film

Wonder Woman

Na een vermoeiende cursusweek Frans had ik vanavond zin om naar de film te gaan. Ik kocht me een kaartje en een uurtje later zat in onderuitgezakt in de zetels van de Kinepolis. Wonder Woman was een film die al lang op mijn lijstje stond. Films waarin vrouwelijke superhelden de wereld redden komen nu eenmaal niet zo vaak voor en aangezien Wonder Woman al een tijd speelde, vreesde ik dat ik er snel bij moest zijn, wilde ik hem nog op groot scherm zien. Te oordelen aan het zeer beperkt aantal mensen in de zaal, was ik er inderdaad maar nét op tijd bij.

En oh boy, die beslissing heb ik me niet beklaagd. Wat een geweldige film! Wat een fantastische heldin! De interactie met de mannelijke love interest is heel geloofwaardig gebracht en de keuze om de film te laten afspelen tijdens de Eerste Wereldoorlog kon eveneens op mijn goedkeuring rekenen. Ik heb echt genoten van begin tot einde. Een film die alle meisjes ter wereld zouden moeten zien om te beseffen dat ze geen prins nodig hebben om hen te redden, ze zijn perfect in staat om dat zelf te doen! Alleen tijdens de grote finale trok ik heel even een wenkbrauw op, wetende dat de film eindigt om een moment dat WOII al om de hoek gluurt.

PS: Fantastisch dat de filmmakers de moeite deden om een paar acteurs Vlaams te laten spreken (de film speelt zich gedeeltelijk af aan het IJzerfront), maar hadden ze daar beter geen acteurs voor gecast met Nederlands als moedertaal? Het dikke accent deed pijn aan mijn oren.

L’étranger

Niets leuker dan tijdens de middagpauze na een verlengd weekend een filmpje mee te pikken. Ik heb het geluk dat op het werk regelmatig interessant middagsessies georganiseerd worden die mij de mogelijkheid bieden mijn blik op de wereld te verruimen. Zo keek ik vandaag, in het gezelschap van allemaal vrouwen en één man (bijzonder vreemd, gezien de documentaire rond voetbal draaide) naar de documentaire L’Etranger.

L’Etranger gunt de kijker een blik achter de schermen van BX Brussels, het sociaal-sportieve project van Vincent Kompany in onze Brusselse hoofdstad. Hoofdpersonage van de documentaire is Moussa Cissokho, een pas geïmmigreerde Senegalese voetbalcoach bij BX Brussels. Moussa is een ongelooflijk krachtig figuur die erin slaagt van een stelletje ongeregeld zonder balcontrole (om het oneerbiedig te zeggen) een echt team te maken.

Wat deze documentaire zo beklijvend maakt, is de rust en het begrip die trainer Moussa uitstraalt en dit ondanks het feit dat hij zelf zich moet aanpassen aan zijn nieuwe leven in België dat moeilijk meer kan verschillen van zijn vroegere leven in Senegal. Niet alleen op het veld traint hij zijn ploeg veertienjarige pubers, in de kleedkamer komen zijn levenswijsheden pas echt tot hun recht. Veel spelers in zijn team komen uit een precaire thuissituatie of kregen het label ‘onhandelbaar’.  Soms hebben de jonge spelertjes wel talent, maar ontbreekt er discipline of motivatie om met dat talent aan de slag te gaan. De eerste matchen wordt de ploeg van Moussa dan ook met verliescijfers van 0-8 of meer ingemaakt. Maar langzaam slaagt hij erin het tij te keren.

Ik ben zelf niet zo’n voetbalfan, maar deze documentaire heeft me echt aangegrepen. Het toont hoe kinderen die iedereen al opgegeven heeft, met de juiste begeleiding toch nog het roer kunnen omgooien. De winst en verlies op het veld, zijn metaforen voor de levens van deze jongeren. Prachtig ook hoe sport cultuurverschillen kan overstijgen en vriendschappen kan smeden. Een dikke, dikke aanrader!

El color del camaleon

Dankzij de Spaanse les had ik vanavond het voorrecht om een voorstelling van El color del camaleon bij te wonen in de fantastische nieuwe filmzalen van Cinema ZED. Voordat we met de ganse klas naar Cinema ZED afzakten, stond regisseur Andrés Lübbert ons persoonlijk te woord en konden we hem vragen stellen. In het Spaans uiteraard! (Weetje: de regisseur leerde op eigen initiatief Spaans toen hij 19 was.)

Het is alleszins lang geleden dat ik nog zo onder de indruk van een film was. El color del camaleon is een beklemmend werkstuk dat op een indirecte manier laat zien hoe onmenselijk dictatoriale regimes zijn. Tegelijkertijd is de documentaire een zeer persoonlijk verhaal over de zoektocht van een zoon naar zijn vader en een poging om een dialoog over het verleden op te starten. De documentaire draait volledig rond de vader van regisseur Andrés Lübbert, een Chileen die het regime van Pinochet ontvluchtte en via een Oost-Duitse omweg in Leuven terecht kwam. Jarenlang kon Jorge Lübbert, de vader van de regisseur, door het trauma dat hij opliep niet vertellen over wat er met hem gebeurd was. Uiteindelijk blijkt dat Jorge Lübbert opgeleid werd door de geheime dienst en aan de meest gruwelijke marteltechnieken werd blootgesteld om hem ongevoelig te maken en hem als instrument van het regime in te zetten. Gelukkig kon hij dankzij de hulp van de Oost-Duitse ambassade en het feit dat hij over een Duits paspoort beschikte, vluchten.

De film raakte echt een gevoelige snaar bij mij, vooral omdat het verhaal zo brandend actueel is. Helaas zijn er momenteel nog steeds regimes op deze wereld waarin dezelfde verwerpelijke technieken worden toegepast. De trieste werkelijkheid is dat vandaag de dag in Chili nog steeds daders van het regime rondlopen die ongestraft bleven. Dat Chili daardoor een diep verdeeld land is, bleek ook uit de vragenronde na de film. Een Chileen in de zaal stelde de (harde) vraag waarom Jorge niet openlijk getuigde en de namen van de daders bekend maakte aan de bevoegde Chileense autoriteiten. Hoewel een pijnlijke vraag ging de regisseur deze niet uit de weg. Door het trauma dat zijn vader opliep, was het tot op heden voor hem onmogelijk om hierover te getuigen in een rechtszaal en nadat ik de film gezien heb, kan ik hier alleen maar begrip voor opbrengen. Ik vind het zelfs ongelooflijk moeilijk dat vader en zoon een zo’n persoonlijk verhaal verteld hebben, terwijl het duidelijk is dat de ervaring voor geen van beiden gemakkelijk was.

Op 2 mei is er in Cinema ZED een tweede vertoning vergezeld van een Q&A met regisseur Andrés Lübbert. Gaat dat zien, zou ik zo zeggen.

Truman

Het was een korte les Spaans vandaag. Na twee uur les, mochten we onderuitzakken (figuurlijk dan, want op die harde banken van de Leuvense aula’s zit je niet echt comfortabel) voor een Spaanse film.

Truman is het verhaal van een acteur met kanker in de terminale fase die op zoek gaat naar een nieuwe thuis voor zijn trouwe hond. Het klinkt cliché, maar de manier waarop deze film het thema van afscheid nemen en sterven behandelt, is verrassend verfrissend. De film heeft naar mijn aanvoelen een beetje onterecht als titel ‘Truman’, de naam van de hond, want in realiteit is het hoofdonderwerp de relatie tussen de acteur en zijn goede vriend, die uit Canada is overgevlogen om zijn stervende vriend te overtuigen zijn kankerbehandeling niet vroegtijdig te stoppen. Of toch niet?

De film wordt helemaal gedragen door hoofdrolspeler Ricardo Darín die werkelijk schittert als acteur Julián. Vanaf de eerste seconde grijpt hij je bij de keel met zijn vertolking die geen enkel moment sentimenteel wordt. Wat een klassebak! Hoewel het thema mij wat te zwaar viel na een moeilijke werkdag gevolgd door twee uren Spaans, heb ik toch genoten van deze film. Een ware verademing dat er nog zulke films gemaakt worden.

(En het Spaans was bijzonder goed verstaanbaar.)

The Handmaiden – 아가씨

Onze juffrouw Koreaans vreesde dat ons Koreaans helemaal zou verdwijnen na drie opeenvolgende weken zonder les. Daarom gaf ze ons een karrenvracht huiswerk mee. Eén van de opdrachten was het bekijken van een Koreaanse film. Gelukkig draait er momenteel een gloednieuwe film in de zalen: “The Handmaiden” van regisseur Park Chan-wook.

En wow, wat heb ik genoten van deze opdracht (zij het iets minder van de samenvatting die ik achteraf moest schrijven in het Koreaans). Wat een schitterende film! Het verhaal speelt zich af tijdens de Japanse bezetting van Korea, sowieso een historisch tijdperk dat mij enorm interesseert. De kostuums en de decors in deze film zijn ronduit schitterend. Elk frame is een plaatje. De erotische scènes van de twee hoofdrolspeelsters zijn een streling voor het oog en het verhaal zelf intrigeert vanaf de eerste seconde. De film is opgebouwd uit drie delen die telkens vanuit een ander standpunt verteld worden. Wat ervoor zorgt dat de puzzelstukjes van het plot beetje bij beetje in mekaar vallen. Zeer knap gedaan.

Het is moeilijk om een label op deze film te plakken, is het een thriller, een kostuumfilm, een psychologisch drama of een erotische film? Ik zou zeggen: ga en oordeel zelf!

“The Handmaiden” is geïnspireerd door de Victoriaanse roman Fingersmith van Sarah Waters. Meteen toegevoegd aan mijn nog te lezen lijstje!

Arrival

Naar goede gewoonte brengen mijn vriend en ik kerstavond in de filmzaal door. Ditmaal viel onze keuze op Arrival, een beetje goed gemaakte science fiction gaat er altijd wel in. Ik had op voorhand geprobeerd zoveel mogelijk spoilers te vermijden en dat was goed gelukt. De film was namelijk helemaal anders dan ik verwacht had. Geen spoor van ruimtegevechten en ontploffingen, neen, een zeer goed gemaakte film met indrukwekkende beelden waarbij communicatie centraal staat. Het lijkt in tijden van terrorisme een niet zo voor de hand liggende boodschap: als we nu eens allemaal ons best deden om mekaar een beetje beter te verstaan.

Ik wil hier niet te veel van het plot weggeven, maar terwijl linguïste Louise Banks haar best doet om met de aliens te communiceren, gaat het hart van de film over een veel fundamentelere vraag. Het einde was prachtig en tegelijkertijd intriest. Een film die me nog lang zal bijblijven.

Openingsavond kortfilmfestival

Doordat een eerder afspraak geannuleerd werd, konden mijn vriend en ik dit jaar naar de Openingsavond van het Kortfilmfestival. Ik ben persoonlijk een grote fan van het genre en ik was daarom extra benieuwd naar de Belgische premières. Een klein overzichtje van de kortfilms die we te zien kregen.

Neverlanding
Geen goed begin, wat mij betreft. Ik kon kop noch staart aan deze kortfilm krijgen. Een stilistische oefening van een Michael Jackson fan met een surreëel resultaat tot gevolg. In zijn interview gaf regisseur Wim Reygaert aan een film over tragische helden te willen maken hebben. Tragisch vond ik het zeker, de heldhaftigheid was echter ver te zoeken.

Patient zero
Deze kortfilm is eigenlijk de trailer voor een zombiefilm. Drie minuten lang krijg je de ene horror-scène na de andere te verwerken. Ideaal voor de liefhebbers van het genre, geen spek naar mijn bek echter. Wel leuk: de cameo van Adil El Arbi.

Downside up
Prachtig vormgegeven film met in de hoofdrol acteurs van theater Stap. In de wereld waarin deze film zich afspeelt, zijn mensen met het syndroom van Down de norm en ‘gewone’ mensen de afwijking. Tof idee dat tot leven werd gebracht in ronduit schitterende decors, die mij het nogal voorspelbare verhaaltje maar al te graag door de vingers lieten zien. Alleen jammer dat de film het nodig vond om een anti-abortusboodschap uit te dragen. Zonder dat vermanende vingertje op het einde was deze film zeker zo sterk geweest.

Perfect darkness
Een kortfilm van Maaike Neuville die bijna volledig in één take opgenomen werd. De cameravoering vanuit de losse pols maakte dat ik me een beetje onpasselijk begon te voelen. De muziek van Arnold Schönberg was prachtig, maar de film zelf wist me niet te overtuigen. Door de invallende duisterenis was het naar het einde van de film toe moeilijk om nog meer dan schimmen te onderscheiden. Nochtans is het verhaal van overspel en vergiffenis universeel genoeg om de kijker bij de keel te grijpen. Mij liet deze film echter ijskoud. Dat ik op het einde ook nog eens verblind werd door het felle licht van de zon op het strand, hielp er ook niet aan.

Two cars one night
Bijzonder mooie kortfilm uit Nieuw-Zeeland volledig in zwartwit gefilmd. Traag, maar beklijvend. Onder de indruk van deze ongewone love story.

Accidents, blunders and calamities
En een geweldige animatiefilm als uitsmijter. Dit cynisch beestenfilmpje was de ideale manier om de filmavond af te sluiten. Beestig grappig.

Na de voorstellingen zakten we af naar het STUK café voor de receptie. De door de Nieuw-Zeelandse ambassade gesponsorde receptie viel wat tegen (de wijn trok op niet veel en enkel het hapje met lamsvlees was lekker). Gelukkig liepen we wat bekenden tegen het lijf waarmee het gezellig keuvelen was. Altijd leuk om wat bij te praten!