Deze namiddag een bericht in mijn mailbox: het ongelijke gevecht dat de broer van onze vriend leverde tegen kanker is ten einde. 32 jaar geworden. Vader van twee kindjes. Het is gewoon niet eerlijk.
vrienden
Margarita’s met de dames
De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.
Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.
En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.
Katuit!
Toen we enkele maanden geleden mijn collega en zijn vrouw over de vloer hadden, legden we de afspraak vast om samen naar Katuit in Dendermonde te gaan. De combinatie van reuzen en werelderfgoed sprak me wel aan. Altijd al een zwakke plek gehad voor stoeten en processies allerhande.
En zo trok ik donderdagochtend met een valiesje naar het werk met daarin onze spullen om in Dendermonde te overnachten. Mijn vriend en ik zouden immers vlak na het werk de trein naar Dendermonde nemen. Omdat de laatste trein van Dendermonde naar Leuven op een belachelijk vroeg uur vertrok (serieus NMBS, als je wil dat meer mensen gebruik maken van het openbaar vervoer, zorg er dan voor dat er ook ‘s avonds laat nog treinen rijden), maakten we dankbaar gebruik van het aanbod van mijn collega om te blijven overnachten.
De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus we hadden genoeg regenjassen in onze valies gestopt om de ergste stormen te kunnen trotseren, maar stiekem hoopte ik toch dat we het droog zouden houden. Regen is niet echt mijn favoriete element.
Mijn collega had speciaal voor ons zijn specialiteit klaar gemaakt: een overheerlijke Thaise curry. Vergezeld van een glaasje witte wijn moet ik zeggen dat de maaltijd mij uitstekend smaakte. Tijdens het diner regende het aan één stuk door. We dachten er zelfs even aan om Katuit in te wisselen voor een gezellige, warme en droge spelletjesavond. Uiteindelijk is een uitgeregende stoet ook maar niks.
Maar kijk, de regen stopte zo rond half negen en we besloten het, voorzien van de nodige regenbescherming, erop te wagen. En jawel, de weergoden waren Katuit gunstig gezind. We hebben voor de rest van de avond geen druppel regen meer gezien. De stoet zelf vond ik minder indrukwekkend dan de tocht van het Ros Beiaard, maar de sfeer en ambiance in de straten waren geweldig. Wel jammer voor de organisatie dat veel mensen het niet aangedurfd hadden de regen te trotseren. Aan de andere kant, zo konden wij ongestoord van de stoet, de dansende reuzen en de angstaanjagende klaptanden genieten.
Nadat de stoet gepasseerd was, dronken we nog een glaasje om vervolgens te genieten van het prachtige afsluitende vuurwerk.
Fijne avond, voor herhaling vatbaar!
Herkenbaar
Deze avond genoten van een heerlijke maaltijd in Etna Trattoria, een uitstekend Siciliaans restaurant in het Leuvense dat ik tot mijn grote schande nog niet eerder bezocht had. Maar het is natuurlijk het gezelschap dat van een fijne maaltijd een fantastische maaltijd maakt. Altijd leuk om te kunnen bijpraten met onze vrienden en ik moet toegeven dat ik erg benieuwd was om een update te krijgen van de verbouwingen. Onze vrienden hebben nog niet veel geluk gehad met hun verbouwproject: slechte architect, afgekeurde bouwvergunningen, gewonde aannemers, incompetente aannemers, hun afspraken niet nakomende plakkers, scheve schouw metselende metselaars, you name it, they’ve experienced it.
En telkens weer moet ik mij de vraag stellen, is er iemand in de bouw die zijn werk serieus neemt? Of is het echt zo dat je als particulier gewoon niet interessant genoeg bent, want toch maar éénmalige klant. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.
Het wervelende weekend
Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.
Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.
’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.
Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.
Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.
Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉
Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.
Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.
Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.
Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.
De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.
Chicago – 9 augustus 2015
Jullie raden het al, ook deze zondagochtend zijn we vroeg uit de veren. Zo’n baby blijkt een zeer effectieve wekker te zijn. De routine van de voorgaande dagen herhaalt zich: we ontbijten gezellig samen en wachten tot het tijd is voor het dutje van baby A om te vertrekken.
Het weer is een beetje twijfelachtig vandaag, dus zoeken we een activiteit met een dak boven ons hoofd. Het lijkt ons wel leuk om vlinders te gaan tellen in het Peggy Notebaert Nature Museum. Deze vakantie zijn we echt vroege vogels: we staan opnieuw tien minuten voor openingstijd aan de ingang. Geen probleem, we maken nog een wandeling langs het meer waar allerlei grote en kleine boten aangemeerd liggen.
Het Peggy Notebaert Nature Museum blijkt een onverwachte meevaller. Er is niet alleen een mooie vlindertuin, er zijn ook tal van interessante opstellingen te bewonderen: over waterbeheersing, insecten, vogels, zoogdieren en hun habitat en nog veel meer. Echt een ideale plek om een voormiddag te spenderen met kinderen. Baby A is nog een beetje te klein voor de meeste opstellingen, maar ze kijkt toch haar ogen uit. Al was voor haar het hoogtepunt waarschijnlijk de fruitpap die ze opgelepeld kreeg op het dakterras.
Na het bezoekje aan het Peggy Notebaert Nature Museum dropt onze vriend ons af in het centrum vlakbij Water Tower Place, een groot shopping center. We kopen een windstopper en een regenjas van The North Face voor mijn vriend en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte plek om te lunchen. Dankzij tripadvisor komen we bij Foodease terecht. Een ronduit geweldig self service concept. Het aanbod aan koude en warme gerechten is bepaald indrukwekkend en alles ziet er even lekker en vers uit. Ik schep mij een berg rauwe groeten op aangevuld met een cannelloni. Betalen doe je aan het gewicht. Ik ben helemaal in de wolken.
Het bevalt ons zo goed bij de Foodease dat we na onze maaltijd naar de bar verkassen alwaar we een glaasje wijn bestellen. De Australische chardonnay valt zo goed in de smaak dat we ons graag door de charmante dame aan de bar een tweede glas laten uitschenken.
We moeten onszelf ter orde roepen, anders hadden we beslist nog een derde glas besteld. We gaan op verkenning in de winkels van Water Tower Place. De Lego Store weet ons allebei te betoveren. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van de American Girl Shop. My god, wat een akelige winkel is me dat. Je kan er poppen kopen die er hetzelfde uitzien als jezelf, alles kan je kiezen, huidskleur, haarkleur,… En je kan er matching outfits kopen, zodat jij en je pop-tweelingzus er exact hetzelfde uitzien. Creepy!
We lopen vervolgens nog even de Apple Store binnen om ons te vergapen aan de nieuwste gadgets en houden onze mini-shopping spray dan voor bekeken. De zon is er ondertussen door gekomen en we besluiten ervan te profiteren en nog snel een terrasje te doen alvorens naar het huis van onze vrienden terug te keren. We botsen op een mooi, groot terras bij Howell’s and Hood. Ik bestel mij een cucumber cooler. Lekker verfrissend. We klinken op de zon en onze vakantie.
Rond 18.30u zijn we terug bij ons sympathieke gastgezin. Oorspronkelijk wilden we opnieuw naar China Town om hot pot te gaan eten, maar onze gastheer en gastvrouw zijn moe en hebben niet meer zoveel zin in een uitstapje. Geen probleem voor ons, wij zijn flexibel. Afhaalfood it is! Een lekkere Indische maaltijd gaat er altijd wel in.
De rest van de avond brengen we al pratend door. We hebben het over de cultuurverschillen tussen Europa, de VS en China. Over hoeveel meer verlofdagen we in Europa hebben ten opzichte van de VS. Een luxe die onze vriend in de VS toch wel mist. De gemiddelde Amerikaan heeft tien vakantiedagen, die hij dan meestal ook nog niet eens allemaal opneemt. We hebben het ook over hoe Chinezen erin slagen zich overal ter wereld thuis te voelen, zich ergens vestigen en tegelijkertijd er toch in slagen hun cultuur en taal te behouden. Heel anders dan Japanners waarvan de meerderheid toch altijd naar het thuisland wil terugkeren.
We kruipen (alweer) op tijd in bed. Jaja, onze party days zijn definitief over.
Blueberry picking en Lake Michigan – 8 augustus 2015
Opstaan om 7u op een zaterdagochtend, iets wat ik alleen tijdens vakanties kan opbrengen. We zijn zo vroeg opgestaan omdat we vandaag een rit van een dik uur voor de boeg hebben om op onze bestemming te geraken. We ontbijten samen en vertrekken om 8.15u om blueberries te gaan plukken bij Rambo U-Pick. Mijn vriend en ik hebben het knusjes op de achterbank: zo’n kinderstoel neemt wel veel plaats in. Het dochtertje van onze vrienden trekt er zich al niet te veel van aan dat ze de achterbank moet delen en ligt na een paar minuten rijden al in slaap.
Na een probleemloze rit wacht ons echter de teleurstelling. Bij de Rambo Bleuberry Farm staat een plakkaat “Closed for the season”. Aiaiai en we hebben geen plan B. Nochtans had vriend H de dag voordien nog de website gecheckt en daar stond helemaal niet vermeld dat de farm gesloten was. Gelukkig hoeft dat in deze moderne tijden geen ramp te zijn. Via googlemaps vind ik een andere U-Pick farm niet al te ver uit de buurt.
The Blueberry Patch is gelukkig wel open en blijkt op een mooiere locatie te liggen dan de Rambo Bleuberry Farm. We hebben zonder dat we er erg in hadden alweer een tijdzone overschreden. De klok staat hier een uurtje verder dan in Chicago.
Ijverig gaan we aan de slag met plukken. Voor mij de allereerste keer dat ik zoiets doe. Echt een fijne ervaring. Onze tienmaander blijkt niet echt een enthousiast plukker te zijn, maar ze smult maar al te graag van de blueberries. En ik moet toegeven dat ik stiekem haar voorbeeld volg. Twee plukken, eentje eten. Mijn vriend daarentegen blijkt een natuurtalent te zijn. Zijn emmertje is al snel gevuld. Na dik anderhalf uur houden we het voor bekeken.
Het resultaat van onze inspanningen: 7,45 pond blueberries. Omdat we meer dan 5 pond geplukt hebben, krijg we een gratis gekookte maïskolf. Niemand van mijn gezelschap toont interesse om het ding op te eten, dus offer ik mij op. Echt lekker!
Tijd voor de lunch. TripAdvisor to the rescue! We vinden een fijn plekje op het terras van Mesa Luna dat trots uitpakt met ‘farm fresh food’. Dat lijkt me een beetje overdreven te zijn, maar de burgers vallen zeker in de smaak. Al ben ik niet zo’n fan van het zoete broodje van mijn pulled pork sandwich. Zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, is de jongste in ons gezelschap weer de vrolijkheid zelve. Zeker als ze een stuk van het hamburgerbroodje van de papa mag opsmikkelen. Ha, het mooie leven van een tien maanden oude baby!
Na de lunch rijden we verder naar een provinciaal park bij Lake Michigan. We zijn duidelijk niet de enigen die op dit idee gekomen zijn. Het stikt er van het volk. De zon die de ganse voormiddag fijn geschenen heeft, verschuilt zich achter de wolken, maar gelukkig regent het niet. Ik ben een beetje verbaasd een mooi zandstrand en heuse zandduinen te ontdekken. Het meer heeft zelfs een heuse golfslag Ik had me om de één of andere reden rotsige rivieroevers voorgesteld.
We zijn echter helemaal niet voorbereid voor een namiddagje op het strand. We hebben maar één kleine handdoek bij en geen zwempak. Dat houdt ons niet tegen om de voeten in Lake Michigan te steken en elkaar wat af te lossen op de handdoek. Voor kleine A is het de eerste kennismaking met een zandstrand en de eerste keer dat ze met haar voetjes in het water van het meer mag. Ze trekt een eerder bedenkelijk gezicht, maar echt protesteren doet ze niet.
De spelende kinderen en de vele mensen in het water maken de vakantiestemming compleet. Ik geniet van onze relaxte uurtjes op het strand. Heel laat kunnen we het niet maken, want kleine A moet op tijd in bed. Op de terugweg naar huis is ze alvast niet de enige die een dutje in de auto doet. Ik volg graag haar goede voorbeeld.
Terug in Chicago stoppen we bij Trader Joe’s om inkopen te doen voor het avondmaal. Spannend! Enfin, ondertussen weten jullie al dat ik graag een blik werp in buitenlandse supermarkten. We kopen ingrediënten om fajitas te maken, ideaal om de overschotjes chinese food van gisteren mee weg te werken.
Na alle aankopen uitgepakt te hebben, stelt onze vriend ons voor nog even een wandeling in de buurt te maken, dan hebben we de omgeving waarin ze wonen ook eens gezien en kunnen hij en zijn vrouw op hun gemak kleine A in bad steken.
De buurt waarin onze vrienden wonen heet Little Italy en inderdaad, de Italiaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. Niet voor niets dat de populairste zaak in de buurt granita verkoopt. Een lange, lange rij staat aan te schuiven om wat ijs gemengd met siroop te kopen. Niet echt mijn ding.
Wij lopen even rond in de buurt en geven dan toe (zwakke karakters) aan de lokroep om een aperitief te drinken. We vinden een leuk terras bij The Three Aces alwaar mijn vriend een lokaal biertje bestelt en ik een cocktail met de welluidende naam The honey trap probeer. Het mengsel van rum, meloen, limoen, honing en prosecco smaakt.
Na het aperitief keren we naar ons gastgezin terug. Baby A is proper gewassen en ligt al in bed. We werken samen met de taco’s de overschotjes van onze Chinese feestmaaltijd van gisteren weg. De oorspronkelijke plannen om nog Carcassonne te spelen worden opgeborgen. Blueberries plukken blijkt vermoeiender dan gedacht. Niemand heeft nog echt veel zin in een spelletje. We praten nog wat over de het verschil in levenskwaliteit tussen West-Europa en de VS (vriend H zou op termijn graag terugkeren naar Europa, maar voor zijn vrouw, een patholoog, is het minder evident om in Europa een job te vinden) en gaan vroeg slapen.
Chicago – 7 augustus 2015
Niet zo geweldig geslapen. Het logeerbed dat onze vrienden ons zo gastvrij ter beschikking gesteld hebben, is erg hard. Het doet me een beetje denken aan de futons in de Japanse ryokans. De enige manier om op zo’n bed te slapen, is op je rug liggen en ik ben geen rugslaper.
Onze vrienden hebben ons laten uitslapen en hebben alles klaargezet voor het ontbijt. Het is vandaag vrijdag en ze moeten allebei werken. In de USA zijn verlofdagen een erg schaars goed. Mijn vriend en ik beseffen dat we op dat vlak in België echt niet te klagen hebben.
Na op ons gemak ontbeten te hebben in huiselijke sfeer nemen we de metro naar de Willis Tower, het hoogste gebouw van Chicago. De Willis Tower is 442,14 meter hoog (met antenne meegerekend 527 meter) en was 23 jaar lang het hoogste gebouw ter wereld. Tot 20102 was de Willis Tower het hoogste gebouw in Noord-Amerika, maar die titel werd overgenomen door One World Trade Center. Velen onder jullie zullen de Willis Tower beter kennen onder de naam Sears Towers. De grote toren veranderde echter van naam in 2009 toen de Britse verzekeringsmakelaar Willis Group Holdings er zijn intrek genomen
We vervoegen rond half elf ’s ochtends de rij wachtenden. De wachtrij is opgebouwd uit verschillende delen op verschillende verdiepingen zodat je nooit een overzicht krijgt over hoeveel wachtenden er exact vóór jou zijn. En da’s misschien maar goed ook, want in totaal moeten we een uur en een kwartier wachten voordat we een theaterzaal worden ingeleid om naar een kort filmpje te kijken. Pas daarna worden we op het observation deck toegelaten.
Het uitzicht maakt dat we het lange wachten snel vergeten zijn. Wat een fenomenaal bouwwerk! Vooral de glazen uitkijkplatformen zijn populair. Iedereen wil wel een kiekje waarop het lijkt alsof hij of zij boven Chicago zweeft. Wij halen onze GoPro boven voor een spectaculaire selfie.
Wanneer we terug met beide voeten op de begane grond staan realiseren we ons dat het al middag is. Tijd voor een snelle lunch! Vlakbij de Willis Tower blijkt een klein parkje te zijn en een aantal afhaalrestaurants waar je een lunchpakket kan kopen. Mijn vriend gaat voor een sushilunch en ik eet voor de verandering nog eens een noedelsoepje, met udonnoedels deze keer. We slagen erin een tafeltje te bemachtigen en eten onze verrassend lekkere lunch op in het zonnetje.
Volgende halte: Millennium Park. Het wordt een blij weerzien met de Cloud Gate van kunstenaar Anish Kapoor (beter bekend als The Bean). Het prachtige kunstwerk ligt te blinken in de zon. Hoe fantastisch zou het zijn als er in Brussel een hierop gelijkend kunstwerk zou komen?
Natuurlijk wil iedereen op de foto met The Bean. Het Millennium Park is ook een populaire plek om trouwfoto’s te maken. We zien het ene na het andere bruidspaar poseren. De bruidjes zijn uitgedost in de meest extravagante outfits en vergezeld van een hele hoop bijpassende bruidsmeisjes en jongens. Het motto lijkt wel: hoe kitscheriger, hoe liever.
De zon zet haar beste beentje voor en het is inmiddels erg warm geworden. Er is een groot terras in Millennium Park dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet. We slagen erin een plaatsje te bemachtigen en bestellen een biertje en een margarita. De margarita is op voorhand gemengd, maar best wel lekker. We doen een beetje een people watching en luisteren de gesprekken van de mensen rondom ons af. Het bevalt ons zo goed dat we nog een tweede drankje bestellen. De prosecco valt echter dik tegen. En eerlijk, een prosecco serveer je toch echt niet in een plastieken frisdrankbekertje.
De namiddag is al flink gevorderd en het wordt tijd om ons naar Chinatown te begeven alwaar we hebben afgesproken met onze vrienden. We wandelen langs een bijzonder mooie speeltuin in de richting van Lake Michigan. De avondzon zet alles in een prachtige gloed en we zien een paar mooie appartementsgebouwen langs het meer waarin het goed leven lijkt.
We nemen de metro naar Chinatown en zijn net iets voor onze vrienden op de plek van afspraak. Onze vrienden moeten nog een snelle boodschap doen en zo komen we terecht in een Chinese winkel in Chinatown. Ik vind Aziatische winkels altijd heel boeiend, het productaanbod is er zo radicaal verschillend van wat wij gewoon zijn. Ik kijk mijn ogen uit. Vooral de afdeling met grote aquariumbakken met levende vis erin, is de moeite. Ik koop een aantal dozen Pocky voor mijn broertje in de vreemdste smaken.
Op aanraden van de Chinese vrouw van vriend H dineren we met ons vijven bij Minghin Cuisine. Onze gastvrouw bestelt het ene na het andere gerecht en alles staat binnen een paar minuten op onze tafel. Ik weet niet van wat eerst proeven. Speciale vermelding voor de Peking Duck die op een wel heel bijzondere wijze wordt geserveerd. Eerst komt het krokant gebakken vel van de eend op tafel, dat we opeten opgerold in een soort zachte, hartige pannenkoek met een zoete saus. Daarna komt het eendenvlees zelf, in stukjes gesneden en met groenten geserveerd. Heerlijk.
De dochter van onze vrienden heeft het duidelijk naar haar zin, een foodie in wording. Ze eet smakelijk van haar rijst en speelt braaf met haar speelgoedjes. Het is de eerste keer dat ze ons ziet, maar ze heeft geen last van verlegenheid of zo. Heel fijn dat het zo goed klikt.
We slagen er onmogelijk in om alles wat op tafel staat, op te eten. Het is gewoon veel en veel te veel. De vrouw van onze vriend vraagt om alle overschotjes in te pakken zodat we de dag nadien de restjes kunnen opeten.
Na het diner rijden we met z’n vijven in de auto terug naar het huis van onze vrienden op de campus van UIC. We nemen snel een douche om het zweet en het stof van de voorbije dag van ons af te spoelen en brengen de rest van de avond door met bijpraten. Als je elkaar meer dan een jaar niet gezien hebt, is er stof genoeg. Ik ben erg blij dat het mijn vriend zo goed gaat hier in Chicago. Hij heeft het duidelijk getroffen met zijn gezin en zijn dochter is een ongelooflijke cutie. <3
Griekenland, here we come?
Gisterenavond gaan eten met een kameraad in La Divina Commedia, een nieuw Italiaans restaurant in het Leuvense. We hadden na onze respectievelijke vakanties veel stof om over te praten.
Het deed me vooral plezier te vernemen dat onze kameraad, al jaren een vrolijk vrijgezel, onder de Griekse zon door een pijl van Eros geraakt was. De liefde met zijn Griekse schone is nog pril, dus ik wil zeker niet het vel van de beer verkopen, voordat hij geschoten is, maar stiekem droom ik al van een zonnige vakantie met z’n vieren in het tegen dan hopelijk helemaal van de crisis herstelde Griekenland.
(Dromen mag, he?)
Onverwacht ziekenbezoek
Gisterenavond stond er een bezoekje aan het petekindje op het programma. Om toch nog wat tijd te hebben voordat hij in bed moest, stopte ik wat vroeger met werken en nam ik de trein naar Aarschot, alwaar zijn papa mij aan het station kwam ophalen. Ik had me al verheugd op de reactie van mijn petekindje bij het in ontvangst nemen van mijn cadeautje: een mini-versie van de Ice Explorer. Mijn petekindje is (hoe cliché voor een jongetje) dol op alles wat wielen heeft.
Helaas, het ventje was ziek. 
39 graden koorts en het enige wat troost kon bieden, waren de zachte armen van mama. Daar konden geen honderd Ice Explorers tegenop. Jammer, maar ik hoop dat hij er toch plezier aan heeft wanneer hij aan de beterhand is.
Aangezien de mama zich in de namiddag vooral met de zieke had moeten bezig houden, had ze “iets eenvoudigs” gemaakt voor mij en mijn vriend (die vanuit Leuven na kwam met de wagen). Ik weet niet hoe jullie “iets eenvoudigs” definiëren, maar lasagne (zelfs al is het maar met één saus ipv twéé) vind ik nu niet bepaald een eenvoudig gerecht. Enfin ja, het was superlekker. Al was het ijsje met chocoladesaus als afsluiter er misschien net wat te veel aan.