hot tub. Snik.

De shuttle voert ons voor de laatste keer naar de guest parking en dan zijn we weg, om vijf minuten later opnieuw te stoppen bij de Natural Bridge, een bezienswaardigheid die zo dicht bij ons hotel ligt dat we er gewoon nog niet geraakt zijn. Dit is onze laatste kans om dit natuurwonder te bekijken, dus daar moeten we gebruik van maken. De Kicking Horse River rivier heeft in de rotsen een formatie uitgesneden die een natuurlijke stenen brug vormt. Leuk om naar te kijken, geen must see wat mij betreft.

In tegenstelling tot de voorgaande dagen is het deze voormiddag een beetje bewolkt. Dat zijn we niet meer gewoon… Een mens went snel aan mooi weer, heb ik al gemerkt.

Het is de bedoeling om deze dag zoveel mogelijk van Banff National Park te zien. Ik realiseer me dat we wellicht een dag te kort zullen komen om alles in Banff te zien wat ik oorspronkelijk gepland had. Ook de plannen om paard te rijden, lijken opgeborgen te moeten worden. De afstanden zijn in Canada veel groter dan we gewoon zijn en de maximumsnelheden liggen aan de lage kant. Mijn vriend rijdt altijd braafjes op de cruise control, maar de gemiddelde Canadees lijkt zich niet al te veel aan te trekken van die snelheidsbeperkingen en rijdt een pak sneller. We maken nochtans lange dagen en proberen zoveel mogelijk op één dag gezien te krijgen. Twee of zelfs drie dagen extra waren geen overbodige luxe geweest om alles net iets meer op het gemak te bekijken en ook nog een paar leuke activiteiten in te lassen.

We stoppen even kort bij Herbert Lake, omdat dit volgens de folder van Banff National Park ‘a photographers favorite’ is. Ik vond dit meer niet zo uitzonderlijk, maar de oppervlakte was dan ook niet spiegelglad omdat er iemand in het meer aan het zwemmen was. Mochten de omringende bergen weerkaatst worden in een rimpelloos meer, kan ik me voorstellen dat het een ander plaatje zou opleveren.

We rijden verder naar Peyto Lake, het meest noordelijke punt dat vandaag op de planning staat. Op het eerste gezicht lijkt Peyto Lake heel toeristisch, met massa’s volk bij het uitkijkpunt, maar wie een beetje verder kijkt dan zijn neus lang is, ontdekt een tweede uitzichtpunt dat erg onduidelijk aangegeven is op de plannen en waarvoor je even moet wandelen. Na een mooie (en gemakkelijke) wandeling wordt je getrakteerd op een fenomenaal uitzicht op het schitterende blauwe meer en de gletsjer die het meer voedt. Ongelooflijk mooi.

We zijn zo diep ontroerd door de schoonheid van deze plek dat we achter een paar boompjes wegduiken om zelf gehoor te geven aan de roep der natuur. Vrijen in zo’n uitgestrekt landschap waarin je alleen op de wereld lijkt, het is erg bijzonder.

Terug in de wagen maken we rechtsomkeer en rijden opnieuw naar het zuiden. Een beetje verderop stoppen we bij de ons inmiddels vertrouwde Num Ti Jah lodge voor een snelle lunch. Het is inmiddels alweer 15u (yep, we leren het niet). Mijn vriend eet een voorverpakte sandwich en ik eet een kom chili. Chili con carne is in Canada blijkbaar een populair gerecht want er zijn veel plekken waar je dit kan krijgen. De chili con carne uit een kartonnen kommetje smaakt eigenlijk best goed en vult veel meer dan verwacht. Na de lunch maken we nog een korte wandeling langs Bow Lake en steken we zelfs even onze tenen in het water.

Opnieuw onderweg zien we een samenscholing van her en der geparkeerde auto’s. Daar moet wildlife in de buurt zijn! Helaas tegen dat ik uitgestapt ben, druipen de meeste mensen het alweer af. Alweer een near bear miss. Het zit ons echt niet mee deze vakantie!

Hoe dichter we Banff naderen hoe slechter het weer wordt. Vanaf de Bow Valley Parkway (zowat onze laatste kans om nog een beer tegen het lijf te hopen) begint het effectief te regenen. Maar net zoals voordien duurt de regen maar kort. Naarmate de kilometers vorderen, neemt ook onze hoop om nog een beer te zien af. Jammer, maar we laten er ons niet door ontmoedigen.

We stoppen nog eens onderweg bij een uitzichtpunt, maar het uitzicht is lang niet zo interessant als de twee kerels die vanop de parking een drone met daaraan een camera bevestigd, laten opstijgen. We mogen zelfs even door de bril kijken waarmee de tweede persoon de drone kan volgen, terwijl de eerste persoon de drone bestuurt. Heel erg cool allemaal. Stiekem voeg ik een drone toe aan mijn lijst met onrealistische wensen.

Het begint ondertussen steeds meer te betrekken en zo nu en dan vallen er een paar druppels uit te lucht. De enige vermeldenswaardige stop is die bij Vermillion Lakes in Banff zelf. We genieten van het mooie uitzicht op de wetlands.

In Banff logeren we in de Brewster’s Mountain Lodge, een historisch hotel in het hartje van van het stadje. We hebben opnieuw een kamer met twee queen siz bedden. Hoera! Het ziet er buiten nog steeds uit alsof elk moment de hemelsluizen kunnen open gezet worden. We opteren er dus voor om sushi te gaan eten bij Sushi Bistro dat redelijke tripadvisor reviews krijgt en gelegen is in hetzelfde gebouw als ons hotel. Er staan wat mensen aan te schuiven om een tafeltje toegewezen te krijgen, altijd een goed teken naar mijn mening. Het duurt nogal lang voordat de lege tafels in het restaurant afgeruimd geraken en raken enkele wachtenden in de rij hun geduld kwijt. En zo schuiven wij een paar plekjes naar voren in de wachtrij. Ik heb mijn zinnen nu echt op sushi gezet!

Na een dik kwartier wachten, krijgen we eindelijk een tafel toegewezen en kunnen we hoofdschuddend aanzien hoe de twee diensters er een absoluut potje van maken. Tot mijn verbazing zijn de diensters allebei Japans. We vangen hier en daar zeer duidelijk Japanse woorden op in hun conversatie. Ze slagen er met z’n tweeën echter niet in de tafels op te ruimen en schoon te maken. Daardoor zijn er veel tafels waar niemand aan zit, maar die volgestapeld zijn met vuile borden. Ze lopen op en af met vuile borden en de bestellingen van de klanten, maar zijn totaal ongeorganiseerd. Een groot dienblad en een tafel van vier is in twee minuten afgeruimd. Echt onbegrijpelijk. Het is alsof ze allebei hun eerste werkdag hebben.

De sushi is uiteindelijk best lekker, al blijkt er om 20.30 al redelijk veel uitverkocht te zijn. Om te bestellen krijgen we een blad om aan te duiden wat we willen. We proberen eens iets nieuws uit: spinazie goma-ae. Een spinaziebereiding met een soort pindasaus, best wel lekker.

Uiteindelijk verlaten we pas om 22u het restaurant. Te laat om nog te kunnen gaan weken in de whirlpool van Brewster’s Mountain Lodge. Als alternatief kunnen we nog naar de hot springs van Banff rijden, maar daar hebben we geen van beiden de energie voor. We besluiten om gewoon linea recta in bed te kruipen en te profiteren van onze afzonderlijke bedden om wat nachtrust in te halen.

Yet Another Blog

Life on my side