Vanavond had ik hoog bezoek over de vloer: het Leuvense damesgroepje dat ondertussen al een paar jaar op regelmatige basis samen komt. Ik had voorgesteld om sushi te bestellen bij Kintsugi en er vervolgens een gezellige avond van te maken op mijn appartement. Ik haalde voor de gelegenheid een flesje champagne of twee uit de koelkast en de witte wijn die we onlangs kochten bij Ad Bibendum.

De avond begon zeer goed en de sushi was heerlijk, maar toen het gesprek kwam op een aantal beslissingen die het management (waarvan ik deel uitmaak) onlangs nam, was de fun er voor mij een beetje af. Uiteraard heb ik er geen probleem mee om beslissingen toe te lichten en ik heb veel begrip voor de omstandigheden waarmee collega’s zich dagdagelijks op de werkvloer geconfronteerd zien: veel werk dat zelfs met bergen inzet alleen maar toeneemt, omdat er onvoldoende middelen zijn om het personeelsbestand uit te breiden. Ik deed mijn best om de beslissing in een ruimer kader te plaatsen, maar dat lukte niet goed. Het gesprek werd erg emotioneel en achteraf bezien, had ik de discussie veel eerder moeten stopzetten. Want eerlijk, ik werk al zoveel en had uitgekeken naar een zorgeloze avond kletsen onder vriendinnen. Een klein beetje escapisme dus.

Een beetje dus een dubbel gevoel bij deze avond, maar wel blij dat de wijn in de smaak viel bij al die lovely ladies.