persoonlijk

Love actually

Op aanraden van Karel en Eveline, die zo enthousiast waren over deze film dat ze hun exemplaar graag wilden uitlenen aan ons, zagen we gisteren Love actually. Beetje vreemd om in de lente een kerstfilm te zien, maar hey, de temperaturen doen tegenwoordig meer aan de winter dan aan de lente denken en de hemel is aanhoudend grijs. Ik kon het alleszins wel gebruiken, een avondje ontspanning met een filmpje dat gewoon pretentieloos grappig is. Gelukkig lopen, in tegenstelling tot de meeste romantische komedies, niet alle verhaallijnen goed af, want dat is in het echte (liefdes_)leven ook niet zo. Niet de beste film die ik al ooit gezien heb, wel goed voor een grote glimlach op mijn gezichtl. Meer moet dat niet zijn.

Laatste les Japans

En willen jullie wel geloven dat ik stiekem blij ben? Het is jammer dat ik het moet zeggen, maar de wekelijkse afspraak met de Japanse taal wordt meer en meer een opgave. Met de juffrouw van Japans heeft het nooit geklikt en met de taal ook niet, om eerlijk te zijn. Ik kan geen beroep doen op mijn taalgevoel om de exotische Japanse constructies onder de knie te krijgen en na drie jaar heb ik nog steeds het gevoel op absoluut beginnersniveau te staan. Frustrerend. Toch doen we dapper verder, want het zou jammer zijn om al die inspanning nu verloren te laten gaan. En als alles volgens plan gaat, staat er in 2011 een reis naar Japan op het programma.

Oorverdovend

Dit filmpje geeft maar een vaag idee van hoe het werkelijk was. Als je te dicht bij de geïmproviseerde orgelpijen kwam, werd je echt omgeven door een muur van geluid die je trommelvliezen en je ingewanden deed trillen. Behoorlijk indrukwekkend.

En verder was het een heel gezellige namiddag bij de Girl Geeks in het Gentse S.M.A.K.. Hacking Public Space was een fascinerende tentoonstelling en Ed Templeton overdonderde met zijn overdadige overvloed aan foto’s die een vaak nogal grauw beeld schetsten van la condition humaine. En het was sowieso leuk om al die oude bekenden nog eens terug te zien en weer frisse nieuwe gezichten te leren kennen.

Bemiddelaar

Vandaag zat ik toevallig op de trein met een collega die als bijberoep bemiddelaar is. Ze bemiddelt vooral tussen mensen die in echtscheiding liggen, maar ze vertelde me dat ze nu ook een cursus volgt om mensen met een verslaving te kunnen helpen. Kijk, daar heb ik nu eens ongelooflijk respect voor. Ik denk niet dat ik het zou kunnen opbrengen, na mijn werkuren me nog eens bezig houden met de problemen van anderen. Volgens mij heb ik daar te weinig geduld voor. Of ben ik stiekem gewoon te egoïstisch. 😉

O Fado

Bestaat er een betere manier om je te verwarmen op de koudste meidag ooit dan met lekker eten en goed gezelschap? Gisteren bevonden mijn vriend en ik ons in het uitmuntende gezelschap van vriendinnen J en N. We zien elkaar niet vaak genoeg, wegens druk druk druk, maar als we mekaar zien valt het gesprek nooit stil. Voor het restaurantje viel onze keuze op O Fado. Het was geleden van een zonnige open monumentendag in 2006 dat ik dit restaurant voor het laatst bezocht. Het contrast kon moeilijk groter zijn op deze koude meidag, maar het eten was nog even lekker en de bediening was ongelooflijk vriendelijk. Zo kregen we een proevertje van de moscatel die als aperitief aangeraden werd, omdat vriendin J niet zeker was of ze hem wel zou lusten. Ze lustte de wijn inderdaad niet, maar kreeg zonder morren een ander aperitief. Mijn hoofdgerecht was om duimen en vingers af te likken en zeker meer dan genoeg, maar pasteis de nata als dessert kon ik toch niet laten liggen. Gelukkig kon ik mijn dessert delen met mijn tafelgenoten. Ook nog een leuk gesprek gehad met andere klanten in het restaurant, die ons een beetje zaten af te luisteren tot ze in ons gesprek konden inbreken. 😉 De commentaar dat het de schuld was van al de hoogopgeleiden in Leuven dat de vastgoedprijzen er zo hoog zijn, hebben we maar naast ons neergelegd. 😉

Familie

Gisteren was een dagje gewijd aan de familie. In de namiddag naar de oma en opa van mijn vriend, op wie de jaren nu echt beginnen te wegen. De oma loopt krommer en krommer en het gehoor van de opa gaat er steeds verder op achteruit, wat de gesprekken er niet echt makkelijker op maakt. Maar ze wonen op hun hoge leeftijd nog met z’n tweetjes samen in hun eigen huis en dat is prachtig.

Daarna werden we voor het diner verwacht bij de ouders van mijn vriend. Die altijd erg hun best doen, maar er nooit in slagen écht lekkere gerechten op tafel te toveren. Het is me onduidelijk waar het net misloopt, want wat er op tafel getoverd wordt, smaakt altijd zo flets. Versta me niet verkeerd, ik heb mijn bord mooi leeggegeten zoals het een braaf meisje betaamt en ze krijgen een A for effort.

Terug in Leuven maakten we ons op voor een rustig avondje, toen opeens, geheel onverwacht de deurbel ging. Mijn neven uit Antwerpen die toevallig in Leuven waren voor een avant-première en besloten even binnen te wippen. Een heel leuke verrassing, want ik zie mijn neven niet zo veel. Blijkt dat neef X in het najaar voor drie maanden naar Zuid-Amerika trekt om daar vrijwilligerswerk te doen. Prachtig vind ik dat, al moet ik toegeven dat ik altijd een tikkeltje jaloers ben als mensen mij zulke plannen uit de doeken doen. Waar is het avontuur in mijn leven?

Papier hier

Het is ongelooflijk hoeveel papier een mens verzamelt in deze digitale tijden. De hoeveelheid papier die we elke veertien dagen buiten zetten lijkt enkel maar toe te nemen in volume in plaats van af te nemen. Is dat nu echt nodig, al die stomme folders en boekjes die ik toch linea recta in de papiermand gooi? En dan heb ik het niet alleen over reclamefolders, maar ook over al die boekjes van verzekeraars, banken, kledingwinkels, sportwinkels, juweliers, supermarkten, goede doelen enzovoort die mijn adres in hun adressenbestand hebben. Stuur uw brol via e-mail, dan heb ik tenminste de mogelijkheid om uw mails linea recta naar mijn prullenbak te verwijzen.

Afscheid

Vandaag afscheid genomen van een collega die ik nog heb weten beginnen bij ons. Deed me inzien dat ik zo langzamerhand bij de anciens begin te horen. Een vreemd gevoel, want ik beschouw mezelf nog altijd als een groentje dat nog heel veel te leren heeft. Maar de realiteit van de getallen zegt iets anders.

We hebben onze oud-collega alvast in stijl uitgewuifd. En als afscheidscadeautje kregen degenen die tot het laatste waren blijven plakken op de afscheidsreceptie allemaal een fles wijn mee naar huis van hem. Blijven plakken, loont soms. 😉