Dankzij de spoorvakbonden van de NMBS. Leuk, zou je zo op het eerste gezicht denken. Helaas bleken er VPN-SSL problemen op het werk te zijn, waardoor ik niet op het intranet en het DMS geraakte. Gelukkig was de webmail mijn rots in de branding. En eerlijk, ik miste mijn collega’s. Werken in alle eenzaamheid, het is niks voor mij.
werk
De dag na de vrije dag
Werd ik op mijn werk bijna weggevaagd door alle mails, deadlines en problemen die al een dag sudderend op mij lagen te wachten. Een ganse voormiddag brandjes lopen blussen en het gevoel hebben dat je weinig tot niets bereikt hebt, leuk is anders. Gelukkig was er een lichtpunt in de duisternis: ik bleek toch geen 90.000 euro kwijt te zijn, ‘t was een fout van het systeem. Mijn zucht van opluchting was nog net niet in Leuven hoorbaar.
Nuttige dingen die ik geleerd heb
Na meer dan een jaar leiderschap, heb ik toch wat bijgeleerd. Eén van de allerbelangrijkste dingen, wilde ik jullie niet onthouden.
Het moet niet altijd van jezelf komen. Wees niet te beroerd om mensen om advies te vragen. Gebruik dat netwerk. Leg je oor te luisteren en sta open voor ideeën van anderen. Je kan niet in alles expert zijn. (Herhaal die laatste zin drie maal.)
Werk, werk, werk
Ik slaag er tegenwoordig steeds moeilijker in de scheiding tussen werk en privé intact te houden. Hoe hard ik ook mijn best doet, mijn werk lijkt steeds vaker in mijn privéleven over te vloeien. Ik zit mails te beantwoorden in mijn privétijd. Ik lig ‘s nachts in bed mijn werk te overlopen en sta er ‘s ochtends mee op. Ik heb het steeds moeilijker om na het thuiskomen de knop om te draaien en aan iets anders te denken. Terwijl ik het vroeger heel makkelijk vond om afstand van mijn werk te nemen, beginnen de grenzen tussen mijn werk- en privépersona te vervagen. En dat zint me hoegenaamd niet.
Brandje blussen
Deze ochtend op het werk een uitslaand brandje mogen blussen (figuurlijk). Mijn naam en die van een collega waren, zonder dat wij daarvoor toestemming gegeven hadden, terecht gekomen onder een brief aan een héél belangrijke instantie met daarin een aantal zéér bedenkelijke passages waar wij het onmogelijk mee eens konden zijn. Gelukkig werden wij er bijtijds op geattendeerd dat onze naam onder deze communicatie stond en konden wij dit laten rechtzetten. Tegelijkertijd was die bedenkelijke brief verspreid geraakt langs allerlei kanalen (ongelooflijk hoe snel dat gaat), waardoor we een lawine van mails te verwerken kregen, waarin men ons op boze toon ter verantwoording riep. Een halve voormiddag heb ik verloren aan iedereen geruststellen.
Toch wel straf, je stuurt een medewerker als waarnemer naar een vergadering en voor je het weet, staat je naam te prijken onder een brief die je nog nooit onder ogen gekregen hebt. Knap staaltje van wishful thinking, vind ik dat. Bleek dat het merendeel van de mensen wiens naam onder deze brief stond, in hetzelfde schuitje zaten. Al snel volgde er een verontschuldiging en rechtzetting van de initiatiefnemers van de brief, maar ik zal in het vervolg dubbel op mijn hoede zijn als ik met hen in contact kom.
Een baaldag
Vandaag moest er een belangrijke beslissing genomen worden op het werk, een beslissing die de verdere werking van mijn team serieus kan beïnvloeden. En ondanks het feit dat ik heb proberen weerstand te bieden, ben ik uiteindelijk gezwicht voor de druk van de grote baas en heb ik een beslissing genomen waarmee ik het in mijn hart niet eens ben. Ik was het op den duur gewoon zo beu dat ik mijn verzet gestaakt heb en voor de overgave gekozen heb. En daarna voelde ik mij een ontzettende zwakkeling.
Kwam daar nog eens bij dat op het eind van de dag (iedereen was al naar huis) een collega aan kwam zetten met iets kleins wat ik snel had willen afhandelen, maar waarbij ze allerlei complicaties zag. Zaken die ik me niet eens gerealiseerd had. Ze heeft tijdens ons een half uur durend gesprek zeker vijf keer gezegd: “Jamaar dat is geen verwijt naar u toe.” Waardoor ik het natuurlijk wel als een verwijt opvatte en ik me een nog grotere loser voelde.
En dan eindigde de dag met een supertoffe Algemene Vergadering (ja, u leest het goed een Algemene Vergadering van de mede-eigenaars die eind september gehouden wordt…) waar we een half uur gebekvecht hebben over het feit dat één van de mede-eigenaars, een vereniging, niet wil meebetalen aan de kosten voor de algemene delen. Het gaat hier over een schamel bedrag van 150 euro per jaar. En het is een vereniging met veel leden. Enfin, zo kleinzielig, het werd op den duur lachwekkend. En ze hadden speciaal om dat punt te maken een notaris-penningmeester opgetrommeld, die natuurlijk vlak na dat agendapunt vertrok. En oja, die voorlopige oplevering van de algemene delen, die zal tot nader order ook nog wel even op zich laten wachten. Nihil novi sub sole. (hey ik kan ook Latijn!)
Conferentie
Best wel vermoeiend, zo’n tweedaagse conferentie, zelfs al heb ik niet veel meer moeten doen dan aandachtig luisteren, netwerken tijdens de pauzes, een plaatsje vinden voor al dat lekker eten en drinken tijdens het conference dinner en complimentjes in ontvangst nemen voor de inzet van mijn team. Enfin, moe maar tevreden, sums it up quite nicely.
Teambuilding
Deze ochtend krabbelde ik al morrend uit bed. De gerechten van de Soirée Saveur bleken toch wat van het goede te veel en hadden wat op mijn maag gelegen. Komt daar nog eens bij dat ik vroeger moest opstaan dan normaal voor het jaarlijkse teambuilding event van ons bedrijf. En als er iets is dat van mij een knorrig mens maakt, dan is het wel slaapgebrek. Bovendien was er op voorhand heel erg geheimzinnig gedaan over de exacte inhoud van de dag en had ik er niet zo heel veel zin in.
Mijn gemor bleek echter nergens voor nodig te zijn. Op de trein trof ik een grote meute collega’s (nooit beseft dat er zoveel collega’s in Leuven woonden) en zo spoorden we allemaal samen naar Gent en verdeelden we ons vervolgens over bussen en trammen om ons naar de Watersportbaan te laten rijden. Daar aangekomen werden we verdeeld in groepjes van vier personen. De hele voormiddag zouden we samen blijven met hetzelfde groepje. Per spel sloot er zich een andere groep bij ons groepje aan, zodat er een team van acht personen gevormd werd die samen het spel of de proef tot een zo goed mogelijk einde moesten brengen.
Het was echt geweldig tof. De spellen waren een leuke mengeling van strategie, actie en kennis. Blijkt dat bieren herkennen met een blinddoek op toch niet zo voor de hand liggend is en kruiden herkennen aan hun geur al helemaal niet. We probeerden ons team aan de andere kant van een mijnenveld te krijgen, speelden aangepaste versies van memory en twister, balanceerden op een gigantisch grote bal en vingen weggekatapulteerde tennisballen op in een grote zak. Iedereen deed zijn best en het was fijn om met collega’s in het team te zitten die ik nog nooit gesproken had. De voormiddag vloog om.
Na al die inspanningen werden we onthaald op een glaasje cava en lekkere hapjes. Om vervolgens heel decadent de benen onder tafel te schuiven voor een buffet van vis, vlees en een overdonderend dessertenbuffet (die chocomousse, die crème brulée!) Iedereen had zich geweldig geamuseerd en de belangrijkste les die we meenamen was de volgende: iedereen heeft zijn eigen talenten en door die te combineren kan je als team meer realiseren. Als dat niet mooi is! Een geslaagde teambuilding.
1 september
Voor mij al lang niet meer synoniem met de eerste schooldag, maar sinds vorig jaar wel met een nieuw begin. 1 september 2009 is de dag waarop ik de leiding kreeg over een klein maar fijn team van acht personen. Het was een boeiend jaar waarin ik de knepen van het leiding geven met vallen en opstaan onder de knie kreeg. Een jaar waarin ik tot mijn spijt één zeer waardevolle medewerker zag vertrekken. Je kan mensen nu eenmaal niet verbieden een geweldige opportuniteit aan te nemen. Een jaar waarin ik het gevoel had dat ,okm team gegroeid is en beter op mekaar ingespeeld raakte. Een jaar dat sneller dan ik ooit had kunnen denken, voorbij gevlogen is.
Op naar het volgende!
Op stap met het werk
Woensdag stond er een werkuitstap naar Dortmund op het programma. Ik keek er al een tijdje naar uit, want het leek mij een ideale gelegenheid om iets bij te leren en tegelijkertijd aan teambuilding te doen met de mensen van mijn team. Het was een uitstap die georganiseerd werd door derden, dus er zouden nog een hoop andere mensen meegaan.
Jammer genoeg kende de dag een valse start. Het begon allemaal met mijn domme beslissing om in Brussel Noord op de speciaal voor de gelegenheid ingelegde bus te stappen i.p.v. Hasselt, waardoor ik vroeger moest opstaan en langer onderweg zou zijn. Waarom ik per sé in Brussel wilde opstappen, is me niet helemaal duidelijk. Om wat langer samen met mijn team op de bus te zitten? Om een goeie zitplaats te hebben? Om het treinticket naar Hasselt uit te sparen? Wie weet. Feit is dat ik me deze beslissing achteraf zou beklagen.
Dus zat ik op een (voor mij) ontieglijk vroeg uur op de trein naar Brussel Zuid. Alles ging goed tot de trein om onverklaarbare redenen stil bleef staan in Brussel Noord en ik de minuten zag verstrijken en het uur van afspraak (8 uur) in Brussel Zuid steeds dichterbij kwam. Ik raakte een beetje geïrriteerd, want als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het te laat komen en zeker als er een ganse bus mensen op je zit te wachten. Ik bel dus naar de organisatrice en deel haar mee dat ik te laat zal zijn op de afspraak. Ze vraagt me of ik weet waar er afgesproken is en ik zeg dat me dat niet echt duidelijk was uit de mailcommunicatie. Ik krijg een onduidelijke uitleg over een gang in Brussel Zuid en een panos. Nu moeten jullie weten dat ik alleen maar in Brussel Zuid kom om de Thalys en de Eurostar te nemen en zo vaak is dat nu ook weet niet. Brussel Zuid is dus onbekend terrein voor mij en de tijd die ik had ingecalculeerd om de juiste uitgang te vinden was langzaam aan het wegtikken, terwijl mijn stressniveau steeg.
Ik kwam aan in Brussel Zuid rond tien na acht en had al dadelijk door dat ik de plaats van afspraak niet zou vinden aan de hand van de gekregen telefonische uitleg. Ik belde nog eens, kreeg ongeveer dezelfde onduidelijke uitleg en besloot naar de infostand te gaan om te informeren waar de bussen van privébedrijven meestal stoppen. Het meisje aan de infostand kon geen Nederlands en ik was een beetje te geënerveerd om goed Frans te spreken. Ze kon me niet echt verder helpen en ik zette mijn dooltocht doorheen Brussel Zuid verder. Ik probeerde een paar uitgangen, zag een Panos, maar daarmee was dan ook alles gezegd, een bus zag ik niet.
Ergens in mijn hersenen ontstond er een kortsluiting en ik verloor het vermogen om rationeel na te denken. Ik kon alleen maar denken aan een bus vol met mensen (waaronder mijn grote baas) die op mij zaten te wachten terwijl ik radeloos door het fucking grote station van Brussel Zuid dwaalde. Ik belde opnieuw naar de organisatrice en kreeg nu de instructies om naar de secundaire gang te gaan. Ik had geen flauw idee waar ik die zou moeten vinden. Ik ging opnieuw naar de informatiestand en trof een andere persoon aan die wel Nederlands sprak en die me gebood een perron op te gaan dat af te lopen en dan verder op dat perron de trap naar beneden te nemen. Wat uiteraard, als je logisch nadenkt, de enige manier is om een secundaire gang te bereiken. Leuven station heeft ook twee gangen en die zijn ook enkel via de perrons met elkaar verbonden. Waarom kon ik daar zelf niet opkomen?
Enfin, ondertussen had men (veel te laat, vind ik persoonlijk) iemand erop uit gestuurd om mij te vinden. Gelukkig was ik toen al op de juiste weg. Wat niet wegneemt dat ik me als een prinses voelde gered door haar prins, toen ik de persoon in kwestie tegen kwam. Toen ik eindelijk de bus op geraakt was, was ik natuurlijk de aller- allerlaatste en hadden we al iets meer dan een half uur vertraging opgelopen. Ik kreeg natuurlijk (en terecht) wat domme blondjesmoppen te verwerken. En ik kon niet anders dan ze gelijk geven. Ik voelde me echt een dom blondje. Het leek wel alsof mijn hersencellen door stress en vermoeidheid weigerden de juiste connecties te leggen, terwijl ik achteraf zoveel manieren kon bedenken om de juiste plek van afspraak te vinden.
De rest van de dag heb ik me schuldig gevoeld omdat door mijn te laat zijn de lunch ingekort moest worden en omdat ik al die mensen ongemak bezorgd had.