Brno – 5 februari 2016

De eerste dag van de conferentie = vroeg opstaan. Zij het lichtelijk tegen mijn goesting. Wie begint er nu een conferentie om 9u ’s ochtends? Enfin ja, ik wilde toch graag de keynote meepikken. Dus stond ik samen met mijn vriend om 7u op zodat we nog op ons gemak konden ontbijten alvorens de tram te nemen naar de universiteit waar de conferentie plaatsvond.

Keynotespreker Tim Burke van Red Hat bleek een vlotte spreker en had een topic uitgekozen dat ook mij kon boeien: “How to become a rockstar?” Hij benadrukte in zijn presentatie het belang van teamwork en het nemen van verantwoordelijkheid voor je carrièrepad. Relevant voor het open source wereldje maar zeker ook daarbuiten.

Na de keynote nam ik afscheid van mijn vriendje en keerde ik terug naar ons hotel. Om 11u had ik een massage geboekt (beetje profiteren van het feit dat de prijzen in Brno beduidend lager liggen). De masseur die mij opwachtte was een beer van een vent met een baard. Toch wel even schrikken, maar het was een enorm deugddoende massage. Al hadden we soms moeite om elkaar te begrijpen, want de masseur in kwestie sprak geen woord Engels. Gelukkig had ik ondertussen al via Google Translate het woord voor “dank u” in het Tsjechisch opgezocht (děkuji, voor wie het interessert) en zijn goeiedag en goedenavond hetzelfde als in het Russisch.

Na de massage werkte ik wat mails van het werk weg en trok ik vervolgens de stad in voor het middagmaal. Ik was wat laat vertrokken, dus had al veel honger toen ik in de stad aankwam. Ik had mijn zinnen gezet om een noedelsoepje, maar kon de Vietnamese noedelbar die ik de dag voordien gezien had niet meer lokaliseren. Ik herinnerde me echter dat we een veganistisch restaurant gepasseerd waren waar ze ook noedelsoep serveerden.

En zo kwam ik terecht bij Forky’s alwaar ik een niet onaardig veganistisch noedelsoepje binnen werkte. Al moet ik eerlijk zijn: niet zo lekker als the real deal.

Na mijn middagmaal trok ik naar het labyrinth om een bezoekje te brengen aan het ondergrondse gangenstelsel van Brno. Helaas, blijkbaar was er slechts om het uur een rondleiding en moest ik nog een half uur of zo wachten op de volgende, zonder garantie dat er effectief een rondleiding zou zijn, want deze ging pas door als er zich twee mensen zouden aandienen.

Geen erg, ik had gelezen dat er naast het labyrint en het ossuarium nog een derde ondergrondse plek te bezoeken viel in Brno: de Mintmaster’s cellar. Alvast geen druk bezochte trekpleister, want ik was er helemaal alleen. De vriendelijke jongeman die mij mijn ticket verkocht, was duidelijk blij om volk te zien en hij informeerde of ik geïnteresseerd was in een rondleiding. Nu ben ik van nature uit niet echt geboeid door munten allerhande, maar het leek me een ideale gelegenheid om wat bij te leren.

Alvorens de rondleiding te starten, kreeg ik enkele zeer knap gemaakte filmpjes te zien over de geschiedenis van Brno. De filmpjes vertelden niets wat ik ondertussen al niet wist, maar het was wel leuk om alles visueel op een rijtje gezet te krijgen.

Tijd voor de rondleiding. De jongeman was duidelijk hyperenthousiast dat ik op zijn aanbod was ingegaan. Ik kreeg een zeer grondige uitleg over munten, hun waarde, de geschiedenis van het munten slaan en kreeg ook enkele fraaie exemplaren te zien. De jongeman zat boordevol interessante weetjes. Wisten jullie bijvoorbeeld dat bij Arabische handelaars vroeger de munten met de afbeelding van keizerin Maria Theresia erg populair waren? In de moslimwereld waren afbeeldingen van mensen (en zeker vrouwen) immers ten strengste verboden. De afbeelding in profiel van het decolleté en de weelderige boezem van Maria Theresia had dus meer dan enkel geldelijke waarde.

Ik moet zeggen dat ik zelf enthousiast werd door te luisteren naar de enthousiaste uitleg in uitstekend Engels. Het doet altijd plezier om iemand met een passie aan het woord te horen. De jongeman vermelde tussen haakjes dat Brno toch echt wel een betere stad was dan Praag: minder druk en toeristisch en veel minder criminaliteit. Bespeurde ik daar een zekere rivaliteit?

De rondleiding eindigde in de kelders onder het nieuwe stadhuis alwaar ik de gelegenheid had om de Mint Master in het echt een afbeelding om een munt te zien slaan. Leuk extraatje.

In totaal was ik meer dan twee uur in de Mint Master’s Cellar geweest, veel langer dan verwacht. Ik liep op mijn gemak naar een obelisk die ik al eerder had opgemerkt en ontdekte zo prachtig aangelegde terrassen aan de voet van de kathedraal die een schitterend uitzicht boden op Brno. Toch leuk, zo’n heuvelachtige stad.

Na van de zonsondergang genoten te hebben, gaf ik gehoor aan mijn rommelende maag. Het was nog maar 17u, maar omdat mijn vriend en ik ingeschreven waren voor een rondleiding om 19.45u die georganiseerd werd voor de conferentiedeelnemers, leek het me een goed idee om nu al iets te eten. Kwestie van niet uitgehongerd door Brno te moeten wandelen.

Zo belandde ik in Cosmopolis café waar ik naar binnen gelokt werd door de prachtige toog vol met taarten die mij deden watertanden. Het was even een uitdaging om mijn bestelling te plaatsen, want er was geen menukaart met de taarten op en vanaf mijn plekje op het eerste verdiep was het moeilijk om te kunnen aanwijzen welke taart ik wilde uit de toog op het gelijkvloers. Ik kreeg een andere taart dan degene die ik eigenlijk bedoelde, maar de chocolate cheesecake die ik voorgeschoteld kreeg was heerlijk, dus geen klachten. De warme chocolademelk die ik besteld had, was eveneens overheerlijk, maar misschien in combinatie met de chocolate cheesecake net van het goede te veel.

Via Whatsapp had ik aan mijn vriend laten weten waar ik mij bevond, zodat we samen naar het startpunt van de rondleiding konden gaan van zodra hij terug was van de conferentie . Mijn cheesecake was net op toen hij binnen stapte. Mijn vriend had nog net genoeg tijd om snel een biertje naar binnen te kappen en de rekening te betalen. 😉

De rondleiding was echt een groot succes. Heel bijzonder om in Brno door een Canadees rondgeleid te worden. Onze gids vertelde dat hij in 1969 naar Tsjechië gekomen was, omdat hem dit wel een interessante periode leek om in dit land te leven. Beetje vreemd om als Canadees te verhuizen naar een communistisch land, zo vlak na de Praagse lente vond ik persoonlijk, maar ik vroeg niet verder door naar zijn beweegredenen.

Onze Canadese gids was alleszins behoorlijk enthousiast over zijn nieuwe thuis. Ondertussen genoot hij samen met zijn Tsjechische vrouw van zijn pensioen en gaf hij rondleidingen als hobby. Hij maakte ons wegwijs in de boeiende geschiedenis van Brno. Eén van de grote wapenfeiten van deze stad is de belegering door de Zweden in 1645. De Zweden hadden de bedoeling om via Brno door te stoten naar het hart van het Habsburgse keizerrijk en Wenen te veroveren. Brno hield echter hardnekkig stand. Volgens de overlevering hadden de Zweden afgesproken na een lange belegering nog één poging te wagen om de stad in te nemen. Als deze poging mislukte, zouden ze ’s middags de belegering opgeven en terug huiswaarts keren. Een spion van Brno had dit vernomen en gaf dit door aan de belegerde stad. De slimme inwoners van Brno lieten daarop de klokken van de kathedraal om 11 uur twaalf keer slaan, zodat de Zweden een uur vroeger naar huis vertrokken.

De Canadees vertelde ook dat na de Tweede Wereldoorlog bijna alle Duitsers uit Tsjechië verdreven werden. Voor Brno betekende dit dat de bevolking in één klap met 30 procent afnam. Een groot verlies voor de stad, zeker aangezien veel Duitsers bedrijfsleiders en handelaars waren en tot de elite van de stad behoorden. Het duurde lang voordat Brno deze menselijke aderlating te boven kwam.

De Canadees had ook een woordje van kritiek over voor West-Europese steden. Hij vond dat stadsvernieuwing in West-Europa al te vaak het onderspit moest delven ten opzichte van de heesrende conservatie- en erfgoedgedachte en dat steden zo versteende musea werden. Ergens kon ik hem daarin wel volgen. Uiteindelijk dient een stad om in te leven.

Wisten jullie trouwens dat Brno het oudste theater van midden-Europa heeft en dat Wolfgang Amadeus Mozart daar nog opgetreden heeft? Een klein beeldje voor het theater brengt dit feit in herinnering.

Het was een bijzonder boeiende rondleiding, alleen begonnen mijn tenen na een dik uur in de kou een beetje gevoelloos te worden. Na de rondleiding wilden we dan ook liefst zo snel mogelijk ergens warm binnen zitten. Onze gids had ons gewezen op een Baskisch restaurant met goeie wijn en pintxos. Niet bepaald typisch Tsjechisch, maar het was vlakbij en het zag er gezellig uit. We hadden allebei niet zo’n grote honger (mijn chocoladecheesecake was nog aan het verteren), dus pintxos leken een ideaal avondmaal. Dikke aanrader trouwens, bar Don Pintxos: heerlijke kleine hapjes en fantastische wijnen die door het vriendelijke personeel met veel kennis van zaken werden toegelicht. Fijne ontdekking van de avond: kraken rum!

Om een nieuwe onderkoeling te vermijden, maakten we het ons gemakkelijk en namen we een taxi terug naar ons hotel.

Brno – 4 februari 2016

Het leek ons verstandig na de uitspattingen van de vorige dag zo lang mogelijk uit te slapen. Alhoewel dat niet kon verhinderen dat we allebei met een licht kadergevoel opstonden. We zetten onze wekker vlak voor het einde van het ontbijt en konden zo nog wat scrambled eggs en ander lekkers meepikken, ideaal tegen de kater.

Na het ontbijt namen we opnieuw de tram naar het stadscentrum. Ik wilde graag de mummies van het Kapucijnenklooster gaan bekijken die we de dag voordien gemist hadden. Daar aangekomen, bleek echter dat we toen beter iets verder gekeken hadden dan onze neus lang was, want door onderhoudswerken was de crypte enkele maanden gesloten. Teleurstelling alom!

Gelukkig vielen er elders in Brno nog dode mensen te bewonderen. Heel veel dode mensen zelfs. Het Ossuarium van Brno is na dat van Parijs het tweede grootste van gans Europa. Wat dit Ossuarium zo bijzonder maakt, is dat het pas herontdekt werd in 2001. Tot dat moment had niemand er een idee van dat er zich zo’n 50.000 lichamen vlakbij de Sint-Jacobskerk bevonden.

Het Ossuarium was enorm indrukwekkend, een confrontatie met je eigen sterfelijkheid. Men had na een grondige schoonmaakbeurt de beenderen en doodshoofden een nieuwe plek gegeven. De drie kelders waren voorzien van sfeervolle verlichting en de moderne kunstwerken vormden een mooi contrast met de oude beenderen. Ik hield enorm van de muziek van Miloš Štědroň die speciaal voor deze plek gecomponeerd werd. Een plek om aan introspectie te doen.

Na het bezoek aan het Ossuarium was het al tijd voor het middagmaal. Veel honger hadden we nog niet, maar een pannenkoek en een smoothie gaan er altijd wel in. We bestelden een pannenkoek bij Poe-Poe (leuke fastfood plek waar al het eten vlak voor je neus bereid wordt) en aten die ook daar op.

Lang had onze lunch niet geduurd, maar toen we buiten stapten, zagen we dat de straten nat waren. Net een regenbui gemist. Onze timing had niet beter kunnen zijn.

We wandelden naar Špilberk kasteel en kochten een kaartje voor een bezoek aan de kazematten en de toren. Het museum in het kasteel was helaas gesloten tijdens de winter. We waren de enige bezoekers in het kasteel. Heel bijzonder gevoel om met z’n tweeën in de kazematten rond te dolen en je voor te stellen hoe verschrikkelijk het leven van de gevangen die hier opgesloten zaten, geweest moest zijn. Een gedeelte van de kazematten deed tijdens de bezetting van Brno in de tweede wereldoorlog dienst als schuilkelders voor de Duitsers.

Ook hier waren de weergoden ons goed gezind. Terwijl wij in de kazematten ronddoolden, trok er een hagelbui over Brno. We moesten een kleine oversteek maken van het ene naar het andere gedeelte van het kasteel door de hagel, maar verder hielden we het droog. Net toen we begonnen aan de beklimming van de toren was de bui alweer overgetrokken en zette de zon de stad in een prachtig avondlicht.

Het uitzicht vanaf de toren van Špilberk was nog beter dan het uitzicht vanaf de torens van de kathedraal. Ik maakte tientallen foto’s van het bijzondere licht, de ijzig koude wind trotserend.

Terug op de begane grond moesten we dringend opwarmen. Gelukkig moesten we niet lang zoeken naar een geschikte

plek: er was een café in het kasteel zelf. Een thee en een warme wijn hielpen onze lichaamstemperatuur op peil te krijgen. Aan een tafeltje vlak bij ons zat een Tsjechische heer een pintje te drinken. Hij sprak ons aan om te vragen vanwaar we kwamen. Toen hij België hoorde vallen, was zijn eerste reactie: “Oei, is het daar niet gevaarlijk?” Jaja, de reputatie van België als terrorismehoofdstad van Europa is zelfs tot in Tsjechië doorgedrongen. We stelden de heer gerust dat dat heel goed meeviel en dat al die berichten in de media met een stevige korrel zout genomen moesten worden.

Het was binnen zo lekker warm dat we langer in het café bleven plakken dan we oorspronkelijk van plan waren. Bijgevolg was het al donker toen we buiten kwamen. We maakten wat nachtfoto’s en besloten vervolgens op ons gemak vanaf het kasteel te wandelen naar restaurant The Pavillon.

We waren alweer ruim voor onze reservatietijd ter plaatse, dus maakten we nog een ommetje in de buurt en belandden we zo in een groot shopping centrum waar één of ander event aan de gang was terwijl verder alle winkels gesloten waren.

The Pavillon is een reconstructie van een paviljoen in functionalistische stijl dat in de jaren werd afgebroken om plaats te maken voor een theater. Het paviljoen werd in de jaren 90 een beetje verderop volledig heropgebouwd. Het paviljoen is een mooi en elegant bouwwerk met een hoog plafond, grote ramen en veel ruimte.

Opnieuw werden we bediend door een erg vriendelijke ober. Onze ober sprak dan wel geen Nederlands, maar zijn Engels was perfect. Gelukkig was de degustatiemenu een paar gangen korter dan die bij Borgo Agnese. Culinair hoefde dit restaurant alvast niet onder te doen voor Borgo Agnese. De gerechten waren heerlijk, met als uitschieter de combinatie van hert en inktvis. Een echte topper.

De ober vertelde ons dat de chefkok nog samengewerkt had met Gordon Ramsay. Als referentie kan dat uiteraard tellen. Gelukkig bestond de degustatiemenu ditmaal slechts uit zeven gangen en was ook de hoeveelheid wijn iets bescheidener. Mijn vriend had zelfs nog een plaatsje over voor een digestiefje: een glas Becherovka, een soort kruidenlikeur uit Tsjechië, waar ik persoonlijk niet echt wild van werd.

Dit aten wij:

Corn Fed Chicken Roulade, Wild Mushrooms, Peanuts And Cantaloupe Melon
Broccoli Soup, Parsley, Marinated Stem, Nut Bread And Comté Cheese
Grilled Tuna With Sichuan Pepper, Black Rice Venere, Chervil, Cauliflower Pureé With Saffron
Grilled Beef Fillet, Beetroot Consommé, Pine Nuts And Basil Mayonnaise
Blood Orange Sorbet
Deertopus – Grilled Saddle Of Deer, Asian Style Octopus, Pickled Ginger, Oyster Mushrooms And Pak Choi
Coconut Crème Brûlée, Pineapple Ragout, Pineapple And Caramel Sorbet

We waren zelfs nog prima in staat om met de tram naar het hotel terug te sporen. Voorlopig niets dan lof over de Tsjechische keuken!

La strada è il tuo nuovo museo

Schitterende street art in Rome. Hoe lang is het ook alweer geleden dat we nog eens in de Eeuwige Stad waren?

Düsseldorf – 27 december 2015

Geen skireis voor ons dit jaar (en maar goed ook, want ik twijfel eraan of we veel sneeuw gezien zouden hebben), maar toen ik in mijn mailbox een Travelbird-aanbieding zag passeren voor een hotel in Düsseldorf, hoefde ik niet lang te twijfelen. Düsseldorf stond al een tijdje op mijn lijstje met te bezoeken steden, voornamelijk omdat Düsseldorf één van de grootste Japanse communities van Europa heeft. Meteen ook gevraagd of mijn broertje en zijn vriendin (ook allebei Japan-liefhebbers) geen zin en tijd hadden om ons te vergezellen. Dat hadden ze inderdaad en zo werd deze driedaagse een tijdje geleden vastgelegd.

Zondagochtend kwamen we volgens afspraak stipt om 9u bij mijn broertje en zijn vriendin aan om hen op te pikken voor ons uitstapje. De rit naar Düsseldorf (zonder winterbanden, want de winters zijn niet meer wat ze geweest zijn) verliep super vlot. Met dank aan de uitstekende chauffeurskwaliteiten van mijn vriendje en het rustige verkeer onderweg.

We waren uiteraard nog veel te vroeg om te kunnen inchecken in ons hotel. Dus dropten we onze valiezen af bij de receptie en namen we meteen de tram naar het centrum. Meteen het enige nadeel aan Swissôtel Düsseldorf/Neuss: het hotel is niet in het kloppende hart van de stad gelegen, maar wel op een lelijk industrieterrein. Maar niets dan een tramritje van een dik kwartier niet kon verhelpen.

Omdat het al bijna middag was, besloten we meteen maar aan te schuiven voor een noedelsoepje bij restaurant Naniwa. We waren niet de enigen die trek hadden in een noedelsoepje, de rij was behoorlijk lang. Gelukkig is noedelsoep fastfood en zagen we de rij snel slinken. Het duurde dan ook niet al te lang voordat we een tafeltje kregen toegewezen. We bestelde één portie gyoza als voorgerecht en uiteraard allemaal een noedelsoepje. Alhoewel mijn chanpon noedelsoep zeker lekker was, moet ik toegeven dat de noedelsoep van Samouraï ramen in Brussel toch beter is. Vooral de bouillon vond ik wat aan de fletse kant. De portie daarentegen was meer dan groot genoeg om mijn hongergevoel voor de rest van de dag te onderdrukken.

We wandelden verder doorheen de Japanse wijk (eigenlijk meer een paar straten met voornamelijk Japanse winkels) richting de Königsallee, de chicste winkelstraat van Düsseldorf. Winkelen op zich kan mij niet zo bekoren, maar ik genoot van de wandeling langs de Stadsgraben omzoomd door mooie bomen in het midden van de Königsallee. Wel jammer dat er grote constructiewerken aan de gang waren voor een nieuwe metrohalte waardoor er op veel plekken lelijke hekken en storende containers stonden.

Verder richting Rijn. Steden gelegen aan een rivier hebben altijd een streepje voor bij mij. De Rheinuferpromenade is een prachtige plek om te genieten van het water, een terrasje te doen (jawel, ook in putje winter) en vrachtschepen te tellen. Natuurlijk kon ik de verleiding niet weerstaan om een boottocht te maken. Supertoeristisch, maar vanaf het water heb je vaak het beste uitzicht op een stad. Dat we tijdens onze boottocht à volonté konden drinken, was natuurlijk mooi meegenomen. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de witte wijn maar zo zo was. Als bierdrinker kon je tenminste nog het Altbier proberen. De bediening zorgde er alleszins voor dat we niet droog vielen. 😉 Mijn favoriete stuk van de tocht was de MedienHafen met zijn schitterende architectuur. Voor de gebouwen van Frank O. Gehry konden mij bekoren. Altijd al een fan geweest van ‘s mans werk.

Na de boottocht slenterden we wat rond in de sfeervol verlichte Altstadt, alwaar er wat kerstmarkt-achtige kraampjes stonden rond het reuzenrad. We probeerden één of andere best wel lekkere kersenlikeur en besloten vervolgens op zoek te gaan naar een plek voor het avondmaal. Al had ik na de riante portie noedelsoep nog niet veel honger. Ons oog viel op het Fischhaus, een viswinkel en restaurant in één. Het zag er veelbelovend uit, maar het was duidelijk een tourist trap. Het eten was matig (veel te vettig), de aanbevolen wijn trok op niet veel en de bediening was niet al te vriendelijk. Geen aanrader.

Na het avondmaal namen we de tram terug naar ons hotel om in te checken en van de spa-faciliteiten te genieten. Mijn vriend en ik trokken richting sauna, maar lang bleven we er niet: de kleedkamers en de ruimtes die aan de sauna grensden waren niet zo proper en de regels ivm de badkledij werden niet gerespecteerd. Beetje jammer. Gelukkig smaakten de cocktails in de hotelbar wel! Al vond ik de rusty nail van mijn vriend beter geslaagd dan mijn hot toddy (met whisky, citroensap, honing en kruidnagel). Nu, een mens moet open staan voor nieuwe zaken, nietwaar?

Afscheid van Chicago – 10 augustus 2015

Onze allerlaatste dag in Chicago. Ons bezoekje aan onze vrienden is werkelijk voorbij gevlogen. We ontbijten voor de allerlaatste keer samen en nemen afscheid. Wie weet wanneer we elkaar opnieuw zullen zien?

De weersvoorspellingen voor onze laatste dag gaven de ganse dag regen. Gelukkig durven die voorspellingen er al eens flink naast zitten. Het is prachtig zonnig wanneer we de deur van de woonst van onze vrienden achter ons dicht trekken. Tijdens ons vorig bezoek aan Chicago had ik erg genoten van onze boottocht op de Chicago River en Michigan Lake. Als afsluiter voor onze reis wilde ik graag opnieuw zo’n boottocht doen.

We stapten uit bij een metrohalte in de buurt van de rivier en liepen langs de Chicago Riverwalk (een gloednieuw wandelpad en terrassen vlak langs de rivier) richting Trump Tower. We zijn van plan de eerste de beste boot op te stappen die we onderweg tegen komen. Het toeval wil dat we bij hetzelfde bedrijf terecht komen als zes jaar geleden. De Wendella architecture tour is een absolute aanrader. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel nieuwe buildings er ondertussen zijn bijgekomen. Een hoop gloednieuwe gebouwen staan nog in de steigers.

Mijn favoriet blijft echter nog steeds de Aqua Tower, één van de weinige wolkenkrabbers ter wereld ontworpen door een vrouwelijke architect. Ook heel interessant om te vernemen dat de stroomrichting van de Chicago River in het verleden omgekeerd werd. Men wilde vermijden dat er te veel vervuild water uit de rivier in Michigan Lake terecht kwam. Michigan Lake is immers de belangrijkste bron van drinkwater voor Chicago. In plaats van ervoor te zorgen dat het water van de rivier zuiverder werd, keerde men gewoon de stroomrichting van het water om en werd het vervuilde water het probleem van een andere staat. Niet proper!

De zon blijft haar best doen en ik maak enkele schitterende foto’s van de skyline van Chicago. Na het boottochtje besluiten we terug te keren naar de Food Ease waar we de dag voordien zo heerlijk gegeten hebben. Ik schep mijn bord vol met slaatjes en groenten allerhanden. Hier zou ik makkelijk vegetariër kunnen worden! We sluiten onze maaltijd af met een laatste glaasje Chardonnay uit Australië. Onze laatste uren op Amerikaanse bodem.

We lopen terug naar de metro, maar het ziet ernaar uit dat ons geluk op weervlak opgebruikt is. Vier minuten voordat we de metro bereiken gaan de hemelsluizen open voor een hevige stortbui. We zetten een klein sprintje in en slagen erin min of meer droog de metro te bereiken. Wat een timing!!

Terug in het huis van onze vrienden pakken we onze laatste spullen bijeen en wachten we tot de hevige regenbui over is. We hebben niet veel zin om met onze valiezen en rugzakken door de gietende regen naar de metro te moeten gaan. Gelukkig stopt het even met regenen en bereiken we droog de metrohalte. De rit naar de luchthaven is supersaai, want ik heb niets meer om te lezen. Ik kijk dan maar wat naar het voorbijglijdende landschap.

Op de luchthaven blijkt dat mijn valies een kilo te veel weegt dan de toegestane 23 kilo. Blah. Dat zullen al die souvenirs die we onderweg gekocht hebben en de nieuwe kleren van mijn vriend wel zijn. Gelukkig heeft mijn vriend een lichtere valies en kunnen we daar nog wat spullen in kwijt.

Tot mijn grote verbazing passeren we alweer supervlot langs de security. Ditmaal worden we vriendelijk verzocht alles in onze rugzak te laten zitten, ook de laptops en tablets. Eerlijk waar, nog nooit meegemaakt. Eerlijk gezegd stel ik me toch serieus vragen bij al die verschillende richtlijnen bij de security check. Bij de ene security check moeten alle laptops uitgeladen worden en apart gescand bij de andere dan weer niet. Die ene keer in schiphol moesten we zelfs al onze kabels en onze voedingen uitpakken. We moeten zelfs onze schoenen niet uitdoen! Ik blijf ervan overtuigd dat iemand met slechte bedoelingen er wel in zal slagen om de security te omzeilen.

We zijn bijgevolg al om 16.05u bij de gate, terwijl onze vlucht pas om 17.55u vertrek. Ik zet mij dan maar naarstig aan het schrijven. Die verslagen schrijven zichzelf niet, he!

Gelukkig hebben we voor onze terugkeer een rechtstreeks vlucht van Chicago naar Brussel. Superopgelucht dat er ons niet nog een paar overstappen te wachten staan.

De vlucht verloopt vlekkeloos en daarmee zit ons Noord-Amerikaans avontuur erop. Voorbij gevlogen.

Chicago – 9 augustus 2015

Jullie raden het al, ook deze zondagochtend zijn we vroeg uit de veren. Zo’n baby blijkt een zeer effectieve wekker te zijn. De routine van de voorgaande dagen herhaalt zich: we ontbijten gezellig samen en wachten tot het tijd is voor het dutje van baby A om te vertrekken.

Het weer is een beetje twijfelachtig vandaag, dus zoeken we een activiteit met een dak boven ons hoofd. Het lijkt ons wel leuk om vlinders te gaan tellen in het Peggy Notebaert Nature Museum. Deze vakantie zijn we echt vroege vogels: we staan opnieuw tien minuten voor openingstijd aan de ingang. Geen probleem, we maken nog een wandeling langs het meer waar allerlei grote en kleine boten aangemeerd liggen.

Het Peggy Notebaert Nature Museum blijkt een onverwachte meevaller. Er is niet alleen een mooie vlindertuin, er zijn ook tal van interessante opstellingen te bewonderen: over waterbeheersing, insecten, vogels, zoogdieren en hun habitat en nog veel meer. Echt een ideale plek om een voormiddag te spenderen met kinderen. Baby A is nog een beetje te klein voor de meeste opstellingen, maar ze kijkt toch haar ogen uit. Al was voor haar het hoogtepunt waarschijnlijk de fruitpap die ze opgelepeld kreeg op het dakterras.

Na het bezoekje aan het Peggy Notebaert Nature Museum dropt onze vriend ons af in het centrum vlakbij Water Tower Place, een groot shopping center. We kopen een windstopper en een regenjas van The North Face voor mijn vriend en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte plek om te lunchen. Dankzij tripadvisor komen we bij Foodease terecht. Een ronduit geweldig self service concept. Het aanbod aan koude en warme gerechten is bepaald indrukwekkend en alles ziet er even lekker en vers uit. Ik schep mij een berg rauwe groeten op aangevuld met een cannelloni. Betalen doe je aan het gewicht. Ik ben helemaal in de wolken.

Het bevalt ons zo goed bij de Foodease dat we na onze maaltijd naar de bar verkassen alwaar we een glaasje wijn bestellen. De Australische chardonnay valt zo goed in de smaak dat we ons graag door de charmante dame aan de bar een tweede glas laten uitschenken.

We moeten onszelf ter orde roepen, anders hadden we beslist nog een derde glas besteld. We gaan op verkenning in de winkels van Water Tower Place. De Lego Store weet ons allebei te betoveren. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van de American Girl Shop. My god, wat een akelige winkel is me dat. Je kan er poppen kopen die er hetzelfde uitzien als jezelf, alles kan je kiezen, huidskleur, haarkleur,… En je kan er matching outfits kopen, zodat jij en je pop-tweelingzus er exact hetzelfde uitzien. Creepy!

We lopen vervolgens nog even de Apple Store binnen om ons te vergapen aan de nieuwste gadgets en houden onze mini-shopping spray dan voor bekeken. De zon is er ondertussen door gekomen en we besluiten ervan te profiteren en nog snel een terrasje te doen alvorens naar het huis van onze vrienden terug te keren. We botsen op een mooi, groot terras bij Howell’s and Hood. Ik bestel mij een cucumber cooler. Lekker verfrissend. We klinken op de zon en onze vakantie.

Rond 18.30u zijn we terug bij ons sympathieke gastgezin. Oorspronkelijk wilden we opnieuw naar China Town om hot pot te gaan eten, maar onze gastheer en gastvrouw zijn moe en hebben niet meer zoveel zin in een uitstapje. Geen probleem voor ons, wij zijn flexibel. Afhaalfood it is! Een lekkere Indische maaltijd gaat er altijd wel in.

De rest van de avond brengen we al pratend door. We hebben het over de cultuurverschillen tussen Europa, de VS en China. Over hoeveel meer verlofdagen we in Europa hebben ten opzichte van de VS. Een luxe die onze vriend in de VS toch wel mist. De gemiddelde Amerikaan heeft tien vakantiedagen, die hij dan meestal ook nog niet eens allemaal opneemt. We hebben het ook over hoe Chinezen erin slagen zich overal ter wereld thuis te voelen, zich ergens vestigen en tegelijkertijd er toch in slagen hun cultuur en taal te behouden. Heel anders dan Japanners waarvan de meerderheid toch altijd naar het thuisland wil terugkeren.

We kruipen (alweer) op tijd in bed. Jaja, onze party days zijn definitief over.

Blueberry picking en Lake Michigan – 8 augustus 2015

Opstaan om 7u op een zaterdagochtend, iets wat ik alleen tijdens vakanties kan opbrengen. We zijn zo vroeg opgestaan omdat we vandaag een rit van een dik uur voor de boeg hebben om op onze bestemming te geraken. We ontbijten samen en vertrekken om 8.15u om blueberries te gaan plukken bij Rambo U-Pick. Mijn vriend en ik hebben het knusjes op de achterbank: zo’n kinderstoel neemt wel veel plaats in. Het dochtertje van onze vrienden trekt er zich al niet te veel van aan dat ze de achterbank moet delen en ligt na een paar minuten rijden al in slaap.

Na een probleemloze rit wacht ons echter de teleurstelling. Bij de Rambo Bleuberry Farm staat een plakkaat “Closed for the season”. Aiaiai en we hebben geen plan B. Nochtans had vriend H de dag voordien nog de website gecheckt en daar stond helemaal niet vermeld dat de farm gesloten was. Gelukkig hoeft dat in deze moderne tijden geen ramp te zijn. Via googlemaps vind ik een andere U-Pick farm niet al te ver uit de buurt.

The Blueberry Patch is gelukkig wel open en blijkt op een mooiere locatie te liggen dan de Rambo Bleuberry Farm. We hebben zonder dat we er erg in hadden alweer een tijdzone overschreden. De klok staat hier een uurtje verder dan in Chicago.

Ijverig gaan we aan de slag met plukken. Voor mij de allereerste keer dat ik zoiets doe. Echt een fijne ervaring. Onze tienmaander blijkt niet echt een enthousiast plukker te zijn, maar ze smult maar al te graag van de blueberries. En ik moet toegeven dat ik stiekem haar voorbeeld volg. Twee plukken, eentje eten. Mijn vriend daarentegen blijkt een natuurtalent te zijn. Zijn emmertje is al snel gevuld. Na dik anderhalf uur houden we het voor bekeken.

Het resultaat van onze inspanningen: 7,45 pond blueberries. Omdat we meer dan 5 pond geplukt hebben, krijg we een gratis gekookte maïskolf. Niemand van mijn gezelschap toont interesse om het ding op te eten, dus offer ik mij op. Echt lekker!

Tijd voor de lunch. TripAdvisor to the rescue! We vinden een fijn plekje op het terras van Mesa Luna dat trots uitpakt met ‘farm fresh food’. Dat lijkt me een beetje overdreven te zijn, maar de burgers vallen zeker in de smaak. Al ben ik niet zo’n fan van het zoete broodje van mijn pulled pork sandwich. Zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, is de jongste in ons gezelschap weer de vrolijkheid zelve. Zeker als ze een stuk van het hamburgerbroodje van de papa mag opsmikkelen. Ha, het mooie leven van een tien maanden oude baby!

Na de lunch rijden we verder naar een provinciaal park bij Lake Michigan. We zijn duidelijk niet de enigen die op dit idee gekomen zijn. Het stikt er van het volk. De zon die de ganse voormiddag fijn geschenen heeft, verschuilt zich achter de wolken, maar gelukkig regent het niet. Ik ben een beetje verbaasd een mooi zandstrand en heuse zandduinen te ontdekken. Het meer heeft zelfs een heuse golfslag Ik had me om de één of andere reden rotsige rivieroevers voorgesteld.

We zijn echter helemaal niet voorbereid voor een namiddagje op het strand. We hebben maar één kleine handdoek bij en geen zwempak. Dat houdt ons niet tegen om de voeten in Lake Michigan te steken en elkaar wat af te lossen op de handdoek. Voor kleine A is het de eerste kennismaking met een zandstrand en de eerste keer dat ze met haar voetjes in het water van het meer mag. Ze trekt een eerder bedenkelijk gezicht, maar echt protesteren doet ze niet.

De spelende kinderen en de vele mensen in het water maken de vakantiestemming compleet. Ik geniet van onze relaxte uurtjes op het strand. Heel laat kunnen we het niet maken, want kleine A moet op tijd in bed. Op de terugweg naar huis is ze alvast niet de enige die een dutje in de auto doet. Ik volg graag haar goede voorbeeld.

Terug in Chicago stoppen we bij Trader Joe’s om inkopen te doen voor het avondmaal. Spannend! Enfin, ondertussen weten jullie al dat ik graag een blik werp in buitenlandse supermarkten. We kopen ingrediënten om fajitas te maken, ideaal om de overschotjes chinese food van gisteren mee weg te werken.

Na alle aankopen uitgepakt te hebben, stelt onze vriend ons voor nog even een wandeling in de buurt te maken, dan hebben we de omgeving waarin ze wonen ook eens gezien en kunnen hij en zijn vrouw op hun gemak kleine A in bad steken.

De buurt waarin onze vrienden wonen heet Little Italy en inderdaad, de Italiaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. Niet voor niets dat de populairste zaak in de buurt granita verkoopt. Een lange, lange rij staat aan te schuiven om wat ijs gemengd met siroop te kopen. Niet echt mijn ding.

Wij lopen even rond in de buurt en geven dan toe (zwakke karakters) aan de lokroep om een aperitief te drinken. We vinden een leuk terras bij The Three Aces alwaar mijn vriend een lokaal biertje bestelt en ik een cocktail met de welluidende naam The honey trap probeer. Het mengsel van rum, meloen, limoen, honing en prosecco smaakt.

Na het aperitief keren we naar ons gastgezin terug. Baby A is proper gewassen en ligt al in bed. We werken samen met de taco’s de overschotjes van onze Chinese feestmaaltijd van gisteren weg. De oorspronkelijke plannen om nog Carcassonne te spelen worden opgeborgen. Blueberries plukken blijkt vermoeiender dan gedacht. Niemand heeft nog echt veel zin in een spelletje. We praten nog wat over de het verschil in levenskwaliteit tussen West-Europa en de VS (vriend H zou op termijn graag terugkeren naar Europa, maar voor zijn vrouw, een patholoog, is het minder evident om in Europa een job te vinden) en gaan vroeg slapen.

Chicago – 7 augustus 2015

Niet zo geweldig geslapen. Het logeerbed dat onze vrienden ons zo gastvrij ter beschikking gesteld hebben, is erg hard. Het doet me een beetje denken aan de futons in de Japanse ryokans. De enige manier om op zo’n bed te slapen, is op je rug liggen en ik ben geen rugslaper.

Onze vrienden hebben ons laten uitslapen en hebben alles klaargezet voor het ontbijt. Het is vandaag vrijdag en ze moeten allebei werken. In de USA zijn verlofdagen een erg schaars goed. Mijn vriend en ik beseffen dat we op dat vlak in België echt niet te klagen hebben.

Na op ons gemak ontbeten te hebben in huiselijke sfeer nemen we de metro naar de Willis Tower, het hoogste gebouw van Chicago. De Willis Tower is 442,14 meter hoog (met antenne meegerekend 527 meter) en was 23 jaar lang het hoogste gebouw ter wereld. Tot 20102 was de Willis Tower het hoogste gebouw in Noord-Amerika, maar die titel werd overgenomen door One World Trade Center. Velen onder jullie zullen de Willis Tower beter kennen onder de naam Sears Towers. De grote toren veranderde echter van naam in 2009 toen de Britse verzekeringsmakelaar Willis Group Holdings er zijn intrek genomen

We vervoegen rond half elf ’s ochtends de rij wachtenden. De wachtrij is opgebouwd uit verschillende delen op verschillende verdiepingen zodat je nooit een overzicht krijgt over hoeveel wachtenden er exact vóór jou zijn. En da’s misschien maar goed ook, want in totaal moeten we een uur en een kwartier wachten voordat we een theaterzaal worden ingeleid om naar een kort filmpje te kijken. Pas daarna worden we op het observation deck toegelaten.

Het uitzicht maakt dat we het lange wachten snel vergeten zijn. Wat een fenomenaal bouwwerk! Vooral de glazen uitkijkplatformen zijn populair. Iedereen wil wel een kiekje waarop het lijkt alsof hij of zij boven Chicago zweeft. Wij halen onze GoPro boven voor een spectaculaire selfie.

Wanneer we terug met beide voeten op de begane grond staan realiseren we ons dat het al middag is. Tijd voor een snelle lunch! Vlakbij de Willis Tower blijkt een klein parkje te zijn en een aantal afhaalrestaurants waar je een lunchpakket kan kopen. Mijn vriend gaat voor een sushilunch en ik eet voor de verandering nog eens een noedelsoepje, met udonnoedels deze keer. We slagen erin een tafeltje te bemachtigen en eten onze verrassend lekkere lunch op in het zonnetje.

Volgende halte: Millennium Park. Het wordt een blij weerzien met de Cloud Gate van kunstenaar Anish Kapoor (beter bekend als The Bean). Het prachtige kunstwerk ligt te blinken in de zon. Hoe fantastisch zou het zijn als er in Brussel een hierop gelijkend kunstwerk zou komen?

Natuurlijk wil iedereen op de foto met The Bean. Het Millennium Park is ook een populaire plek om trouwfoto’s te maken. We zien het ene na het andere bruidspaar poseren. De bruidjes zijn uitgedost in de meest extravagante outfits en vergezeld van een hele hoop bijpassende bruidsmeisjes en jongens. Het motto lijkt wel: hoe kitscheriger, hoe liever.

De zon zet haar beste beentje voor en het is inmiddels erg warm geworden. Er is een groot terras in Millennium Park dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet. We slagen erin een plaatsje te bemachtigen en bestellen een biertje en een margarita. De margarita is op voorhand gemengd, maar best wel lekker. We doen een beetje een people watching en luisteren de gesprekken van de mensen rondom ons af. Het bevalt ons zo goed dat we nog een tweede drankje bestellen. De prosecco valt echter dik tegen. En eerlijk, een prosecco serveer je toch echt niet in een plastieken frisdrankbekertje.

De namiddag is al flink gevorderd en het wordt tijd om ons naar Chinatown te begeven alwaar we hebben afgesproken met onze vrienden. We wandelen langs een bijzonder mooie speeltuin in de richting van Lake Michigan. De avondzon zet alles in een prachtige gloed en we zien een paar mooie appartementsgebouwen langs het meer waarin het goed leven lijkt.

We nemen de metro naar Chinatown en zijn net iets voor onze vrienden op de plek van afspraak. Onze vrienden moeten nog een snelle boodschap doen en zo komen we terecht in een Chinese winkel in Chinatown. Ik vind Aziatische winkels altijd heel boeiend, het productaanbod is er zo radicaal verschillend van wat wij gewoon zijn. Ik kijk mijn ogen uit. Vooral de afdeling met grote aquariumbakken met levende vis erin, is de moeite. Ik koop een aantal dozen Pocky voor mijn broertje in de vreemdste smaken.

Op aanraden van de Chinese vrouw van vriend H dineren we met ons vijven bij Minghin Cuisine. Onze gastvrouw bestelt het ene na het andere gerecht en alles staat binnen een paar minuten op onze tafel. Ik weet niet van wat eerst proeven. Speciale vermelding voor de Peking Duck die op een wel heel bijzondere wijze wordt geserveerd. Eerst komt het krokant gebakken vel van de eend op tafel, dat we opeten opgerold in een soort zachte, hartige pannenkoek met een zoete saus. Daarna komt het eendenvlees zelf, in stukjes gesneden en met groenten geserveerd. Heerlijk.

De dochter van onze vrienden heeft het duidelijk naar haar zin, een foodie in wording. Ze eet smakelijk van haar rijst en speelt braaf met haar speelgoedjes. Het is de eerste keer dat ze ons ziet, maar ze heeft geen last van verlegenheid of zo. Heel fijn dat het zo goed klikt.

We slagen er onmogelijk in om alles wat op tafel staat, op te eten. Het is gewoon veel en veel te veel. De vrouw van onze vriend vraagt om alle overschotjes in te pakken zodat we de dag nadien de restjes kunnen opeten.

Na het diner rijden we met z’n vijven in de auto terug naar het huis van onze vrienden op de campus van UIC. We nemen snel een douche om het zweet en het stof van de voorbije dag van ons af te spoelen en brengen de rest van de avond door met bijpraten. Als je elkaar meer dan een jaar niet gezien hebt, is er stof genoeg. Ik ben erg blij dat het mijn vriend zo goed gaat hier in Chicago. Hij heeft het duidelijk getroffen met zijn gezin en zijn dochter is een ongelooflijke cutie. <3

Van Calgary naar Chicago – 6 augustus 2015

Opstaan om 6.30u, niet bepaald iets wat mij vrolijk maakt. Gedoucht, nog een laatste vrijpartij op Canadese bodem, ontbeten en de laatste spullen in de valies gegooid. Op naar de luchthaven van Calgary!

We droppen onze Toyota Corolla af bij verhuurbedrijf Thrifty en begeven ons naar de luchthaven. Tot onze grote verbazing moeten we eerst door customs en dan door security mét onze valiezen. Calgary is één van die luchthavens waar de Amerikaanse security check gebeurt vóór je op het vliegtuig stapt. We laten nogmaals onze vingerafdrukken en onze foto nemen.

Onze vlucht zelf heeft een lichte vertraging, wellicht te wijten aan het slechte weer in Calgary dat blijft aanhouden. We zijn naar goede gewoonte weer riant veel te vroeg. Onze vlucht vertrekt immers pas om 11.30u. Mijn vriend wil elke mogelijke pech zoveel mogelijk uitsluiten en rekent daarom altijd ruim voldoende tijd opdat we het vliegtuig zeker niet zouden missen.

Het eten in onze terminal is kort gezegd amper die naam waard. We zien geen andere uitweg dan een fruitsla en een chocolate chip cookie te kopen bij Starbucks, een keten die ik in normale omstandigheden liever vermijd.

Het is toch een kleine 4 uur vliegen van Calgary naar Chicago. Maar goed dat ik mijn oorspronkelijke plan om met de wagen van Vancouver naar Chicago te rijden snel heb laten varen. Dat zou gewoon gekkenwerk geweest zijn.

De vlucht verloopt probleemloos. Helaas moet ik vaststellen dat mijn valies voor de zoveelste keer het bagagetransport niet zonder kleerscheuren heeft overleefd. Mijn spiksplinternieuwe, dure valies. Het is niet te geloven en dat terwijl de valies van mijn vriend, hoewel geblutst, al jaren meegaat. Kan ik weer een klacht gaan indienen bij United Airlines.

Op de luchthaven kopen we snel een potje yoghurt en een sandwich om onze knorrende magen wat in bedwang te houden. Na een metrorit van meer dan een uur, stappen we eindelijk uit in metrohalte UIC Halsted. Aan de uitgang van de metro staat onze vriend H (dezelfde vriend met wie we destijds onze roadtrip van Chicago naar New York deden) ons op te wachten met zijn schattige dochter. Het is een blij weerzien én een eerste kennismaking tegelijkertijd. Zijn dochter is nu tien maanden, maar het is de allereerste keer dat we haar in ’t echt zien.

Het weer in Chicago valt zeer goed mee met temperaturen tegen de 30 graden. Fijn dat we het rotweer in Calgary ontvlucht zijn.

Wanneer de Chinese echtgenote van onze vriend thuis komt, bestelt onze vriend pizza. Normaal ben ik geen pizza-fan, maar deze pizza valt echt goed mee. De bodem blijft redelijk krokant en de pizzachef is niet karig geweest bij het beleggen van de pizza.

Als afsluiter van de avond kijken we samen met mijn vriend naar de GOP Presidential Debates. Ik zie een hoop saaie conservatievelingen die onderling uitwisselbaar zijn. Behalve onze vriend Trump natuurlijk, die de rest van het peloton ver vooruit is op het vlak van idiote uitspraken en vrouwonvriendelijkheid. Wat een lul. Niet te geloven dat zo’n clown serieus kans maakt om een gooi te doen naar het presidentschap.

We zappen weg van het debat om de allerlaatste aflevering van de The Daily Show met Jon Stewart te zien. Ik ken Jon Stewart natuurlijk wel van fragmenten op youtube, maar deze laatste show stel mij erg teleur. Er passeren een lange rij oude bekenden waarvan ik helemaal niemand ken. Bijna even saai als het GOP Presidential Debate.

We wensen onze vriend goedenacht en kruipen in bed. Morgen hebben we een dagje Chicago voor de boeg! Ben benieuwd hoezeer de stad veranderd is sinds ons vorige bezoek in 2009.

Calgary – 5 augustus 2015

Opnieuw opgestaan om 7u. Wanneer we naar Chicago vliegen, moeten we de klok opnieuw een uur verder zetten en we willen ons al zoveel mogelijk aanpassen aan de andere tijdzone.

Als ontbijt eet ik een omelet en wat yoghurt. Er zijn slechtere manieren om de dag te beginnen. Van Goofball vernemen we dat het gisteravond rond een uur of zes verschrikkelijk gehageld heeft in Calgary. Wij waren toen nog onderweg vanuit Banff en zijn gelukkig gespaard gebleven van dit noodweer. De beelden van de hagel moeten nochtans indrukwekkend geweest zijn.

Vanochtend is het gelukkig mooi weer. We trekken naar dé topattractie van Calgary: Calgary tower, een 191 meter hoge observatietoren. Veel volk is er niet dus we hebben alle tijd om Calgary en omgeving te bewonderen. Calgary is best wel een grote stad, gelegen tussen de prairies en de Rockies in. Vanaf de toren heb je een uitstekend uitzicht op de omgeving.

Terug beneden informeren we in de souvenirshop waar we ergens postzegels kunnen krijgen voor onze kaartjes. Blijkbaar verkoopt elke drugstore postzegels en gelukkig voor ons is er eentje vlakbij. We moeten wel even slikken als we het tarief vernemen voor één postzegel naar Europa, maar hey, die 79 kaartjes zijn nu toch al geschreven, het zou zonde zijn ze niet op de post te doen.

Tijdens onze wandeling in Calgary valt het op dat de stoep bezaaid ligt met afgerukte bladeren. En op één plek komen we een afgeknakte boom tegen. Buiten dat lijkt de schade van de hagelstorm goed mee te vallen. De straten zijn zelfs al helemaal opgedroogd en de zon schijnt alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

We wandelen op ons gemak naar het Chinese Cultural Centre, alwaar we de koepel bewonderen die gebaseerd is op de koepel van de Tempel van de Hemel in Peking. Het centrum is door Chinese vaklieden volgens traditionele technieken gemaakt. Erg knap en iets wat je helemaal niet zou verwachten in deze omgeving. Calgary heeft ook een regelijk grote China Town, waarvan we dankbaar gebruik maken om te lunchen. Op de wandeling naar het culturele centrum zagen we een aanduiding voor een Koreaans restaurant. Helemaal spek voor onze bek!

Kimchi House ligt aan een kleine indoor food court. Niet echt gezellig, maar wel heel geschikt voor een snelle lunch. Uiteraard ga ik voor een noedelsoep. Mijn verslaving begint zorgwekkende proporties aan te nemen… Mijn yuk gae jang (een pikante noedelsoep met rundvlees) is geweldig en de portie is gigantisch. De bibimbap van mijn vriend mag er ook zijn. En ’t is nog goedkoop ook.

Ik moest al erg mijn best doen om mijn noedelsoep binnen te krijgen, maar wanneer ik een food truck (food trucks zijn duidelijk heel de rage in Calgary) zie die bubble tea serveert, kan ik het niet laten om dit uit te proberen. Nog niet zo lang geleden zag ik een filmpje op youtube waarin dit drankje werd aangeprezen. Zelf heb ik echter nog nooit bubble tea geproefd.

De bubble tea die ik krijg bevat grote dikke parels van tapioca. Verder is het naar mijn mening een doodgewone smoothie. Het strootje is echter heel dik zodat je zonder al te veel moeite de tapiocaparels kan opzuigen. Best wel lekker, al is het vooral de smaak van de smoothie zelf die weet te bekoren en niet zozeer de parels. Wel jammer dat het drankje zo zwaar valt, vlak na ons middagmaal. Mijn vriend en ik delen één bubble tea en dan nog hebben we alle moeite van de wereld om dit drankje naar binnen te spelen.

Calgary blijkt zowaar een mooie en aangename winkelwandelstraat te hebben, met leuke winkels en eet- en drinkgelegenheden. We passeren een grote winkel die enkel t-shirts verkoopt en kunnen het niet laten om een ‘Canadian selfie’ t-shirt te komen voor het petekindje van mijn vriend. De winkelier blijkt een grapjas te zijn, want hij biedt aan het t-shirt te ruilen tegen mijn fototoestel. Euh, I think not.

De twaalfjarige dochter van de winkelier vraagt tijdens het afrekenen zomaar out of the blue of we Shawn Mendes op straat zijn tegen gekomen. Mijn vriend en ik staan allebei een beetje met de mond vol tanden want we hebben eerlijk gezegd geen idee wie dit heerschap wel mag wezen. De winkelier legt uit dat er straks een concert is van Shawn Mendes en dat zijn dochter al gans de dag op hete kolen zit.

Wanneer we buiten staan, googlen we even wie Shawn Mendes is. Blijkbaar een Canadese jongeling die goed in de markt ligt bij tienermeisjes. En jawel, een beetje verder komen we langs de concertzaal waar een ganse rij jonge meisjes staat aan te schuiven.

We hebben het zo ongeveer wel gezien in het centrum Calgary en besluiten naar de auto terug te keren om op basis van de gids te beslissen wat onze volgende bestemming is. Fort Calgary lijkt een interessante plek om de namiddag door te brengen. We rijden net de parkeergarage uit wanneer een hevige regenbui losbarst. Opeens lijkt Fort Calgary een pak minder interessant, want een deel van de tentoonstelling bevindt zich buiten.

Wanneer de hevige regenbui zich ontpopt tot een verschrikkelijke hagelbui, geven we er de brui aan en besluiten we terug te rijden naar ons hotel. Toch nog een drie kwartier rijden van het stadscentrum. Het geluid van de hagelbollen op het koetswerk van de huurwagen (onze trouwe Toyota Corolla) is behoorlijk akelig. Het klinkt echt alsof er kleine putten worden geslagen in het koetswerk. Al een geluk dat we goed verzekerd zijn.

De storm is zo hevig dat we onderweg auto’s opmerken die zich onder bruggen geparkeerd hebben om te wachten tot het ergste voorbij is. Niet echt veilig, vind ik persoonlijk. Wij rijden dapper verder. Gelukkig is de hagelbui voorbij wanneer we het hotel bereiken. Op het eerste gezicht ontwaren we geen schade aan onze huurwagen. De hagelbui klonk waarschijnlijk erger dan het was.

Door dit onvoorziene noodweer zijn onze plannen serieus in de war gestuurd en zijn we veel vroeger dan gepland in het hotel. We besluiten van de nood een deugd te maken en onze was te doen. Dan kunnen we morgen met propere kleren naar Chicago vliegen.

We herorganiseren de valiezen en ik schrijf op de kamer op mijn gemak nog wat aan mijn reisverslagen. Een rustige namiddag komt, om heel eerlijk te zijn, niet echt ongelegen.

We zien het niet zitten om voor het avondmaal terug te rijden naar het stadscentrum en eten voor de tweede dag op rij in ons hotel. Ik beperk me tot een voorgerecht. De combinatie noedelsoep – bubble tea maakt dat ik ’s avonds niet al te veel honger heb. De portie East Coast mosselen die ik als voorgerecht krijg, blijkt echter nog meer dan behoorlijk te zijn. En ook de burger van mijn vriend smaakt.

We gaan na een rustige namiddag en avond slapen om 22u, want morgen moeten we vroeg uit de veren om op tijd op de luchthaven te zijn.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis