Fausto revisited

Toen een collega mij voorstelde om naar een hedendaagse opera geïnspireerd op de sage van Faust te gaan, zei ik meteen ja. Ik had zeer goeie herinneringen over gehouden aan de balletopvoering van Faust in de stadsschouwburg van Antwerpen én een uitstapje naar Leuven is altijd een goeie gelegenheid om nog eens te gaan logeren bij Goofball. Bovendien was ik erg benieuwd naar wat ik me moest voorstellen bij een “opera in de wereld van Artificiële Intelligentie”.

Ik geef toe, misschien waren mijn verwachtingen té hoog gespannen, maar wat een teleurstelling was me dat. Fausto was een gewone, klassieke opera gebaseerd op een hervertelling van Faust die overliep van de clichés over moderne technologie. “Het is koud in de Cloud.” “De kunstmatige intelligentie wil de mensheid overnemen en tot slaaf maken!” What the hell? Van een innovatiefestival verwacht ik een frisse blik, geen blikje herkauwde thema’s van scifi films uit de jaren negentig. En het allerergste: Geen spoor te bekennen van de zingende robots die ik mij had voorgesteld!

Bovendien was de Pieter de Somer aula niet bepaald een geschikte plek voor de opvoering van een opera. Het podium, dat de zangers moesten delen met het orkest was gewoon te klein en de projectie van een paar zielige VR-beelden brachten voor mij niets, maar dan ook niets bij aan het geheel. De graphics die getoond werden waren dan nog eens tenenkrullend slecht. Hadden ze hiervoor Skulmapping niet kunnen inhuren?

Het was opvallend dat steeds meer mensen de zaal verlieten naarmate de voorstelling vorderde. Wat als bijkomend gevolg had dat de opklappende stoeltjes voor een storend randgeluid zorgden.

Zo’n boeiend en interessant thema op zo’n manier de nek omwringen. Doodjammer.

PS: Waarom mensen online tickets via Eventbrite laten kopen om ze vervolgens opnieuw te laten aanschuiven om die tickets in te wisselen voor een nutteloos rfid armbandje?

Afscheid van de Opaalkust – 2 april 2018

Gezien mijn onprettige ervaringen de avond voordien, besloot ik het ontbijt wijselijk aan mij te laten voorbijgaan. Per slot van rekening zouden mijn vriend en ik over een paar uur de terugrit naar Borgerhout aanvangen en ik had geen zin in een paar noodstoppen onderweg.

Om ons verblijf aan de Opaalkust toch in schoonheid te beëindigen, maakten we nog een kleine wandeling in het charmante dorpje Wissant en een aller-, allerlaatste strandwandeling. De wind door mijn haren maakte dat ik me al wat beter voelde, dus nam ik ‘s middags het risico om een pannenkoek met chocoladesaus te bestellen. Geen idee of dat een verstandige keuze is bij maag- en darmproblemen, maar ik had het gevoel dat ik suikers nodig had en jawel, mijn lichaam protesteerde niet. Oef.

De terugrit naar Borgerhout verliep verder zonder problemen. Ik gebruikte het merendeel van de rit om wat slaap in te halen. Al voelde ik me nog redelijk suf toen we aankwamen. Mijn vriend en ik dropten onze bagage af op mijn studio en we reden verder naar zijn ouders om hun wagen terug te brengen.

Zoals we dat van zijn ouders gewoon zijn, hadden ze een copieus avondmaal voorzien, iets waar ik, gezien de omstandigheden, niet zoveel zin in had. Ik at dus heel voorzichtig wat kleine porties, gelukkig zonder nadelige gevolgen.

Jammer dat ons reisje aan de Opaalkust eindigde op een ietwat valse noot, maar als je op zoek bent naar prachtige stranden, mooie natuur en schattige dorpjes, is de Opaalkust zeker een aanrader.

Batterie Todt en Ambleteuse – 1 april 2018

Alweer de dag begonnen met vers brood en daarop een sneetje Sablé de Wissant (plaatselijke kaas). Helaas, op deze paaszondag ziet het ontbijt er akelig hetzelfde uit als de vorige dagen. Geen extra chocolade eitje of paasgebak te bespeuren. Dat was in Schotland toch wel lichtelijk anders…

Het weer is eerder aan de grauwgrijze kant vandaag. Ideaal voor een bezoekje aan Batterie Todt, een privaat museum in Audinghen. Het museum is gehuisvest in de overblijfselen van één van de kustbatterijen die de Duitse Wehrmacht bouwden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Batterie Todt maakte onderdeel uit van de Atlantikwall en was uitgerust met vier kanonnen met een maximum bereik van 55 kilometer. Jawel, de granaten uit deze kanjers van kanonnen, staken moeiteloos het kanaal over om dood en vernieling te zaaien in de UK. Gelukkig is dit tijdens de oorlog niet al te vaak gebeurd…

Het museum in de voormalige kustbatterij is er eentje van de oude stempel: heel veel interessante voorwerpen bijeen gebracht, maar helaas op een ietwat stoffige manier gepresenteerd. Let op, ik vond het bezoek ongemeen boeiend, voornamelijk omdat ik niet veel afwist van het bestaan van dit soort oorlogstuig, maar een make-over zou geen kwaad kunnen.

Na ons bezoek aan Batterie Todt rijden we verder naar Ambleteuse, een ietwat vervallen aandoend, maar charmant stadje dat vooral bekend is om wille van Fort Mahon dat daar met de voetjes in het water staat. Het eerste wat we doen nadat we onze wagen op de dijk (!) geparkeerd hebben, is op zoek gaan naar iets om te eten. We komen terecht in Free Style, een volkse brasserie vlakbij de kerk van Ambleteuse. Het is er behoorlijk rustig op deze paaszondag. En zelfs na de mis druppelen er weinig dorpsbewoners de brasserie binnen. Ik bestel een portie Franse mosselen: piepklein, maar lekker. Het slaatje dat erbij komt, is minder mijn ding.

Na de lunch lopen we in de richting van Fort Mahon. Het is nog steeds ijskoud, maar dat verhindert ons niet om een vervallen bunker te beklimmen voor een mooi uitzicht op het fort en de omgeving. Het is vloed en het water staat zo hoog dat het over de toegangsweg naar het fort slaat. Wat de toeschouwers uitdaagt tot een spelletje golven ontwijken.

De kou is ondertussen zo diep in onze botten doorgedrongen dat we besluiten te bellen naar het hotel om de sauna te reserveren en eens goed op te warmen. En ik kan alleen maar zeggen dat dat uurtje afwisselen tussen de infraroodsauna en de bijzonder goed werkende hammam mij echt deugd deed. Ik zou niet geschikt zijn om in een koud klimaat te leven. Geef mij maar zon en warmte!

Na voldoende warmte opgenomen te hebben om er weer even tegen te kunnen, maakten we een mooie wandeling op het strand van Wissant in de richting van Cap Gris-Nez. De zon stond laag en het strand leek wel van zilver. Bijzonder rustgevend.

Als afsluiter van dit weekend had ik een tafeltje voor twee gereserveerd in sterrestaurant La Liégeoise. Tot mijn grote vreugde kregen we een tafeltje toegewezen vlak aan het raam met uitzicht op strand en zee. De avond had niet beter kunnen starten. Wat echter het hoogtepunt van ons tripje had moeten worden, eindigde in mineur. Ergens tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht werd ik getroffen door een acute voedselvergiftiging.

Nu had ik me in de wagen onderweg naar het restaurant al een beetje misselijk gevoeld, maar dat schreef ik toe aan het feit dat ik zo nu en dan last heb van wagenziekte. Meestal gaat die misselijkheid over van zodra ik uit de wagen stap. Helaas, nu was er duidelijk meer aan de hand, zoals een paar hoogdringende bezoekjes aan het toilet mij leerden. Ik kreeg met de beste wil van de wereld geen hap meer door mijn keel. De heerlijke sole op mijn bord smaakte opeens naar zand.

Hoe graag ik ook dit weekend op romantische wijze beëindigd had met een kopje thee met zicht op zee, ik kon echt niet meer. Ik zei tegen mijn vriend dat we de maaltijd moesten afbreken, ik kon me niet voorstellen nog een kaasdegustatie en dessert naar binnen te moeten wurmen. Mijn vriend vroeg de rekening (gelukkig kregen we korting) en we vertrokken.

Vanuit Wimereux was het nog een dikke twintig minuten rijden naar Wissant. Ik concentreerde me uit alle macht op de weg en probeerde mijn hoofd leeg te maken. De minuten gingen tergend traag voorbij en nét toen we de parking van het hotel opreden, besloot mijn maag dat het welletjes geweest was. Gelukkig was ik bijtijds uit de auto…

Doodzonde van het fantastische diner. Maar helaas niets aan te gaan. Geen flauw idee wat deze voedselvergiftiging veroorzaakt heeft. Misschien een slechte mossel tijdens de lunch? Plezant was het alleszins niet.

Cap Gris-Nez en Cap Blanc-Nez – 31 maart 2018

Hoera! Opgestaan met het zonnetje. Kluts daar nog een zachtgekookt eitje bij en je hebt een goed begin van de dag. Het is nog steeds ijskoud, maar we wapenen ons met een dikke fleece onder onze winterjas, sjaal en handschoenen en vertrekken na het ontbijt richting Cap Gris-Nez.

Onderweg stoppen we bij het charmante kerkje van Tardinghen dat een prachtig uitzicht biedt over de omgeving én er zelf ook bijzonder fotogeniek bij licht in het lentezonnetje.

We rijden verder en parkeren de wagen van de ouders van mijn vriend op de parking bij Cap Gris-Nez. We wandelen langs de vuurtoren die als een baken over de omgeving waakt en genieten volop van de pracht der natuur. De Engelse krijtrotsen aan de overkant van het kanaal zijn met het blote oog perfect waarneembaar. Het landschap doet ons terugdenken aan de groene Schotse heuvels waar we ongeveer een jaar geleden waren. We weerstaan de verleiding om te dicht bij de rand van de kliffen te komen, gewaarschuwd door verschillende bordjes met “opgepast, instortingsgevaar”.

We timen onze wandeling zo dat we perfect om 12.30u aankomen in La Sirène. Stipt op tijd voor onze reservatie. Helaas blijkt de heer die aan de telefoon mijn reservatie heeft aangenomen, mijn naam volledig verkeerd neergeschreven te hebben en kost het ons de nodige moeite om toch een tafeltje vast te krijgen. De ober vindt beslist dat we er te modderig en verwaaid uitzien om cliënteel van zo’n chic restaurant te zijn. De naam in het reservatieboek lijkt idd in niets op de mijne, maar ik kan aantonen op mijn gsm dat ik wel degelijk het nummer van La Sirène gebeld heb donderdagvoormiddag. Uiteindelijk wordt zelfs de heer die mijn reservatie aangenomen heeft erbij gehaald en dan pas krijgen we eindelijk een tafel toegewezen. Moet een populaire plek zijn.

Met onze modderige wandelschoenen krijgen we uiteraard geen tafeltje aan het raam toegewezen, maar ook vanop de tweede rij kunnen we nog genieten van het prachtige uitzicht op de zee. Het eten bij La Sirène is behoorlijk klassiek, maar erg lekker en kwaliteitsvol. En jawel, uiteraard kan ik de verleiding om zeevruchten als voorgerecht te bestellen niet weerstaan.

Na het eten wandelen we doorheen de duinen in de richting van Cap Blanc-Nez. De zon heeft het ondertussen opgegeven, maar wij houden, de kou trotserend, dapper vol. Totdat we beseffen dat ik onze rugzak bij de kapstok in La Sirène heb laten staan. We bellen om te informeren of het restaurant nog open is (nog een half uurtje, oef!) en keren op onze stappen terug om onze rugzak op te halen.

We hebben geen zin om dezelfde wandeling opnieuw te maken en keren terug naar de wagen voor een ritje naar Cap Blanc-Nez. De namiddag is ondertussen flink gevorderd en de wind is zo mogelijk nog ijziger geworden. We wandelen naar het hoogste punt van de kliffen, nemen snel wat foto’s en maken dan rechtsomkeert. De elementen hebben ons overwonnen.

Terug in het hotel rond etenstijd. We willen ons niet te ver verplaatsen, wegens al flink verkleumd, dus eten we dus een snelle pasta in La Terrasse, op een paar meters van ons hotel. Het eten was niet echt om over naar huis te schrijven (wat deed die pesto op mijn Sint-Jacobsvruchten?), maar goed, onze magen waren gevuld en het kan niet altijd haute cuisine zijn.

Het avondmaal was weinig memorabel, maar de heerlijk warme douche deed ongelooflijk veel deugd.

Boulogne-sur-Mer – 30 maart 2018

Na een deugd doende nachtrust begaven we ons naar het ontbijt. De weersvoorspellingen voor deze Goede Vrijdag zagen er niet al te veelbelovend uit. Regen, regen en nog eens regen. Niet bepaald het gedroomde weer om lange romantische strandwandelingen te maken. Het was vrij rustig aan het ontbijtbuffet in ons hotel, buiten ons was er nog één ander koppel. Terwijl we genoten van een ontbijt met een zachtgekookt eitje en enkele plaatselijke kazen, bespraken we ons plan van aanpak voor de komende dag.

We besloten naar Boulogne-sur-Mer te rijden omdat een stad altijd meer opties biedt voor regenachtige dagen. Terwijl we langs de Opaalkust naar het zuiden reden, genoten we van de mooie, glooiende landschappen onderweg. De groene velden en pittoreske dorpjes deden me een beetje aan Schotland denken. Wat minder vergezocht is dan het lijkt, want de Engelsen hebben meer dan eens voet aan de grond gehad in dit stukje Frankrijk.

Aangezien, ondanks de dreigende wolken, de regen nog even uitbleef, stopten we onderweg voor een wandeling in de duinen. Hoewel de mens overduidelijk zijn sporen heeft achtergelaten in dit landschap (aan bunkers geen gebrek), ademt de Opaalkust woeste ontembaarheid uit. Wat een verschil met de Belgische kust. De natuur heeft op de meeste plekken nog echt vrij spel en de wind en de regen lijken er zoveel heviger tekeer te gaan.

In Boulogne-sur-Mer aangekomen, zochten we een parkeerplek vlakbij Maison de la Beurière. Helaas bleek dit traditionele vissershuis gesloten te zijn. Jammer, want het leek me boeiend om een dieper inzicht te krijgen in het leven van een vissersfamilie uit het einde van de negentiende eeuw.

Als alternatief kozen we voor een bezoek aan Nausicaä Centre National de la Mer. Het zag er immers naar uit dat de regen die gestaag was beginnen vallen toen we Boulogne-sur-Mer binnen reden nog wel even zou blijven voortduren. Ik moet zeggen dat mijn verwachtingen na de teleurstelling in Lausanne niet al te hoog gespannen waren. Maar ik werd aangenaam verrast: Nausicaä is een prachtig complex met schitterende aquaria en veel gelegenheden om de vissen van dichtbij te zien. Er is zelfs een mooie collectie reptielen en een (ethisch verantwoorde) zeeleeuwenshow. Veel mooier dan het aquarium in Lausanne. Alleen de bediening van hun cafetaria dient wat bijgeschoold te worden: veel te lang moeten wachten op een eenvoudig vissoepje (dat wel lekker was).

Er was zoveel te zien en te beleven dat we pas na 16u opnieuw buiten stonden. We hadden geen van de twee verwacht dat ons bezoek zo lang zou duren. Heel dikke aanrader, dus.

Veel tijd om Boulogne-sur-Mer zelf te ontdekken bleef er bijgevolg niet meer over, want ik had om 19.30u een tafeltje voor twee in de Green Bistrot in Wissant gereserveerd, toch een half uur rijden vanuit Boulogne-sur-Mer.

Mijn arme vriend had helaas ergens een verkoudheid opgedaan, dus lasten we noodgedwongen een tussenstop in bij een apotheek vlakbij de Notre Dame Basiliek om wat pijnstilers en keelpastilles te kopen. Toch weer typisch: het lijkt alsof mijn vriend en ik alleen maar ziek worden tijdens verlofperiodes.

Na de nodige medicijnen ingeslagen te hebben, besloten we nog snel een bezoek te brengen aan de crypte van de Notre Dame Basiliek. We waren er om 17u, een half uur voor sluitingstijd. En alhoewel een half uur zeker voldoende is om alles gezien te hebben, zou een kwartiertje extra ons bezoek net iets comfortabeler gemaakt hebben. Het voordeel was wel dat we de crypte voor ons alleen hadden, wat ons bezoek extra speciaal maakte.

We sloten ons bezoek aan Boulogne-sur-Mer af met een wandeling op de vestigen daterend uit de dertiende eeuw. Zeer mooi. Net toen we op de terugweg naar de auto waren gingen de hemelsluizen opnieuw open. Veel kon ons dit niet deren, want we waren nog vijf minuten van de wagen verwijderd. Schitterende timing.

Omdat het gans de weg van Boulogne-sur-Mer naar Wissant pijpenstelen regende, besloten we ons originele plan om eerst de wagen aan het hotel te parkeren en van daar te voet te gaan te laten varen en gewoon rechtstreeks naar Green Bistrot te rijden.

Green Bistrot bleek een hippe plek te zijn met heerlijk eten. Ook nu weer waren we verbaasd over de kostprijs van het menu. Fijn dat je onbekommerd kan genieten van lekker eten zonder daar financieel je broek aan te scheuren. Alleen hadden ze de verwarming wat mij betreft wat hoger mogen zetten. 😉 En ja, natuurlijk at ik Sint-Jacobsvruchten, because, why not? En die crème brûlée met Baileys mocht er ook zijn.

Superavond!

Van Borgerhout naar Wissant – 29 maart 2018

Over het algemeen vind ik het prima om zonder auto door het leven te gaan, maar aangezien sommige plekken op deze aardkloot nu eenmaal moeilijk met het openbaar vervoer te bereiken zijn, komt zo’n ding toch af en toe van pas. Vooral als je van plan bent een romantisch weekendje met zijn tweetjes aan de Opaalkust door te brengen. 😉

Bijgevolg namen mijn vriend, die de avond voordien geland was, en ik donderdagochtend vroeg de trein naar Herentals, alwaar zijn ouders ons kwamen oppikken aan het station. De ouders van mijn vriend waren immers zo vriendelijk om ons hun voiture te lenen, een hip, wit Opel bestelwagentje met al heel wat kilometers op de teller.

Na een snel ontbijt vertrokken we onder een stralend zonnetje richting Frankrijk. Beter weer dan voorspeld, hopelijk zou dat zo blijven. We liepen een twintigtal minuten vertraging op om wille van een ongeval, maar verder verliep alles op rolletjes. Onderweg naar onze bestemming reserveerde ik alvast een aantal leuke restaurantjes voor de komende dagen. Kwestie van in het ongetwijfeld drukke paasweekend geen energie te verspillen aan de zoektocht naar eten.

Zo rond de middag begonnen we uit te kijken naar een geschikte lunchplek die we vonden bij La Consoeurie in Dunkerque, yep, het dorpje van, naar mijn bescheiden mening, de beste film van 2017 (niet dat ik in 2017 zoveel films zag). Voor slechts veertien euro aten we een heerlijke lunch met Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht en een soort trifle met appel en kaneel als dessert. En achteraf kregen we nog een gratis glaasje champagne aangeboden van het huis. En dan te bedenken dat je in sommige etablissementen alleen al voor een glas champagne veertien euro betaald.

Rond 15u kwamen we aan in ons hotel vlakbij het strand. Het was nog vrij rustig, omdat de paasvakantie pas in het weekend begon. We dropten onze bagage af en profiteerden van het feit dat het nog altijd droog was om een mooie strandwandeling te maken in de richting van Cap Blanc-Nez. Tijdens onze wandeling werd ons pad ettelijke keren versperd door kleine riviertjes die vanuit de duinen richting de zee snelden. Over de meeste riviertjes konden we, mits een goeie aanloop, springen, maar voor sommige kwam er wat meer creativiteit aan te pas. Eén keer moesten we zelfs een afgevallen tak gebruiken om aan de overzijde te geraken zonder natte voeten.

We genoten met volle teugen van het mooie, brede zandstrand. Helaas begon de lucht tijdens onze wandeling steeds meer te betrekken en duurde het niet lang voordat de eerste regendruppels zich aandienden en al snel zaten we in een heuse stortbui. Er zat niets anders op dan rechtsomkeert maken. We verlieten het strand in de hoop langs de gewone weg sneller bij ons hotel te zijn. De wandeling terug was inderdaad korter, maar dat verhinderde niet dat we volledig doorweekt rond 17.45u in het hotel aankwamen. De tijd dat mijn winterjas nog waterafstotend was, ligt ondertussen ook al ver achter ons.

Terwijl we terug op temperatuur kwamen in onze hotelkamer (gelukkig deed de chauffage enorm goed haar werk), bespraken we het avondmaal. Ik had ‘s ochtends immers al het eten geregeld voor de komende dagen, maar voor deze avond zelf had ik nog niets voorzien. De eetgelegenheden die we gepasseerd waren in het dorpje, trokken ons niet meteen aan. Tripadvisor to the rescue en zo viel onze keuze op La Chaloupe. Aangezien het nog steeds pijpenstelen regende, leek het ons aangewezen om op voorhand onze komst telefonisch aan te kondigen. Kwestie van niet van een natte reis te moeten terugkeren. Spijtig genoeg hadden noch mijn vriend noch ik ontvangst in ons hotel. Gelukkig hielp de vriendelijke dame aan het onthaal ons uit de nood en zo vernamen we dat La Chaloupe een deal had met ons hotel waardoor we recht hadden op een gratis aperitief. mooi meegenomen!

We deden elke jas aan die we bij hadden (windstopper, regenjas en daarover mijn winterjas) en vertrokken door de gietende regen naar het restaurant. La Chaloupe bleek een bijzonder gezellig restaurant te zijn en wat meer was: het was er lekker warm! We genoten van een bordje fruits de mer als voorgerecht en ik zette de maaltijd voor met een heerlijke, zij het gigantische, portie vissoep. Daarbij dronken we een flesje Franse wijn.

Terwijl wij al flink opgeschoten waren met ons hoofdgerecht kwam rond 21.20u een koppel binnen met twee jongens van, naar ik schat, vier en vijf jaar oud. Op een tijdstip waarop de meeste kinderen van die leeftijd al lang in bed lagen, moesten zij nog aan het avondmaal beginnen. De jongens gedroegen zich echter voortreffelijk op dit late uur. Het gezin sprak een mengeling van Spaans, Duits, Engels en Frans. Misschien volgden ze wat de maaltijden betreft de Spaanse gewoontes. 😉

Omdat het me zo gesmaakt had, kon ik niet laten nog een klein dessertje te bestellen, een colonel (citroensorbet met een scheut wodka), leek me een ideale afsluiter. Gevolgd door een kopje thee om nog wat extra warmte op te doen alvorens door de regen en de kou naar het hotel terug te keren.

Impressies van de Opaalkust

Prachtige stranden, pittoreske dorpjes, een landschap getekend door een woelig oorlogsverleden, heerlijke zeevruchten en andere culinaire hoogstandjes, goedkope wijnen en golvende landschappen die me zowaar aan Schotland doen denken, maar brrrr, wat is het koud hier! Zelfs met een extra windstopper onder mijn dikke winterjas heb ik het nog niets te warm.

Waar blijft die lente??

Als God in Frankrijk

Uiteraard volgt er op een later tijdstip een uitgebreider verslag van onze wedervaren aan de Côte d’Opale, maar één ding moet me alvast van het hart: het eten is hier geweldig goedkoop én lekker! Qua prijs-kwaliteit zijn we met ons gat in de boter gevallen. Het contrast met Zwitserland kan amper groter zijn. Ja, op culinair vlak zit deze vakantie alvast snor, nu alleen nog een beetje beter weer en dan zijn we helemaal met ons gat in de boter gevallen.

Eindelijk lente?

Dit weekend had ik voor het eerst het gevoel dat de lente (eindelijk, eindelijk) aan de deur klopte. Al moet ik opletten het vel van de beer niet te verkopen voordat hij geschoten is, want de weersvoorspellingen voor het komende weekend zien er niet al te fameus uit. Ik vrees dat mijn vriend en ik onze winterjas goed gaan kunnen gebruiken tijdens ons verlengd weekendje in Cap Gris-Nez.

Bern – 25 februari 2018

Het ontbijt in ons Berenhotel viel wat tegen (koude scrambled eggs, dat moet beter kunnen, toch?), misschien omdat we ongeveer de laatste gasten aan het ontbijt waren. We zorgden alleszins dat we genoeg gegeten hadden, zodat we dit ontbijt meteen als brunch konden beschouwen.

Onze resterende tijd in Bern was beperkt, ik moest immers al om 19u in de luchthaven van Genève zijn voor mijn terugvlucht en we hadden nog een treinrit van meer dan twee uur voor de boeg om daar op tijd te geraken. Ik wilde genoeg marge inbouwen, want ik had van mijn luchtvaartmaatschappij een bericht gekregen dat het erg druk zou zijn, zondagavond op de luchthaven. Gelukkig vloog ik met enkel handbagage.

Toen we ons hotel buiten stapten, merkten we dat het zowaar aan het sneeuwen was. Geen overweldigende hoeveelheid, maar enkele mooie dikke vlokken die als witte veertjes uit de hemel neerdaalden. Het was nog altijd ijzig koud, dus beslisten we te kiezen voor de warmte van het Bernisches Historisches Museum.

Een bijzonder aangename verrassing dat museum. Ik verwachtte enkel een paar zalen over de geschiedenis van Bern, maar de collectie was veel uitgebreider dan dat: er waren zalen met voorwerpen uit Egypte, Japan, China, Korea, Indonesië en Zuid-Amerika. Er was zelfs een heuse reconstructie van een ontvangstkamer uit Marokko in het museum. Een beetje een eclectische collectie, waarin het moeilijk was een lijn te ontdekken.

Mijn vriend en ik concentreerden ons vooral op de zalen die met Bern zelf te maken hadden. We doorliepen gans de geschiedenis vanaf de prehistorie. Voor mij een gelegenheid om deze stad wat beter te kennen. Elke zaal in het museum was met de nodige zorg en aandacht voor detail ingericht, maar ik vond het soms onduidelijk wat de beste volgorde voor een bezoek was. We moesten ook vaak op onze stappen terugkeren langs dezelfde opstelling, wat telkens een beetje een déjà-vu veroorzaakte.

Uiteindelijk bleven we veel langer in het museum dan we verwacht hadden en dan waren er zelfs een aantal zalen die we niet bezocht hadden. We liepen dus rechtstreeks van het museum terug naar ons hotel om onze bagage op te halen en naar het treinstation te gaan. In het treinstation kochten we een smoothie om wat energie op te doen.

Veel spannends gebeurde er verder niet: de treinrit verliep vlekkeloos, we aten bij onze favoriet Thais streetfood restaurant in de luchthaven, namen afscheid na een veel te kort weekend en daarna werd mijn geduld op de proef gesteld door de ellenlange rij voor de security. Gelukkig had ik genoeg marge genomen en was mijn vliegtuig stipt op tijd.

Goodbye for now, Switzerland!

Yet Another Blog

Life on my side

op reis