boek

The Fault in Our Stars – John Green

Wellicht ben ik de laatste persoon op aarde die dit boek leest, maar goed, beter laat dan nooit en ik was toch niet van plan om de film te bekijken. Bestsellers durven al eens teleurstellen, maar dat geldt gelukkig niet voor ‘The Fault in Our Stars’. Wel vreemd om een boek te lezen van een auteur die ik eerder kende van youtube dan van zijn literair werk. John Green is namelijk de helft van het bekende duo The Vlogbrothers en heeft samen met zijn broer ondertussen een klein youtube-imperium uitgebouwd. En het was weird, maar sommige stukken van het boek weerklonken in mijn hoofd met de stem van John Green.

Enfin ja, het boek zelf is geschreven in prachtig Engels en behandelt een onderwerp dat niemand onberoerd kan laten: een liefdesgeschiedenis van tieners met kanker. Je hebt al snel door dat dit boek geen happy end kan hebben, maar je blijft geboeid lezen tot de laatste pagina. De personages raakten me, maar door het gehanteerde taalgebruik in de dialogen had ik het soms moeilijk om te geloven dat dit tieners waren die zulke schitterende en diepgravende volzinnen produceerden.

Wat niet wegneemt dat ik enorm genoten heb van dit boek en John Green enkel maar in mijn achting is gestegen.

Vele hemels boven de zevende

Ik las Vele hemels boven de zevende, het debuut van Griet Op de Beeck uit op de metro onderweg van de luchthaven van Chicago naar de halte UIC Halsted, alwaar we onze vriend zouden ontmoeten. Ik moet toegeven dat ik op de overvolle metro echt moeite moest doen om de tranen terug te dringen. Zo’n prachtig ontroerend einde.

Ik kreeg dit boek cadeau van mijn lieve tante, die haar hele leven al een neus voor goede boeken heeft gehad. En ja, de vele lofbetuigingen die dit boek al mocht ontvangen, zijn terecht. Griet Op de Beeck heeft een ongelooflijk vlotte pen. De verschillende verhalen zijn heel herkenbaar en de dialogen levensecht. Je kan niet anders dan mededogen voelen voor de vijf hoofdpersonages die elk worstelen met hun eigen demonen.

Tot op het einde hoop je dat het goed komt, maar een happy end is ons, zoals dat zo vaak gaat in het échte leven, niet gegund.

Facebook #10bookschallenge

Een tijdje geleden waarde op Facebook een ‘book challenge’ rond. Ik werd getagd en besloot tegen mijn gewoonte in mee te doen. Want er was een tijd dat ik aan een verschroeiend tempo boeken verslond en ik de trouwste klant van onze plaatselijke bibliotheek was, tot ik die helemaal had leeggelezen. Helaas behoort deze tijd tot een ver verleden en is mijn dagelijkse leestijd beperkt tot de treinrit van en naar het werk (op voorwaarde dat ik geen mails zit te beantwoorden of vergaderingen zit voor te bereiden).

Maar goed, ik dwaal af, bij deze presenteer ik jullie, 10 boeken die me zijn bijgebleven, in willekeurige volgorde én met een woordje uitleg.

  • De Reuzeperzik van Roald Dahl: Een cadeautje van mijn favoriete tante. Het eerste boek dat ik van Roald Dahl las en dat een verpletterende indruk op mij heeft nagelaten. Ik weet niet hoe vaak ik dit boek herlezen heb, het moet zeker meer dan tien keer geweest zijn. En elke keer weer deed het me deugd dat tante Spons en tante Spijker door de reuzeperzik verpletterd werden. 😉 Daarna heb ik letterlijk alles wat Roald Dahl ooit schreef gelezen (ja, ook zijn boeken voor volwassenen). De man is wat mij betreft de beste kinderschrijver aller tijden.
  • De kinderen van de Bolderburen van Astrid Lindgren: Astrid Lindgren is de tweede beste kinderschrijver aller tijden, no doubt about that. Het leek me als kind fantastisch om in zo’n gemeenschap als Bolderburen te leven en ik speelde vaak stukken uit dit boek na. Als volwassene heeft het leven in een piepklein dorpje heel wat minder aantrekkingskracht op mij, maar het blijft een goed boek dat ik beslist cadeau zal doen aan mijn petekindje wanneer ze er oud genoeg voor is.
  • De Thule triologie van Thea Beckman: Heb ik verslonden als tiener. Het beeld van een ideale vredevolle maatschappij waar vrouwen de baas waren, leek mij de oplossing voor alle wereldproblemen. 😉 Helaas heb ik mijn ambitie om de ultieme wereldleider te worden, ergens en cours de route moeten laten varen.
  • Het Parfum van Patrick Süskind: Ik denk dat dit verplichte lectuur op school was, wat niet wil zeggen dat ik er niet van de eerste tot de laatste letter van genoten heb (ik was trouwens dat meisje dat met plezier boekbesprekingen maakte). Wat een fantastisch verhaal. Het uitgangspunt is zo ongelooflijk origineel dat ik wilde dat ik het zelf bedacht had. De film heb ik nooit gezien, omdat deze onmogelijk aan het boek kan tippen.
  • De naam van de roos van Uberto Eco: Ik heb even getwijfeld tussen De slinger van Foucault en De naam van de roos, maar ik moet deze toch aan De naam van de roos geven, omdat ik dit boek twee keer heb gelezen en De slinger maar één keer. Applaus voor Eco die erin slaagt een spannend detectiveverhaal te schrijven waarvan de lezer slimmer wordt.
  • De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst: Dimitri Verhulst is een waar natuurtalent. Dit boek leest als een trein en de alternatieve Tour de France verdient op zich al een plaats in de literatuurgeschiedenis. Ook erg genoten van de verfilming trouwens.
  • The Lord of the Rings triologie van J. R. R. Tolkien: Dé ultieme fantasy novel. En ik ben dan nog niet eens een fantasy liefhebber (geef mij maar Science Fiction, nu we het daar toch over hebben, vermeld ik graag de Foundation-serie van Asimov en de Earth van David Brin).
  • De verborgen geschiedenis van Donna Tartt: Cadeau gegeven aan een vriendin midden tijdens de hype en hem vervolgens zelf van haar geleend. Uitgelezen in één lange ruk. Ik vond dit boek zo goed dat ik me jaren later zelf een exemplaar kocht en het boek opnieuw in één ruk uitlas.
  • De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch: Fenomenale film, fenomenaal boek. Echt een boek dat blijft hangen. Dringend te herlezen.
  • Middernachtskinderen van Salman Rushdie: Als fan van het magisch-realisme en historische boeken, heb ik van dit boek gesmuld.

Eervolle vermeldingen voor De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera en De vliegeraar van Khaled Hosseini.

Blogpost geïnspireerd door LienWeb.

Drie sterke vrouwen – Marie NDiaye

Om met de deur in huis te vallen: de titel van het boek is voor mij een vlag die de lading niet dekt. De triptiek vertelt achtereenvolgens de verhalen van een vrouw uit een gemengd Frans-Afrikaans gezin die terugkeert naar Senegal voor een hereniging in zeer trieste omstandigheden met haar vader van wie ze vervreemd is, een Fransman die door zijn eigen stommiteit zijn job in Senegal kwijtraakt en daardoor met zijn Afrikaanse vrouw en zoon naar Frankrijk dient terug te keren waar hij er niet in slaagt zijn draai te vinden en tot slotte een Senegalese vrouw die voordat haar kinderwens in vervulling gaat, op veel te jonge leeftijd weduwe wordt en door haar schoonfamilie verstoten wordt. Alleen het derde verhaal toont volgens mij een werkelijk sterke vrouw die zich eerst lijdzaam opstelt, maar naarmate het verhaal vordert en het lot ongenadig afrekent met haar, steeds haar waardigheid en eigenwaarde behoudt, zelfs al wordt ze in de prostitutie gedwongen.

In het eerste verhaal lijkt het hoofdpersonage zich eerder te laten meedeinen op de golven van het bestaan dan zelf bewuste keuzes te maken. Een nieuw samengesteld gezin dat haar ongelukkig maakt, ontvlucht ze door te gehoorzamen aan haar vader, een man die haar altijd als minderwaardig behandeld heeft. Met dit hoofdpersonage had ik het het moeilijkst om haar drijfveren te volgen. Ze leek mij eerder passief dan actief en het moment dat de zeer sterke band die ze met haar eigen dochter heeft in het verhaal doorgeknipt wordt, vond ik huiveringwekkend. Hoe kan een moeder zo eenvoudig afstand van haar dochter nemen?

Het tweede hoofdpersonage begreep ik het beste. Door zijn eigen handelen heeft hij zijn beloftevolle toekomst in Senegal verpest en het respect van zijn vrouw verkwanselt. Hij keert hals over kop terug naar Frankrijk, waar hij zich wentelt in zelfmedelijden, maar zelf geen enkele stap onderneemt om een betere toekomst voor hemzelf of zijn gezien op te bouwen. Of zijn vrouw een sterke vrouw is, dat komen we in dit verhaal niet te weten. Wel lijkt ze een vrouw te zijn die zelf op zoek gaat naar haar eigen geluk, maar dan toch de beslissende stap om de één of andere reden niet zet.

Wat de drie verhalen gemeen hebben is een diepe tristesse en een ondraaglijke zwaarheid. Het lot drukt als een molensteen op de schouders van de personages die niet meer doen dan dit lot gewillig dragen. Wellicht omdat vechten geen zin heeft? Of omdat ze uitgevochten zijn? Vrolijk werd ik er alleszins niet van. Onder de indruk was ik dan weer wel, van de prachtige taal en het magisch-realistische sausje dat zeer gedoseerd gebruikt wordt om het boek wat pittiger te maken. Het boek was uit voordat ik er erg in had en eindigde voordat de drie verhaallijnen samen kwamen, iets wat ik wel verwachtte, want de drie verhalen, hoewel zeer verschillend, zijn losjes gelinkt met elkaar. En zo bleef ik toch wat op mijn honger zitten.

Natuurlijk was dit boek een geschenk van mijn lieve tante, een sterke vrouw naar wie ik altijd erg heb opgekeken. Benieuwd welk boek er dit jaar voor mij onder de kerstboom zal liggen.

#tijdvoor80 !

Wow, over een flashback gesproken! Toch boeiend om te ervaren hoe het menselijk geheugen werkt: door naar enkele foto’s te kijken, trek je laden met lang vergeten herinneringen open. Bij het doorbladeren van dit prachtwerk van het Huis van Alijn volgen de aha-erlebnissen elkaar op. Lang vergeten voorwerpen triggeren herinneringen aan een tijd toen ik nog de onschuld zelve was en geloofde dat ik de wereld naar mijn hand kon zetten. Het was een mooie, onbezorgde tijd, ondanks de dreiging van een conflict tussen grootmachten die voortdurend boven onze hoofden zweefde.

Wat de jaren 80 voor mij betekenden:

  • Mijn broertje werd geboren, de schattigste baby die ik ooit gezien heb!
  • Ik leerde lezen en schrijven en vond dat formidabel.
  • Sandra Kim won het song festival en ik mocht niet opblijven tot na de puntentelling. :-(
  • New Beat: ‘The Sound of C’ van de Confetti’s!
  • Raider!
  • Mijn vrienden en ik keken massaal naar de Nederlandse tv: Wedden dat… De Honeymoonshow… Vijf tegen Vijf…
  • Swatch: nu zou ik nooit meer zo’n horloge dragen, maar toen was ik een fan van de felle kleurtjes en patronen.
  • Onze eerste telefoon met toetsen! Zo’n lelijk beige model. Nu hebben we zelfs geen vaste telefoon meer in huis.
  • Monchhichi (mij nooit gerealiseerd dat dit zo geschreven werd).
  • De walk-man.
  • K-way’kes die overal meegenomen werden wanneer we op uitstap gingen.
  • Bobbejaanland en Walibi!
  • Anne van Clouseau (Anne, als ik jou zie, moet ik kotsen bij de buren…) 😉
  • De view-master (zelf helaas nooit bezeten, gelukkig had ik vriendinnetjes die me door deze wondere verrekijker lieten turen).
  • De  Koude Oorlog en de angst voor de atoombom (ik denk dat toen mijn fascinatie met Rusland begonnen is).
  • De lolobal! Uren mee gesprongen!
  • ‘He, lekker beest’ van Isabelle A!
  • ‘Pump up the jam’, nog altijd one hell of a party song!
  • My Little Pony
  • De Troetelbeertjes!
  • Stickerboeken en ruilen met de klasgenootjes. Al waren er altijd die paar laatste stickers die ontbraken. Gelukkig kon je die via de post bij bestellen.
  • Pacman! Mijn favoriete lunapark spelletje!
  • The A-team (loved you BA!)
  • Strips, strips, strips, strips, strips. Heelder kasten heb ik verslonden. Met dank aan mijn neefjes die over een gigantische collectie beschikten.
  • Beenverwarmers!
  • Mijn eerste bril :-(
  • Merkkledij (die lelijke Millet jassen, brr, en Chipie jeans!)
  • Madonna, de enige echte Queen of Pop!
  • All Stars (vind ik nog altijd lelijk, al heb ik zelf één keer gezondigd door er rode te kopen voor onder mijn rood-wit gestreepte salopet, I know…)
  • De Berlijnse Muur die viel met de jaren negentig in zicht en ik die geloofde dat de wereld nu écht een betere plek zou worden.

Generatiegenootjes die samen met mij jong waren in de jaren 80, dit boek mag niet ontbreken in je boekenkast. Oja, heb je nog foto’s, filmpjes of andere souvenirs uit dit onvolprezen tijdperk der vierkante epauletten, neonkleuren en new beat smiley’s, deel ze met het Huis van Alijn op www.tijdvoor80.be .

Gotta love the eighties!

De Correcties van Jonathan Franzen

Vergis jullie niet, De Correcties is absoluut een fenomenaal boek dat met recht en rede een klassieker van de Amerikaanse literatuur genoemd mag worden. Toch heeft het me ontzettend veel moeite gekost om dit boek uitgelezen te krijgen. Wellicht omdat de situatie van het gezin Lambert me zo akelig bekend voorkwam en me dieper trof dan ik wel zou willen toegeven. Gemiste kansen, onuitgesproken verlangens, verkeerde keuzes en toch blijven verder doen tegen beter weten in en zo je eigen leven de dieperik in helpen. I’ve seen it all before.

Twee oudjes in een huis dat rondom hen vervalt, de vader heeft Parkinson en begint te dementeren, het koppel voert een dagelijkse stille oorlog.  Hun drie kinderen hebben het nest verlaten of zijn het, beter gezegd, ontvlucht. Alle drie de kinderen zijn op hun manier mislukkigen, misfits, die wanhopig de schone schijn proberen hoog te houden. Ik werd er eerlijk gezegd een beetje moedeloos van. Ik wilde in het boek stappen en de personages eens goed door mekaar schudden. Sommige passages vervulden me met zoveel ongemak (de dronken haagscheerscène) dat ik het boek gewoon moest wegleggen.

Het is echt lang geleden dat een boek nog zo’n gevoelige snaar bij mij geraakt heeft, maar ik weet zeker dat ik dit nooit meer zal herlezen.

Oja, ik ben het trouwens volstrekt oneens met dit citaat op de cover van het boek: “bij vlagen buitengewoon grappig”. Ik heb geen enkel moment de aanleiding gevoeld om te lachen. In tegendeel bij het lezen van dit boek krulden mijn mondhoeken consequent naar beneden. Voor mij was dit een wrang, door en door triest boek. Pas op de allerlaatste pagina komt er een straaltje hoop te voorschijn. Of toch niet?

De man zonder gezicht – Masha Gessen

Een geschenkje van mijn tante, dit boek over de Russische president Vladimir Poetin,dat bepaald geen fraai beeld schetst van de machtigste man van Rusland. Hoewel de materie mij enorm boeit, was dit niet bepaald een boek dat vlot weg las. De auteur respecteert geen chronologische volgorde en ik had een beetje moeite met al de Russische namen (in mijn hoofd zat ik de schrijfwijze altijd te hertalen naar het cyrillisch en op den duur raakte ik wat kwijt wie wanneer welke rol had gespeeld).

Het boek beweert dat Poetin een soort supervillain is door de vroegere KGB aan de macht geholpen door in scène gezette aanslagen op Russische burgers. De gijzeling van schoolkinderen en hun ouders in Beslan, de gijzeling in het theater van Moskou, ze passeren allemaal de revue en er wordt zelfs geïnsinueerd dat Poetin of zijn entourage de hand had in de organisatie van deze zogenaamde acties van Tsjetsjeense rebellen. Dat er gigantische fouten gemaakt zijn door de Russische ordediensten (een school vol gijzelaars ontzetten met tanks, granaten afschieten op onschuldige burgers, dat mysterieuze gas dat gebruikt werd in het theater en dat veel gijzelaars fataal werd) dat lijkt me evident. Russische militairen staan er niet om bekend veel moeite te doen om het leven van hun landgenoten te sparen. En dat deze ‘terroristische’ acties geleid hebben tot een versterking van de macht van het Kremlin, dat is ook duidelijk.

Het boek insinueert veel, probeert inzicht te geven in de motieven van Poetin, maar slaagt er naar mijn gevoel niet in al deze beweringen hard te maken. Het voelt een beetje aan als een aaneenrijging van conspiracy theories geuit door rancuneuze tegenstanders. Pas op, ik ben zelf absoluut geen fan van Poetin en ik heb het gevoel dat Rusland steeds verder wegdrijft van een democratische staat, maar wellicht lagen mijn verwachtingen voor dit boek gewoon te hoog. De figuur Poetin blijft een raadsel en spijtig genoeg lijkt de hoopvolle wind die aan het einde door het boek waait gevoed door massale demonstraties tegen het regime alweer overgewaaid.

Komaan mensen van Rusland, jullie land is te prachtig om geleid te worden door een dictator!

The weekend that was

Het voorlaatste weekend van maart werd vrijdagavond ingezet met sloten alcohol. We hadden twee oud-collega’s van mijn vriend samen met hun lieftallige echtgenotes over de vloer. Omdat de pasta vorig weekend zo’n succes bleek te zijn, hoefden we niet lang te twijfelen over wat we onze gasten zouden voorschotelen. Pasta van Dolce & Piccante it was. (Ok, ok, we zijn nogal culinair lui de laatste tijd, maar ik heb nog niemand horen klagen.) De pasta werd zoals dat hoort, vergezeld van enkele glaasjes wijn. Of enkele flesjes wijn. Acht flessen wijn voor zes personen in totaal. Yeah, het was erover. Zelfs de chocoladefondue als dessert betekende niet het einde van het drinkgelag. Na het dessert werd er vrolijk verder gepraat tot in de vroege uurtjes. Met als afsluiter een glaasje Vana Tallinn. Deze overdadige drankinname heb ik mij de ochtend nadien uiteraard erg beklaagd. Maar als een vrolijke zestiger het voortouw neemt, dan weet je nooit waar en wanneer de avond zal eindigen.

Oja, ik weet niet hoe mijn vriend het klaargespeeld had, maar de hoeveelheid pasta die hij meegekregen had, daar hadden we makkelijk twaalf personen van kunnen te eten geven. Gelukkig was er nog plek in onze diepvriezer om de helft van de pasta in te vriezen voor toekomstig gebruik. Altijd handig om in huis te hebben als noodvoorraad in het geval de Russen ons land binnen vallen!

Zaterdagochtend (eerder middag) voelde ik mij niet echt fris (understatement). Gelukkig hadden we pas om vier uur in de namiddag een afspraak, waardoor ik na een eerste poging om op te staan, het mij kon permitteren om opnieuw in bed te kruipen. Een wijze beslissing. Drank, het is des duivels!

Na een douche voelde ik me al veel beter en trokken we de stad in om cadeautjes te kopen. We hadden in de stad afgesproken met onze vrienden uit Duitsland. Tegen dan was ik voldoende gerecupereerd om ten volle te kunnen genieten van een heerlijke warme chocolademelk en bijhorend gebakje bij Young Amadeus – House of Taste. Ik was blij dat mijn keuze van etablissement ook bij onze vrienden in de smaak viel. En zo praatten we gezellig bij onder het genot van een overdaad aan zoetigheid.

We namen afscheid van onze vrienden, die op doortocht waren naar zijn ouders (en haar schoonouders) en vertrokken zelf richting Zottegem, alwaar ons een gastronomisch onthaal ten huize Renneboog-Latré te wachten stond. Een stoet van maar liefst twaalf (het dertiende hapje werd wijselijk geschrapt, wegens risico op overdaad) verschillende hapjes marcheerden aan ons voorbij. Het contrast met onze eigen kookinspanningen van de dag voordien kon haast niet groter zijn. Zo lekker allemaal! Hapjes met haring, zalmtortilla, met honing ingestreken wortels, lams, gehaktballetjes, spiesjes van tomaat, mozarella, basilicum en ham, kippenboutjes, zelfgemaakt ijs en vlaai en dan vergeet ik er nog.

De prijs voor het beste hapje werd wat mij betreft met vlag en wimpel gewonnen door de met honing ingestreken wortelen. Zalig gewoon. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer de halve schotel wortels soldaat gemaakt heb. Ga ik zelf zeker ook eens proberen klaar te maken.

Naarmate de avond vorderde, begon de gestaag vallende sneeuw ons echter zorgen te baren. Zottegem ligt niet bepaald vlakbij Leuven en we hadden nog een lange rit voor de boeg. Het dessert werd dus in een versneld tempo genuttigd en zo rond kwart voor twaalf ‘s nachts namen we afscheid. Onze auto was ondertussen al onder een flinke sneeuwlaag bedolven geraakt en we hielden ons hart vast voor de conditie van de wegen.

De rit naar huis verliep al bij al vrij vlot. We deden er wel dubbel zo lang over dan in normale omstandigheden, maar avontuurlijk was het wel. Op een gegeven moment werden we zelfs ingehaald door twee limousines.

Voor de tweede avond op rij veel te laat in bed, een mens moet iets over hebben voor zijn sociaal leven. 😉

Zondag stond het doopsel van het jongste nichtje van mijn vriend op het programma. Daarvoor moesten we in de Kempen zijn. Het katholieke doopritueel, ik blijf het er moeilijk mee hebben, en de priester moet dat beslist van mijn gezicht hebben afgelezen, want toen het aan mij was om een stukje voor te lezen tijdens de voorbeden, deed hij dit geheel onverwacht zelf. Oh well, ik lag er niet van wakker en ik heb toch enkele geslaagde foto’s kunnen maken als aandenken voor de ouders en grootouders.

Na de doopviering werd er gefeest in het huis van de ouders. De plannen voor de nieuwbouw van het jonge gezinnetje werden besproken (respect om na een gans verbouwproject opnieuw vanaf nul te starten met drie kleine kinderen in huis, zelfs al is het een sleutel op de deur project). Daarna gingen we nog even langs bij de oma en opa van mijn vriend, die er hoe langer hoe breekbaarder beginnen uit te zien. De ouderdom komt helaas met erg veel gebreken.

Een goed gevuld weekend, alweer.

Het konijn op de maan – Paul Mennes

Ik kreeg ‘Het konijn op de maan’ cadeau van een vriendin met de gevleugelde woorden: “Dit boek gaat over Japan, dat zal wel iets voor jou zijn.” En gelijk had ze, het leek wel alsof de schrijver in mijn hoofd gekeken had. Al de bedenkingen die ik mij maakte over het Japanse leven, al de ervaringen die wij er hadden tijdens onze twee reizen, Paul Mennes schreef ze neer in deze geweldige ironische roman. Want ja, wat Japan zo fascinerend maakt, is de afstand die er altijd zal bestaan tussen Japan en de rest van de wereld. Een buitenlander zal immer een vreemdeling (gaijin) blijven. Daarom heb ik ook zoveel respect voor mijn Belgische vriend, die er in tegenstelling tot het hoofdpersonage van deze roman, wel in geslaagd is met zijn Japanse liefde te trouwen en ginder een leven uit te bouwen.

Ik heb echt ten volle genoten van dit boekje dat dan ook uit was in een zucht. De absurde t-shirts, de lijstjes met wat het hoofdpersonage leuk en minder leuk vindt aan zijn leven in Japan. Ik had ze zelf kunnen schrijven. En stiekem had ik bij het lezen spijt dat ik dat niet gedaan had.

Een snoepje van een boekje. Een Japans snoepje, dan wel.

De dagelijkse worsteling – Manu Larcenet

Hoewel ik een grote stripfanaat ben, heb ik niet de gewoonte elke strip die ik lees hier op deze blog te bespreken, maar voor de verzamelaar van De Dagelijkse Worsteling van Manu Larcenet maak ik graag een uitzondering. Het uitgangspunt is simpel: we volgen de dagelijkse worsteling van een jonge fotograaf die lijdt aan angstaanvallen, een wat moeilijke relatie heeft met zijn vader en twijfelt of hij een kind wil met de vrouw van zijn leven. Klinkt deprimerend, maar is het beslist niet. Wat dit boek zo interessant maakt, is dat je de persoonlijke groei van het hoofdpersonage en de personen die hem het nauwst aan het hart liggen, kan volgen. Je ziet de last van het leven, soms zwaar, dan weer licht op de schouders van het hoofdpersonage wegen. Al de kleine en grote dingen des levens komen aan bod in dit boek: geboorte, overlijden, spijt, rouw, vreugde, verdriet, angst, familiebanden, vriendschap, liefde,…

Het verhaal kan niet losgezien worden van de politieke situatie in Frankrijk: de opkomst van de rechtsnationalisten, de teloorgang van de oude industrie met de sluiting van de scheepswerven, de verkiezing van Sarkozy,… Deze gebeurtenissen spelen niet de hoofdrol in dit verhaal, maar grijpen in in het leven van alledag. Het boek stelt enkele zeer diepgaande vragen, terwijl het hoofdpersonage langzaam ouder, en ja, milder wordt, En met het ouder worden misschien ook dichter komt bij de vader die, hoewel aanwezig, toch een onbekende bleef tot op de dag van zijn dood. Heel mooi verhaal door een geweldige observator getekend in een bedrieglijk eenvoudige tekenstijl.