Van Brussel naar Parijs – 4 oktober 2019

Lang, lang geleden prikten mijn collega en ik het eerste weekend van oktober in onze agenda’s voor een bezoek aan onze oud-collega in Parijs. In aanloop naar dit weekend hield ik de weersvoorspellingen angstvallig in de gaten. Helaas, waren de voorspellingen unaniem slecht: regen, regen en nog eens regen. Dus ging ik op voorhand ijverig op zoek naar activiteiten waarbij slecht weer geen rol zou spelen. Want iedereen weet ondertussen al wel dat ik een bloedhekel heb aan regen.

Na een vrijdagvoormiddag hard werken, vertrokken mijn collega en ikzelf rond 12.30u naar Brussel-Centraal. Ik kocht een slaatje voor op de trein bij de nieuwe Prêt à Manger in Brussel-Centraal (ben daar op korte tijd vast klant geworden, de slaatjes zijn een aangename afwisseling met die van de Exki die ik ondertussen een beetje beu geraakt ben).

De Thalys naar Parijs vertrok (tot mijn grote verbazing) stipt op tijd om 13.13u. Ik maakte van de rit gebruik om nog wat te werken, zodat ik met een gerust gemoed op weekend kon vertrekken.

Verrassend snel stonden we met onze valiesjes in het station van Paris-Nord. We kochten meteen een metrokaartje voor drie dagen, zodat we ons zeker droog van punt A naar punt B konden verplaatsen. Mijn eerste contact met de Parijse metro liep meteen al mis: mijn kaartje werd geweigerd. Gelukkig was er een vriendelijke heer die het poortje voor mij blokkeerde zodat ik erdoor kon met mijn valies.

We stapten af in metrostation Oberkampf en een kleine wandeling later waren we in Hotel Hor Les Lumières. Onze kamer was niet al te groot, maar voorzien van alle comfort. We dropten snel onze bagage af op de kamer en namen de metro naar Hôtel de Ville, want ja, onze eerste momenten in Parijs spendeerden we als ramptoerist bij de Notre Dame. De schade aan dit prachtige bouwwerk is echt immens. De buitenste steunberen waren allemaal gestut en het dak is volledig weg. Eerlijk waar, ik weet niet hoe lang het zal duren om dit Parijse icoon in zijn vroegere glorie te herstellen en zelfs of dit überhaupt nog mogelijk zal zijn, maar dat het prijskaartje navenant zal zijn, staat nu al vast.

Lang konden we niet in de buurt van de Notre Dame blijven (ik weerstond de verleiding om een pannenkoek te kopen aan één van de vele kraampjes), want mijn collega en ik hadden een ticketje voor een bezoek aan Ateliers des Lumières om 18u. Ik wist niet goed wat ik van dit bezoek moest verwachten, maar de beelden op de website zagen er alvast indrukwekkend uit. We waren een kwartiertje te vroeg, maar mochten toch al binnen. Een paar tellen later stonden we in een gigantische ruimte waarin vroeger een ijzergieterij en vervolgens een fabrikant van industriële machines gevestigd waren.

We kwamen binnen tijdens het einde van het korte programma ‘Japon rêvé, images du monde flottant‘, gevolgd door een fragment uit ‘Verse‘, een hedendaagse creatie van Thomas Vanz. Op zich al indrukwekkend, want de geprojecteerde beelden dekten elk stukje muur van de gigantische fabriekshal af, de vloer inbegrepen. De beelden vloeiden subtiel in mekaar over, waardoor je het gevoel kreeg dat je je in een droomwereld bevond. En dan moest het beste nog komen: ‘Van Gogh, La nuit étoilée‘. De kleuren en beelden van Van Gogh leenden zich uitstekend tot deze dromerige bewerking. We wisten werkelijk niet waar eerst kijken, want de beelden waren overal anders. Prachtig!

We waren zo onder de indruk dat we het programma van Van Gogh twee keer bekeken en misschien waren we nog langer blijven kijken, als we niet om acht uur gereserveerd hadden bij Bien Ficelé. Gelukkig bevond het restaurant zich niet al te ver stappen van Atelier des Lumières. Ik had dit restaurant gereserveerd louter op basis van de locatie en de positieve tripadvisor reviews. En ook nu liet tripadvisor mij niet in de steek. Het eten was heerlijk en ik ben nog nooit in mijn leven zo snel bediend geweest. Onze voorgerechten (ik ging voor de tartare de boeuf) stonden na nog geen tien minuten wachten voor onze neuzen. We waren amper begonnen aan onze aperitief cocktail! En de rest van de gerechten volgden aan hetzelfde verschroeiende tempo.

Passerden op ons bord:

tartare de boeuf angus fumé, jaune d’oeuf fermier, potimarron à l’amaretto, amandes grillées:

pêche du jour, cocos de Paimpol au lait de coco, cresson, groseilles:

mousse au chocolat, croustillant pistache, glace yaourt:

Dit alles vergezeld van overheerlijke wijn.

De metro bracht ons zonder problemen naar de halte vlakbij ons hotel. Omdat we allebei nog geen zin hadden om in bed te kruipen, dronken we nog eens laatste glaasje wijn in een brasserie vlakbij ons hotel. Dit bleek een vergissing. De wijn mocht dan wel spotgoedkoop zijn, het was echte koppijnwijn. Het contrast met de heerlijke wijn die we bij Bien Ficelé gedronken hadden, kon amper groter zijn. Geen einde in de schoonheid…

Musée des Confluences in Lyon – 8 september 2019

Uitgeslapen tot negen uur en vervolgens op het gemak genieten van een hotelontbijt, er zijn ergere manieren om aan de zondag te beginnen. Na een laatste vrijpartij op Franse bodem, pakken we onze spullen bijeen, checken we uit en laten we onze koffers achter bij het onthaal.

Ik had voor dit weekendje Lyon één must do op mijn lijstje staan: een bezoek aan het Musée des Confluences, enkel en alleen om wille van de fantastische architectuur. Toen we de dag voordien de afstand van ons hotel tot aan dit museum opzochten, bleek echter dat we te voet te veel tijd zouden verliezen om daar te geraken en blijkbaar was het openbaar vervoer geen optie. Gelukkig heeft Lyon een aantal deelfietssystemen. Wij installeren snel de app van INDIGO Weel en gaan op zoek naar twee paarswitte fietsen op de fietsenparking voor het station van Lyon-Part-Dieu. INDIGO Weel heeft het voordeel dat je de fietsen eender waar kan achter laten, maar als nadeel dat je natuurlijk soms wat moet zoeken tot je een fiets gevonden hebt. Mijn vriend en ik slagen erin twee fietsen te bemachtigen en fietsen in de richting van Musée des Confluences.

De lucht ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar voorlopig houden we het droog. Oef, want fietsen in de regen is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Om het museum te bereiken moeten we een tijdje de oever van de Rhône volgen. Wanneer we het mooie, brede fietspad oprijden, komen we terecht in een lange stroom fietsers. Blijkbaar is er één of andere georganiseerde fietstocht aan de gang in Lyon. Dat maakt dat het veel drukker is dan we verwacht hadden op een zondagochtend. We peddelen mee met de massa fietsers tot we in de verte het museum zien opduiken. Zoals de naam doet vermoeden, bevindt het museum zich op de plek waar de Rhône en de Saône samen vloeien. De indrukwekkende architectuur zal ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak vallen, maar ik kan het bombastische gebouw wel appreciëren.

We wijken af van het uitgestippelde fietsparcours en fietsen over de duidelijk gloednieuwe Pont Raymond Barre, met een splinternieuwe tramhalte (die om de één of andere reden volgens googlemaps niet bereikbaar was vanaf Lyon-Part-Dieu. Ik stop in het midden van de brug om wat fotootjes te nemen. Zelfs al is het museum zelf een tegenvaller, ik heb alvast genoten van deze leuke fietstocht.

Na onze fietsen in de fietsenparking geparkeerd te hebben, nemen we de tijd om het bijzondere gebouw vanaf verschillende hoeken in beeld te brengen. We lopen helemaal tot aan het uiterste puntje van het langgerekte stuk grond waarop het museum staat. Een bevreemdende plek met restanten van wat een spoorweg lijkt te zijn.

Tijd om het museum ook van binnen te bezoeken. Het is ondertussen al bijna één uur ‘s middags en helemaal niet zo druk. We laten onze jassen achter in de vestiaire op het kelderverdiep (alwaar we vaststellen dat de nooduitgang heel onorthodox geblokkeerd is) en beginnen aan ons bezoek.

De eerste zaal die we bekijken, valt tegen. De opstelling is eerder gericht op kinderen en wil de wondere wereld van insecten tot leven brengen, maar heus, gigantische uitvergrotingen van luizen en ander ongedierte, daar krijg ik letterlijk de kriebels van.

De volgende zalen gaat het echter in stijgende lijn: de verzameling (uiteraard dode) kevers vind ik erg mooi en ook de hoofddeksels uit alle hoeken van de wereld spreken mij aan. Het hoofddeksel dat het meest indruk maakt, is een gigantische constructie gemaakt van het haar van Chinese vrouwen uit dezelfde familie. Heel bijzonder, maar ik zou het toch maar vreemd vinden om met het haar van mijn overleden oma op mijn hoofd rond te lopen.

De zaal die op mij het meest indruk maakte, toonde de wondere wereld van de Kalash, een volk dat in het uiterste noorden van Pakistan woont en zijn bijzondere polytheïstische cultuur wist te behouden, ondanks het feit dat ze omringd zijn door moslims die hen vaak vijandig gezind zijn. Hun aantallen nemen de laatste decennia echter sterk af, waardoor de kans reëel is dat deze unieke cultuur ten dode is opgeschreven. De schitterende foto’s van de Kalash tonen de bijzondere band van dit volk met het prachtige Himalaya gebergte rondom hen en de kleurrijke feestelijkheden die als een rode draad door hun bestaan lopen.

Ik moet toegeven dat het verhaal dat het museum met de permanente collectie wilde vertellen voor mij niet zo duidelijk is. Dan maar gewoon genieten van de zeer mooie presentatie. Erg sfeervol.

Rond drie uur in de namiddag beginnen we toch een klein hongertje te krijgen en gaan we iets eten in het café op het hoogste verdiep van het museum. Het mooie uitzicht (mét zon en spectaculaire wolkformaties) krijgen we er gratis bij. In de verte zien we de kathedraal pronken op haar heuveltop.

De lunch stelt niet veel voor (een quiche opgewarmd in een microgolfoven), maar ik maak van de gelegenheid gebruik om even op te zoeken hoeveel dit gigantische museum gekost heeft. Omdat ik het zo fantastisch geformuleerd vind, wil ik graag dit citaat met jullie delen:

“Le montant total de l’ouvrage s’élève à plus de 306 millions d’euros. Un “coût pharaonique” dénoncé par l’association Canol. Plus de quatre fois le prix initial. Quinze ans après le début des travaux, la métropole a enfin révélé à ses administrés le coût définitif de la construction du musée des Confluences.”

Yep, dat lezen jullie goed, dit museum kostte vier keer meer dan oorspronkelijk gepland…

Het museum is veel groter dan we verwacht hadden en we ronden ons bezoek pas af rond 16u. Ik moet zeggen dat ik de manier van presenteren zeer mooie en vernieuwend vond, maar voor mij was de logica van de opbouw van de zalen niet altijd duidelijk. Maar toch: aanrader!

Onze INDIGO Weels bevinden zich op de plek waar we ze hebben achter gelaten. We fietsen terug langs de Rhône tot aan het oude centrum, alwaar we onze fietsen parkeren. Ons oorspronkelijke plan is nog iets te gaan drinken, maar halverwege, besluiten we toch maar geen risico te nemen. We hebben gewoon te weinig tijd en snel snel een drankje naar binnen kappen, is niet echt leuk te noemen.

We doen een poging om twee INDIGO Weels los te maken uit een rijtje op een ingewikkelde manier aan elkaar vastgemaakte fietsen die op de stoep liggen, maar we moeten onze poging onverrichter zaken staken. Toch niet altijd zo’n geweldig systeem, die deelfietsen. Gelukkig vinden we een beetje verderop twee fietsen die we wel kunnen losmaken.

Bij de terugtocht naar ons hotel voelen we druppels. En jawel, we hebben nét onze fietsen vastgemaakt op het plein voor het station, wanneer de regenbui losbarst. We haasten ons naar het station om bij de Exki mijn avondmaal voor op de trein te kopen. Het kleine stukje dat we vervolgens van het station naar ons hotel moeten overbruggen, is voldoende om ons flink nat te maken. Gelukkig hebben we een regenjas aangetrokken.

We halen onze valiezen op bij de Ibis Styles en verkassen naar het Mercure hotel, een blok verder, omdat de bar gesloten is. Bij de Mercure hangen we onze jassen te drogen en bestel ik een glaasje versgeperst fruitsap om het weekend in schoonheid te eindigen. Rond 19u neem ik afscheid van mijn vriend, wiens trein naar Genève een uur later vertrekt, mooi op tijd om mijn trein van 19.17u te halen.

Helaas, helaas, bij aankomst in het station blikt dat de tgv naar Brussel-Zuid 50 minuten vertraging heeft. Omdat ik geen zin heb om in het ongezellige station van Lyon-Part-Dieu rond te hangen, keer ik terug naar hotel Mercure, waar mijn vriend zich ondertussen aan een tafeltje in het restaurant gezet heeft. Hij heeft net zijn avondeten besteld, wanneer ik opnieuw binnen kom. Dus drink ik noodgedwongen een glaasje champagne terwijl ik hem gezelschap hou. 😉

Na voor een tweede keer afscheid genomen te hebben van mijn vriend, keer ik terug naar het station. Gelukkig blijft het bij 50 minuten vertraging, waardoor ik toch nog vóór middernacht in Brussel-Zuid zal geraken. Even ontstaat er wat verwarring op het perron, want deze trein blijkt een samenstelling te zijn van mijn trein en de trein van nog een uur vroeger (die dus met 1 uur en 50 minuten vertraging rijdt). Van één van mijn medereizigers verneem ik dat de vertraging te wijten is aan een bommelding in Marseille. Daar kan de SNCF uiteraard niets aan doen, maar het blijft een feit dat hun communicatie gewoonweg op niks trekt.

Gelukkig verloopt de rest van de reis vlot en geraak ik zonder problemen in Brussel-Zuid. Dolblij dat ik zo vooruitziend was om mij een hotel vlakbij Brussel-Centraal te boeken, omdat ik maandagochtend al om 8.15u op het werk moet zijn. Zo lig ik toch nog min of meer op tijd in bed. Moe, maar blij met alweer een geslaagd weekend in Lyon.

Jardin Botanique en Le Passe Temps – 7 september 2019

Beetje te vroeg wakker op deze mooie zaterdagochtend. Het ontbijt is niet echt bijzonder te noemen, maar ze hebben verse minichocoladebroodjes, heerlijke lokale kazen en actimel. Meer is er niet nodig om mij ‘s ochtends gelukkig te maken. Al moet ik toegeven dat deze Ibis Styles toch wel minder is van niveau dan de Mercure waar we de vorige keer overnacht hebben. Maar hey, door hier te logeren, sparen we geld uit om chic te gaan dineren!

De zon schijnt volop, ideaal weertje voor een bezoek aan de Botanische Tuin van Lyon. Het is een stevig stuk wandelen van ons hotel, maar de verplaatsing meer dan de moeite waard. Wat een aangename verrassing! De Botanische Tuin van 8 hectare heeft een collectie van zo’n 15.000 verschillende plantsoorten en zou daarmee de grootste botanische tuin van Frankrijk zijn. We wandelen door prachtige serres, rozentuinen, rotstuinen, cactustuinen,… en ontdekken zowaar en samenscholing van giraffen! En van schildpadden! We weten echt niet waar eerst kijken.

We gaan zo op in het natuurschoon rondom ons dat we pas rond 13u aan de lunch denken. Helaas: de tuin heeft wel veel mooie bloemen en planten, het eetaanbod is iets minder. We laten ons oog vallen op een crêperie, een lekker pannenkoekje gaat er altijd wel in. Spijtig genoeg serveert deze crêperie (serieus, het stond in koeien van letters op hun gevel!) vandaag geen crêpes. Dikke teleurstelling. Mijn vriend heeft net een slaatje gekocht, wanneer ik hem totaal ontgoocheld kom meedelen dat er geen pannenkoeken zijn.

Omdat ik zo boos ben omwille van de false advertising, besluit ik deze zaak niet het genot te gunnen iets anders bij hen te consumeren. Ik houd het dus bij een vers geperst fruitsapje. Gelukkig heb ik ‘s ochtends veel kaas gegeten, waardoor ik niet zoveel honger heb.

Na deze lunch in mineur wandelen we verder langs een prachtige vijver. De botanische tuin is zo groot en mooi dat je er makkelijk een ganse dag kan spenderen. En ik denk dat we slechts een fractie van de plantencollectie gezien hebben, maar geen erg, dan hebben we een goede reden om nog eens terug te komen.

Na ons bezoek aan de de botanische tuin, lopen we langs de oevers van de Rhône verder naar Vieux Lyon. We komen langs een prachtige kleurrijke trap (waar uiteraard elke instagrammer ter wereld een selfie wil maken), ontdekken een aantal verborgen traboules en genieten van de street art die je hier werkelijk overal vindt. Aangezien mijn middagmaal uit enkel een glaasje fruitsap bestond, begint mijn maag nu stilletjes aan te knorren. Dus laat ik googlemaps ons de weg wijzen naar de artisanale gelatozaak Único. Lekker, maar niet zo goed als de gelato van Decadenza in Leuven.

Een korte, maar stevige klim brengt ons naar een mooi uitkijkpunt bij Maison Villemanzy, één van de vele in Lyon. Het voordeel van een stad met veel niveauverschillen. We zetten onze wandeling verder, steken de Saône over, wandelen een stuk langs de oevers en keren dan terug over de Passerelle du Palais de Justice. Het is nog te vroeg om naar ons hotel terug te keren, maar te laat om nog iets te bezoeken. Tijd om te aperitieven dus!

We belanden in Muraato, een mooie en gezellige wijnzaak, waar je gewoon zegt welk soort wijn jouw voorkeur wegdraagt en de dienster haalt een flesje wijn boven dat helemaal jouw ding is. Mijn witte wijn is echt een schot in de roos. Het bordje met mini-tapas biedt net voldoende tegengewicht om de wijn op mijn bijna lege maag niet meteen naar mijn hoofd te laten stijgen. Het is zo gezellig dat we nog voor een tweede glas opteren, wellicht niet zo verstandig aangezien we vanavond nog een uitgebreid diner op het programma hebben staan. Maar dat zijn zorgen voor later. Per slot van rekening leeft een mens maar één keer!

Lichtelijk aangeschoten keren we terug naar het hotel om ons op te frissen (amai, mijn voeten zijn vuil) en om te kleden voor een avondje culinair genieten in sterrenrestaurant Le Passe Temps. We vrezen even dat we tijdens de wandeling naar het restaurant door regen zullen overvallen worden, maar gelukkig komen we droog ter plekke aan.

Wij zijn de allereerste gasten in Le Passe Temps, dat ik uitkoos omdat het restaurant een Koreaanse chefkok heeft. We krijgen de beste tafel in de ganse zaak aangeboden met zicht op de indrukwekkende wijnkast, het enige accent in het sobere interieur. We zijn vertrokken voor een avond vol tongstrelende verrassingen. Onze smaakpapillen worden verwend met rundstartaar, tonijntartaar, kreeft met truffel en parmaham (ongelooflijk heerlijk!), lotte met courgette en zalig mals rundsvlees als hoofdgerecht. Elk gerecht is samengesteld uit zorgvuldig uitgekozen streekproducten. Na al dat heerlijks volgt nog een selectie van regionale kazen, een yuzu dessert met meringue (ik had op voorhand voorspeld dat we een dessert met yuzu zouden krijgen) en een chocoladedessert om in schoonheid te eindigen.

Terwijl wij zitten te genieten, breekt boven Lyon de lang verwachte regenbui los. Gelukkig is de bui over gewaaid tegen dat wij onze terugtocht naar het hotel aanvangen (toch een klein half uur stappen). Als slaapmutsje drinken we nog een glas van mijn eigen persoonlijk whisky op de kamer en kruipen vervolgens in bed. Helemaal voldaan!

Culinaire ontdekkingen in Leuven: Bar Leuv

Omdat mijn vriend vrijdagavond erg laat in Leuven was (de laatste vlucht van Genève naar Brussel heeft tegenwoordig standaard een uur vertraging), deden we het rustig aan op zaterdagochtend. We sliepen een beetje uit, hingen wat rond op ons appartement en begaven ons rond brunchtijd richting het stadscentrum om een nieuwe culinaire hotspot aan het Leuvense firmament te ontdekken: Bar Leuv, een ontbijt- en lunchplek die de mosterd duidelijk bij Bite Leuven gehaald heeft. Wat uiteraard een goede zaak is, want Bite Leuven is één van mijn favoriete lunchplekjes. En jawel, Bar Leuv stelde niet teleur. Ik heb erg genoten van mijn stuk brood met zalm, geitenkaas en avocado-pasta (hipster-style!).

Zowel mijn vriend en ik hadden na dit laat ontbijt nog een plekje over voor een dessert. Tijd om een oude, ondertussen gevestigde waarde, te herontdekken: de Quetzal Chocoladebar, hofleverancier van krachtvoer voor talloze Leuvense studentes. Ik bestelde een brownie met aardbeien, ijs en chocoladesaus en mijn vriend ging voor een milkshake. Het zonnetje scheen heerlijk en we genoten volop van de (misschien laatste) zonnestralen op ons gezicht.

Daarmee hadden we alleszins meer dan genoeg energie opgedaan om onze wandeling door Leuven verder te zetten. Het was druk in de Leuvense straten. Wij waren duidelijk niet de enige mensen die van deze prachtige nazomerdag wilden genieten.

Uiteraard sloten we de namiddag af op het terras van Bar Nine, met mijn favoriete cocktail: de chilly mango frozen daiquiri (ja, ik ben gewoon zó voorspelbaar).

Cuba revisited

Voor wie graag nog eens mijn Cuba reisverhalen naleest, hier is’t te doen. Echt een dikke aanrader, Cuba. Bijzonder mooi land, warme mensen en interessante geschiedenis. Voor elk wat wils, maar vergeet zeker niet de immodium en motilium in je reiskoffer te steken.

Van Varadero naar Brussel – 1 mei 2019

Onze laatste halve dag in Cuba. Zo’n vakantie is toch altijd veel te snel voorbij. Ik heb het gevoel dat ik maar een fractie gezien heb van Cuba en dat er nog zoveel meer te ontdekken valt. De dag luieren op het strand gisteren voelt ook een beetje als een verloren dag. Ik had gehoopt meer watersporten te kunnen doen in Varadero, maar ja, als het weer niet mee wil… Al heb ik het gevoel dat het personeel overdreven voorzichtig is, zo hard waaide het nu ook weer niet. We genieten voor de laatste keer van het ontbijt en maken een mooie strandwandeling op het prachtig witte zandstrand van Varadero. De laatste keer genieten van dat prachtige blauwe zeewater…

Het is 1 mei vandaag, een bijzondere dag voor het communistische Cuba. Jammer dat we net vandaag moeten vertrekken, want ik had graag door de straten gewandeld om de sfeer om te snuiven. Het personeel van het restaurant is alvast volop aan het feesten en we zien een praalwagen klaar staan voor de optocht vanavond.

De nemen voor de laatste keer een douche in onze hotelkamer, pakken onze valiezen en geven onze kamersleutel af bij het onthaal. We hebben de dag voordien een taxi besteld en duidelijk aangegeven dat we veel bagage hadden. En hoera, de dame aan het onthaal heeft dat goed geregeld. Er wacht ons een heus taxibusje. Wat een luxe!

De rit naar Varadero Airport verloopt supervlot. Onderweg zien we allerlei feestelijk uitgedoste mensen in de Cubaanse kleuren (blauw, rood en wit) en met Cubaanse vlaggen. Ook het inchecken van de bagage en de security check op de luchthaven zijn een fluitje van een cent. Er is op de luchthaven zowaar een mooi aanbod aan winkels en er is zelfs de mogelijkheid om iets te eten (wel junkfood). En zelfs de toiletten zijn aanvaardbaar! We hebben opeens een heel ander gevoel bij deze luchthaven dan bij aankomst. Mijn broer koopt nog een paar losse sigaren en dan is het tijd om te boarden. Natuurlijk speelt er een bandje bij het boarden. We kunnen geen afscheid nemen van Cuba zonder live muziek.

Aan boord begeven we ons naar onze toegewezen zetels, maar dan blijkt dat daar andere mensen zitten. Verwarring alom. Tot blijkt dat deze mensen moeten afstappen in Cancún en dat wij voor de korte vlucht van Varadero naar Cancún vrij plaats mogen nemen in het vliegtuig. Het was handig geweest om hier op voorhand duidelijk over te communiceren. Dat zou ons veel gedoe bespaard hebben. We vinden allevier een plekje en dan moet het personeel gans het vliegtuig door om te controleren of elk stuk handbagage aan boord aan een passagier kan toegewezen worden. Unclaimed hand luggage wordt van het vliegtuig verwijderd. Vervelend allemaal.

Het is niet ver vliegen tot Cancún en we maken ons op om even de benen te strekken. Via de intercom deelt het boordpersoneel van het vliegtuig ons echter mee dat de passagiers die doorvliegen naar Brussel niet mogen afstappen. We moeten blijven zitten. Wat de bizarre situatie oplevert dat de schoonmaakploeg van Cancún aan boord komt terwijl wij nog allemaal op het vliegtuig zitten en het vliegtuig schoonmaakt met de passagiers er nog op. Een bizarre ervaring, maar ergens ook interessant om te zien hoe hard zo’n schoonmaakploeg moet werken. Veel tijd hebben ze alvast niet om het vliegtuig schoon te maken dat er een lange tocht van Brussel over Varadero naar Cancún heeft opzitten. We krijgen allemaal propere dekentjes en de kussenslopen worden gewisseld. Top!

De vlucht verloopt verder vlotjes, buiten een groot incident met een passagier die op de rij voor mij zit. Zij maakt er een groot drame van dat er slechts één maaltijdoptie beschikbaar is (met kip) en dat er geen vis-optie wordt aangeboden. Een steward met engelengeduld legt uit dat mensen met bijzondere vereisten dit op voorhand moeten aangeven bij het boeken van de vlucht. Voor een bijzondere maaltijd moet immers een supplement betaald worden. Dat gaat er maar niet in bij de dame in kwestie en ze dreigt bij jan en alleman klacht te gaan indienen. De steward blijft bewonderenswaardig kalm en vriendelijk. Ik zou het al lang hebben opgegeven en gezegd hebben: “En dient u vooral een klacht in mevrouw. Geniet van uw kip!”

Varadero – 30 april 2019

Niet veel te melden over onze voorlaatste dag in Cuba. Mijn vriend en ik slapen een beetje uit, we trekken met ons vieren richting het ontbijtbuffet en brengen de rest van de dag aan het strand door. Helaas staat er te veel wind, dus is het niet mogelijk een kayak of een paddle board te ontlenen. Erg jammer, want ik had ernaar uitgekeken nog eens op een paddle board te kunnen staan.

Dus zit er niet veel anders op dan te relaxen op het strand met een podcast in de oren en af toe te gaan afkoelen in het schitterend blauwe water. In de namiddag pikken mijn vriend en ik nog een salsales mee. Ditmaal kan ik wel als vrouw dansen en dat gaat me een pak beter af.

Na de salsales verkassen we met ons gezelschap van het strand naar het zwembad. We hebben sinds onze aankomst immers nog niet in het hotelzwembad gezwommen. Al moet ik zeggen dat het leuker zwemmen is in zee. Zeker omdat er een idioot loopt te voetballen aan de rand van het zwembad. Niemand van het personeel spreekt hem erop aan, dus voel ik mij geroepen de goede orde te bewaren en wijs ik hem erop dat de rand van het zwembad geen voetbalveld is. Mijn opmerking wordt me niet in dank afgenomen, maar ik houd voet bij stuk. Zo makkelijk val ik niet te intimideren.

Voor ons laatste avondmaal laten we ons eens goed gaan aan het buffet. We sluiten de avond af in de bar waar we genieten van een ‘International Dance Show’, een amalgaam van dansen uit verschillende landen gebracht door zeer getalenteerde dansen. Die natuurlijke aanleg voor dansen van de Cubanen, daar kunnen wij houterige, blanke Europeanen nog een puntje aan zuigen.

Varadero – 29 april 2019

Mijn vriend en ik zijn vandaag wat vroeger opgestaan omdat we graag willen catamaran varen. Gisterenavond kregen we mijn broer en zijn vriendin niet overtuigd om mee te gaan, maar mijn vriend en ik hebben wel zin in wat actie. Een ganse dag op het strand liggen, is niet echt aan ons besteed. Het ontbijt is, zoals te verwachten viel, overdadig. Ik geniet vooral van de heerlijke vers gebakken omelet.

We melden ons aan bij het verhuurpunt van de catamarans, kayaks en andere zeevaartuigen. We informeren of en wanneer we een catamarantochtje kunnen maken. We kunnen meteen te water gaan, maar krijgen mét de catamaran ook een kapitein mee. Blijkbaar hebben ze in Varadero niet voldoende vertrouwen in de toeristen om hen alleen de zee op te laten. We hebben dit nochtans al eens gedaan in Corsica. Maar goed, op zich is een boottochtje met z’n drieën ook wel leuk. Zo kan ik mijn Spaans nog wat oefenen. Ik vertel dat mijn vriend een zeildiploma heeft, maar de kapitein van onze catamaran heeft er blijkbaar niet veel vertrouwen in. Hij vraagt aan mijn vriend waar de wind vandaan komt en als die niet meteen kan antwoorden, vervliegt meteen zijn kans om de catamaran zelf te mogen besturen.

Het tochtje duurt niet superlang (een twintigtal minuten), maar we genieten van de nabijheid van het water en de zon op ons gezicht. Terug op het strand informeren we meteen wanneer de snorkeltochten vertrekken. Dat blijkt over tien minuten te zijn. Gelukkig zijn we op alles voorzien en hebben we ons snorkelmateriaal al bij ons. We haasten ons naar het buffetrestaurant waar mijn broer en zijn vriendin nog aan het ontbijten zijn om te vragen of ze zin hebben om mee te gaan snorkelen. We slagen er niet in hen mee te krijgen, dus keren mijn vriend en ik met ons tweetjes terug naar het vertrekpunt.

Dezelfde catamaran waarmee we deze ochtend een boottochtje maakten, brengt ons nu naar een goeie snorkelplek. Ditmaal moeten we de catamaran niet alleen delen met een kapitein, maar ook met twee Franse meisjes. Met een vloot van vier catamarans varen we allemaal naar dezelfde plek. De catamaran brengt ons in een half uur naar de snorkellocatie. We hebben de wind in de zeilen, dus we scheren aan een stevig tempo over de golven.

Het snorkelen zelf is superleuk. Er zijn meer vissen dan op Cayo Levisa, al heeft het viseten dat de professionele fotograaf die met onze groep meereist, daar wellicht ook iets mee te maken. Het helpt alleszins om veel mooie vissen in beeld te krijgen. En ja, ook mijn vriend en ik poseren voor wat foto’s. Benieuwd naar het resultaat!

De terugtocht naar het strand van ons hotel duurt langer dan de heentocht. De kapitein moet immers tegen de wind in oploeven. Het is duidelijk dat wij de beste kapitein van de vier getroffen hebben. Al snel laat onze catamaran de rest van de vloot achter zich. Tot grote tevredenheid van onze kapitein finishen we als eerste op het strand. Wij feliciteren hem met zijn mooie overwinning. 😉

Rond twaalf uur zijn we terug in het hotel. Na een kleine zoektocht treffen we mijn broer en zijn vriendin aan in de lobby van het hotel, aan het profiteren van de wifi. 😉 Mijn vriend en ik lopen snel naar de kamer om het zout van ons af te spoelen en daarna trakteren we onszelf op een mojito met een extra dosis rum añejo. De mojitos in het hotel bevatten een minimale hoeveelheid rum, maar door een extra shot bruine rum toe te voegen, zijn ze perfect. Het ideale aperitief alvorens ons naar het lunchbuffet te begeven.

Mijn vriend en ik keren rond 15u terug naar het verhuurpunt om een paddle board uit te lenen, maar helaas, het verhuurpunt blijkt gesloten te zijn. Dus gaan we maar een beetje zwemmen en daarna sluiten we aan bij de salsalessen aan het zwembad. Aangezien er te weinig mannen zijn (het eeuwige probleem), bied ik aan om als man te dansen. Voor mij is het de eerste keer dat ik de rol van man opneem en dat blijkt toch minder evident dan verwacht. Mijn respect voor de mannelijke dansers, dat leiden is echt niet makkelijk.

We sluiten de namiddag af met een zwempartijtje in het prachtige turquoise water van Varadero. Echt, de kleur en de helderheid van dat water is onvergetelijk.

Voor het avondmaal hebben we een tafeltje gereserveerd in het Italiaanse restaurant van ons hotel. We bestellen een flesje Freixenet cava om te klinken op de mooie dag. De minestronesoep is matig lekker en mijn stukje vis en het dessert zijn zeker ok, maar ik moet toegeven dat ik het gigantische aanbod van het buffetrestaurant mis.

De rest van de avond brengen we door in de lobby van het hotel, genietend van cocktails en rum. De avondanimatie (een goochelshow) kan ons niet echt bekoren.

Van Las Terrazas naar Varadero – 28 april 2019

Ons plan om vandaag een beetje uit te slapen mislukt jammerlijk. Mijn vriend en ik zijn allebei wakker om 7 uur. De schade van de talrijke muggenbeten wordt nu pas echt duidelijk. Op mijn rug is een mooie rij steken waarneembaar, perfect parallel aan mijn bh-bandjes. De muggen hebben recht door mijn kleed heen gestoken. Mijn vriend amuseert zich met het behandelen van al mijn beten, die al serieus aan het opzwellen zijn (ik reageer nogal allergisch op muggenbeten). It’s not a pretty sight en dat net nu we als afsluiter van de vakantie een paar dagen zee en strand in het vooruitzicht hebben. Ik doe opnieuw beroep op het medicijnkastje van de vriendin van mijn broertje en krijg van haar een anti-allergiepilletje. Hopelijk helpt dat om de zwellingen en de jeuk onder controle te houden.

Het ontbijtbuffet in Hotel Moka blijkt een meevaller. Er is zelfs vers gebakken omelet. Ik geniet van het redelijk gevarieerde aanbod en smul als dessert van een soort rijstpap. Heel lekker!

Na de check-out stappen we in yet another taxi, die ons naar de laatste bestemming van onze reis brengt: Varadero! Het is alweer een probleem om de twee valiezen en twee trekrugzakken in de koffer van de taxi te krijgen. De oplossing is ondertussen genoegzaam bekend: de koffer dichtbinden met een koord. Werkt perfect. Gelukkig hebben we deze keer een moderne taxi mét airco en geen oldtimer. Fijn om eens voor de verandering niet aan de zetels vast te plakken. De zetels zijn zelfs vrij comfortabel. Mooi, die oldtimers, maar voor lange ritten gaat er niets boven het comfort van een moderne wagen.

Na een rit van iets meer dan drie uur rijden we het schiereiland Varadero op. Toegegeven, we hebben even last van een cultuurschok wanneer we ons hotel binnen stappen. We zijn van het rustige Las Terrazas in het centrum van het Cubaanse massatoerisme beland: het schiereiland Varadero is een langgerekte strook wit zandstrand met het ene na het andere all-inclusive hotel. En ja, hier gaan wij de laatste drie dagen van onze reis gezellig mee de toerist uithangen. In Starfish Cuatro Palmas, een adult only hotel met zwembad, een eigen stukje strand en alle drank en eten inbegrepen. Because: why not?

Onze koffers laten we achter in de bagageruimte (gelukkig hebben we daar deze keer op geanticipeerd en hebben we wel ons zwempak onder onze kleren aangedaan) en we gaan rechtstreeks naar het lunchbuffet. Jawadde, wat een overdaad! Het is ergens een beetje choquerend om te zien hoeveel eten hier ligt, terwijl we de voorbije dagen mensen bij staatswinkels zagen aanschuiven om brood en eieren te kopen. Varadero is een plek die volledig in het teken van de toeristen staat. Zo’n all-in hotel is een wereld op zich en je kan hier perfect twee weken doorbrengen met zee, strand, animatie, eten en drinken, zonder dat je het hotel moet verlaten.

Wanneer we echter een handdoek voor het strand proberen te bemachtigen, merken we al snel dat het échte Cuba ook hier niet veraf is. Eerst willen de dames van de beach club ons geen handdoeken meegeven omdat we nog geen kamernummer hebben, dus moeten we terug naar het onthaal om te informeren wat ons kamernummer is. Dan zijn alle handdoeken in de was en moeten we noodgedwongen zonder handdoek naar het strand. Na nog twee tevergeefse pogingen slagen mijn vriend en ik er dan toch eindelijk in drie handdoeken vast te krijgen. Dat aantal handdoeken ligt blijkbaar heel erg moeilijk, want we hebben maar recht op twee handdoeken omdat we een kamer van twee personen hebben. Wij leggen uit dat ons gezelschap uit vier personen bestaat, maar daar hebben de dames geen oren naar. Het is al een wonder dat we een extra handdoek losgekregen hebben. (Als je de handdoeken niet terug brengt, moet je trouwens een fikse boete betalen.)

Het is flink heet op het strand, zo heet dat we bijna onze voetzolen verbranden. Gelukkig slagen we erin vier strandstoelen te bemachtigen onder wat parasols. We smeren zonnecrème met de liters én profiteren van het all-inclusive aanbod. Een glaasje rum op het strand, wel ja, moet kunnen, nietwaar? Naarmate de namiddag vordert, pakken de donkere wolken zich samen boven het strand. Het lijkt erop alsof elk moment een fikse regenbui boven onze hoofden kan losbarsten. Gelukkig houden we het droog en brengen de wolken een beetje verkoeling.

Na een namiddag luieren en zwemmen gaan we de sleutel van onze kamer halen. We zitten in een apart gedeelte van het hotel, wat verder van de restaurants en de bars. Fijn om te merken dat met onze wensen is rekening gehouden, ik had immers een rustige kamer gevraagd. We spoelen het zand en het zoute water van ons af en maken van de gelegenheid gebruik om het bed uit te testen. 😉

Net voor zonsondergang begeven we ons met ons vieren terug naar het restaurant voor het buffet. We worden getrakteerd op een werkelijk prachtige zonsondergang en ik vloek binnensmonds dat ik mijn camera op de kamer gelaten heb. Hopelijk morgen een herkansing.

Het buffet voor het avondmaal is zo mogelijk nog overdadiger dan het buffet ‘s middags. Ik ga hier geen moeite doen om op te sommen wat er allemaal te eten valt, maar het is indrukwekkend. En alles ziet er zeer verzorgd uit.

Na het eten doen we wat elke goede toerist in Varadero doet: naar de avondanimatie aan het zwembad gaan. Een niet onaardig rockgroepje speelt covers van bekende nummers. Mijn vriend en ik glippen er even tussenuit om met onze internetkaartjes te profiteren van de wifi in de lobby van het hotel. Dat lukt niet honderd procent zoals gepland, want het lukt ons niet om uit te loggen (elk wifi-kaartje is goed voor één uur internet, maar als je uitlogt, kan je de resterende minuten op een ander moment gebruiken). Reden te meer om nog een extra rum añejo te gaan halen aan de bar. 😉

We sluiten de avond af met een mini-wandeling rond het hotel. Aan de overkant van de straat waaraan ons hotel ligt, is een latino show aan de gang, inclusief veren en minuscule bikini’s. Dat wordt hier nog een interessante afsluiter. 😉

Van Cayo Levisa naar Las Terrazas – 27 april 2019

Deze ochtend opgestaan om 6.45u. Ik kan niet ontkennen dat het pijn deed. Een ochtendmens zal ik wel nooit worden… We stond zo vroeg op omdat we op tijd wilden zijn om de allereerste ferry naar het vasteland te nemen en aangezien het een dikke tien minuten stappen van de bungalow naar de ontbijtplek was, hadden we genoeg marge ingecalculeerd.

Ons groepje van vier was als allereerste aan het ontbijt. Of wacht, neen, die brutale kaas stelende vogel van gisteren was nóg vroeger opgestaan om zich een lekker ontbijthapje toe te eigenen. Ik probeerde de pannenkoeken, maar dat bleek geen succes. Het eten op dit eiland kon me maar matig bekoren, maar goed, we zijn er niet ziek van geworden, dat is ook al iets.

Na uitgecheckt te hebben bij dezelfde onvriendelijke onthaalbediende als gisteren (ik begin te vermoeden dat zijn slechte humeur wel eens iets te maken zou kunnen hebben met de onmenselijk lange dagen dat hij hier moet kloppen) lopen we met onze bagage naar de aanlegsteiger van de ferry. Onderweg merken we ontelbaar veel krabbetjes op die zich verstoppen tussen de wortels van de mangroves.

De ferry van 9u is mooi op tijd. Ditmaal krijgen we een plekje op de oude ferry toegewezen. Wat we geen van allen erg vinden, want het is best een aangename boottocht en zo hebben we langer de kans om ervan te genieten. Gelukkig is de ferry lang niet zo volgeladen als gisteren.

Wij hadden met onze taxichauffeur geregeld dat hij ons zou komen ophalen op dezelfde plek waar hij ons de dag voordien had afgezet. Tot onze verbazing staat er ons echter geen mooie, rode oldtimer te wachten, maar een kleine, lelijke, gele lada. De chauffeur is ook een andere dan de dag voordien, maar hij is duidelijk goed gebrieft, want hij stapt recht op ons af en legt uit dat onze chauffeur verhinderd was, maar hij zal ons naar Las Terrazas brengen. We kijken iet of wat vertwijfeld naar de lada, maar low and behold, al onze valiezen passen zelfs in de koffer en dat zónder dat daar een touw aan te pas moet komen.

Binnen in de wagen is het zitcomfort helaas niet zo hoog. De zetels zijn behoorlijk oncomfortabel en het is gezellig warm, zo dicht op elkaar gepakt. Op de koop toe is de staat van de wegen waar we langs rijden abominabel. De ene put volgt na de andere en we worden flink door elkaar geschud.

De rit is echt onaangenaam, maar de chauffeur spant zich in om er het beste van te maken. Hij stopt zelfs onderweg om ons van de befaamde mamey vrucht te laten proeven, die een dame langs de kant van de weg te koop aanbiedt. Hij vraagt aan de dame om een mes en snijdt de vrucht voor ons open. Mijn vriend en ik proeven van de (lekkere!) vrucht, maar mijn broer en zijn vriendin durven het niet te wagen. De schrik om ziek te worden zit er goed in.

Na meer dan twee uur afzien in de lada, komen we aan in Hotel Moka in Las Terrazas. Las Terrazas is een dorp met 900 inwoners in de heuvels van Sierra de Rosario. Midden in een door de UNESCO beschermt natuurreservaat. De naam Las Terrazas verwijst naar de voor de pijnbomen aangelegde terrassen waar het gebied om bekend staat. De huidige inwoners halen hun inkomsten vooral uit het eco-toerisme.

We melden ons bij de receptie en krijgen te horen dat we pas om 16u kunnen inchecken. Tot we kunnen inchecken, mogen we onze bagage achterlaten in een opberghok. Hotel Moka biedt een ruim aanbod aan wandelingen en activiteiten aan en we besluiten meteen de natuurwandeling met gids te boeken. Altijd leuk om wat bij te leren over de lokale fauna en flora.

We eten een lichte lunch in het hotel (voor zover je spaghetti carbonara licht kan noemen, natuurlijk, het smaakt alleszins) en wachten aan ons tafeltje tot het 13u is. Ons groepje van vier krijgt voor de wandeling gezelschap van een Nederlands koppel, die met een huurwagen door Cuba reizen. Ze bevestigen ons dat dit niet altijd even makkelijk is. Wij blij dat we voor taxi’s als vervoermiddel gekozen hebben.

De gids is een oudere man die enorm veel weet te vertellen over de natuur in de omgeving van Las Terrazas. De wandeling doorheen de groene bossen is schitterend en we spotten onderweg hagedissen en veel verschillende vogelsoorten. Op de letterlijke hoofdvogel (de tocororo, de nationale vogel van Cuba) is het echter nog even wachten. Hoezeer de gids ook zijn best doet om de roep van de tocororo na te bootsen, het beestje laat zich niet zien. Al horen we nu en dan wel zijn roep als antwoord weerklinken vanuit het gebladerte.

Ondertussen wordt ons gezelschap aangevallen door duizenden muggen. Ondanks al de deet die ik op mijn lichaam smeer, vallen de muggen elk stukje bloot lijf aan dat ze kunnen vinden. Ze steken zelfs gewoon door mijn kleedje heen. Het is duidelijk dat een beetje deet deze muggen niet kan ontmoedigen om van mijn lekkere bloed te proeven. Ik probeer de muggen zo goed mogelijk weg te slaan, maar dat is onbegonnen werk. Ik houd mijn hart vast voor het resultaat van deze onverholen aanval.

Naar het einde van de wandeling toe hebben we geluk, daar vertoont zich, eindelijk, de tocororo, een prachtig, klein vogeltje met een rood, blauw en wit verenkleed, dat net aan die kleurencombinatie zijn titel van nationale vogel te danken heeft. Ik slaag er zelfs in een min of meer geslaagde foto van het beestje te maken. We sluiten de wandeling af in koffiestop Aire Libre voor een, volgens onze gids, geweldige ijskoffie. Helaas lust ik geen koffie, dus ik houd het op een flesje water.

Gelukkig zijn we ondertussen vlakbij ons hotel, want net op het einde van de wandeling barst er een fameuze regenbui los. We haasten ons tussen de regendruppels door terug naar Hotel Moka. Het is ondertussen 16u en de receptie wordt overspoeld door vers aangekomen gasten die allemaal tegelijkertijd willen inchecken. We zien het niet zitten om in de rij te gaan staan, dus drinken we nog iets in de bar. Ik bestel me een daiquiri, maar het smaakt me minder als de vorige keren. Kan het zijn dat ik de Cubaanse cocktails beu begin te worden? Een beetje meer variatie zou alleszins leuk zijn. Terwijl we onze cocktail drinken, barst het onweer in alle hevigheid los boven Las Terrazas. Het hele hotel is zo geconstrueerd dat in het gebouw bomen geïntegreerd zijn en de gangen zijn wel overdekt maar open naar buiten toe. Heel mooi, maar als het regent, staat er wel overal water in het hotel.

Wanneer de rij aan de check-in balie eindelijk is opgelost, checken we in en gaan we naar onze kamer. We profiteren van de goeie douche (met veel druk op het water, da’s niet overal het geval) en maken tijd voor een uitgebreide vrijpartij. Het regent nog steeds, dus veel activiteiten (buiten muggenbeten tellen, ik kom aan een goede dertig steken) staan er vandaag niet meer op het programma.

Ons avondmaal nuttigen we in het restaurant van Hotel Moka. Het is gestopt met regenen en vanaf het terras van het restaurant zien we de zon ondergaan tussen de bomen. Omdat er verder niet veel te doen valt in het hotel, drinken we rum op de kamer en kijken we naar de gopro filmpjes van de voorbije dagen. Ik moet eerlijk zijn dat voor mij Las Terrazas iet of wat een tegenvaller is. Mijn verwachtingen worden alleszins niet ingelost.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis