persoonlijk

Mayonaise

Mijn stressniveau bereikte vandaag een voorlopig hoogtepunt. Ik moest mezelf regelmatig tot de orde roepen om te voorkomen dat ik mijn medewerkers zou afsnauwen. En dan die onmogelijke deadlines, gek wordt een mens daarvan. Oja, kan je even een visie van een pagina of zo uitschrijven, ik had dat graag over een uurtje gehad. Grrr. Dus verzon en knipte en plakte ik een visie bijeen en was ik een half uur te laat op mijn afspraak in Antwerpen: een lunchmeeting met broodjes. (Echt, lunchmeetingen zijn dodelijk voor de gezondheid, ze moesten dat verbieden.) Nog half hijgend stormde ik een lokaal binnen dat vol zat met allemaal serieuze professoren. Meteen een overdonderende indruk nagelaten. En de broodjes waren dan nog niet te vreten. Ik had een broodje gezond uitgepikt. Ik ben normaal een grote fan van koude groenten, maar enkel groenten op een broodje, neen dat is het toch niet voor mij. Laat staan wanneer die groenten verdrinken in een dikke kwak mayonaise (en ik haat mayonaise). Ik heb onopvallend wat mayonaise van tussen mijn broodje in mijn servet proberen knijpen, maar ik was zo uitgehongerd dat ik het spul toch maar heb opgegeten. Yakkes.

Na een uur zat de vergadering erop. Wat betekent dat ik dubbel zo lang onderweg ben geweest dan dat ik effectief vergaderd heb. Over efficiëntie gesproken. Dat videoconferencing nog niet meer ingeburgerd is. Of ja, waarom niet? Facetime! Ook beschikbaar op Android!

Een bijzondere voormiddag

Buiten stormde het, terwijl binnen zachte vrouwenhanden die van overal schenen te komen mij geblinddoekt door een immens grote ruimte leidden. Ik gaf me over terwijl mijn richtinggevoel me volkomen in de steek liet en ik de vrouwenhanden volgde op een ontdekkingsreis in mezelf. Ik voelde haar zachte haren onder mijn handen en de ijskoude wind op mijn wangen, terwijl er zorgzaam een deken rond me geslagen werd. Ze verliet mij en ik werd gedesoriënteerd wakker op een Oosters tapijt in het gezelschap van vijf medereizigers. Een onvergetelijke ervaring.

Wat ik mij ook afvraag

Wanneer waait die brei- en naaihype in blogland eindelijk eens over? Het zal aan mij liggen, maar ik zie niet in wat er zo creatief is aan een patroon uitknippen en de verschillende stukken aan mekaar naaien. Ik heb mijn moeder vroeger uren zien naaien, kledingstukken opnieuw uit elkaar halend om ze vervolgens al vloekend weer in mekaar te steken. Veel creatieve vreugde scheen ze daar toch niet uit te halen.

PS: Dit geldt niet voor mensen die hun eigen patronen maken.

Afgezaagd

Ik weet dat het een afgezaagd liedje is, maar ik sta er telkens weer van versteld hoe snel de tijd vliegt en hoe het tempo waarmee de jaren voorbijvliegen enkel en alleen maar lijkt te versnellen.

De eerste baby’s die in mijn vriendenkring geboren werden, kunnen nu al lezen en schrijven. En je kan er al een echt gesprek mee voeren. Er zitten ondertussen al vier jaren Japans en Russisch tussen ons en onze laatste les Italiaans. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het gevoel van euforie, daar in die lelijke sportzaal toen ik mijn naam hoorde afroepen in het lijstje met afgestudeerden. Ondertussen ben ik een tweede diploma (en neen, dat gevoel van euforie bleef volledig achterwege toen ik opnieuw in die lelijke sportzaal zat) en ettelijke jaren werkervaring rijker. Toch voel ik me nog steeds een pasafgestudeerde die nog enorm veel te leren heeft. Een kwart van mijn mannelijke vrienden begint al last te krijgen van dunner wordend haar. Iedereen kocht een huis, verhuisde naar de uithoeken van het land of bij uitbreiding de wereld, kreeg kindjes en maakte carrière.

En de tijd, die schrijdt meedogenloos voort. En die zorgeloze tijden, die komen nooit weer terug.

The good girl

Ik had vanavond met mijn collega’s op een modeshow kunnen zitten, maar ik weerstond de verleiding en bedankte vriendelijk voor de uitnodiging. In de plaats daarvan ging ik braaf squashen. Al die receptiecalorieën verbranden zichzelf niet, he.

En woensdagavond heb ik een walking dinner én film aan mij laten voorbijgaan om mooi in de Japanse les te zitten opletten. Jaja, het komt nog goed met mij.

PS: Blijkt dat er bij de squash ergens een vergissing gebeurd is waardoor onze squashbeurten op de kaart van iemand anders aangerekend werden. Geen idee hoelang dit al aan de gang is, maar zeker is dat we sinds augustus al meer dan de  tweeënhalf uur die op onze kaart aangerekend waren, gesquasht hebben. Met dank aan de onbekende Boris met dezelfde achternaam als ik.

Teleurstelling

Ik ben al een tijdje lid van het Ivox-panel. Enquêtes invullen, het is een stiekeme hobby van mij. Na ontelbaar veel enquêtes ingevuld te hebben, viel ik eindelijk eens in de prijzen: 50 euro aan supreme awards zouden weldra de mijne zijn. Vandaag zat er een enveloppe van Ivox bij de post. De brief feliciteerde mij nogmaals met de winst van mijn 50 euro. Helaas bleek er in de omslag zelf maar 20 euro aan bonnen te zitten. Teleurstellend. Zou er 30 euro zijn blijven plakken aan de handen van een Ivox-medewerker? Het is alleszins een slimme manier om wat bij te verdienen. Want hoe ga je als winnaar ooit bewijzen dat er minder dan het beloofde aantal bonnen in je omslag zat?

Een vrije dag

Is hoogstnoodzakelijk om soms wat dingen van het todolijstje te schrappen. Zo liet ik me (en dat was de hoofdreden voor de vrije dag) vandaag nieuwe lenzen aanmeten (hoera!), haalde ik mijn herstelde schoenen op bij de schoenmaker, kocht ik een paar nieuwe laarzen voor de winter, ging ik naar het stadskantoor om mijn nieuwe identiteitskaart op te halen, moest ik vaststellen dat ik oude identiteitskaart in de kaartlezer van de opticienwas blijven steken, kon ik terug naar de opticien gaan, alwaar mijn kaart gelukkig op mij lag te wachten, haalde ik (tweede keer goede keer) mijn identiteitskaart op en ging ik naar de dokter om mijn voorschrift voor mijn Nuvaring te laten verlengen. En er bleef nog tijd over en aan mijn foto-achterstand te knibbelen (de foto’s van Barcelona zijn bijna verwerkt én van commentaar en coördinaten voorzien) én een beetje Spaans te doen.

Spijtig dat die vrije dagen zo snel voorbij vliegen.

Yikes

Is dat weekend nu alweer voorbij? Het was alleszins gezellig: weer wat bijgeleerd in de cursus Photoshop, de modderige opening van het vernieuwde park aan abdij Keizersberg meegemaakt, een diner klaargemaakt (nuja, de eer gaat naar mijn vriend, zelf heb ik niet veel gedaan) voor vrienden op zaterdagavond en een familiebijeenkomst op de zonnige zondag.

Cursusweek

Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .

Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.