Binnenkort zal mijn vriend op een nieuwe werkplek de consultant gaan uithangen. Dit wil zeggen dat hij afscheid zal moeten nemen van zijn huidige multinationale werkplek. Jammer, want die werkplek heeft ons enkele leuke contacten opgeleverd en trouwfeesten in Kraków en zo. We zijn alleszins vast van plan de gelegde contacten te onderhouden. Daarom (en ook omdat samen lunchen gewoon leuk is, natuurlijk) zijn we gisterenmiddag gaan lunchen met wat collega’s van mijn vriend. In het bonte gezelschap werd Pools, Frans, Nederlands, Engels en Vietnamees gesproken. Wat tot grappige situaties leidt zoals per ongeluk op de verkeerde taal overschakelen en in het Engels bestellen bij het Chinese meisje dat onze bestelling kwam opnemen en duidelijk alleen maar Frans verstond.
taal
Toevallige toevalligheden
Deze namiddag stond ik met een glaasje schuimwijn in de hand op een receptie te zeggen dat ik dringend door moest, want dat ik al te laat was voor de Russische les. En natuurlijk kwam er net op dat moment iemand bij staan met wie ik zo nu en dan professioneel samenwerk. Uiteraard had hij mijn laatste zin opgevangen en wat bleek? Zijn partner is een Rus! En meteen kreeg ik al de Russische woordjes die hij kende over me heen. En zo kwam het dat het nog een goeie twintig minuten duurde voor ik eindelijk op de trein richting Leuven zat.
En in de Russische les bleek dat één van mijn medestudenten afkomstig was uit hetzelfde dorp (lees: boerengat) als ik. Sterker nog, hij ging naar dezelfde lagere school en woonde maar een paar straten verder, maar door het leeftijdsverschil kenden we elkaar niet. En toen ik buiten kwam na de les botste ik op vriend S die sinds dit jaar ook Russisch volgt, terwijl hij stond te wachten op zijn vrienden uit Kiev. Uiteraard heb ik die gelegenheid meteen aangegrepen om een paar woordjes Russisch met hen te wisselen. Het is altijd grappig om te zien hoe verbaasd Russen zijn als je hen in hun eigen taal te woord kan staan.
Ik geef toe, ik heb de komende drie weken mijn Russisch zwaar verwaarloosd, maar door al deze toevalligheden ben ik nu extra gemotiveerd om er de komende weken een mooie eindsprint uit te persen.
Must.
Learn.
Spanish.
Japanse date
Het mag gezegd: ik heb toffe collega’s. Zo vroeg een collega mij een tijdje geleden of ik geen zin had om samen iets te gaan eten met haarzelf en haar Japanse vriendin, die in het land was voor een huwelijksfeest. Mijn collega dacht ongetwijfeld dat het geen kwaad kon om mijn Japans wat te oefenen. Dus reserveerde ik een tafeltje in restaurant Kokoon en was ik al op voorhand zenuwachtig over de hoge verwachtingen die drie jaar Japanse les zouden scheppen.
Gelukkig viel het allemaal goed mee. Een paar zinnetjes in het Japans gezegd, maar omdat de meeste vocabulaire die we tot nu toe geleerd hebben zich situeert in de werksfeer, waren we redelijk snel uitgepraat. En geef toe, het zou een beetje sneu geweest zijn voor de twee andere meisjes, als mijn vriend en ik continu Japanse woordjes hadden zitten oefenen met het Japanse meisje. Het was echt een supergezellige avond. Mijn collega had nog een derde vriendin meegenomen en het klikte fantastisch. Veel gelachen, gepraat over Japan (おんせん, おてら, さくる, こうよう, すし, さしみ) en een uitnodiging op zak om bij het Japanse meisje op bezoek te gaan wanneer we in Japan zijn.
An evening well spent.
Lang leve de democratie
Naast gelachen, werd er ook serieus gediscussieerd in de Japanse les. De juffrouw vindt het boek dat we momenteel in de les gebruiken niet goed en zou graag naar een ander boek overschakelen. Maar veranderen van boek houdt in dat we heel wat achterstallige woordenschat moeten inhalen. Het nieuwe boek bouwt namelijk voort op een eerste deel dat meer en andere woordenschat bevat dan die we tot nu toe gezien hebben. De meeste van de leerlingen waren direct gewonnen voor het idee om Japanese for Busy People in te ruilen voor een ander boek. Japanese for Busy People concentreert zich namelijk op Japans voor op de werkvloer, iets waar wij en onze medecursusten niet direct iets mee zijn.
Maar toen kwam het dilemma: ofwel zouden we volgend jaar dadelijk met deel twee starten en zouden we tijdens de grote vakantie 45 pagina’s vocabulaire moeten inhalen (zot!) ofwel zouden we in het vierde jaar starten met het eerste boek, dat we er dan in een sneltreinvaart zouden doorjagen tijdens het eerste semester. Deze laatste keuze impliceerde dan wel dat we het eerste semester voor een groot deel aan herhaling zouden besteden. Uiteraard leek optie één mij volledig out of the question. Dat zie je van hier dat ik tijdens mijn grote vakantie Japanse woordjes ga blokken. Zo zot ben ik nu ook weer niet. Gelukkig dacht er een kleine meerderheid van de medestudenten ook zo over. Al waren er dus een stuk of vijf strevers die het echt ende werkelijk zagen zitten om 45 pagina’s vocabulaire in hun vrije tijd te blokken. Zot, ik zeg het u.
Pietje
De Japanse les, altijd goed voor een lachbui of twee. Dit keer was het niet de übergrappige stagiair die mij met zijn grappige maniertjes tot tranen toe aan het lachen bracht, maar wel een nogal stom misverstand. Ik vroeg aan een medestudent wat すこし betekende. Waarop hij zijn duim en wijsvinger op ongeveer twee centimeter van mekaar hield en iets fluisterde dat ik verstond als “pietje”, terwijl het eigenlijk “beetje” moest zijn. Mijn dirty mind kwam niet meer bij van het lachen en de papieren zakdoekjes moesten bovengehaald worden om de tranen weg te wissen. Jaja, als een mens oververmoeid is, wordt er met de stomste dingen eerst gelachen.
We vullen elkaar te goed aan
Of beter gezegd, ik vul hem te goed aan. Je zou denken: fantastisch, niet? Helaas geldt dat niet voor een mondeling examen Japans. En nu moeten we van de juffrouw in de les uit elkaar gaan zitten, omdat ik hem een paar keer aangevuld en gecorrigeerd heb tijdens het examen. “Ze kon ze hem op die manier niet goed beoordelen.” Ja, dat had ze dan misschien tijdens het examen moeten zeggen? Doet mij eraan denken dat er ooit een juffrouw Italiaans ongeveer dezelfde opmerking gemaakt heeft. Van haar moesten we ook uit elkaar gaan zitten in de les. Zien of het deze juffrouw wel zal lukken. 😛 Ze moeten niet overdrijven. Het blijft een hobby, he.
Wit
Op een ontieglijk vroeg uur kroop ik deze ochtend uit bed. Nog half slapend wierp ik een blik naar buiten waar ik geheel onverwacht een witte wereld aantrof. Mijn hart werd vervuld met een kinderlijke vreugde (sneeuw! sneeuwballen! sneeuwgevechten!) en even vergat ik dat ik nog van een ganse lijst Russische werkwoorden moest memoriseren of ze met de datief, de genitief dan wel de accusatief voorkwamen.
Ach, hoe graag zou ik weer een kind zijn…
Waarvoor Russisch al niet nuttig is
Om te kunnen verstaan wat de Russische kassiersters in de Express GB zoal onder mekaar bekokstoven.
One down, three to go
Naar goede aloude gewoonte heb ik weer beroep moeten doen op mijn kortetermijngeheugen om daarin op het laatste nippertje nog een hoop nieuwe woordenschat op te slaan. Eveneens naar goede aloude gewoonte viel het examen beter mee dan verwacht. Hoera!