De feestelijkheden volgen mekaar in snel tempo op en ik kijk al vol ongeduld uit naar de échte officiële opening dit weekend. Wat niet wegneemt dat ik genoten heb van een avondje in mijn favoriete feestoutfit klinken met de VIP’s op het prachtige eindresultaat van een tumultueus project. Natuurlijk startte de avond met een aantal (korte) speeches van hoogwaardigheidsbekleders, waarna het museum met een feestelijke aria werd ingezongen. Alleen jammer dat het gezoem van de aanwezigen nooit helemaal ging liggen.

De hapjes waren bereid door Madonna Grand Café en ik kan alleen maar zeggen dat die hapjes de verwachtingen voor het restaurant zelf meteen hoog gezet hebben. Amai, lang geleden dat ik nog zo onder de indruk was van een walking dinner. Moet geleden zijn van het Flanders Finissage Diner op dezelfde locatie. Alles was letterlijk tot in de puntjes verzorgd en om duimen en vingers af te likken zo lekker.

Last minute had een oud-collega nog ergens toegangstickets weten te bemachtigen en kon zij ook genieten van dit bijzondere moment. Met de hand op het hart kan ik zeggen dat het effectief mijn bedoeling was om mijn lieve oud-collega een rondleiding te geven doorheen de mooiste zalen, maar omdat we om de haverklap bekend volk tegen kwamen, geraakten we uiteindelijk niet verder dan de eerste twee zalen in het nieuwe gedeelte. Ach ja, een reden voor mijn oud-collega om nog eens terug te komen, he. Ook zeer tof dat ik tijdens het galadiner een andere oud-collega tegen het lijf liep die momenteel in Parijs werkt. Door de coronacrisis hadden we elkaar al heel lang niet meer gezien en tijdens mijn vorige bezoek aan Parijs was het niet gelukt om elkaar te treffen. Onverwachte ontmoetingen zijn vaak de beste.

Mijn baas was zo vriendelijk om mijn oud-collega en mezelf een lift van Antwerpen naar Leuven aan te bieden, want het openbaar vervoer is na een bepaald uur gewoon geen optie meer. Een spijtige zaak, maar goed, het is niet anders. Naar goede gewoonte liep er weer iets mis: ditmaal weigerde het gratis parkeerticketje van mijn baas dienst en dreigden we dus niet uit de parking te geraken. Uiteindelijk betaalde ik de parking voor mijn baas, want er zat enige tijdsdruk achter. Mijn collega moest immers in Leuven de allerlaatste trein naar Aarschot halen. Nu, mocht dit niet gelukt zijn, dan kon mijn collega uiteraard bij mij in Leuven blijven slapen, maar ik was daar niet echt op voorzien. En als er gasten komen, zet ik graag op voorhand mijn appartement wat op orde.

Maar zorgen om niks, we waren mooi op tijd om mijn collega op de laatste trein naar Aarschot te zetten. Eind goed, al goed.