Met de pandemie steeds meer in de achteruitkijkspiegel, knoopten mijn lieve collega’s en ik opnieuw aan bij onze lunchtraditie. Op aanraden van onze jongste compagnon maakten we een afspraak om op Saint Patrick’s Day samen te lunchen bij Italiaans restaurant Spago.

Helaas, de ochtend van onze afspraak moest het jongste lid van ons trio afhaken wegens ziek opgestaan. Jammer, maar helaas. Omdat ik enorm uitgekeken had naar de lunch, besloot ik niet af te zeggen. Uiteindelijk was het al veel te lang geleden dat ik het derde lid van ons trio nog gezien had. En alhoewel ik niet veel tijd had, werd het toch een gezellige afspraak, zelfs al was ons trio afgeslankt tot een duo.

Restaurant Spago zelf wist mij echter niet te overtuigen. De tagliatelli met gerookte zalm, courgette en safraan (nochtans één van de suggesties) was gewoonweg te zwaar. Blijf het vreemd vinden dat een restaurant dat zich Italiaans durft noemen room in zijn sauzen verwerkt, zelfs al weet ik dat dit aansluit bij de smaak van de Belgen. Tja, wellicht was het gedeeltelijk mijn schuld dat mijn gerecht tegen viel, ik had me bij de echte klassiekers op het menu moeten houden, want de spaghetti carbonara van mijn vriendin zag er beter uit. Gelukkig smaakte dat stiekeme glaasje prosecco bij de lunch uitstekend!