Mijn eerste boek van deze in Leuven geboren auteur was een voltreffer. Het begint met een onschuldig verjaardagsfeestje van een kersverse dertiger. Een groep vrienden is samengekomen in zijn Italiaanse villa om te toasten op zijn nieuwe voordeur, maar dan beginnen één voor één de maskers te vallen en krijgen we te zien welke geheimen zich achter de façades ophouden. Een fijn boek over vriendschap, liefde, bedrog en verdriet. Maar vooral: over volwassen worden, over het definitieve verlies van de jeugd, over keuzes maken en nooit weten of je keuze de juiste was. Een sentiment dat ik maar al te zeer ken. Ik las dit boek in één ruk uit en zou er zo opnieuw aan kunnen beginnen. Wat een talent, die PB Gronda. Ik kijk al uit naar zijn volgende boek.
boek
Wuthering Heights – Emily Brontë
Ik pikte dit boek mee in zo’n Boekenvoordeelwinkel voor geen geld. Een klassieker uit de Engelse literatuur gaat er altijd wel in. Alleen maakte ik de fout om de Nederlandstalige versie te kopen en niet de originele versie. Woeste hoogten, het klinkt toch minder dreigend dan Wuthering Heights.
Wuthering Heights is het enige boek van de hand van Emily Brontë en meteen een meesterwerk. Het boek wordt beschouwt als één van de grote liefdesgeschiedenissen van onze tijd. De liefde tussen de hoofdpersonages Heathcliff en Catherine die het hoofdmotief van dit boek vormt, heelt echter niet. Hun passionele, ongeconsumeerde liefde vernietigt niet alleen de twee geliefden maar ook iedereen rondom hen. De verpulverende kracht van Heathcliff’s wraak en diepgewortelde haat lijkt lang de bovenhand te halen, al komt er vlak voor het einde een ommezwaai en eindigt het boek hoopvol voor de jonge nazaten. Hoewel de geschiedenis me van het begin bij de keel greep en meesleepte tot het einde, heb ik mijn liefdesgeschiedenissen liever zoeter. Geef mij dan toch maar Pride and Prejudice, een happy end voor iedereen, een mens wordt daar vrolijker van.
En soms zit je met je gedachten elders
En kom je plotseling tot het besef dat je de halte Brussel Centraal helemaal gemist hebt. Gelukkig was ik nog niet op weg naar Gent en zijn er vanuit Brussel Zuid veel treinen naar Centraal. En dat op de enige dag deze week dat ik erin geslaagd was de vroegere trein te nemen.
Enfin, het boek dat ik vandaag beginnen lezen ben, is dus ongemeen boeiend.
Kinderballade
De combinatie van de prachtig verscheurende tekst met de muziek en de stem van Boudewijn De Groot, bezorgt me nog altijd kippenvel.
In memoriam Gerrit Komrij.
Tot de dood ons scheidt… – Jo Claes
Mijn eerste boek van deze Leuvense misdaadschrijver. Eigenlijk een beetje schandalig dat het zolang geduurd heeft voordat ik één van ‘s mans boeken ter hand nam. Ik zal eerlijk zijn, mijn aarzeling had ook te maken met het feit dat ik al jaren geen “who dunnits” meer lees, al was ik in mijn tienerjaren een heuse fan van Hercule Poirot van Agatha Christie. En mijn laatste ervaring met een boek van Aspe was niet meteen voor herhaling vatbaar.
Maar kijk, het werd een aangename kennismaking. ‘Tot de dood ons scheidt’ is een vlot geschreven boek dat je opslorpt in een verhaal dat zich op twee niveaus afspeelt: enerzijds in het hedendaagse Leuven waar het Fochplein nog een grote bouwput is en er twee moorden gepleegd worden en anderzijds tijdens de tweede wereldoorlog. De gebeurtenissen tijdens de tweede wereldoorlog zijn zo mogelijk nog beklijvender dan die in het heden.
Wat dit boek extra bijzonder maakt, is dat het zich volledig afspeelt in Leuven en talrijke verwijzingen naar Leuvense plekken, gebouwen en gebeurtenissen bevat. De brand van de Leuvense universiteitsbibliotheek, het ongenoegen van de burgemeester toen de werken aan het Fochplein stilgelegd moesten worden vanwege het archeologisch onderzoek, talrijke bestaande gebouwen en pleinen krijgen een glansrol in het verhaal. Leuk om door Leuven te wandelen en op zoek te gaan naar de details die in het boek beschreven worden én je leert en passant nog een beetje bij over de Leuvense geschiedenis.
Jo Claes slaagt er perfect in zijn fictieve personages te integreren in het Leuven dat me nauw aan het hart ligt. De personages zijn ook levensecht. Ze maken fouten, ze panikeren, ze twijfelen. En geen moment overviel mij een gevoel van voorspelbaarheid terwijl langzaam maar zeker de puzzelstukjes van het plot op zijn plaats vielen.
Een echte pageturner die je tot het laatste moment in spanning houdt. Meer hoeft dat niet te zijn.
Hier komen de piraten!
Gisteren tijdens het bezoek bij vrienden E en T heeft het kind in mij zich eens goed kunnen uitleven. Eerst samen met de twee blonde godinnetjes (drie en zes jaar) boekjes gelezen, daarna piraat gespeeld in hun kamertje en op schattenjacht gegaan (goudstukken dat we gevonden hebben, niet te doen!) en dan gedanst op hun lievelingsliedjes (een ‘romantisch’ liedje, zo zei de oudste het). Wat erop neer kwam dat er superveel moest rondgedraaid worden en ik op het einde helemaal duizelig was.
En oja, we werden ook nog eens verwend met lekkere zalm en risotto en genoten daarbij van een flesje rode wijn uit 2005 met een heerlijk volle smaak. Spijtig dat ik geen foto van de fles genomen heb, want zo’n flesje zou in ons wijnrek ook niet misstaan.
Alleen jammer dat onze jongedames één van de twee boekjes die we als cadeautje mee hadden al in hun bezit hadden. Nuja, Floddertje van Annie M.G. Schmidt is dan ook een klassieker van formaat die in geen enkele kinderbibliotheek mag ontbreken. In het Paard van Troje trouwens een geweldig leuk kinderboek gevonden: Dagboek van een Wombat. Werkelijk hilarisch boekje, al vermoed ik dat kleine kinderen de dubbele bodems niet echt zullen snappen, volwassenen zullen er des te meer plezier aan beleven.
Laat het feest beginnen! – Niccolò Ammaniti
Mijn tweede boek van Ammaniti, na ‘Het laatste oudejaar van de mensheid‘, en alweer was ik niet echt onder de indruk. Ik weet niet juist wat het probleem is voor mij met Ammaniti, maar ik geraak niet in de flow van zijn verhalen. Dit boek is duidelijk grappig bedoeld, maar ik voelde vooral ergernis. Alle personages zijn zo vreselijk onsympathiek dat de manier waarop ze sterven (en er wordt, net als in ‘Het laatste oudejaar van de mensheid’ wat afgestorven in dit boek) als een soort straf voor hun ijdelheid en leegheid gezien kan worden. Toch ontspringt het ijdelste en leegste personage de dodendans. Waarschijnlijk wil Ammaniti op die manier aantonen dat het leven fundamenteel oneerlijk is en de goeien het in de regel niet halen van de slechten.
Pas op, de schrijfstijl van Ammaniti is heel vlot en vloeiend, daaraan ligt het zeker niet. Misschien lees ik zijn boeken beter in het Italiaans en niet in een vertaling, wie weet komen ze dan beter tot hun recht. De manier waarop hij de personages in het boek weet te schetsen, al is het karikaturaal, is bij tijd en wijlen echt briljant. Dat Ammaniti een goed observator is, moge duidelijk zijn. Toch liet ook dit boek van hem me koud, geen Ammaniti meer voor mij.
Een laagje poëzie voor mijn iPhone
Met dank aan Boek.be siert deze skin nu de achterzijde van mijn iPhone:
Het pure spectrum
Lang in vloed gelegen
Ebde jij
Onwaarschijnlijk weg
Door mij onder alle sterren verkozen
Heropgeroepen, verdampt
Vele woorden van liefde
Bij het finale aflopen van alles, absurd
En toch, en evengoed, zal niets gedaan zijn
Wat achteraf gezien onmogelijk bleek
Nergens resten wat ooit zeker zou
Geen wijsheid of richtlijn
Dan in het brandpunt
De verdwenen parabool
Die cirkel werd, meisje
Hemelsblauw
Jan Lauwereyns (1969) – Uit ‘Hemelsblauw’
Afspraak in Nieuwpoort
Een grafische roman van Ivan Petrus Adriaenssens. Een nieuwjaarsgeschenk van mijn tante aan mijn vriend, maar dat wil niet zeggen dat ik het boek niet mag lezen, he. Want het thema, de Groote Oorlog, is helemaal mijn ding.
De grafische roman gebruikt sobere zwart-wit tekeningen om de gruwel van de loopgravenoorlog uit te beelden. Het zwart roept visioenen op van de donkere modder in dat stukje West-Vlaanderen, waarvan elke vierkante meter omgeploegd werd door oorlogstuigen. ‘Afspraak in Nieuwpoort’ is een verhaal over een fictieve vriendschap die als basis dient om de belevenissen van drie echte soldaten, een Engelsman, een Fransman en een Belg in deze waanzinnige oorlog uit te beelden. Dat de soldaten echt bestaan hebben, maakt dat de grafische roman een blijvende indruk achterlaat van levens die te vroeg zijn weggerukt. Mannen die streden voor hol klinkende idealen en die vertrokken naar het front om in de meest miserabele omstandigheden aan hun einde te komen, zonder ooit hun geliefden terug te zien. Tragisch.
Maanpaleis
Maanpaleis van Paul Auster stelde me, in tegenstelling tot mijn vorige aankoop van op de boekenbeurs, niet teleur. Prachtig geschreven en uit in een zucht (met dank aan de trip naar Noord-Engeland en terug). Het boek vertelt het niet-alledaagse verhaal over drie generaties niet-alledaagse mannen. Tegen de achtergrond van een Amerika dat me deed dromen van reizen door uitgestrekte natuurparken en leegte, veel leegte. Een heel bijzonder boek dat me helemaal opslokte, zelfs al kon ik me langs geen kanten verplaatsen in het hoofdpersonage en meanderde het verhaal van hier naar daar. Ik heb me geen moment verveeld. Een knap werkstukje dat me overtuigd heeft beslist meer van deze auteur te lezen.
Op naar het volgende boek!