Van Leuven naar Vancouver – 19 juli 2015

Opstaan om 4 uur ’s ochtends, wie mij een beetje kent, weet dat vroeg opstaan niet bepaald mijn sterke punt is, maar met een mooie reis in het vooruitzicht wil een mens al eens een extra inspanning doen. Mijn vriend en ik namen nog snel een douche alvorens te vertrekken. Kwestie van niet te hard te stinken, die 17 uur op het vliegtuig.

Gepakt en gezakt trokken we richting het station van Leuven. Tot onze grote verbazing regende het. Onverwacht, want de dag voordien was het nog prachtig weer en hadden we samen met onze vrienden uit Konz in Duitsland genoten van enkele uurtjes in het stadspark (heel blij met hun blitzbezoekje, trouwens).

Het nadeel aan de allereerste trein naar de luchthaven nemen, is dat je gegarandeerd gecontroleerd wordt. Vol vertrouwen haalde mijn vriend de afgedrukte biljetten boven om vervolgens een hele preek te krijgen dat hij enkel diabolotoeslag had betaald en geen ticket naar de luchthaven had gekocht. Enfin ja, laten we het erop houden dat de gebruiksvriendelijkheid van de website van de NMBS te wensen overlaat, want nadat de conducteur zo vriendelijk was ons de vijf euro die we nog moesten betalen kwijt te schelden, hoorden we hem exact dezelfde uitleg doen tegen een andere treinreiziger die blijkbaar dezelfde fout had gemaakt.

We geraakten verder zonder problemen in de luchthaven en checkten onze koffers met de cadeautjes voor onze vrienden in Chicago in (ik zat met mijn koffer exact aan het maximum toegelaten gewicht). We ontbeten in de Exki met yoghurt met granola en vers fruit. Zo vroeg op de ochtend had ik nog niet al te veel honger.

We zaten perfect op schema. Nadat we aan boord van het vliegtuig gegaan waren, meldde de kapitein echter dat ons vliegtuig een uur vertraging zou hebben wegens weersomstandigheden in Frankfurt. We vreesden al even onze aansluiting te missen. Gelukkig stegen we na een dikke twintig minuten toch op en kwamen we na een superkort luchtje in Frankfurt aan om 8.47u. Ruim op tijd om onze vlucht naar Seattle te halen. We moesten zelfs niet van terminal wisselen.

Na het eerder beperkte ontbijt, had ik razend veel honger. Mijn vriend kocht twee porties sushi, die we opsmikkelden terwijl we onze elektronische spullen lieten opladen bij de gate. De vlucht naar Seattle was a piece of cake (ok, het mini-incidentje waarbij ik met de draad van mijn koptelefoon bijna de stewardess pootje lapte, daar gelaten). Ik probeerde tussendoor een uiltje te knappen, maar alles bij elkaar heb ik hoop en al een uur geslapen. Wel veel afleveringen van The Good Wife gezien, daardoor. En oja, als bonus konden we genieten van een prachtig uitzicht over Groenland.

We hadden ons op voorhand wat zorgen gemaakte over de security check bij aankomst in de US, maar dat bleek heel goed mee te vallen. Veel vlotter dan ik mij van ons vorig bezoek aan de US in 2009 herinnerde. We moesten zelfs niet al te lang aanschuiven.

Een klein propellervliegtuig bracht ons van Seattle naar Vancouver (als jullie je terecht afvragen waarom wij in godsnaam drie vluchten nodig hadden om Vancouver te bereiken, dit was de goedkoopste optie die we konden vinden; als je aankomst- en vertrekluchthaven niet hetzelfde zijn, zijn de vluchten meteen een aardig pak duurder, zo blijkt en misschien was drie maand op voorhand boeken ook wat aan de late kant).

We kregen rij dertien toegewezen in het vliegtuig. Al een geluk dat we niet bijgelovig zijn. 😉 We wandelden helemaal tot achteraan in het vliegtuig om daar vast te stellen dat de laatste rij nummer twaalf was. Lichtelijk in de war keken we mekaar aan, gelukkig was er iemand die dit vliegtuig duidelijk al vaker genomen had die ons kon zeggen dan rij dertien zich helemaal vooraan bevond. Al binnensmonds grommelend worstelden we ons tegen de stroom in terug naar voren. Al een geluk dat het een klein vliegtuig betrof. En jawel, naast de stoel van de stewardess bevonden zich twee zetels met de rug naar de cockpit toe en kijkend in de richting van de staart van het vliegtuig. De eerste keer in mijn leven dat ik achteruit heb gevlogen. 😉

Verder valt er ook over deze bijzonder korte vlucht weinig te vertellen. Zo hebben we het het liefste, natuurlijk. Na meer dan 17 uur onderweg geweest te zijn, werden we in Vancouver herenigd met onze valiezen. We hadden de fut niet meer om uit te zoeken of we makkelijk met het openbaar vervoer naar ons hotel konden en namen de taxi naar ons Best Western Hotel. We checkten in, fristen ons wat op en gingen voor een snel avondmaal in de buurt. Een straat verder dan ons hotel stootten we op Vietnamees restaurant Pho Linh alwaar ik heerlijke noedelsoep met rundvlees (pho tai) at.

Na ongeveer 24 uur wakker geweest te zijn, was onze pijp uit. Rond 20u (!) lagen we dan ook in bed.

Lago Maggiore – 3 juni 2015

Time flies when you are having fun. Vandaag was onze laatste dag in Italië. Onze vrienden moesten weer aan het werk, maar onze vriendin was zo sympathiek om ons haar auto uit te lenen voor de dag. We reden met twee auto’s naar de school van onze vijfjarige, kregen een kleine rondleiding in zijn klas en reden vervolgens een stukje achter onze vriendin aan tot ze afsloeg naar haar werk. Wij reden verder naar Santa Caterina del Sasso, een prachtig klooster gebouwd tegen een rotswand uitkijkend over het Lago Maggiore. Echt fenomenaal.

We namen een lift die ons doorheen de massieve rotswand beneden naar het klooster bracht. Het klooster dateert uit de 14de eeuw en heeft er een bewogen geschiedenis op zitten. In de vorige eeuw viel het klooster ten prooi aan verval, maar gelukkig investeerde de Italiaanse overheid in de restauratie van deze bijzondere plek. We genoten van het feit dat we ongeveer de enige bezoekers waren en bewonderden op ons gemak het mooie kerkgebouw en de fantastische fresco’s. Een hoogtepunt om de dag mee te beginnen.

We reden verder naar Laveno waar onze auto parkeerden en de ferry naar Intra namen. We hadden geluk, we konden rechtstreeks op de ferry stappen. Ik genoot van het tochtje op het mooi weer, de zon op mijn huid en de wind door mijn haren. Het weer was fantastisch en we werden langs alle kanten omringd door zeventig tinten blauw. Very pretty.

In Intra zouden we overstappen op een andere ferry die ons naar Isola Bella zou brengen. Helaas zagen we op het uurrooster van de ferry dat onze boot te laat in Intra zouden aankomen om de eerstvolgende ferry nog te halen. Gelukkig bleek de ferry naar Isola Bella op onze ferry te wachten om de aansluiting te verzekeren. Ideaal. We renden op een drafje van de ene ferry naar de andere. Gehaald!

Bij het voorbereiden van dit uitstapje de avond voordien, stelde onze vriendin voor om alle Borromeïsche eilanden aan te doen. Na wat verdere research gedaan te hebben, bleek dat er een paleis en een bijhorende tuin op Isola Bella waren, allebei te bezoeken. Het leek ons geen sprak plan om dit op een drafje te moeten afhandelen. We kozen er wijselijk voor enkel Isola Bella aan te doen. We komen nog wel eens terug voor de andere eilanden. Het ziet er niet naar uit dat onze vriendin snel zal verhuizen.

We belandden na een zeer fijne boottocht langs allerlei pittoreske plekjes rond het middaguur op Isola Bella. We gingen meteen op zoek om iets te eten. Onze eerste indruk van Isola Bella waren de vele kraampjes met prullaria allerhande. Een populaire toeristische bestemming, zoveel is zeker. We sloegen een zijstraatje in en kwamen terecht in Osteria Del Crimine een Italiaans restaurant met een mooi terras dat een driegangenmenu voor een redelijke prijs aanbood. Ik koos voor de ravioloni di branzino e porri con vellutata di zucchine en de filetto di branzino alla mediterranea ed insalata met tot slot een dolce della casa. Voor net geen 20 euro was dat een meer dan behoorlijke maaltijd. Zeker geen tourist trap, dit restaurant. Bij dit alles dronk ik een citroengranita.

Met volle magen trokken we naar het Palazzo. Wat een fenomenaal bouwwerk (en dan te bedenken dat het nooit voltooid werd). Tot in de helft van de vorige eeuw bouwde de familie Borromeo aan dit paleis gelegen op een rotsachtig eiland in het Lago Maggiore. De barokke rijkdom spatte ervan af. Vlaamse tapijten met gouddraad, prachtige schilderijen, kostbaar meubilair, marmer, stucwerk,… Dit paleis heeft het allemaal. Absoluut een bezoek waard; laat je niet afschrikken door de hoge inkomprijs, je wordt echt niet in het zak gezet. Oja, leuk extraatje, Napoleon verbleef enkele dagen met zijn gevolg in dit paleis (je kan het bed waarin het sliep nog bewonderen) en hing hier zo het varken uit dat ze er eeuwen later nog schande van spreken. Ook de Stresa conferentie vond hier plaats.

Spijtig genoeg mocht je geen foto’s maken van dit fenomenale paleis. Gelukkig slaagde ik er stiekem in enkele foto’s te maken van de keldergewelven die volledig bekleed waren met keien gevonden op de stranden van het Lago Maggiore. Ik ben erg blij met die enkele foto’s, want deze vertrekken maakten het meeste indruk op mij. Het geduld en de volharding die eraan te pas gekomen moeten zijn om al die keien te verzamelen (de inwoners van deze regio deden hier meer dan 200 jaar over), te sorteren en samen te brengen in één grote mozaïek!

Na het palazzo trokken we verder naar de tuinen. Wonderlijk is het juiste woord om dit staaltje tuinarchitectuur te omschrijven. Hét hoogtepunt is het Teatro Massimo een bouwwerk dat enkel en alleen esthetische doeleinden heeft en dit alles in een magnifieke natuurlijke omgeving. De albino pauwen die parmantig door de tuinen stapten, maakten het geheel compleet

Oja, leuk weetje, de familie Borromeo die dit bouwwerk op haar conto mag schrijven, bracht ook de bekende heilige Carolus Borromeus voort.

Na elke uithoek van de tuin geïnspecteerd te hebben, waren we lichtelijk oververhit geraakt (de temperaturen gingen vlotjes over de 30 graden). We besloten iets te drinken op het terras bij het mooie tuinpaviljoen. Afzetterij: voor een mini-smoothie met wortel betaalden we maar liefst vijf euro. Schandalig.

De namiddag was voorbij gevlogen en het was alweer tijd om de ferry terug te nemen naar Laveno, want om zes uur moesten we terug zijn bij onze vriendin om op tijd op de luchthaven te zijn. Ik had nog net de tijd om snel een gelato te eten voordat de ferry aankwam.

Stipt om 18u draaiden we de oprit van het huis van onze vrienden op. De heer des huizes was nog niet thuis en onze vijfjarige was duidelijk vermoeid door de voorbije dagen. We maakten nog een paar laatste foto’s met hem, maar echt meewerken wilde hij niet. Zelfs niet wanneer we voorstelden om samen met zijn Mixel op de foto te gaan.

Onze vriendin bracht ons terug naar de luchthaven alwaar we bij restaurant Rossopomodoro heel slecht Italiaans voor veel te veel geld aten. Jammer.

De terugvlucht verliep vlekkeloos (we ontwaarden zowaar Herman de Croo een paar rijen achter ons in economy class. Verrassend, voor een liberaal. Spijtig genoeg misten we de laatste rechtstreekse trein naar Leuven op een haar na (we zagen nog net de achterlichten verdwijnen). We vloekten eens hard, want we zagen het echt niet zitten om over Brussel Noord te moeten sporen en veel te laat in ons bed te liggen (de volgende dag werden we alweer op het werk verwacht). Een taxi dan maar. Twintig minuten laten en 75 euro armer (auch) stonden we voor ons appartementsgebouw.

Moe, maar nog nagenietend van dit fantastische lange weekend.

Uitstapje naar Arona – 2 juni 2015

Het deed deugd om na een vermoeiende dag te kunnen uitslapen. Zelfs het gekoer van de duiven in de ochtendlijke uurtjes kon ons niet uit bed jagen. We ontbeten op het gemak samen, speelden met de vijfjarige en gingen te voet winkelen. Het is altijd leuk om in het buitenland naar een grootwarenhuis te gaan: hoewel je veel producten herkent, is het aanbod toch altijd anders en zijn er ook producten waarvan je nog nooit gehoord hebt. Je krijgt een goed zicht op de voorkeuren die inwoners van een bepaald land hebben, want eten is een belangrijk onderdeel van de cultuur. We kochten Italiaanse vleeswaren, inktvis en de helft van een werkelijk reusachtig brood voor onze lunch. Simpel, maar smakelijk.

Na de lunch reden we met onze vriendin en de vijfjarige naar Angera, een schattig stadje aan de oevers van het Lago Maggiore gedomineerd door het prachtige Rocca Borromeo kasteel. De heer des huizes bleef thuis om zich geheel en al te wijden aan zijn bosmaaierprobleem. We kochten een ticketje voor de ferry naar Arona, aan de overzijde van het meer en slenterden wat rond in deze prachtige omgeving tot onze ferry er was.

We genoten van de tocht op de ferry en maakten een mooie wandeling langs de oevers van het Lago Maggiore in Arona, genietend van het fenomenale uitzicht op de Rocca Borromeo. Het was behoorlijk druk op de promenade langs het water. Deze zonnige Festa della Repubblica had veel Italianen naar deze plek gelokt. De rijen wachtenden aan de gelato-zaken waren behoorlijk indrukwekkend. En na ons bezoek aan de Expo zijn we wel wat gewoon op dat vlak.

Onze vijfjarige was nog wat vermoeid van de lange Expodag en daardoor wat kregeliger dan we van hem gewoon waren. Een kleine omkoopactie met Mixels van lego was noodzakelijk om hem tevreden te houden. Om mij tevreden te houden heb je niet veel meer nodig dan een gelato met citroen en zwarte chocolade. Om duimen en vingers bij af te likken.

Ik genoot met volle teugen van de wandeling. Schoonheid kan mij oprecht gelukkig maken. Meer nog wanneer ik deze ervaring kan delen met mensen die mij nauw aan het hart liggen.

We sloten onze wandeling in Arona af met een sangría (ja, ik weet het, heel Italiaans) terwijl we op de ferry wachtten. We waren echter het typisch Italiaanse aperitief-gebruik vergeten. Zo tussen vijf en zeven krijg je bij een alcoholisch drankje gratis een mooi aantal aperitiefhapjes. De schotel met hapjes was zo uitgebreid dat we wijselijk besloten de ferry een half uur later te nemen (dit tot ongenoegen van de Italiaan in Ternate, die duidelijk al honger begon te krijgen).

In Ternate wachtte ons een gloeiende barbecue en veel vlees. We toastten samen op het goede leven. La dolce vita!

Tweede Expo-dag – 1 juni 2015

De tweede Expo-dag begon op identiek dezelfde wijze als de eerste, met dit verschil dat we nu met z’n vijven richting Expo trokken. Omdat op 2 juni la Festa della Repubblica (de Italiaanse nationale feestdag) gevierd werd, was 1 juni een brugdag. We hadden gehoopt dat heel veel Italianen ervoor zouden kiezen om op 2 juni naar de Expo te gaan, maar dat bleek een grove misrekening. Het was nog veel drukker dan zaterdag en we moesten ongeveer 50 (!) minuten aanschuiven aan de ingang om binnen te geraken. Niet leuk.

Op het Expo-terrein merkte je duidelijk dat er meer volk was dan de vorige keer. We startten met een bezoekje aan het Nepalese paviljoen, waar de rij om aan te schuiven nog redelijk meeviel. Mooi paviljoen, maar totaal geen link met het thema ‘Feeding the Planet- Energy for Life’. En toch wel een beetje teleurgesteld omdat de loopbrug rond de replica van een Nepalese tempel afgesloten was.

Het was een beetje wikken en wegen welke paviljoens we zouden bezoeken, want de wachtrijen groeiden zienderogen aan. Vijfjarigen hebben nu eenmaal niet zoveel geduld. Omdat de wachtrij aan het Zuid-Koreaanse paviljoen ook nu weer goed meeviel, bezochten we dit voor de tweede keer. Onze vijfjarige vond het allemaal geweldig.

Volgende halte: het chocoladepaviljoen van Lindt. Een beetje een teleurstelling, want we stonden verrassend snel weer buiten. Gelukkig kregen we allemaal een gratis chocolaatje op het einde van de rondgang. En jawel, we lieten ons verleiden door de chocoladeshop en kochten een ruim assortiment aan bolvormige chocolaatjes in allerlei exotische smaakjes.

Na deze zoete zonde had de enige échte Italiaan in ons gezelschap (de echtgenoot van onze vriendin) nood aan koffie. Gelukkig waren we niet al te ver van het koffiepaviljoen. Terwijl de twee heren stonden aan te schuiven voor Ethiopische koffie speelde onze vijfjarige met en in de zakken koffiebonen. Kinderen kunnen zich met de gekste dingen amuseren.

Het volgende paviljoen werd uitgekozen door onze vijfjarige: hij wilde dolgraag de Thaise ‘vulkaan’ bezoeken. Dat het paviljoen in feite een traditioneel hoofddeksel van Thaise boeren moest voorstellen, daar zwegen we zedig over. De vulkaan moest en zouden we bezoeken! Dat we hiervoor drie kwartier moesten aanschuiven was bijzaak. Respect voor de vijfjarige, want ik was het al dik beu na twintig minuten. Onze vijfjarige bleef echter braaf wachten, zonder te zeuren. (Ok, we speelden een klein beetje vals door hem op de iphone spelletjes te laten spelen.) Gelukkig was het paviljoen echt de moeite. Met een prachtige 360 graden projectie, een over the top promotiefilmpje voor de Thaise koning en een heel bijzondere projectie over de Thaise keuken in een rechthoekige ruimte. Knap.

Het was ondertussen al ongeveer twee uur. Al een geluk dat we veel Lindt-chocolaatjes gekocht hadden, die mijn vriend en ik allemaal tijdens het wachten verorberd hadden, of ik was beslist niet meer te genieten geweest.

Het oog van onze vriendin viel op het er zeer smakelijk uitziende vlees van het Uruguayaanse restaurant vlakbij het Thaise paviljoen. Het terras zag er gezellig uit en wellicht zou door het wat latere uur de wachtrij nog meevallen. Dat bleek inderdaad zo te zijn, een kwartiertje later zaten we op het terras en nog geen kwartier later kon ik genieten van misschien wel de beste steak die ik in heel mijn leven gegeten heb. Uruguay toegevoegd aan mijn lijstje van potentiële reisbestemmingen.

Met dit heerlijk malse stukje vlees achter de kiezen kon ik gans de wereld aan. Onze vijfjarige wilde echter met alle geweld naar de grote Nutella chocopot gaan kijken. Mijn vriend was duidelijk niet de enige Nutella-fan in het gezelschap. Ik bleef echter haperen bij een prachtig optreden van de opera van Shangai. Fenomenale kostuums, betoverende muziek en zeer flexibele dansers. Echt zeer, zeer mooi. Ik heb zeker vijftig foto’s gemaakt van enkel en alleen van de mannelijke danser.

De rest van mijn gezelschap had ondertussen de chocopost gevonden en was aan het aanschuiven om Nutella-etiketten op naam te laten drukken. Hierna scheidden onze wegen. Onze vrienden gingen naar het Children Park, wij trokken naar het terras bij het Spaanse paviljoen voor een welverdiende sangría. We moesten eventjes wachten om een zitplaats vast te krijgen, maar niet al te lang. Zelfs al was er veel volk op het terrein van de Expo, er waren genoeg plekken voorzien om even op adem te komen. En nooit had ik het gevoel overrompeld te worden door massaal veel volk.

Helaas waren de wachtrijen er nog altijd niet korter op geworden. Om het Japanse paviljoen te bezoeken moest je bijvoorbeeld 1 uur en 50 minuten wachten. Meer dan dubbel zolang als op zaterdag. Wij natuurlijk dik spijt dat we toen niet hadden aangeschoven. Omdat wachten echt niet mijn sterkste punt is, deden we wat kleine, arme landen aan, die gegroepeerd waren in een thematisch paviljoen over granen.

Daarna bezochten we het paviljoen van Koeweit. De wachtrij viel mee en het paviljoen zelf was zeer groot en knap ingericht. Ook hier kregen we een mooi promotiefilmpje te zien, enkele indrukwekkende maquettes van deze wonderlijke woestijnstaat, traditionele klederdracht en nog veel meer.

Na Koeweit waaiden we als bij toeval (en ook omdat er helemaal geen rij wachtenden stond) het Sloveense paviljoen binnen. Best wel een sympathiek landje, Slovenië. Leuk paviljoen ook, met wat high tech toepassingen, een vliegtuigje aan het plafond en een heerlijk absurd filmpje over Slovenië. We waren zo gecharmeerd dat we iets dronken op het zonnige terras. De wijn was wat aan de warme kant, maar wel mijn eerste kennismaking met wijn uit Slovenië. Niet helemaal mijn smaak, maar slecht was de wijn zeker niet.

Het was ondertussen al vrij laat in de namiddag en we voegden ons terug bij onze vrienden om samen naar het spektakel bij de Tree of Life te gaan kijken. Onze vijfjarige was nog altijd extreem goed gezind. Fantastisch kind, ik zei het al.

Na de show moest het chauvinisme van onze Italiaan gevoed worden. We gingen naar het grote Vino – A taste of Italy paviljoen. Voor tien euro kon je drie wijnen proeven en kreeg je na je bezoek een wijnglas cadeau. Niet helemaal zijn geld waard, maar wel een mooie paviljoen met heel veel uitleg over wijnen en een zeer fancy zelfbedieningssysteem om de wijnen te proeven. Je kreeg ter plekke ook zeer professionele uitleg, als je daar nood aan had. Alleen had men wel wat duidelijker mogen aangeven dat het zelfbedieningssysteem niet werkte voor de schuimwijnen. Oja, door een kleine switch van onze badges, slaagden mijn vriend en ik er in om (onbedoeld) een extra proevertje uit de brand te slepen. Oh well, het smaakte!

De zon begon zo stilaan onder te gaan. Tijd voor het avondmaal. Mijn vriend en ik aten een heerlijke pasta met truffel. Simpel, maar oh zo lekker. We hadden ondertussen de smaak te pakken van de Italiaanse wijnen, dus we trakteerden ons gezelschap (minus de vijfjarige) op een glaasje heerlijke wijn. Je moet ervan profiteren als je de kans hebt, nietwaar?

Onze laatste stop na het avondmaal was, heel toepasselijk, het Belgische paviljoen. Omdat het bijna sluitingstijd was voor de paviljoenen, werden er gratis chocolaatjes uitgedeeld. Toch veel beter dan de Lindt-chocolade!

Een vlotte trein- en autorit later waren we opnieuw in Ternate. Behoorlijk moe van alweer een zeer goed gevulde dag. We lagen behoorlijk laat in bed, maar dat hadden we er graag voor over.

Ondanks de drukte heb ik oprecht genoten van onze twee Expo-dagen. Het was mijn allereerste kennismaking met het concept Expo en ik ben er zeker van dat we in de toekomst opnieuw naar zo’n Expo zullen gaan. Ik heb echter wel een paar dingen genoteerd om mee te nemen voor toekomstige bezoeken: probeer weekends en brugdagen te vermijden, trek minstens vier dagen uit voor een bezoek en zorg dat je één dag pas vanaf de namiddag gaat zodat je ‘s avonds niet te uitgeput bent om van het avondprogramma te genieten.

Ternate – 31 mei 2015

Gelukkig sliepen we deze nacht beter. We konden het gebruiken na onze vermoeiende dag op de Expo. Enkel de veel te luide kerkklokken verstoorden ‘s ochtends ons plan om wat uit te slapen.

We besloten het vandaag rustig aan te doen. Na het gezamenlijke ontbijt speelden we spelletjes en kleurden we met de vijfjarige. Ik zei het al in mijn vorige post: wat een zalig ventje. Zo open en sympathiek naar ons toe en dat terwijl hij ons amper kende. Mijn vriend was duidelijk zijn grote held. Ik was zelfs stiekem een beetje jaloers. Ik krijg ook graag aandacht van mannen met mooie blauwe ogen. 😉

Mijn vriendin stelde voor om een wandeling te maken naar het nabijgelegen Lago di Comabbio. Mooi, zo’n huis met zicht op het meer. Het huis waar mijn vriendin en haar gezin wonen is prachtig gelegen met een balkon dat zich uitstrekt over gans de voorzijde van het huis en vanwaar je het meer kan zien. Momenteel wonen ze op de eerste verdieping van hun huis. De bovenverdieping alleen al is groter dan ons appartementje. Ja, dat lezen jullie goed, ze hebben nog een gans ongebruikt gelijkvloers. Mijn vriendin en haar man hebben grootse verbouwplannen, maar door de drukke job van de echtgenoot bouwkundig ingenieur is het tot nog toe bij plannen gebleven.

De zon had zich deze ochtend verstopt achter de grijze wolken. Gelukkig was het droog en warm. We wandelden langs de oevers van het meer op mooie houten paden en genoten van de fauna en flora: minikikkertjes, gigantisch veel vissen, futen,… Het verbaasde mij te vernemen dat het wegens de vervuiling verboden was te zwemmen in dit meer, dat duidelijk wemelde van het leven. Op de terugweg werden we om de haverklap voorbijgestoken door deelnemers aan een plaatselijke loopwedstrijd. Kleine M liep zelfs een paar meters mee. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met die gezonde geest in dat gezonde lichaam. 😉

We wandelden voorbij de aankomstlijn en trokken met kleine M naar de plaatselijke speeltuin in het park, terwijl de mama al naar huis ging om het middagmaal te bereiden. Charmeur M wist zonder problemen drie ritjes in de helicopters en een ritje met de kano’s los te krijgen van ons. Ik weet het, zo kweken die kinderen geen karakter. Maar ‘t is niet dat we M zo vaak zien, een beetje verwennerij af en toe mag wel.

Stipt op het afgesproken tijdstip begaven we ons terug naar onze gastheer en gastvrouw. We kregen meteen een typische Italiaans aperitief aangeboden: Spritz, een mengeling van prosecco en aperol. Een beetje te bitter naar mijn smaak, maar net aanvaardbaar. De opmaat voor een heerlijke huisgemaakte pasta carbonara. Jummie!

Na het middagmaal lieten we de heer des huizes thuis achter om te prutsen met zijn nieuwe speelgoed: een bosmaaier/haagschaar/whatever en reden we met onze vriendin naar Fattoria Pasqué, een uit de kluiten gewassen boerderij/restaurant/kinderboerderij/dierentuin/speeltuin. We ontweken een spuwende lama en bezochten de koeienstallen, waar mijn groene kleedje er duidelijk heel smakelijk uitzag, want het werd ei zo na opgegeten door een hongerige koe.

We smulden van een boerderij-ijsje, praatten op het gemak terwijl kleine M zich amuseerde in de speeltuin en sloten ons bezoekje af met een ritje op een pony. Enfin ja, wij moedigden kleine M aan terwijl een vriendelijke dame hem rondleidde op een makke pony.

We keerden met een dikke smile op ons gezicht naar huis terug. Onze gastheer was het minder goed vergaan. Zijn nieuwe bosmaaier had er ondertussen al de geest aan gegeven. Ik ben altijd van mening dat je best één apparaat in huis haalt voor één specifieke taak. Met al die vijf-in-één dingen heb je volgens mij alleen maar miserie. Deze wijsheid durfde ik echter niet onder de neus van onze gastheer duwen, want zijn gezicht stond op onweer.

Voor het avondmaal bestelden we pizza. Het is wellicht vloeken in de kerk, maar ik ben helemaal niet zo dol op pizza. Dat deeg wordt zo snel klef en meestal liggen er naar mijn goesting niet genoeg toppings op en overheerst de smaak van het deeg. En ik ben niet echt zo’n deeg-liefhebber.

Na de gigantische pizza min of meer verorberd te hebben, keken we samen met kleine M naar ‘How to train your dragon’. Mooie, zij het erg voorspelbare film. Nadat kleine M in bed gestopt was (mijn vriend moest een verhaaltje voor het slapen voorlezen) hadden we nog een interessante discussie over de sharing economy. We sloten de avond af met een korte wandeling naar de bar in het dorp om treintickets voor de volgende dag te kopen. Jammer genoeg bleek het om 21.54u niet meer mogelijk te zijn om nog tickets af te drukken, omdat het systeem stopte om 22u. Very italian…

Rond half twaalf kropen we in bed, kwestie van de volgende dag fris en monter te zijn voor ons tweede bezoekje aan de Expo.

Eerste Expo-dag – 30 mei 2015

Niet al te best geslapen. De matras van het logeerbed was niet zo goed en in het midden van de nacht werden mijn vriend en ik gewekt door een gigantisch onweer. Het geroffel van de slagregen op het golfplaten dak afgewisseld met krakende donderslagen was oorverdovend en ik kon de felle bliksemschichten waarnemen door mijn gesloten oogleden heen. Kwam daar nog eens bij dat in het landelijke Ternate de vogels al van ‘s ochtends vroeg aan het fluiten slaan. Ik ben helemaal voor vrolijk fluitende vogeltjes, maar echt optimaal voor onze nachtrust waren deze omstandigheden niet.

We zaten dus met kleine oogjes aan het typisch Italiaanse ontbijt (toast met confituur). Italianen hebben niet echt een uitgebreide ontbijtcultuur, maar voor mij was het toch even aanpassen. Meestal eten mijn vriend en ik ‘s ochtends nogal stevig wanneer we op vakantie zijn, kwestie van voldoende energie te hebben voor een goed gevulde dag.

Op de luchthaven van Zaventem hadden we in de tax free twee grote dozen Duplo gekocht als geschenkje voor de kleine M, het zoontje van onze Belgische vriendin. Hij was in de wolken met zijn Duplo vliegtuigen van Planes en wij waren blij dat we meteen op een goed blaadje stonden bij hem. Het klikte geweldig goed met deze lieve jongen met de prachtige blauwe ogen, lange wimpers en blond haar (die zal later succes hebben, daar in Italië). Het speet ons dan ook dat we na het ontbijt zo snel afscheid moesten nemen, we moesten immers onze trein naar de Expo halen!

De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin was zo vriendelijk geweest al de dag voordien treintickets voor ons te gaan kopen (in een plaatselijke bar, van ticketautomaten hebben ze in Italië duidelijk nog nooit gehoord) en ons op tijd aan het station af te zetten. De treintickets leken meer op de dunne blaadjes papier van een kassaticket dan op een treinbiljet, maar ik was wel gecharmeerd door het feit dat je deze zelf moest afstempelen in het station voordat je op de trein stapte.

De treinrit van het oude, verwaarloosde station van Ternate naar het splinternieuwe moderne station van de Expo duurde ongeveer een half uur. Onze treinrit (in een trein die wellicht nog uit de jaren ’70 dateerde) bracht ons langs veel verloederde en leegstaande panden, maar ik vermoed dat deze leegstand zich vooral in de buurt van het spoor situeert, want elders zagen we dit soort toestanden niet.

We waren ongeveer een tiental minuten voor de opening aan de ingang van de Expo. Daar had zich al een massa volk verzameld en het duurde een half uur vooraleer we de security aan de ingang bereikt hadden. Mijn fototoestelrugzak reisde naar goede gewoonte probleemloos door de scanner en ook mijn vriend en ik passeerden zonder te biepen de metaaldetector.

En toen stonden we op het terrein van de Expo en begon ons avontuur. 145 deelnemende landen, 16 organisaties en 5 bedrijven bevonden zich op de site. Het was een utopie om te denken dat we erin zouden slagen al deze paviljoenen in twee dagen te bezoeken. Dus moesten we keuzes maken, en laat dat nu niet meteen mijn sterkste kant zijn. Als ik ergens op uitstap ben, dan wil ik alles bezoeken. Enfin ja, we besloten het allemaal een beetje op ons af te laten komen en ons vooral niet te laten overmannen door keuzestress.

Toevallig bevond het Belgische paviljoen zich vlakbij de ingang en stond er zo kort na de opening nog geen lange rij aan te schuiven, we besloten dus meteen maar eens een kijkje te nemen in het paviljoen van ons moederland. Het paviljoen stond duidelijk in het teken van onze sterke punten: bier, frieten, chocolade en (in mindere mate) wafels. Gelukkig ging het toch ook over duurzame landbouw en vernieuwende technieken om voedsel te kweken. Het thema van deze expo was niet voor niets ‘Feeding the planet – Energy for life’. De architectuur van het Belgische paviljoen vond ik erg geslaagd en van de eerdere troubles die in de pers verschenen waren, was niets te merken.

Volgende land: Vietnam. Mooi paviljoen waar we vooral betoverd werden door de traditionele dans die uitgevoerd werd op live gebrachte traditionele muziek. Erg mooi. De link met het thema was me niet geheel duidelijk, maar hey, Vietnam is alvast toegevoegd aan mijn lijstje met toekomstige reisbestemmingen (dat helaas alleen maar langer en niet korter wordt). We maakten vervolgens een korte wandeling door het Enel paviljoen. Niet echt bijzonder, maar er stond geen volk aan te schuiven (in tegenstelling tot bij de meeste andere paviljoens, waar de rijen zienderogen langer werden.

Mijn vriend en ik delen een liefde voor Azië, dus toen we zagen dat de rij wachtenden bij het Zuid-Koreaanse paviljoen heel goed meeviel, sloten we ons snel aan bij de wachtenden. Ons vierde paviljoen van de dag was een voltreffer. Zeer knap gedaan, geweldige toepassing van nieuwe technologieën (grote fan van de twee robots die met draaiende schermen een voedselchoreografie uitvoerden). Perfect passend bij het thema ook, met een pleidooi om terug te gaan naar een authentieke keuken met eerlijke en zuivere ingrediënten om zwaarlijvigheid en gezondheidsproblemen tegen te gaan, maar ook om de honger uit de wereld te helpen. Mooi.

Onze magen waren erg gaan grommelen na dit bezoekje, alhoewel het nog maar half twaalf was (die toast en confituur waren al lang verteerd). Aangezien ik sinds kort een voorliefde voor de Koreaanse keuken ontwikkeld heb en we een fijn tafeltje spotten in het restaurant van het Koreaanse paviljoen, lieten we ons maar al te graag verleiden door het aanbod aldaar. Die japchae en kimchi soban kon ik toch niet aan mijn neus laten voorbij gaan. Om nog maar te zwijgen van de omija prosecco! Het was Heerlijk (met een hoofdletter h)! Maar dat verwacht je natuurlijk ook wel op een Expo waar elk land zijn beste beentje probeert voor te zetten.

Volgende halte: Litouwen. Mijn vriend heeft veel buitenlandse collega’s en wilde proberen zoveel mogelijk paviljoenen van de moederlanden van zijn collega’s te bezoeken. En ach, Litouwen is ook gewoon een charmant landje met een grote gemene buur. Litouwen bleek niet meteen erg populair bij de andere bezoekers, maar het paviljoen kon mij wel bekoren. Mijn vriend probeerde een Litouws biertje en ik snoepte van een zoetigheid in de vorm van een paddenstoel (niet zo’n succes).

Vlak naast het Litouws paviljoen lag dat van Wit-Rusland (hilarische conversatie met mijn vriend, die ervan overtuigd was dat Wit-Rusland en Belarus twee verschillende landen waren). Het virtuele waterrad en de groen begroeide zijkanten vielen bij mij in de smaak, dus besloten we er eens snel door te lopen. Uiteraard bleven we plakken in de bar, toen bleek dat ze daar authentieke Wit-Russische wodka aan een zeer vriendschappelijk prijsje schonken. Die Wit-Russen kennen iets van wodka, want het glaasje dat we deelden was uitstekend.

We liepen een paar grote paviljoenen voorbij, wegens echt te veel volk en belandden bij het Poolse paviljoen. Ook hier geen wachtrijen (de Italianen zijn duidelijk geen liefhebbers van Oost-Europa). Mijn vriend maakte een fotootje voor zijn Poolse collega en wij bezochten het paviljoen dat van buiten helemaal opgebouwd was uit kratten en van binnen door het slim gebruik van spiegels op een gigantische tuin leek. Knap optisch effect.

En ja, we konden de Poolse bar toch moeilijk passeren zonder en wodka en een honinglikeurtje te drinken, nietwaar? Al moet gezegd dat de Wit-Russische wodka de Poolse moeiteloos klopte. (Ik denk dat ik als tussendoortje ook nog ergens een sorbet met wodka geconsumeerd heb, maar het staat mij niet meer heel helder voor de geest bij welk paviljoen dat wel zou geweest zijn.)

We lieten Oost-Europa even voor wat het was en trokken naar het Iberische schiereiland: Spanje! Dit paviljoen vond ik persoonlijk wat tegenvallen. De architectuur sprak me niet aan en om de één of andere rare reden mochten we geen foto’s maken in de inkomhal. De kamer bekleed met de borden waarop een filmpje geprojecteerd werd, vond ik dan weer wel mooi gedaan.

Al bij al hadden we nog bedroevend weinig future foods gezien, we trokken dus richting de Future Food Coop in de hoop daar toekomstgericht voedsel zoals insecten aan te treffen. Helaas, dit bleek gewoon een fancy supermarkt te zijn dat van displays gebruik maakte om de prijs, afkomst en voedingswaarde van de producten te afficheren. Weinig future aan, wat mij betreft. (Achteraf vernam ik dat er geen insecten op de Expo mochten omdat de voedselinspectie in Italië het verkopen van insecten niet toelaat.)

Verder naar het bijzonder futuristisch ogende Roemeense paviljoen (just kidding, het was gewoon een blokhut). Roemenië moet zowat het minst populaire land van allemaal geweest zijn, want de cafetaria in dit paviljoen was akelig leeg. Ondertussen was het erg warm geworden (meer dan dertig graden) en besloten we uit eerlijke compassie met de Roemenen iets te drinken op het terras. Mijn vriend ging voor een Roemeens bier (een vrij onbekend bier, zo wist zijn Roemeense collega hem achteraf te vertellen), ik voor een watertje. We deelden een stukje apfelstrudel, een authentieke Roemeense specialiteit. 😉

Ondertussen waren we al een tijdje op de Expo en hadden we het gastland zelf nog niet bezocht. Italië had een ganse straat gereserveerd die de hoofdboulevard kruiste voor de 20 verschillende regio’s. Wij bezochten Zuid-Tirol, vooral omwille van de mooie houtsculpturen en het uitzicht op de rest van de Expo.

We bezochten vervolgens het paviljoen van de Europese Unie, dat opgebouwd was rond een romantisch verhaaltje over een wetenschapster die de bakkerij van haar grootmoeder overnam, er (letterlijk) niks van bakte, vervolgens verliefd werd op een boer en daarna een high tech boerin werd. Ik vond het verhaal erg bij de haren getrokken, maar de aanwezige kinderen vonden het heel tof. En oja, we konden de enige echte Nobelprijs voor de vrede bewonderen.

We wandelden verder naar hét kenmerk van deze Expo, de Tree of Life. Die, we moeten daar eerlijk in zijn, leek op een goedkope kopie van de Super Trees in Singapore.

Het was mij bij het bestellen van de tickets niet opgevallen, maar je kan je de vraag stellen waarom een Expo die als thema ‘Feeding the planet’ heeft, sponsorgeld van bedrijven zoals McDonalds, Coca Cola en andere aanvaardt. Ik denk niet dat deze bedrijven een goed voorbeeld zijn van hoe de toekomstige generaties te voeden.

We hadden nog graag het paviljoen van de VS bezocht, maar de menigte wachtenden schrikte ons af. Het Turkse paviljoen bezochten we wel. Ik vond het esthetisch wel een mooi ogend paviljoen, maar inhoudelijk was er niet veel aan.

Bij het Japanse paviljoen stond aangegeven dat de wachttijd 50 minuten was. We waren ondertussen al flink moe van al dat slenteren. We zagen het echt niet zitten om zo lang aan te schuiven voor één van onze favoriete landen in de hele wereld. We hoopten dat we op een herkansing konden rekenen, de eerste juni wanneer we samen met onze vriendin en haar gezin naar de Expo zouden komen.

Naar Rusland dan maar. Een land dat mij uitermate fascineert. Zeer knap paviljoen. Langs de buitenkant wellicht wel het mooiste van allemaal. En ook de expositieruimtes aan de binnenkant stelden niet teleur. Bijna zo boeiend als Zuid-Korea.

Het contrast met het paviljoen van Oman kon amper groter zijn. Ook dit paviljoen vond ik de moeite. Zeer verzorgd, maar qua inhoud iets klassieker. Je kreeg een goed inzicht in de levenswijze van de inwoners van Oman.

Tussen Rusland en Oman in lag Estland (hoe blij Estland was met de nabijheid van Rusland valt te bezien). Dit houten paviljoen kon me vooral bekoren met zijn schommels die in het bouwwerk ingewerkt waren. Ik was ook erg onder de indruk van de blik op de Estse natuur die het paviljoen bood. Jammer genoeg bezochten wij tot op het heden enkel de hoofdstad Tallinn (maar dan wel twee keer). Een reden om nog eens terug te gaan naar deze Baltische staat.

Om de één of andere reden belandden we daarna aan de overkant van de centrale boulevard in het paviljoen van Turkmenistan. Laat ons zeggen dat Turkmenistan een eigenaardig landje is dat in zijn paviljoen vooral te koop liep met hun aardgas- en oliewinningen en hun tapijten. Bizar.

Ondertussen werd het zo langzamerhand tijd voor het avondmaal. De wachttijden aan het Japanse paviljoen waren nog altijd niet verminderd, maar dat nam niet weg dat we wel het restaurant konden bezoeken. Hoera voor soba-noedels en tempura. Beide, uiteraard, volledig volgens de regels van de kunst bereid. Alleen jammer dat de Japanse burgers uitverkocht waren die mijn vriend zo graag had willen proberen.

We waren eigenlijk nog lang niet uitgekeken op alles wat de Expo te bieden had, maar de vermoeidheid sloeg onverbiddelijk toe en we wilden ook niet superlaat bij onze gastheer en gastvrouw aankomen. We vingen dus op ons gemak de terugweg aan, genietend van de kleurrijke paviljoenen en de schitterende lente-avond.

Onderweg passeerden we nog even langs het Franse paviljoen. Het idee van het paviljoen (het plafond versieren met al de gastronomische specialiteiten die Frankrijk te bieden heeft) vond ik leuk gevonden, maar op de één of andere manier vond ik de uitvoering minder geslaagd. Of was ik dan toch van de kaart door die gigantische hamburger die mensen dood bliksemde? (Wat zou sponsor McDonalds daarvan gevonden hebben?)

De zon ging onder en we kregen al een klein voorsmaakje van de mooie verlichting van de avondlijke paviljoens. We besloten echter verstandig te zijn en de trein terug te nemen naar Ternate (niet zonder eerst een foto van mijn vriend met een nutella chocopot groter dan hemzelf genomen te hebben). Volledig bekaf kwamen we aan bij ons gastgezin, die zelf net terug kwamen van het schoolfeest van hun zoontje. Mijn vriendin wilde graag nog een beetje kletsen en hoe tof ik het ook vond om haar terug gezien, ik kon me door de vermoeidheid amper nog concentreren. Na een douche om al het stof van ons af te spoelen, kropen we dan ook in bed. Volledig uitgeteld. Behoorlijk uitputtend, zo’n dagje Expo.

Vlucht naar Milaan Malpensa – 29 mei 2015

Om de één of andere reden vind ik het superleuk om ‘s ochtends met een zware valies en rugzak op de trein naar het werk te stappen, in de wetenschap dat je een paar uur later in de lucht hangt. Het maakt de werkdag zoveel leuker als je een fijn vooruitzicht hebt.

Na een goed gevulde dag nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik gepakt en gezakt naar het centraal station waar mijn vriend me opwachtte. We hadden tijd op overschot, dus kocht ik me een bakje aardbeien met chocoladesaus. Een zoete verleiding waaraan ik moeilijk kon weerstaan. Natuurlijk had ik net een dikke aardbei met veel chocolade in mijn mond gestopt toen ik gegroet werd door een bekende. Ik hoop dat er niet te veel chocolade op zijn wang is achter gebleven. 😉

Na het opstappen, zag ik in een flits nog een oud-studiegenootje die ik jaren niet meer gezien had. Hij klopt op het venster van onze wagon, maar veel meer dan terug wuiven konden we niet doen. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven. We checkten onze valiezen in en begaven ons naar de security van de splinternieuwe terminal. Ik had de zware fout gemaakt ‘s ochtends veel te hoge hakken aan te doen en deze voor het inchecken niet snel om te wisselen voor een paar flipflops. De rij aanschuivende mensen aan de security was verschrikkelijk lang en scheen amper te slinken. Mijn voeten deden meer en meer zeer en ik vervloekte mezelf inwendig dat ik zo stom was geweest om mijn flipflops in te checken met de bagage.

Na veel te lang aanschuiven bij de security (Brussels Airport mensen, hier is ruimte voor verbetering), zochten we een plekje om te avondeten. Dat werd Belgorama, waar ik afschuwelijk slechte spaghetti bolognaise at. Serieus, ik snap niet hoe je een simpele spaghetti bolognaise kunt verknallen…

Helaas bleek onze vlucht last te hebben van de naweeën van de grote stroompanne bij Belgocontrol. Uiteindelijk vertrokken we met meer dan een uur vertraging in Zaventem. Ik hield whatsapp-gewijs onze vriendin in Italië op de hoogte van de vertraging, zodat ze wist wanneer ze ons kon komen oppikken.

De vlucht verliep vlotjes. We moesten op Malpensa wel nog even wachten tot onze vriendin ons gevonden. Niet helemaal goed afgesproken, maar hey, dat kon ons niet deren. We waren heel blij haar terug te zien, want dat was ondertussen alweer een paar maanden geleden. We waren door de vertraging pas rond een uur of elf geland en het was toch nog een flinke rit van de luchthaven naar het huis van haar en haar man in Ternate. We kregen een logeerkamer toegewezen, zwierden onze valiezen in de kamer en kropen onder de wol. Heel erg benieuwd om morgen de kennismaking met het vijfjarige zoontje van onze vriendin te hernieuwen. De laatste keer dat we hem zagen was hij twee of zo.

Lekkers uit Japan

Vandaag was de eerste dag dat mijn collega terug was op het werk na haar reis van meer dan een maand (!) in Japan. Stiekem ben ik stikjaloers dat ik niet mee kon met haar, maar als troost bracht ze een lekker souvenir voor mij mee: Yatsuhashi uit Kyoto (driehoekige mochi). Mijn dag kon, ondanks de aaneenschakeling van vergaderingen (zelfs tijdens de lunch werd er doorvergaderd) alvast niet meer stuk.

IMG_7073[1]

IMG_7074[1]

En als ik dan filmpjes zoals onderstaande zie, dan kan ik de reiskriebels om terug te keren naar dit uitzonderlijke land amper bedwingen. Helaas, het zal niet voor zo dadelijk zijn.

31 maart 2015: Haw Par Villa

Onze laatste dag in Marina Bay Sands én in Singapore. Snik. Time flies when you are having fun. Vroeg opgestaan om het maximum uit deze dag te halen. Al om 8 uur zitten we aan de ontbijttafel voor ons allerlaatste ontbijt met misosoep, noedelsoep en dim sum. Man, wat ga ik dat missen als we terug in België zijn!

Na het ontbijt gaan we voor de allerlaatste keer naar de infinity pool op het dak. Kwestie van het magnifieke uitzicht goed in ons geheugen te kunnen prenten. Ik kan nog steeds amper geloven dat ik in dit futuristische hotel heb kunnen logeren. Voor de allerlaatste keer de pool towels in de towel bin gegooid en dan naar onze kamer om een douche te nemen en uit te checken. Ik heb al heimwee nog voordat we vertrokken zijn.

Na het uitchecken laten we onze koffers achter bij de conciërge en nemen we een taxi naar Haw Par Villa. Oorspronkelijk was het de bedoeling om het bezoek aan Haw Par Villa te combineren met de Southern Ridges, maar dat bleek toch ietwat te ambitieus.

Haw Par Villa blijkt helemaal de curiositeit te zijn die ik mij had voorgesteld. Haw Par Villa is een gigantische tuin met meer dan 1000 beelden en 150 tableaus die scènes uit de Chinese folkore en legendes afbeelden. De tuin dateert oorspronkelijk uit 1937 en werd gecreëerd door de broers Aw Boon Haw en Aw Boon Par, die rijk werden met de verkoop van Tiger Balm. Het geheel valt moeilijk te omschrijven. Je moet het met je eigen ogen gezien hebben. De tuin en de standbeelden laten een ietwat afgeleefde indruk na, maar dit draagt bij aan de charme. Voor de inkomprijs van nul euro kan je zolang als je wilt de afbladderende verf en de gruwelijke taferelen uit de Chinese hel aanschouwen (not for the faint of heart).

Het is erg, erg warm en tegen het middaguur beginnen onze magen te knorren. Haw Par Villa ligt niet meteen in het toeristische centrum, maar aan de overkant van de straat bevindt zich een shopping mall met een aantal restaurants die als doelpubliek duidelijk werknemers uit de buurt hebben. Wij komen terecht in het Koreaanse restaurant Ju Shin Jung. We snappen de menukaart maar half en de ober is niet echt geneigd ons extra uitleg te geven, maar we slagen erin allebei een soort maaltijdsoep te bestellen

Ik ga voor de dduk bulgogi (beef in a pot) en mijn vriend voor de galbitang (clear beef rib soup). We hebben het zotte idee om beide soepen te delen, maar al gauw blijkt dat het onbegonnen werk is de lange en glibberige glasnoedels met glibberige stokjes van de ene pot naar de andere over te dragen. Ik vermoed dat het personeel heel hard gelachen heeft toen ze ons zagen sukkelen. De soepen waren vergezeld van een zeer uitgebreid aanbod aan side dishes. Geen idee wat het allemaal was, maar het is duidelijk dat de Koreaanse keuken helemaal spek naar mijn bek is. Geweldig lekker!

Na de lunch keerden we terug naar Haw Par Villa om de laatste beelden en tableaus te bekijken. Ik kan me voorstellen dat dit park geen spek naar ieders bek is, maar ik durf het toch een aanrader te noemen. Het kost niks, dus als het je niet aanstaat, neem je gewoon de metro naar een andere bestemming.

Rond kwart na drie houden we het voor bekeken en nemen we de metra terug maar Marina Bay voor een laatste wandeling langs deze kunstmatige baai. Het is erg warm en we koelen af met een happy hour Somersby cider (twee voor de prijs van één) aan de waterkant. Dat doet deugd!

We wandelen op ons gemak langs de Merlion en de Helix Brug terug naar Marina Bay Sands, alwaar we gebruik kunnen maken van de douchefaciliteiten in de fitness om het zweet van onze lijven te spoelen. Kwestie van niet bezweet het vliegtuig op te moeten. We halen onze koffers op en nemen een taxi naar de luchthaven. Op de luchthaven laten we ons voor de allerlaatste keer verleiden om kaiten sushi te eten bij Sakae, maar om heel eerlijk te zijn, valt het aanbod wat tegen. De sushi kon alleszins niet tippen aan die van Genki sushi op Orchard Road. Misschien toch beter voor een andere avondmaal gegaan.

Alvorens we aan boord gaan van ons vliegtuig, kopen we U-vormige nekkussentjes, iets wat al lang op mijn lijstje stond, maar wat er tot nu toe nog niet van gekomen was.

De vlucht naar Frankfurt verloopt supervlot. Ik vul mijn tijd met het schrijven van tripadvisor reviews en ik lees het boek uit waarvoor ik nog een recensie moet schrijven. Ik slaag er zelfs redelijk goed in (zij het veel te weinig) te slapen dankzij mijn gloednieuwe nekkussentje.

Om 6.10u zijn we in Frankfurt en krijgen we een voorsmaakje van het weer dat ons in België te wachten staat. IJskoud. Ik kan het bibberen amper bedwingen. Na wat een eindeloze rit met een volgestampt busje lijkt, bereiken we eindelijk het vliegtuig dat ons naar België zal brengen. Om 7.25u vertrekken we voor de allerlaatste korte vlucht en zit onze vakantie er definitief op.

Eén ding wil ik nog zeggen als afsluiter: Singapore, I’ll be back!

30 maart 2015: Jurong Bird Park

Voor de afwisseling ditmaal ontbeten met Indische pannenkoekjes met chutney. Lang niet zo lekker als ik verwacht had, dus de maaltijd toch maar afgesloten met een noedelsoepje.

Na het ontbijt trokken we eerst en vooral naar het zwembad voor een minifotoshoot met onze gopro. ‘s Ochtends staat de zon het beste om foto’s te maken in de infinity pool en wie weet of we in dit leven ooit nog zullen terugkeren naar Marina Bay Sands (ik hoop vurig van wel).

DCIM100GOPRO

Na de natte fotoshoot namen we de taxi naar Jurong Bird Park. Prachtige vogels in een ongelooflijk groen park, echt een aanrader. Het park is in volle evolutie: sommige kooien hadden hun beste tijd gehad, terwijl de nieuwe, gigantische walk-in kooien echt magnifiek waren, inclusief kunstmatige waterval en tropische bloemenpracht. Alleen jammer van die magnifieke roofvogels in hun veel te kleine kooien. Een adelaar hoort vrij, hoog in de lucht te zweven. Maar pluspunten voor de aandacht die aan het educatieve aspect werd besteed en de moeite die gedaan werd om de bezoekers wat ecologisch bewustzijn bij te brengen.

In één van de walk-in kooien maakte ik kennis met een mooie versie van mijn aartsvijanden: gigantische grijze duiven die zich door middel van een mooie hoofdtooi als aardige vogels wilden voordoen. Maar ik had ze door, de snoodaards! Vliegend ongedierte, dat is het!

Eén van de hoogtepunten van de dag was ons bezoek aan de Lory Loft, woonplaats van vele lories die zich maar al te graag door de bezoekers lieten voederen en zich met hun kleine klauwtjes aan onze armen, schouders en handen vast klemden. Al waren er ook die het tof vonden om op mijn hoofd te gaan zitten en mijn kapsel om zeep te helpen. Helaas, net zoals bij ons bezoek aan KL Bird Park raakte ik niet ongeschonden uit het park. Een grote papegaai beet vol enthousiasme in mijn vinger, tot bloedens toe. Souvenirtje als aandenken aan deze trip.

Het park was veel groter dan gedacht: pelikanen, pinguïns, aalscholvers, flamingo’s, struisvogels, ibissen, zwanen, uilen, papegaaien, paradijsvogels, adelaars, gieren, emoes en zelfs een goed verborgen cassowary. We zagen al gauw in dat we er niet in zouden slagen om alles te bekijken en dan moesten we nog op zoek naar middageten ook! Gelukkig was er een kraampje dat heerlijke byriani verkocht die we verorberden op een terras waar we omringd werden door inheemse vogels die maar al te graag een korreltje rijst kwamen meepikken.

Na de middag woonden we de High Flyers Show en de Kings of the Skies Show bij. De eerste show liet papegaaien, toekans en kaketoes allerlei kunstjes uitvoeren. Je kan je afvragen of het wel ethisch is om dieren te gebruiken voor het amusement van mensen, maar de show deed alleszins haar best om mensen wat bij te brengen over de dieren zelf en bewust te maken van het belang van de natuur rondom ons.

Na de show hadden we de gelegenheid om te poseren met een troep (roedel? kudde?) flamingo’s. Beetje kunstmatig, maar goed, leuke foto voor het thuisfront.

De Kings of the Skies waren uiteraard de roofvogels. Deze show stelde eerlijk gezegd een beetje teleurstellend. In België al veel betere shows gezien. Onder andere van deze meneer.

Ons bezoek aan het park liep bijna ten einde toen ik besefte dat ik mijn lensdop kwijt was. Na een kleine zoektocht in mijn geheugen meende ik mij te herinneren dat ik de dop had laten liggen op de bankjes van de Kings op the Skies Show. We keerden op onze stappen terug, maar uiteraard was de dop spoorloos. Tijdens ons vorig bezoek verloor ik een lenskap, nu een lensdop. Oh well, could be worse.

Helaas was het ondertussen al bijna sluitingstijd en moesten we ons naar de uitgang begeven. Spijtig, want we hadden graag nog een keertje als afsluiter de lories gevoerd. Omdat ik het park zo mooi vond, wilde ik graag een souvenir kopen voor onze petekindjes in de shop, maar alles was daar zo schandalig overprijsd dat we dit plan wijselijk lieten varen.

Op de terugweg naar ons hotel lieten we de taxi ons in Chinatown afzetten om een nieuwe lensdop te kopen. Het kostte ons minder dan tien minuten om een geschikt exemplaar op de kop te kippen. We maakten van de schitterende avond gebruik om nog iets te drinken om een terrasje. In China Town zijn de prijzen voor een drankje immers veel schappelijker dan elders. Mijn vriend dronk een Tiger Beer en ikzelf een fantastisch groene midori margarita.

Terwijl we op het terras zaten, deden we wat research naar een geschikte plaats om te dineren. Omdat onze zoektocht naar een kaiten sushi de dag voordien mislukt was, besloten we een nieuwe poging te wagen. Ryoshi sushi ikeikemaru zou een goeie kaiten sushi zijn in de buurt van Clarke Quay, helemaal niet ver van China Town.

En jawel, er stond een echte Japanse chef sushi te maken, al was het aanbod op de band zelf eerder teleurstellend. We hadden de indruk dat we wat te laat waren, want er waren meer klanten aan het afrekenen dan aan het bestellen. Gelukkig was er ook een à la carte menu en kon ik een paar specialiteiten uitproberen zoals de nama sakura ebi met kleine rauwe garnaaltjes en de kani miso met krab en krabpasta.

Na de maaltijd namen we de metro terug naar de Marina Bay Sands en waren we nog net op tijd om de laatste vijf minuten van de light and water show mee te pikken. Waarna we nog een Cosmopolitan dronken op het terras van Bar Bazin. Terwijl wij genoten van ons drankje klonk de plakker “Heaven” van Bryan Adams door de luidsprekers. En weet je wat, de melige tekst paste perfect bij hoe ik me op dat moment voelde. Thanks, baby voor al die mooie jaren samen!

Ik sloot de avond af met een stop motion probeersel van het uitzicht van onze kamer op de Gardens by the Bay. Afwachten wat het resultaat zal zijn…

Yet Another Blog

Life on my side

op reis