persoonlijk
Moerkerke-Damme
Soms herhaalt de geschiedenis zich. Iets minder dan een jaar geleden zakten we met een delegatie collega’s af naar Moerkerke-Damme voor de begrafenis van de moeder van mijn baas. Vandaag woonden wij in exact dezelfde kerk de begrafenis bij van de vader van mijn baas. Beide ouders waren op een respectabele leeftijd bij hun overlijden, wat het afscheid natuurlijk niet onverwacht maakte.
Ik was (een uur vroeger dan gewoonlijk) opgestaan met een geweldig kater veroorzaakt door het afscheidsfeestje van een collega de dag voordien. Gelukkig werd er niet van mij verwacht dat ik reed en kon in onderweg nog een uiltje knappen. Ditmaal kwamen we zonder ongelukken ter plekke aan, een half uur voordat de dienst zou beginnen. Tijd genoeg om nog snel wat koffiekoeken te kopen bij de plaatselijke bakker. Ik voelde me nog altijd suboptimaal, maar de extra suikers deden alleszins deugd.
De dienst was bijna een exacte kopie van die van een jaar geleden. Met een mooie uiteenzetting van mijn baas over het leven van zijn vader, de facteur van ‘t dorp. Soms lijkt het mij dat het leven vroeger toch veel simpeler was.
Na de viering had iedereen honger en trokken we op aanraden van één van de collega’s naar de Siphon in Damme. Dat bleek toch wat verder rijden dan verwacht vanaf de kerk van Moerkerke-Damme. Mijn collega naamgenote en ikzelf zaten al wat ongemakkelijk te schuifelen op de achterbank, want we kwamen pas om 12.50u aan bij het restaurant en we hadden om 15u een belangrijke afspraak op het werk in Brussel. Gelukkig was er de mogelijkheid om op het terras van de Siphon boterhammen te bestellen. Onze groep viel uiteen in snelle boterham-eters en mensen die na een zwaarmoedige begrafenis nood aan iets warms hadden. De warme gerechten konden echter niet aan tafel geserveerd worden, dus namen we afscheid van de bourgondiërs. (Heel eerlijk, als ik zelf geen vergadering had om 15u, had ik me ook bij hen aangesloten).
Dus at ik een boterham met américain préparé in het prachtige Damme en reden we vervolgens in zeven haasten terug naar Brussel. We waren vijf minuten te laat voor onze vergadering. Oef! 
![IMG_8112[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/09/IMG_81121-e1441915102370-1024x1024.jpg)
‘t Is me toch iets met dat vruchtwater
Dat blijft maar niet zitten waar het hoort. Spijtig genoeg strooit vroegtijdig vruchtwaterverlies ditmaal roet in de zwangerschap van de mama van mijn petekindje. Zo spijtig dat ze de laatste dagen/weken voor de bevalling in een ziekenhuisbed moet doorbrengen. Maar het is natuurlijk allemaal voor het goeie doel: een gezonde baby.
We zijn vandaag haar even een hart onder de riem gaan steken in Heilig Hart (tegenwoordig al een even groot doolhof als GHB). Ze klonk optimistisch, maar prettig is het natuurlijk niet. Meteen een kruis door al de plannen die ze nog had. Enfin ja, soms moet je gewoon aanvaarden dat je niet alles in het leven kan plannen en er gewoon het beste van proberen te maken. Ze is nu 34 weken ver, wij duimen voor nog wat dagen (of weken) erbij!
Het leukste aan Leuven Autovrij
Blijven voor mij toch de buikdanseressen! Ik had bijna zin om mijn eigen buikdanssjaaltjes terug op te diepen. Maar voorlopig hou ik het toch maar op salsa. 😉
Een dagje op het Grevelingenmeer
Mijn vriend volgt al een tijdje zeillessen en is nog één examen verwijderd van zijn brevet. Hij had echter nog nooit zonder instructeur gezeild en ik had nog nooit samen met hem op een zeilboot gezeten. Om mijn vriend de kans te geven het zeilen wat meer te oefenen, legden we in overleg met een bevriend koppel waarvan de man samen met mijn vriend zeillessen volgde, een paar maanden gelegen een dagje Grevelingenmeer vast. We duimden heel hard dat we goed weer zouden hebben, want zeilen in de regen da’s alleen weggelegd voor stoere bonken en niet voor koukleumen zoals mezelf.
Ik was op voorhand erg benieuwd of zeilen iets voor mij zou zijn en of ik misschien zeeziek zou worden (al veel verhalen over kotsende zeilers gehoord). Voor de zekerheid hadden we toch maar pilletjes tegen de reisziekte in onze bagage gestoken. Mijn vriend had me al op voorhand gewaarschuwd dat ik het zeker heel erg saai zou vinden, dus hup, ook een boek mee in de handbagage.
De weergoden lieten zich gelukkig van hun beste kant zien. Een aangenaam zonnetje en temperaturen die het toelieten om in korte mouwen op het dek van de zeilboot te zitten. Enige probleem: er was te weinig wind, waardoor we amper snelheid konden maken en slechts een klein stukje van het mooie Grevelingenmeer konden verkennen. Verder dan het charmante Brouwershaven (waar ze trouwens erg propere toiletten hebben) zijn we niet geraakt. Op sommige momenten was het windstil en lagen we zo maar wat te dobberen. Niet dat je mij hoorde klagen, want ik vond dat zeilen helemaal niet saai, integendeel, heel erg rustgevend, zo in een bootje op een groot meer met een boekje en de zon op je gezicht. Een ideaal rustpunt in mijn anders zo drukke leven.
Het klikte ook heel goed met het ander koppel, rustige en sympathieke mensen. Zo goed, dat er meteen al een tweede zeildag werd ingepland voor 2016. Hopelijk hebben we dan iets meer wind.
We sloten de dag af met een geweldige portie mosselen bij ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Het ideale einde van een mooie dag.
Nu deze eerste test positief is uitgevallen, behoort een zeilvakantie langs bijvoorbeeld de Kroatische kust tot de mogelijkheden. Of wie weet, ooit, de Whitsunday islands!
Katuit!
Toen we enkele maanden geleden mijn collega en zijn vrouw over de vloer hadden, legden we de afspraak vast om samen naar Katuit in Dendermonde te gaan. De combinatie van reuzen en werelderfgoed sprak me wel aan. Altijd al een zwakke plek gehad voor stoeten en processies allerhande.
En zo trok ik donderdagochtend met een valiesje naar het werk met daarin onze spullen om in Dendermonde te overnachten. Mijn vriend en ik zouden immers vlak na het werk de trein naar Dendermonde nemen. Omdat de laatste trein van Dendermonde naar Leuven op een belachelijk vroeg uur vertrok (serieus NMBS, als je wil dat meer mensen gebruik maken van het openbaar vervoer, zorg er dan voor dat er ook ‘s avonds laat nog treinen rijden), maakten we dankbaar gebruik van het aanbod van mijn collega om te blijven overnachten.
De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus we hadden genoeg regenjassen in onze valies gestopt om de ergste stormen te kunnen trotseren, maar stiekem hoopte ik toch dat we het droog zouden houden. Regen is niet echt mijn favoriete element.
Mijn collega had speciaal voor ons zijn specialiteit klaar gemaakt: een overheerlijke Thaise curry. Vergezeld van een glaasje witte wijn moet ik zeggen dat de maaltijd mij uitstekend smaakte. Tijdens het diner regende het aan één stuk door. We dachten er zelfs even aan om Katuit in te wisselen voor een gezellige, warme en droge spelletjesavond. Uiteindelijk is een uitgeregende stoet ook maar niks.
Maar kijk, de regen stopte zo rond half negen en we besloten het, voorzien van de nodige regenbescherming, erop te wagen. En jawel, de weergoden waren Katuit gunstig gezind. We hebben voor de rest van de avond geen druppel regen meer gezien. De stoet zelf vond ik minder indrukwekkend dan de tocht van het Ros Beiaard, maar de sfeer en ambiance in de straten waren geweldig. Wel jammer voor de organisatie dat veel mensen het niet aangedurfd hadden de regen te trotseren. Aan de andere kant, zo konden wij ongestoord van de stoet, de dansende reuzen en de angstaanjagende klaptanden genieten.
Nadat de stoet gepasseerd was, dronken we nog een glaasje om vervolgens te genieten van het prachtige afsluitende vuurwerk.
Fijne avond, voor herhaling vatbaar!
Herkenbaar
Deze avond genoten van een heerlijke maaltijd in Etna Trattoria, een uitstekend Siciliaans restaurant in het Leuvense dat ik tot mijn grote schande nog niet eerder bezocht had. Maar het is natuurlijk het gezelschap dat van een fijne maaltijd een fantastische maaltijd maakt. Altijd leuk om te kunnen bijpraten met onze vrienden en ik moet toegeven dat ik erg benieuwd was om een update te krijgen van de verbouwingen. Onze vrienden hebben nog niet veel geluk gehad met hun verbouwproject: slechte architect, afgekeurde bouwvergunningen, gewonde aannemers, incompetente aannemers, hun afspraken niet nakomende plakkers, scheve schouw metselende metselaars, you name it, they’ve experienced it.
En telkens weer moet ik mij de vraag stellen, is er iemand in de bouw die zijn werk serieus neemt? Of is het echt zo dat je als particulier gewoon niet interessant genoeg bent, want toch maar éénmalige klant. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.
Afscheid van Chicago – 10 augustus 2015
Onze allerlaatste dag in Chicago. Ons bezoekje aan onze vrienden is werkelijk voorbij gevlogen. We ontbijten voor de allerlaatste keer samen en nemen afscheid. Wie weet wanneer we elkaar opnieuw zullen zien?
De weersvoorspellingen voor onze laatste dag gaven de ganse dag regen. Gelukkig durven die voorspellingen er al eens flink naast zitten. Het is prachtig zonnig wanneer we de deur van de woonst van onze vrienden achter ons dicht trekken. Tijdens ons vorig bezoek aan Chicago had ik erg genoten van onze boottocht op de Chicago River en Michigan Lake. Als afsluiter voor onze reis wilde ik graag opnieuw zo’n boottocht doen.
We stapten uit bij een metrohalte in de buurt van de rivier en liepen langs de Chicago Riverwalk (een gloednieuw wandelpad en terrassen vlak langs de rivier) richting Trump Tower. We zijn van plan de eerste de beste boot op te stappen die we onderweg tegen komen. Het toeval wil dat we bij hetzelfde bedrijf terecht komen als zes jaar geleden. De Wendella architecture tour is een absolute aanrader. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel nieuwe buildings er ondertussen zijn bijgekomen. Een hoop gloednieuwe gebouwen staan nog in de steigers.
Mijn favoriet blijft echter nog steeds de Aqua Tower, één van de weinige wolkenkrabbers ter wereld ontworpen door een vrouwelijke architect. Ook heel interessant om te vernemen dat de stroomrichting van de Chicago River in het verleden omgekeerd werd. Men wilde vermijden dat er te veel vervuild water uit de rivier in Michigan Lake terecht kwam. Michigan Lake is immers de belangrijkste bron van drinkwater voor Chicago. In plaats van ervoor te zorgen dat het water van de rivier zuiverder werd, keerde men gewoon de stroomrichting van het water om en werd het vervuilde water het probleem van een andere staat. Niet proper!
De zon blijft haar best doen en ik maak enkele schitterende foto’s van de skyline van Chicago. Na het boottochtje besluiten we terug te keren naar de Food Ease waar we de dag voordien zo heerlijk gegeten hebben. Ik schep mijn bord vol met slaatjes en groenten allerhanden. Hier zou ik makkelijk vegetariër kunnen worden! We sluiten onze maaltijd af met een laatste glaasje Chardonnay uit Australië. Onze laatste uren op Amerikaanse bodem.
We lopen terug naar de metro, maar het ziet ernaar uit dat ons geluk op weervlak opgebruikt is. Vier minuten voordat we de metro bereiken gaan de hemelsluizen open voor een hevige stortbui. We zetten een klein sprintje in en slagen erin min of meer droog de metro te bereiken. Wat een timing!!
Terug in het huis van onze vrienden pakken we onze laatste spullen bijeen en wachten we tot de hevige regenbui over is. We hebben niet veel zin om met onze valiezen en rugzakken door de gietende regen naar de metro te moeten gaan. Gelukkig stopt het even met regenen en bereiken we droog de metrohalte. De rit naar de luchthaven is supersaai, want ik heb niets meer om te lezen. Ik kijk dan maar wat naar het voorbijglijdende landschap.
Op de luchthaven blijkt dat mijn valies een kilo te veel weegt dan de toegestane 23 kilo. Blah. Dat zullen al die souvenirs die we onderweg gekocht hebben en de nieuwe kleren van mijn vriend wel zijn. Gelukkig heeft mijn vriend een lichtere valies en kunnen we daar nog wat spullen in kwijt.
Tot mijn grote verbazing passeren we alweer supervlot langs de security. Ditmaal worden we vriendelijk verzocht alles in onze rugzak te laten zitten, ook de laptops en tablets. Eerlijk waar, nog nooit meegemaakt. Eerlijk gezegd stel ik me toch serieus vragen bij al die verschillende richtlijnen bij de security check. Bij de ene security check moeten alle laptops uitgeladen worden en apart gescand bij de andere dan weer niet. Die ene keer in schiphol moesten we zelfs al onze kabels en onze voedingen uitpakken. We moeten zelfs onze schoenen niet uitdoen! Ik blijf ervan overtuigd dat iemand met slechte bedoelingen er wel in zal slagen om de security te omzeilen.
We zijn bijgevolg al om 16.05u bij de gate, terwijl onze vlucht pas om 17.55u vertrek. Ik zet mij dan maar naarstig aan het schrijven. Die verslagen schrijven zichzelf niet, he!
Gelukkig hebben we voor onze terugkeer een rechtstreeks vlucht van Chicago naar Brussel. Superopgelucht dat er ons niet nog een paar overstappen te wachten staan.
De vlucht verloopt vlekkeloos en daarmee zit ons Noord-Amerikaans avontuur erop. Voorbij gevlogen.
Ik dacht…
Laat ik eens gek doen, vandaag. Dus bij deze ben ik officieel ingeschreven voor een cursus Koreaans aan het King Sejong Institute in Brussel. Kan haast niet wachten om een nieuw alfabet aan te leren!
Het wervelende weekend
Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.
Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.
’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.
Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.
Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.
Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉
Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.
Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.
Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.
Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.
De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.
